Ilustracja: Edward Strun
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Edward Strun |
| Tytuł | Sześć oktaw |
| Opis | Urodzony w 1981 r. na Górnym Śląsku, z zawodu inżynier budownictwa, projektant; z zamiłowania domorosły filozof, zainteresowany astrofizyką i kosmologią. Miłośnik gadów. W jego terrariach zamieszkują gekony orzęsione, kameleon jemeński i żółw stepowy. Pseudonim „Strun” pochodzi od teorii strun, a „Edward” od Edwarda Wittena, jednego z najważniejszych propagatorów tej teorii. |
| Gatunek | cyberpunk, kryminał, SF |
Sześć oktawEdward StrunSześć oktawIlustracja: Edward Strun Samochód zatrzymał się przed jedną z bram. Z głośników rozbrzmiał kobiecy głos: – Kto tam? – Przysyła mnie Baron. – Ach, tak. Zapraszam. Skrzydła bramy rozchyliły się. – Jedź – rzucił Crox. Znalazł się w pięknym, zadbanym ogrodzie. W świetle latarń majaczyły równo przystrzyżone drzewka, idealnie przycięte żywopłoty. Crox widywał wiele podobnych miejsc; miał sporo klientów w tej dzielnicy. Co prawda bogaczy stać było na legalne wszczepy, ale stymulanty musieli kupować na czarnym rynku. Dyskusja na temat legalizacji baterii do pobudzania mózgu trwała od lat, jednak stanowisko rządu było niezmienne: pozostają zabronione. Stymulanty, choć nieszkodliwe dla ciała, potrafiły silnie uzależniać psychicznie, powodując, że człowiek tracił w życiu cel. Jedynym sensem istnienia stawało się pobudzenie mózgu kolejną dawką stymulanta. „Ale czy życie tak naprawdę ma jakiś sens?” – nieraz zachodził w głowę Crox. „Kto o tym decyduje? Czy jeden sens jest lepszy od drugiego? Komu wolno wybierać w imieniu innych, który sens jest lepszy? Na podstawie jakich kryteriów?” Te pytania śmiało można było uznać za cynizm dilera, który opycha ludziom „szkodliwy szajs”, ale gdyby głębiej się nad nimi zastanowić… Samochód zatrzymał się vis-à-vis budynku, nieopodal fantazyjnej fontanny. Crox wysiadł i rzucił okiem na pięknie oświetloną willę. Skomplikowana bryła, z dachem na kilku poziomach i plątaniną krużganków, przytłaczała modernistycznym przepychem. W drzwiach na Croxa czekała kobieta ubrana w elegancką, nowoczesną bluzkę i modne spodnie. Widać było, że wystroiła się na przybycie gościa. – Maya… – powiedziała, wyciągając dłoń do przybysza. – Nazwiska zostawmy dla siebie. Potaknęła. Zapraszającym gestem wskazała wnętrze i wprowadziła Croxa do salonu. Diler zajął miejsce w fotelu, a gospodyni usiadła naprzeciw niego na kanapie. Czuł się trochę nieswojo z kapturem zarzuconym na głowę, ale nie zamierzał odstępować od swoich zasad. – Może kawy, herbaty? – zapytała kobieta. – Nie, dziękuję. Przejdźmy do konkretów. Jak mogę pomóc? – Dobrze. Ten… eee… Baron pewnie wspomniał panu, o co chodzi… – Nie mamy w zwyczaju omawiać spraw biznesowych przez telefon. Ani pomiędzy sobą, ani z klientami. – Rozumiem, rozumiem. Dyskrecja… Sprawa jest dosyć nietypowa… To znaczy chyba nietypowa… Nie wiem, nie mam doświadczenia, pan pewnie rzetelniej to oceni… „Zaczyna się” – pomyślał Crox, czując narastającą irytację. – O jaki synx chodzi? – zapytał. – Wzmacniacz i korektor strun głosowych. Diler potwierdził skinieniem głowy. – Wszczep musi być całkowicie niewidoczny – ciągnęła klientka. – Po operacji nie mogą zostać żadne blizny. – Da się załatwić, choć oczywiście będzie to dodatkowo kosztowało. „Kolejna snobka, której marzy się kariera gwiazdy” – przemknęło Croxowi przez myśl. Rynek muzyczny pełen był podrasowanych elektronicznie beztalenci. Co z tego, że pięknie śpiewają, skoro nie mają za grosz oryginalności i pomysłu na siebie? – Zabieg ma zostać wykonany dziecku. Nie spodziewał się tego. Długo milczał. Naprawdę długo. Kobieta patrzyła na niego wyczekująco, a on unikał jej wzroku. – W jakim jest wieku? – Osiem lat. Przełknął ślinę. – Zdaje pani sobie sprawę z konsekwencji? – Chcę jak najlepiej dla mojej córki. Wie pan, jak trudno przebić się w show-biznesie? – Mogę się tylko