Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Spadkobiercy Cesarstwa |
| Tytuł oryginalny | Heirs of Empire |
| Data wydania | 19 października 2007 |
| Autor | David Weber |
| Wydawca | ISA |
| Cykl | Dahak |
| ISBN | 978-83-7418-168-6 |
| Format | 528s. 135×205mm |
| Cena | 35,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Spadkobiercy CesarstwaDavid Weber
David WeberSpadkobiercy CesarstwaJak zawsze Harriet stanęła z Seanem na szpicy, a pochód zamykał Brashan. Gawain przedzierał się przez gęste poszycie, zataczając szerokie kręgi. Sean wiedział, że to ze względu na obecność Brashana matka i ojciec nie sprzeciwiali się ich wyprawom. Nawet tyranotops – przerażająca istota przypominająca krzyżówkę ziemskiego triceratopsa i tyranozaura – miałby problem z całkowicie ulepszonym Narhaninem, zwłaszcza że Brashan nosił ze sobą ciężki karabin energetyczny. W zaroślach mieszkały dziwne ptaki i zwierzęta – wiele z nich należało do gatunków, których nikt nigdy wcześniej nie widział – które od czasu do czasu zrywały się w panice na widok biegającego Gawaina. Po uderzeniu broni biologicznej stara stolica Cesarstwa przeżywała drugą młodość. Toksyna nie dotarła do zamkniętych i dobrze chronionych ekosystemów cesarskich ogrodów zoologicznych, a gdy awaria urządzeń sprawiła, że mieszkańcy ponad tuzina tlenowo-azotowych planet wydostali się wreszcie na wolność, broń przestała już działać. Potem przez ponad czterdzieści tysięcy lat doboru naturalnego powstał ekosystem, który był niczym opiumowa wizja przyrodnika. Na dobrą sprawę Birhat był dziewiczą planetą i należał tylko do nich. W porządku, do nich i trzech czwartych miliarda innych ludzi, ale i tak mieli mnóstwo wolnej przestrzeni, gdyż większość wciąż rosnącej populacji układu Bia zamieszkiwała okolice nowej stolicy lub olbrzymie orbitalne kompleksy przemysłowe, gdzie w pocie czoła pracowano nad wskrzeszeniem Cesarstwa. W tej chwili znajdowali się pośrodku Kontynentalnego Parku Narodowego imienia Seana Andrew MacIntyre’a, który Korona stworzyła ku czci wuja Seana, zabitego w walce z buntownikami Anu. Wiedzieli, że już niedługo będą cieszyć się wolnością. Poprzedniego roku Sean po raz pierwszy został oficjalnie przedstawiony Matce jako dziedzic, gdyż zgodnie z Wielkim Edyktem Matka musiała zaakceptować poziom intelektualny i profil psychologiczny przyszłego następcy tronu. Wyposażono go wtedy w kody implantów identyfikujące go jako spadkobiercę, i była to najbardziej przerażająca chwila w jego życiu – wyraźny znak, że zbliża się dorosłość. Jego przyjaciele zamierzali razem z nim wstąpić do Floty Bojowej, i już wkrótce – za rok, może dwa, jak oceniał Sean – także nie będą mieli wolnego czasu. Ale teraz nie chcieli o tym myśleć; czekało na nich stado tyranotopsów i mieli zamiar nacieszyć się tym do syta. • • • Chłodny wiatr wpadał przez balkon, gdyż na północnej półkuli Birhat trwało lato i Colin wyłączył pola siłowe, które w razie potrzeby chroniły balkon przed żywiołami. Przed nim w ciemnościach nocy leżało miasto Fenix, a daleko poniżej lśniły wody wijącej się niczym wąż rzeki Nikkan. Fenix było dziełem cywilizacji grawitonicznej. Jego wieże górowały nawet nad okolicznymi potężnymi pseudosekwojami, a Pałac był najwyższą z nich. Być może niektórzy sądzili, że miało to symbolizować pozycję jego mieszkańców, lecz tak naprawdę zadecydowały względy praktyczne. Oczywiście rodzina cesarska miała tutaj luksusowe apartamenty, lecz poza tym na terenie Pałacu urzędowało wielu imperialnych funkcjonariuszy i administracyjnych biurokratów, i było tak ciasno, że zaczęto