Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Królewska krew. Wieża elfów |
| Tytuł oryginalny | The Crown Conspiracy. Avempartha |
| Data wydania | 18 października 2011 |
| Autor | Michael J. Sullivan |
| Przekład | Edward Szmigiel |
| Wydawca | Prószyński i S-ka |
| Cykl | Odkrycia Riyrii |
| ISBN | 978-83-7648-951-3 |
| Format | 736s. 125×195mm |
| Cena | 45,— |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Królewska krew. Wieża elfówMichael J. Sullivan
Michael J. SullivanKrólewska krew. Wieża elfówArchibald uniósł rękę, nie pozwalając markizowi na dokończenie groźby. – Zapewniam cię, Wiktorze, że jest powód. Przejdźmy jednak najpierw do zacisza mojego gabinetu, gdzie ci go przedstawię. Wiktor spojrzał na niego ponuro, ale skinął głową na znak zgody. Przemierzyli hol i dużą salę przyjęć, a następnie przeszli do części mieszkalnej zamku, gdzie wystrój wnętrz radykalnie się zmienił. W sali recepcyjnej ściany upiększone były misternymi gobelinami i ozdobną kamieniarką, a podłogi wyłożone marmurem. Poza nią jednak nie było widać przepychu; dominowały gołe mury z kamienia. Zamek Ballentyne’ów był pospolity pod każdym względem. Żaden wielki król czy bohater nie nazwał go nigdy domem, nie wiązała się też z nim żadna legenda, opowieść o duchach czy bitwa. Był to doskonały przykład przeciętności i prozaiczności. Po kilku minutach wędrówki korytarzami hrabia zatrzymał się przed masywnymi żeliwnymi drzwiami, których zawiasy przykręcono imponująco wielkimi śrubami. Nie było widać zasuwy ani klamki. Po obu stronach wejścia stało dwóch dużych ciężkozbrojnych strażników z halabardami. Gdy hrabia się zbliżył, jeden z nich zastukał trzy razy w drzwi. Otworzyło się okienko i po chwili na korytarzu rozległy się szczęk odsuwanego rygla i przeraźliwe zaskrzypienie metalowych zawiasów. Wiktor zasłonił rękami uszy. – Na Mara! Każ służącemu się tym zająć! – Przenigdy – odparł Archibald. – To wejście do Szarej Wieży, mojego prywatnego gabinetu. To moja, że tak powiem, bezpieczna przystań. Chcę słyszeć odgłos otwierania tych drzwi z każdego miejsca w zamku. Stojący po drugiej stronie Bruce powitał obu mężczyzn głębokim ukłonem. Trzymając przed sobą latarnię, poprowadził ich w górę szerokimi spiralnymi schodami. W połowie wysokości wieży Wiktor zwolnił kroku i wydawało się, że z trudem oddycha. Archibald z grzeczności się zatrzymał. – Muszę przeprosić cię za tę wyczerpującą wspinaczkę. Ja sam już tego nie zauważam, bo wchodziłem tymi schodami z tysiąc razy. Gdy mój ojciec piastował godność hrabiego, tylko tutaj mogłem być przez chwilę sam. Nikomu nie chciało się tracić czasu ani sił na wdrapywanie się po tych schodach na górę. Choć wieża ta nie jest tak majestatyczna jak Koronna w Ervanonie, jest najwyższa w moim zamku. – Czy niektórzy nie przychodzą tu tylko po to, żeby podziwiać widok ze szczytu? – zastanawiał się głośno Wiktor. Hrabia się zaśmiał. – Można by tak pomyśleć, ale nie ma tu okien, dzięki czemu to doskonałe miejsce na prywatny gabinet. Kazałem wstawić dodatkowe pary drzwi, aby zabezpieczyć drogie mi rzeczy. Po dotarciu na szczyt schodów napotkali jedne z nich. Archibald wyjął z kieszeni duży klucz, otworzył drzwi i gestem zaprosił markiza do środka. Bruce