domyślać… – Córka bierze udział we wszystkich konkursach, zdobyła nawet kilka nagród. Jednak ostatnio wszystkie trofea zgarnia chłopak, który potrafi wyciągnąć pięć oktaw. Pięć oktaw! Wyobraża pan sobie? Crox zmilczał. Nie miał pojęcia, co oznacza słowo „oktawa”. Muzyka nie była jego mocną stroną. – Chłopak na pewno ma synxa – ciągnęła kobieta. – Powinni go zdyskwalifikować, ale nikt tego nawet nie sprawdził. Milczał. W uszach dzwoniły mu słowa szefa: „Masz się zgodzić na wszystko”. – To będzie kosztowało dwa miliony – w końcu powiedział bezceremonialnie. – Cena nie podlega negocjacji. – Rozumiem. Kwota nie zrobiła na klientce żadnego wrażenia. Niestety. Przez moment Crox łudził się, że kobieta będzie negocjować, że da mu pretekst, aby odejść bez dogadania terminu. W końcu chodziło o zdrowie dziecka. – Dla dobra córki jestem w stanie ponieść takie koszty. – Dla dobra córki? Znów nerwowo przełknął ślinę. Miał nadzieję, że spod kaptura nie widać jego twarzy. Tracił panowanie nad sobą. W tym fachu stykał się z różnymi klientami, ale z czymś podobnym… – Mamo, widziałaś moje nuty?! Crox odruchowo odwrócił głowę w kierunku, z którego dobiegł głos. W progu stała dziewczynka, która, spostrzegłszy gościa, wyraźnie się speszyła. Czarne, wielkie oczy patrzyły ze zdziwieniem na zakapturzonego intruza. – Tutaj na pewno ich nie ma – odparła spokojnie jej matka. – Wróć, proszę, do swojego pokoju. Miałaś stamtąd nie wychodzić. Dziewczynka odwróciła się na pięcie i wybiegła z salonu. Crox słyszał tupanie małych stópek. W jego głowie wrzało. „Masz się zgodzić na wszystko”. – Zdaje pani sobie sprawę, jakie ryzyko wiąże się z zabiegiem? – zapytał ostrożnie. – Każda operacja obarczona jest… – Nie o to chodzi – wszedł klientce w słowo. – Pani córka… jej organizm jeszcze nie jest w pełni rozwinięty. Ona wciąż rośnie. – To oczywiste. – A wszczep nie urośnie. – To także oczywiste. – Po latach mogą pojawić się komplikacje… – Trzeba będzie wymienić wszczep na większy. Wiem o tym. – To nie takie proste… Synxów nie wymienia się jak skarpetek… – Skarpetek? – Albo kurtkę, gdy dziecko wyrośnie. – Do czego pan zmierza? Czuł narastającą złość. Gniew pulsował w skroniach, rozsadzał czaszkę. Nie da rady… Jutro nie będzie w stanie spojrzeć w lustro. Tego nie sposób utopić w alkoholu, nie da się zwyczajnie puścić w niepamięć. Widział w telewizji program o dzieciach z wszczepami; ofiarach głupoty i próżności własnych rodziców. Najlepiej zapamiętał chłopaka z amputowanymi nogami. Kości, nerwy, ścięgna, zdeformowane mięśnie dopasowane do zbyt małego synxa. Wymiana wszczepu nie pomogła. Deformacje były nieodwracalne. Chłopak przez resztę życia będzie jeździł na wózku. A rodzice przez resztę życia będą oglądać świat przez kraty. Crox nie chciał takiego losu dla tej uroczej dziewczynki. – Nie mogę przyjąć tego zlecenia. – Wstał i ruszył w stronę drzwi. – Ale Baron obiecał… – Gówno obchodzi mnie Baron! Trzasnął za sobą drzwiami, wsiadł pośpiesznie do samochodu i odjechał. Zaklął bezgłośnie. Wiedział, że nie ma odwrotu. Baron nie daruje nieposłuszeństwa. – Jedź do domu – powiedział Crox, gdy pojazd opuścił posesję. Wybrał numer z pulpitu. Po kilku sygnałach odezwał się głos. – Słucham. – Nadszedł czas. Przygotuj papiery z wczorajszą datą. Będę za godzinę. – Nie dam rady za godzinę. – Pamiętasz, jaka była umowa? – syknął Crox. – Pamiętam. Ale nie było mowy o godzinie. Obiecałem, że wyrobię się w tym samym dniu. – Kurwa, chyba nie muszę ci przypominać, ile za to płacę? – Nie chodzi o pieniądze… – Martwy nie zapłacę ani grosza. W głośnikach można było usłyszeć głośne westchnienie. – Dobra. Zobaczę, co da się zrobić. – Dzięki. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Stary dobry cyber-punk. Warte poświęcenia pięciu minut. Niby nic specjalnego, fabuła i epilog do przewidzenia od pierwszego akapitu, ale poprawne językowo, przedstawione przybliżone tło świata akcji.