już budowę nowego aneksu, który miał poprawić sytuację na jakiś czas. Colin westchnął i otoczył ramieniem Jiltanith. Jej jedwabiste włosy otarły się o jego policzek, gdy oparła się o niego. Pocałował ją w czubek głowy, po czym objął miasto teleskopowym wzrokiem, radując się grą świateł i magicznymi poruszeniami księżycowego blasku. Ten skomplikowany wzór nigdy nie przestawał go cieszyć, gdyż dorastał w świecie, w którym był tylko jeden księżyc. Spojrzał do góry. Błyszczący dysk fortecy Matki wisiał niemal nad jego głową, a za nią niebo znaczyło ponad pięćdziesiąt potężnych planetoid. Były o wiele dalej, gdyż przyloty i odloty tak wielu „księżyców” zaburzyłyby cykl przypływów na Birhat, lecz odbijające się od ich kadłubów promienie słoneczne zabarwiały stolicę Piątego Imperium na kolor brązu i hebanu. A po przeciwległej stronie planety – niemal dokładnie nad miejscem, gdzie jego dzieci oglądały tyranotopsy – wisiała kolejna wielka kula zwana Dahakiem. – Mój Boże, Tanni – wyszeptał – popatrz tylko na to. – Ano. – Uścisnęła go lekko. – To niczym boża szkatułka klejnotów. – Sprawia, że to wszystko ma sens, prawda? – Pokiwała głową opartą o jego ramię, a on westchnął i znów spojrzał na odległe planetoidy. – Oczywiście patrzenie na to każe mi również myśleć, jak wiele jeszcze mamy do zrobienia. – Być może, miłości moja, jednakowoż zrobiliśmy wszystko, ku czemu wezwał nas los. Mniemam, iże wszystko inne zrobimy, gdy czas nadejdzie. – Tak. – Odetchnął głęboko, radując się nocą, i z zadowoleniem przycisnął policzek do jej włosów. – Jak sobie radzą dzieciaki, Dahaku? – Z przykrością donoszę, iż Sean właśnie wepchnął Harriet do błotnistego strumienia. Poza tym wszystko przebiega zgodnie z planem. Analiza osobowości Harriet sugeruje, że wkrótce dokona zemsty. – I będzie miała cholerną rację – powiedział Colin, a Jiltanith roześmiała się. – Gorszyś od pomiotu swego, Colinie MacIntyre! – Nie, tylko starszy i bardziej zatwardziały w grzechu. – On także się zaśmiał. – Boże, cieszę się, że dorastają jak wszystkie normalne dzieciaki! – „Normalne” rzekłeś? Miłości moja, nawet Furie takowego chaosu nie są zdolne wywołać, jaki ta dwójka po sobie pozostawia. – Wiem, ale czyż to nie cudowne? – Wzmocnione palce żony uszczypnęły go w żebro niczym stalowe imadło, aż jęknął. – Pomyśl tylko, jakie mogły z nich wyrosnąć królewskie dupki – powiedział, masując bok. – Ano, prawdę rzeczesz – odpowiedziała Jiltanith już poważniej – i tyżeś je przed tym ocalił. – Ty też miałaś swój udział. – Ano, ale to ty ciepła ich nauczyłeś, mój Colinie. Kocham je – wiedzą o tym oboje – ale życie nie nauczyło mnie, jak dobrze młode chować. – I tak dobrze sobie poradziłaś. Wydaje mi się, że tworzymy całkiem niezłą drużynę. – To prawda, Tanni – wtrącił Dahak. – Pozostawiony sam sobie Colin z pewnością by je… Sądzę, że odpowiednim określeniem byłoby tu „rozpaskudził”. – O, naprawdę? To powiedz mi, panie bystrzaku na układach energetycznych, kto był na tyle mądry, by znaleźć im coś ciekawszego do roboty niż tylko siedzenie i jedzenie ze srebrnej zastawy? – Ty – odparł Dahak z cichym elektronicznym śmiechem. – Muszę przyznać, że nadal mnie to zadziwia. – Colin mruknął coś nieuprzejmego, a Jiltanith zachichotała. – Właściwie – mówił dalej komputer – to był doskonały pomysł, Colinie. Powinienem był sam na niego wpaść. – W końcu pewnie byś do tego doszedł. Jeśli nie stanie się nic strasznego, Tanni i ja będziemy żyć jeszcze całe stulecia, a zawodowy książę i następca tronu mógłby w tym czasie bardzo się nudzić. Byłoby to potworne marnowanie czasu, gdyby miał