Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 10 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Wenecja 2014: Niezdrowy styl życia

Marta Bałaga

Jude (Adam Driver) i Mina (Alba Rohrwacher) po raz pierwszy spotykają się w ciasnej toalecie chińskiej knajpy, w której się zatrzaskują. Dziwaczne spotkanie okazuje się początkiem związku zwieńczonego małżeństwem i narodzinami nieplanowanego dziecka, które Mina od razu zaczyna uważać za wyjątkowe. Za cel stawia sobie ochronę niemowlęcia przed wszystkim, co toksyczne; jedzeniem zwierzęcego pochodzenia, zanieczyszczeniami, słońcem. Początkowo Jude wierzy w jej intuicję i pozwala żonie decydować o wszystkim, co dotyczy dziecka. Do momentu, gdy dowiaduje się że jego syn jest niedożywiony i nie rozwija się prawidłowo.

Marta Bałaga

Wenecja 2014: Niezdrowy styl życia

Jak głoszą materiały promocyjne filmu, „Hungry Hearts” to opowieść o sile miłości w stylu „Blue Valentine” i… „Dziecka Rosemary”, nic więc dziwnego, że oparty na podstawie powieści Marco Franzoso najnowszy film Saverio Costanzo narobił na festiwalu w Wenecji sporego zamieszania; zaczyna się jak sympatyczna komedia romantyczna, by ostatecznie okazać się dramatyczną opowieścią o niszczycielskiej sile obsesji zahaczającą nawet o horror, gra w nim Adam Driver, którego nazwisko wkrótce będzie znane każdemu dzięki pewnej gwiezdnej sadze, a postacią wzbudzającą największy lęk jest drobniutka, porozumiewająca się szeptem Alba Rohrwacher. Jej szept dotarł jednak do uszu Jury i na 71. festiwalu w Wenecji została wyróżniona statuetką Coppa Volpi dla najlepszej aktorki. Nieźle jak na film, o którym nikt nie był w stanie powiedzieć, czy właściwie mu się podoba czy nie.

Z Saverio Costanzo i Albą Rohrwacher o książce Franzoso, samotności w Nowym Jorku i o wpływie Fredericka Wisemana rozmawia Marta Bałaga.

Marta Bałaga: Właśnie dowiedziałam się, że jesteście parą.

Saverio Costanzo: Żaden włoski dziennikarz do tego nie nawiązał, a ty jesteś z Polski (śmiech). Coś się poprzestawiało. Z Albą spotkaliśmy się kręcąc „Samotność liczb pierwszych” (poprzedni film Costanzo – przypis autorki), więc wspólna praca była dla nas czymś naturalnym. Jezu, i tak prawie wszystko robimy razem.

MB: Ale czy to naturalne nakręcić film, w którym Twoja dziewczyna gra tak przerażającą postać?

SC: Wszystko zaczęło się od książki „Il bambino indaco”, która ukazała się we Włoszech jakieś dwa lata temu. Bardzo mi się spodobała, ale naprawdę nie sądziłem, że uda mi się kiedykolwiek zrobić z niej film. Pewnego dnia, i nie pytaj mnie dlaczego, bo nie mam na to odpowiedzi, zacząłem pisać. Nawet nie czytając ponownie książki. „Hungry Hearts” jest tego rezultatem. Kierowałem się instynktem, nie wiem jak inaczej to nazwać. Nie myślałem o tym, co robię.

Alba Rohrwacher: Wierzę Minie, ufam jej – dzięki temu byłam w stanie być z nią od początku do końca. Kiedy rozmawialiśmy o jej postaci z Saverio podkreślaliśmy zawsze, że musimy z nią zostać, nawet mimo tego, że popełnia wiele błędów. Musimy jej ufać i wtedy może któryś z widzów też jej zaufa. Tak naprawdę nie wiemy, kto w filmie ma rację, ważne było to, by nie oceniać jej postępowania. Tak samo podchodziliśmy do każdego z bohaterów filmu. „Hungry Hearts” to moim zdaniem bardzo otwarty film, nie wydaje się w nim sądów, nie wytyka się nikogo palcami. Saverio wydaje się mówić w nim do widza: oto opowiadana przez nas historia, teraz zrób z nią co chcesz.

