Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Makowska
‹Ryby na niebie›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Makowska
Tytuł	Ryby na niebie
Opis	Agnieszka Makowska (pseudonim) urodzona w 1973 roku w dużym mieście, w dzieciństwie zafascynowana była lasem. Do roku 1998 studiowała naprawdę, później przez wiele lat była wieczną studentką. Zamiast się uczyć oglądała telewizję lub czytała książki. Telewizja ją znudziła a książki nie były dla niej dość eskapistyczne, więc sama zaczęła pisać. W końcu założyła rodzinę i trochę się ogarnęła. Teraz ma mało czasu na pisanie.

Ryby na niebie

Agnieszka Makowska

1 2 3 »

Założyły kalosze i wyszły. Na mokrej ziemi leżały olchowe liście i patyki, ale nie było nawet dużych odłamanych gałęzi. Nad jeziorem snuła się mgła. Przez kałuże poczłapały na Cypel, skąd miały szerszy widok. Wtedy dopiero zobaczyły pasmo powalonego lasu.

Agnieszka Makowska

Ryby na niebie

Agnieszka Makowska
‹Ryby na niebie›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Makowska
Tytuł	Ryby na niebie
Opis	Agnieszka Makowska (pseudonim) urodzona w 1973 roku w dużym mieście, w dzieciństwie zafascynowana była lasem. Do roku 1998 studiowała naprawdę, później przez wiele lat była wieczną studentką. Zamiast się uczyć oglądała telewizję lub czytała książki. Telewizja ją znudziła a książki nie były dla niej dość eskapistyczne, więc sama zaczęła pisać. W końcu założyła rodzinę i trochę się ogarnęła. Teraz ma mało czasu na pisanie.

Pojechali. Spakowali swoje drogie namioty do zagranicznych aut i wynieśli się. Znowu można było chodzić na Cypel.

Strumień niosąc piach do jeziora stworzył półwysep pomiędzy dwiema zatoczkami. Nad każdą z nich leżała polana, gdzie można było rozbić namioty. Jedna była ogólnodostępna, drugą wynajmowali tamci. Krysia ruszyła wąską ścieżką między starymi olchami, przeszła kładką przez strumyk, aż na piaszczystą plażę wychodzącą klinem w jezioro. Zmierzchało. Od wody wiał ciepły wiatr. Stała przez chwilę na brzegu parząc na wschodzący za lasem księżyc. Potem zrobiła parę kroków w stronę tamtej polany. Ostrożnie wyjrzała zza krzaków. Nie było nikogo. Stary namiot stał zasunięty. Kiedy była mała, myślała, że kobieta, która w nim mieszka, jest czarownicą. Teraz już była duża i nie wierzyła w czary. Nigdy jednak nie ośmieliła się tam pójść. Wróciła na swoją polanę, wzięła z namiotu plastikową butlę i poszła do źródełka po wodę.

– Załóż bluzę, bo cię zjedzą komary – krzyknęła za nią mama. Krysia wzruszyła ramionami.

• • •

– Babciu, o czym myślisz?

Kiedy babcia się tak zamyślała, można było liczyć na ciekawą opowieść.

– Wiesz, była taka kobieta. Do tej pory nie wiem, co o niej sądzić…

• • •

Szła przez las wyboistą drogą, którą dopiero co odjechał ostatni samochód. Między drzewami było już prawie ciemno. Nagle usłyszała śmiech dochodzący znad źródełka, przyciszone głosy kobiece i męskie. A więc jeszcze nie wszyscy pojechali. Ale przecież na ich polanie nie został żaden namiot, z wyjątkiem tamtego. Kto to może być? Przecież normalni ludzie nie rozmawiają szeptem, tylko dlatego, że są w lesie. Dziewczynka wyszła na skraj łąki, poza bujne krzewy, które przesłaniały widok, lecz w gęstniejącym zmierzchu wciąż nie mogła nikogo dostrzec. Poczuła się bardzo nieswojo. Chyba nigdy jeszcze nie była w lesie tak późno. Po zmierzchu nie chodziła nawet do ubikacji, tylko sikała między olchy na skraju polany. I wtedy dotarło do niej, co to za głosy! Śmiech zamienił się w bulgot strumyka, a szepty w szemranie wody. Krysia stała przez chwilę przysłuchując się tym odgłosom, w dzień słyszała w nich tylko jednostajny szmer. Zawsze, kiedy czytała: „strumyk szepcze”, myślała, że to egzaltacja, a tu proszę.