pozostał na zewnątrz. Znaleźli się w dużym kolistym pomieszczeniu z rozległym sufitem. Było w nim niewiele mebli: wielkie zagracone biurko, dwa wyściełane krzesła przy niewielkim kominku i filigranowy stolik między nimi. Za prostą mosiężną siatką osłaniającą palenisko płonął ogień oświetlający większą część gabinetu. Rozmieszczone wzdłuż ścian świece dostarczały światła do pozostałych miejsc i wypełniały komnatę przyjemnym, intensywnym zapachem miodu i salifanu. Zauważywszy, że Wiktor przygląda się stosowi różnych zwojów i map na biurku, Archibald się uśmiechnął. – Bez obaw, panie. Wszystkie naprawdę kompromitujące plany zawładnięcia światem ukryłem przed twoim przybyciem. Usiądź, proszę. – Wskazał krzesła przy kominku. – Odpręż się po długiej podróży, a ja przygotuję trunek. Starszy mężczyzna nachmurzył się i mruknął: – Dość już tych wybiegów i ceregieli. Wyjaśnij, o co chodzi. Archibald zignorował ton markiza. Tuż przed triumfem mógł sobie pozwolić na łaskawość. Zaczekał, aż markiz usiądzie. – Zapewne wiesz, że od jakiegoś czasu interesuję się twoją córką Alendą – stwierdził, podchodząc do biurka, aby nalać dwa kieliszki koniaku. – Tak, wspominała mi o tym. – Czy powiedziała, dlaczego odrzuciła moje zaloty? – Nie lubi cię. – Słabo mnie zna – skontrował Archibald, unosząc palec wskazujący. – Archie, czy to jest powód twojego zaproszenia? – Markizie, byłbym wdzięczny, gdybyś zwracał się do mnie po imieniu. Niestosowne jest używanie przydomka, ponieważ mój ojciec nie żyje i teraz ja noszę tytuł. W każdym razie twoje pytanie ma związek ze sprawą. Jak wiesz, jestem dwunastym hrabią Chadwick. Przyznaję, nie jest to wielki majątek, a Ballentyne’owie nie należą do najbardziej wpływowych rodów, ale moja pozycja nie jest bez znaczenia. Podlega mi pięć wsi i dwanaście przysiółków, a także ważne strategicznie wyżyna Senon. Obecnie mam pod komendą ponad sześćdziesięciu zawodowych zbrojnych i mogę liczyć na lojalność dwudziestu rycerzy – w tym sir Endena i sir Brecktona, być może dwóch najznakomitszych spośród w ogóle żyjących. Eksport wełny i skór z Chadwick stanowi obiekt zazdrości całego Warric. Mówi się o urządzeniu igrzysk letnich na trawniku, przez który przechodziłeś w drodze do mojego zamku. – Tak, Archie, to znaczy, Archibaldzie, dobrze znam pozycję Chadwick w świecie. Nie musisz mnie w tej kwestii pouczać. – Czy wiesz również, że bratanek króla Ethelreda niejednokrotnie gościł tu na obiedzie? Lub że książę i księżna Rochelle chcieli zjeść o obiad ze mną na tegorocznych zimonaliach? – Archibaldzie, to już się robi męczące. O co ci chodzi? Hrabia zmarszczył czoło, widząc, że jego słowa nie zrobiły na markizie wrażenia. Podał mu kieliszek, usiadł na drugim krześle i wypił mały łyk trunku. – Zważywszy na moją pozycję, reputację i obiecującą przyszłość… Dlaczego Alenda miałaby mnie odrzucać? Na pewno nie z powodu mojego wyglądu. Jestem młody, przystojny i noszę najwytworniejsze importowane stroje z najdroższych jedwabi. Pozostali zalotnicy są starzy, grubi lub łysi, a niektórzy uosabiają wszystkie te przywary naraz. – Może zwraca uwagę nie tylko na wygląd i bogactwo – zasugerował Wiktor. – Kobiety nie zawsze myślą o polityce i władzy. Alenda należy do dziewcząt, które idą za