SC: Kiedy Mina idzie pod koniec filmu na plażę, dotyka piasku i wystawia dziecko na promienie słońca – w pewnym sensie powraca do rzeczywistości. Dla mnie ma ona w sobie wiele miłości, którą kieruje w niewłaściwym kierunku i ten moment pokazuje przełom, który się w niej dokonał. Ja też jestem ojcem, przeżyłem rozpad związku i bardzo z tego powodu cierpiałem. Ten film pomógł mi wybaczyć, zdołałem spojrzeć na siebie i na innych nieco czulej. To było oczyszczające doświadczenie. Nie oceniałem postępowania żadnego z bohaterów, nie mówiłem, co jest dobre, a co nie. Nie dbam o to.

MB: Czy wzorowałaś się na postaci z książki?

AR: Tak i nie. Scenariusz powstał na podstawie książki, ale szybko poszedł w innym kierunku. Postać z książki wciąż gdzieś tam jest, ale jednocześnie pozostaje w oddali. Jest cieniem. Dla mnie punktem odniesienia był jednak scenariusz.

MB: Saverio, to Twój pierwszy film po angielsku. Dlaczego zdecydowałeś się przenieść akcję do Nowego Jorku?

SC: Nie chcę pracować w Stanach, ten film nie jest wyrazem tęsknoty Włocha pragnącego wypłynąć na szersze wody i trafić do Hollywood. Po prostu potrzebowałem miejsca, w którym uwierzy się w postępującą izolację bohaterów. We Włoszech było to niemożliwe. Rzym i Mediolan to duże miasta, ale nie odczuwa się w nich tak przejmującej samotności jak w Nowym Jorku. Kiedyś tam mieszkałem i sam ją czasem odczuwałem. Uznałem więc, że mam prawo nakręcić ten film w Nowym Jorku. Wiedziałem, że nie będzie pocztówką, bo ja przekonałem się na własnej skórze, jak trudne może być życie w tym mieście. Dla mnie ta historia mogła rozegrać się tylko tam.

MB: Przed „Hungry Hearts” nakręciłeś „Samotność liczb pierwszych” oparty na podstawie dobrze znanego we Włoszech bestsellera. Czemu lubisz adaptować powieści?

SC: Zawsze szukam oryginalnych historii i może po prostu nie jestem tak dobry jak pisarze. Bardzo dużo zmieniam, nie podążam wiernie za książką. Czasem gdy czytasz książkę po raz czujesz to, co potem może poczuć widownia – to prawdziwy przywilej. Potem obieram różne kierunki, ale ta główna emocja pozostaje taka sama. Może potrzebuję jakiegoś punktu wyjścia?

MB: Adam jest obecnie uważany za jednego z najbardziej obiecujących aktorów w Stanach. Dlaczego go wybrałeś?

SC: Czasem trzeba spróbować szczęścia, ono samo nie puka do drzwi. Po napisaniu scenariusza razem z Albą pojechaliśmy do Nowego Jorku i zwróciliśmy się do Douga Aibela, najlepszego agenta castingu pracującego między innymi z Wesem Andersonem. Na pierwszym zdjęciu, które mi pokazał był właśnie Adam. Było dla mnie od razu oczywiste, że to mój Jude. Niczego o nim nie wiedziałem, nigdy nie widziałem ani jednego odcinka „Girls”, zakochałem się jednak w jego twarzy. Niestety okazało się, że gra wtedy w jakimś filmie, rozpoczęliśmy więc poszukiwania. Na próżno. Nie chodzi o to, że aktorzy byli słabi, w Stanach z jakiejś nieznanej mi przyczyny wszyscy potrafią grać, ale wróciłem do Douga i powiedziałem: Przykro mi, to były miłe wakacje, ale nic z tego nie będzie – chcemy Adama. Już pakowaliśmy walizki kiedy do mnie zadzwonił i powiedział, że Adam chce się spotkać. Okazało się, że dzielimy tę samą wizję świata, tak samo spoglądamy na sztukę i kino. Po dwóch godzinach zgodził się zrobić film pod warunkiem, że zaczniemy za 10 dni. To było zupełne szaleństwo, ale jakoś nam się udało.

AR: Od samego początku znaleźliśmy z Adamem wspólny rytm i łatwo nam się razem pracowało mimo, że nie mieliśmy dużo czasu. Często w pokoju było tylko nas dwoje i Saverio za kamerą, było to więc bardzo prywatne, intymne przeżycie. Łatwo być lepszym aktorem gdy gra z tobą ktoś tak utalentowany.

MB: Film otwiera zabawne, dość niefortunne spotkanie w toalecie, potem nastrój bardzo się zmienia.