Wtem dopadły ją komary. Zabiła jednego, żeby reszta na chwilę się odczepiła, zeszła z drogi w dół ścieżką między pokrzywami i szybko zabrała się do czerpania wody. Nie nabrała jeszcze połowy butli, gdy rzuciła się na nią druga chmara. Zastanawiała się, czy ma przerwać pracę, żeby się bronić, czy już szybko nalać do końca, gdy nad głową zatrzepotały jej skrzydła nietoperza. Podniosła wzrok. W górze na drodze między drzewami zamajaczyła postać w dziwnych szatach. Krysia zamarła z przerażenia, jak gdyby zobaczyła zjawę. Ale nie, to musiała być tamta kobieta. Gdy nie ćwiczy, często nosi takie powłóczyste suknie. Dziewczynka odetchnęła z ulgą, lecz zaraz znowu ogarnął ją niepokój. Do tej pory zawsze udawało jej się uniknąć spotkania z nią twarzą w twarz, choć mieszkały na sąsiednich polanach przedzielonych jedynie strumieniem i wąskim pasmem drzew. Nie żeby Krysia obawiała się czegoś z jej strony. Raczej dlatego, że czułaby się niezręcznie w jej obecności.

Mama też była dziwna. Głosowała inaczej niż sąsiedzi, całe lato siedziała pod namiotem, pracowała zdalnie. Choć teraz, w czasie epidemii, to ostatnie przestało być powodem do żartów, a stało się powodem zazdrości. Ale nawet jej mama nie była na tyle dziwna, żeby ćwiczyć to. Mówili na to tai chi, ale nie wyglądało to wcale jak formy, które można obejrzeć na YouTubie.

– Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. – Rozległ się głos od strony drogi. – Przyszłam tylko po wodę.

Krysia kiwnęła głową, chociaż nie była pewna, czy jej gest widać w ciemności. Nagle przestała być spięta. Komary też gdzieś się ulotniły. Spokojnie napełniła butlę i wróciła na swoją polanę.

Nazajutrz obudziła się późno. Ostrożnie uniosła wilgotną klapę namiotu. Słońce stało już wysoko, zanosiło się na upał, ale na trawie, po zimnej nocy, wciąż jeszcze utrzymywała się rosa. W końcu już była połowa sierpnia. Krysia wsunęła nogi w kalosze i poczłapała na cypel. Rozgrzany wiatr niósł znad strumienia zapach dojrzałych mirabelek.

– Idę do miasta po cukier – powiedziała mamie.

– Po co ci cukier?

– Chcę zrobić kompot z mirabelek.

– Poczekaj, aż jeszcze dojrzeją. Nie będzie trzeba cukru.

Ach ta mama ze swoim zdrowym odżywianiem!

– Kiedy ja właśnie lubię taki kwaśno-słodki.

Droga do miasta prowadziła obok tamtej polany. Wyżej położona, biegła skrajem sosnowego lasu. Między pniami starych jabłoni, ponad krzakami jeżyn można było dyskretnie zerkać w dół, patrząc, co robią tamci. Od polany prowadziła w górę stroma ścieżka do drogi i ustawionych za nią drewnianych latryn. Ścieżką pięła się postać w luźnej, długiej sukni. Jakby chciała odciąć jej drogę. Krysi żołądek podszedł do gardła. „Może idzie do ubikacji”, pomyślała i zwolniła, by minąć ją w pewnej odległości. Jednak kobieta nie poszła do wychodków, tylko stanęła na drodze, jakby czekała na nią. Krysia zbliżyła się z duszą na ramieniu.

– Wybierasz się może do miasta? – zagaiła kobieta.

– Tak.

– Czy mogłabyś mi kupić zapałki?

Kiwnęła głową. Co miała zrobić?