tak długo bezczynnie czekać na swoją kolej. – W rzeczy samej. Klasycznym przykładem z waszej niedawnej historii była królowa Wiktoria i Edward VII. Zmarnowanie potencjału Edwarda bardzo zaszkodziło jego krajowi i… – Może – przerwał mu Colin – ale ja nie myślałem o Imperium. Chcę, żeby nasze dzieci coś robiły, i to nie tylko dla Imperium. Chcę, żeby w przyszłości mogły spojrzeć wstecz i powiedzieć, że coś osiągnęły, a nie tylko pilnowały swojego stołka. I chcę, żeby wiedziały, że te wszystkie przyjemne rzeczy – pozycja, szacunek, pochlebstwa – nic nie znaczą, jeśli się na nie nie zasłuży. Milczał przez chwilę, czując poparcie Jiltanith, która tuliła się do niego, i wpatrywał się w niebo, gdzie Matka wisiała niczym uosobienie władzy i wspaniałości cesarza. – Dahaku – powiedział w końcu – dynastia Herdana rządziła pięć tysięcy lat. Pięć tysięcy lat. To niedużo dla kogoś takiego jak ty, ale to przekracza możliwości pojmowania zwykłego człowieka. I choć trudno mi to sobie wyobrazić, nasze dzieci – i ich dzieci, i dzieci ich dzieci – mogą rządzić jeszcze dłużej. Nie mam pojęcia, co ich czeka i jakie decyzje będą musiały podejmować, ale możemy razem z Tanni dać im jedno, zaczynając tu i teraz od Seana i Harry. Nie dla Imperium, choć będzie to z korzyścią dla niego, ale dla nich samych. – Co takiego, Colinie? – spytał cicho Dahak. – Świadomość, że władza oznacza odpowiedzialność. Wiarę, że to, kim są i co robią, jest równie ważne jak to, do czego się urodzili. Zostanie cesarzem powinno być ukoronowaniem całego życia, a nie zawodem, i chcemy, żeby nasze dzieci – nasza rodzina – o tym pamiętały. To dlatego wysyłamy je do Akademii i nie chcemy, by ktoś bez powodu kłaniał im się w pas, choć wielu świrów, którzy dla nas pracują, bardzo by tego chciało. Dahak milczał przez chwilę – jak na niego bardzo długą – zanim znów się odezwał. – Sądzę, że cię rozumiem, Colinie, i uważam, że masz rację. Sean i Harriet nie pojmują jeszcze, co ty i Tanni dla nich zrobiliście, ale pewnego dnia zrozumieją. Jesteś mądry, czyniąc służenie ludzkości tradycją raczej niż prawem, gdyż moja obserwacja ludzkiej polityki wskazuje, że prawo łatwiej jest obalić niż tradycję. – Tak, my też tak sądzimy – stwierdził Colin. – Nie, miłości moja – poprawiła go cicho Jiltanith. – To tyś tak mniemał i radam z tego, boś w prawie. – Tanni ma rację, Colinie – powiedział Dahak – i cieszę się, że mi to wyjaśniłeś. Nie rozumiem jeszcze ludzi tak dobrze jak ty, ale mam wiele lat na zdobycie tej umiejętności, i nie zapomnę tego, co mi powiedziałeś. Ty i Tanni jesteście moimi przyjaciółmi i uczyniliście mnie członkiem waszej rodziny. Sean i Harriet są waszymi dziećmi i kochałbym je tylko z tego powodu, nawet gdyby same nie były moimi przyjaciółmi. Ale są moimi przyjaciółmi – i moją rodziną – i widzę, że mam do odegrania rolę, której wcześniej nie spostrzegałem. – Jaką rolę? – Matka jest strażnikiem Imperium, Colinie, a ja jestem strażnikiem naszej rodziny. Nigdy o tym nie zapomnę. – Dziękuję, Dahaku – powiedział Colin bardzo, bardzo cicho, a Jiltanith znów pokiwała głową.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Angielscy łucznicy kontra obcy
— Beatrycze Nowicka
Kosmiczne nudy
— Michał Foerster
Idzie ku lepszemu
— Grzegorz Wiśniewski
Krótko o książkach: Marzec 2002
— Magda Fabrykowska, Wojciech Gołąbowski, Jarosław Loretz, Eryk Remiezowicz
Odpowiedź jest oczywista
— Magda Fabrykowska
Krótko o książkach: Listopad 2001
— Wojciech Gołąbowski, Jarosław Loretz, Joanna Słupek
Obszernie o niczym
— Jarosław Loretz
Bóg, Honor i Ojczyzna
— Magda Fabrykowska