SC: Myśląc o tej scenie sam się śmiałem. Mam dość niewybredne poczucie humoru. To w pewnym sensie ostrzeżenie dla widzów – uwaga, zaraz zejdziemy prosto do rynsztoka.

AR: Ta pierwsza scena była bardzo trudna do nakręcenia, trwa chyba z 10 minut! Nakręciliśmy ją na samym końcu więc wydawało się, że nie będziemy mieli z nią problemów, bo zdążyliśmy się już poznać. Okazała się jednak wyjątkowo trudna, sama nie wiem dlaczego. Byliśmy uwięzieni w tej małej łazience i nie mieliśmy nic do roboty. 10 minut to w takim przypadku wieczność.

SC: Spotkanie Miny i Jude’a jest zupełnie przypadkowe, czasem życie tak nas zaskakuje. Film udowadnia, że nawet gdy wydaję ci się, że coś zmierza w takim, a nie innym kierunku, tak naprawdę nigdy nie da się tego w pełni przewidzieć. Nie można powstrzymać przeznaczenia.

MB: W pewnym momencie film staje się wręcz fantazją, podkreślasz to dodatkowo zniekształconym obrazem.

SC: Obecnie widzowie przyzwyczajeni są do panoramicznego obrazu, ja chciałem go zwęzić, żeby wyeksponować izolację bohaterów. Format 1:66 idealnie się do tego nadawał, używa go też sam Wong Kar-Wai. Niektóre ujęcia są ekstremalne, to prawda, ale wynikło to z tego prostego faktu, że na nakręcenie filmu miałem tylko trzy tygodnie i nie mogłem pozwolić sobie na próby. Musiałem podjąć decyzję i zaryzykowałem.

MB: „Hungry Hearts” wydaje się jednym wielkim ryzykiem.

AR: Film stanowił duże wyzwanie, choć ekipa składała się z niewielu osób, a większość akcji rozgrywa się w maleńkim mieszkanku na 50 metrach kwadratowych. Przypomina grecką tragedię, opowiada o miłości, która ulega wypaczeniu, o miłości matki do dziecka, która czasem prowadzi do błędnych decyzji. Mimo tego praca na planie tego filmu była czymś wyjątkowym. To była czysta radość niezmącona nawet problemami, z którymi czasami musieliśmy się borykać.

SC: Wszystko moje filmy są bardzo introwertyczne. Ciężko to wyjaśnić, bo to dość filozoficzne zagadnienia, a ja nie chce wydać się pretensjonalny (śmiech). Gdy zaczynam mówić o tym, jak pracuję, zaczynam się nerwowo wiercić. Moim mistrzem jest Frederick Wiseman, to on nauczył mnie jak obserwować, by jednocześnie stanowić część tego, co się obserwuje. Gdy byłem w Nowym Jorku na pokazach w Lincoln Center obejrzałem wszystkie jego filmy i zdecydowałem, że zostanę reżyserem. Wciąż na nowo odkrywam, kim jestem i wciąż szukam mojego stylu. Mój poprzedni film miał dość duży budżet jak na Włochy, więc teraz miałem ochotę na zmianę i po prostu zadałem sobie kilka pytań. Kim teraz jestem? Czy wciąż jestem zdolny do tego, żeby podążyć za swoim instynktem i nie zasłaniać się wymówkami, budżetem, ograniczeniami? Chciałem odpowiedzieć na te pytania twierdząco, więc zrobiłem ten film.

25 września 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Koledzy od komiksów to już by cię gonili z widłami
Tomasz Kołodziejczak

21 III 2024

O albumie "Historia science fiction", polskiej fantastyce i całej reszcie, z Tomaszem Kołodziejczakiem rozmawia Marcin Osuch

więcej »

Dobry western powinien być prosty
John Maclean

20 XI 2015

Z Johnem Macleanem o stawianiu sobie ograniczeń i o tym, dlaczego wszystkie westerny są rewizjonistyczne rozmawia Marta Bałaga.

więcej »

Jak zrobić „Indianę Jonesa” lepszego od „Poszukiwaczy Zaginionej Arki”?
Menno Meyjes

23 XI 2014

Usłyszałem od Spielberga, że nie powinienem kręcić, dopóki nie poznam emocjonalnego sedna sceny, dopóki nie spojrzę na nią z sercem- mówi Menno Meyjes, scenarzysta „Koloru purpury” i „Imperium słońca”, które wkrótce ponownie wejdą do polskich kin.

więcej »