• • •

Gdy dźwigała z miasta zakupy, był wściekły upał. W sosnowym lesie zawsze było o kilka stopni cieplej niż nad jeziorem. A tu z lewej strony drogi las otwierał się na porębę, którą prażyło słońce. Pachniało rozgrzanym jałowcem i piołunem. I ta niesamowita sierpniowa cisza. Nawet świerszcze przestały cykać. Krysia brnęła po kostki w suchym piachu, patrząc tylko pod nogi. Wtem stanęła jak wryta. Na środku drogi, na jasnym, prawie białym piasku leżał martwy kret. Obok ktoś narysował patykiem labirynt, jakby kret wchodził do labiryntu. Przy jego przedniej łapce leżała moneta – grosz. To wyglądało jak jakiś straszny magiczny rytuał. Nie mogła oderwać wzroku trzymana makabryczną fascynacją. Od razu nasunęła jej się na myśl tamta kobieta. Chociaż to pewnie wygłupiały się jakieś nastolatki, które przyjechały się kąpać, kiedy była w mieście. Przy ładnej pogodzie prawie codziennie przyjeżdżali ludzie z miasta…

• • •

– Samochodami? – pytanie wnuczki przerwało opowieść.

– Samochodami albo na rowerach. Wtedy życie nie było jeszcze takie złe.

– I co? Kto to zrobił? Ona czy nastolatki?

– Nie wiem. Głupio mi było ją o to pytać.

Krystyna znów się zamyśliła.

– Opowiadaj dalej o tej kobiecie – poprosiła wnuczka.

– No, musiałam jej zanieść te zapałki. Zaprosiła mnie na zupę. W sumie nie wiem, czemu się zgodziłam. Chyba przez ciekawość…

• • •

Kobieta milczała. W jej obecności Krysia czuła się niezręcznie. Uniosła do ust łyżkę gorącej zupy i zaczęła dmuchać, choć prościej by było poczekać, aż trochę ostygnie. Coś furknęło jej koło ucha i nad stołem zawisła wielka złocista ważka z oczami jak zielone klejnoty…

• • •

– Ważka? – spytała wnuczka.

– Taki owad. Jak helikopter.

– A, wiem. Widziałam film w necie…

• • •

Kobieta powoli wyciągnęła dłoń i owad usiadł jej na palcu. Krysia patrzyła zafascynowana jak ważka rusza „buzią”.

• • •

– Poważnie? – zdziwiła się wnuczka. – Usiadła jej na ręku?

Babcia kiwnęła głową.

– Mi też kiedyś usiadła. Trzeba mieć ciepłe ręce. Teraz o to nietrudno, za to ważek nie ma.

• • •

Zupa okazała się przepyszna.

– Czy to ugotowane według Pięciu Przemian? – spytała Krysia.

Mama nie wierzyła w te wszystkie taoistyczne brednie, ale przez jakiś czas próbowała gotować według Pięciu Przemian, bo było zdrowe i smaczne. Jednak nie tak smaczne jak to. W odpowiedzi na swoje pytanie Krysia oczekiwała prostego „tak” lub „nie”, tymczasem kobieta zastanawiała się, jakby odpowiedź wcale nie była oczywista.

1 2 3 »

Komentarze

16 IX 2023 20:05:06

Bardzo ładna propaganda. Mistrzowie socrealizmu byliby dumni!

18 IX 2023 10:48:21

Propaganda czego? Zmiany klimatyczne to fakt, i tylko wspólny wysiłek nas wszystkich może je wyhamować. Dobrym przykładem jest Sahel- dopóki wszystkie państwa tam istniejące nie zaczęły współpracować i sadzić lasów, Sahara rozprzestrzeniała się na południe w niektórych miejscach nawet o kilometry a rok.