głosem serca. – Ale spełnia też życzenia ojca, prawda? – Nie rozumiem. – Gdybyś jej zasugerował, wyszłaby za mnie. Mógłbyś jej to nakazać. – A więc dlatego mnie tu ściągnąłeś? Przykro mi, Archibaldzie, ale zmarnowałeś swój i mój czas. Nie zamierzam jej zmuszać do poślubienia kogokolwiek, a zwłaszcza ciebie. Nienawidziłaby mnie do końca życia. A ja bardziej dbam o uczucia mojej córki niż polityczne implikacje jej małżeństwa. Tak się składa, że hołubię Alendę. Ze wszystkich moich dzieci to ona jest moją największą radością. Archibald, rozważając słowa Wiktora, upił kolejny łyk koniaku. Postanowił podejść do tematu z innej strony. – A gdyby to było dla jej dobra? Żeby ocalić ją przed nieszczęściem. – Przyjechałem tu, bo ostrzegłeś mnie o niebezpieczeństwie. Wyjaśnisz mi w końcu, o co chodzi, czy chciałbyś się przekonać, czy staruszek potrafi jeszcze władać mieczem? Archibald zignorował groźbę, bo wiedział, że jest bez pokrycia. – Po kilkakrotnym odrzuceniu moich zalotów domyśliłem się, że coś jest nie w porządku. Jej zachowanie było nieracjonalne. Spójrz na mnie. Jestem bogaty i przystojny. Mam koneksje i moja gwiazda świeci coraz jaśniej. I odkryłem prawdziwy powód odmowy twojej córki: już się związała z kimś innym. Ma romans, potajemny romans. – Trudno mi w to uwierzyć – oznajmił Wiktor. – O nikim mi nie wspominała. Gdyby ktoś ją zainteresował, powiedziałaby mi o tym. – Nic dziwnego, że trzyma jego tożsamość w tajemnicy. Wstydzi się. Wie, że ich związek zhańbi twoją rodzinę. Zadaje się z człowiekiem z gminu, w którego żyłach nie płynie ani jedna kropla błękitnej krwi. – Łżesz! – Zapewniam cię, że nie. Ale problem jest jeszcze poważniejszy. Ten człowiek nazywa się Degan Gaunt. Słyszałeś o nim, prawda? Jest dość sławny. To przywódca ruchu nacjonalistów z Delgos. Wiesz, że na południu podburzył współziomków. Upajają się pomysłem wyrżnięcia szlachciców i ustanowienia własnych rządów. Gaunt i twoja córka spotykają się nad Windermere nieopodal klasztoru. Umawiają się, kiedy jesteś w podróży i zajmujesz się sprawami wagi państwowej. – To niedorzeczne. Moja córka nigdy by… – Czy nie przebywa tam twój syn? – zapytał Archibald. – To znaczy w opactwie. Jest mnichem, prawda? Wiktor skinął głową. – Mój trzeci syn Myron. |
Michael J. Sullivan na pierwszy rzut oka nie stworzył niczego oryginalnego. Złodzieje na planie głównym, jako przebojowi bohaterowie, to już powszechny wzór w książkach fantastycznych, a jednak. Wchodząc głębiej w powieść czytelnik może się przekonać, że pozory często mylą, a to, co może się wydawać już przeżytkiem, zawsze przez kogoś o świeżym pomyśle zostanie wybite na wyższy poziom. Royce i Hadrian należą właśnie do takich postaci, które mimo powszechnego fachu są całkowicie oryginalne i mogą dla wielu być wzorem cnót. Dwaj bohaterowie zaskakują na każdym kroku swoją pomysłowością, dowcipem oraz inteligentnymi, przemyślanymi dialogami.
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Ich dwoje
— Beatrycze Nowicka
Las w podziemiach, w lesie lisz
— Beatrycze Nowicka
Rzuć przez okno sercem, gdy twoje złamane
— Beatrycze Nowicka
Przyczajony Hadrian, ukryty Royce
— Beatrycze Nowicka
Dziękuję za ten fragment. Dzięki niemu wiem od czego trzymać się z daleka.