18 IX 2023 19:22:08

Zmiany klimatyczne to fakt, ale można też przypuszczać, że żyjemy w okresie między epokami lodowcowymi. Pytanie brzmi, czy ocieplenie klimatu spowoduje zahamowanie tego w miarę regularnego cyklu ochłodzeń i ociepleń. A także, jak duży właściwie wpływ na to ocieplenie ma działalność człowieka. Zmiany klimatyczne, i to czasami gwałtowne były przecież na Ziemi od zawsze i jeśli ma wkrótce dojść do kolejnej, to raczej ludzkość nie jest w stanie tego zahamować i jedyne co możemy próbować robić, to starać się nie pogarszać sytuacji. A opowiadanie napisane dosyć dosyć łopatologicznie (to "Gdyby w ciągu najbliższych siedmiu lat ograniczyć emisję CO2 o 50%, udałoby się zatrzymać ocieplenie na poziomie 1,5℃"... ugh...), jakoś nie przypadło mi do gustu.

18 IX 2023 23:03:24

https://naukaoklimacie.pl/fakty-i-mity/

19 IX 2023 11:53:46

O coś takiego mi chodziło: https://cordis.europa.eu/article/id/428752-what-a-stone-age-climate-crisis-can-tell-us-about-our-own-future/pl
Nagła (czyli ochłodzenie o 4 stopnie w ciągu około 100 lat) zmiana klimatu niezwiązana z działalnością człowieka. Nawet gdybyśmy całkowicie ograniczyli emisje gazów cieplarnianych (co jest oczywiście nierealne) to na tego typu zjawiska nie mamy chyba wpływu i jesteśmy wobec nich bezradni.

19 IX 2023 13:55:04

@zyx- " „Cały holocen był wyjątkowo stabilnym okresem – teraz jednak zaczynamy kręcić regulatorami całego systemu”." Ostatnie zdanie z cytowanego przez ciebie artykułu ;-).
PS- a co do samego opowiadania, to pewnie szybko bym o nim zapomniał (postapokaliptyczna Polska, a w tle tai-chi, chung-kuo, feng-shui), gdyby nie komentarz LT.

19 IX 2023 18:53:30

@freynir No właśnie - cały holocen był WYJĄTKOWO stabilnym okresem... Były w dziejach Ziemi okresy niestabilne, będą i w przyszłości. I jeśli nasza planeta wejdzie znowu w taki okres, to nic nie zrobimy. To tyle na temat zmian NATURALNYCH, bo przecież ja nie pisałem, że nie kręcimy regulatorami, napisałem tylko, że nie wiem, jak duży jest w tym udział naszej cywilizacji, i ze chyba nie jesteśmy tego w stanie powstrzymać, bo za daleko to zaszło. I proces trwa, UE może sobie wprowadzać nawet 10 zielonych ładów, mniej lub bardziej oderwanych od rzeczywistości, ale co to da, jeśli Chiny, USA, Rosja, Indie, Brazylia itd nie wprowadzą swoich... A chyba się na to nie zanosi? Piszę chyba bo daleko mi do znawcy tematu. Może jestem w błędzie, może to Chiny są liderem takich działań a ja żyję w błogiej niewiedzy...

19 IX 2023 19:06:02

OK, pogooglałem trochę i podobno Chiny robią "wiele" jeśli chodzi o walkę z globalnym ociepleniem, w przeciwieństwie do np. USA... Może i tak, do tego kraju trzeba zawsze stosować zasadę ograniczonego zaufania.

20 IX 2023 14:04:41

Jeżeli chodzi o USA czy np. Brazylię, to wszystko (niestety) zależy od tego, jaki prezydent tam rządxi. Potrafią 20-sto czy więcej letnią strategię obrócić w żart w ciągu kilku miesięcy, bo tak obiecali swoim elektorom.
Chiny (jak już się za coś wezmą) są cholernie konsekwentne, dla nich plan strategiczny na 50 lat to technika krótkoterminowa. Gorzej, że (zwłaszcza ze względu na bogacenie się społeczeństwa) jeżeli chodzi o zachowania ekonomiczno-ekologiczne, są dopiero na tym etapie, gdzie Europa 40 lat temu- dopiero myślą co i jak zmienić w procesach wytwarzania energii, przemysłu i transportu, aby możliwie najmniejszym kosztem zredukować ich wpływ na środowisko.

18 X 2023 16:36:22

Świetne opowiadanko pani Agnieszko. Pozdrawiam!

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »