Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Za garść amuletów |
| Tytuł oryginalny | A Fistful of Charms |
| Data wydania | 17 lutego 2017 |
| Autor | Kim Harrison |
| Przekład | Agnieszka Sylwanowicz |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Zapadlisko |
| ISBN | 978-83-7480-658-9 |
| Format | 640s. |
| Cena | 39,99 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Za garść amuletówKim Harrison
Kim HarrisonZa garść amuletówPoszłam za nim w głąb sali, marszcząc nos. – Wydaje się, że to pęknięcie w ścianie mogło spowodować usunięcie niektórych z tych wsporników – powiedziałam cicho. – Jak mówiłam, nie ma sprawy. – Pani Bryant? – zawołał ponownie David. Pomyślałam o pustej ulicy i o tym, jak daleko znajdujemy się od przypadkowych obserwatorów. Za moimi plecami zasunęły się drzwi i winda zjechała na dół. W dalekim końcu pomieszczenia coś zaszurało; poczułam ukłucie adrenaliny i okręciłam się błyskawicznie na pięcie. David też był zdenerwowany; zaśmieliśmy się z siebie nawzajem, kiedy z kanapy przylegającej do nowoczesnej kuchni z szafkami jeszcze owiniętymi plastikiem, znajdującej się w końcu długiego pomieszczenia, wstała drobna postać. – Pani Bryant? Jestem David Hue. – Punktualny jak pańskie zeszłoroczne sprawozdanie z roszczeń – rozległ się męski głos, miękko przesiewający się przez ciemniejące powietrze. – Bardzo rozsądnie, że przyprowadził pan czarownicę, żeby sprawdziła roszczenie klientki. Odlicza pan to sobie od podatku na koniec roku czy odbiera jako wydatek służbowy? David szeroko otworzył oczy. – To wydatek służbowy, sir. Przeniosłam wzrok z Davida na jego rozmówcę. – Davidzie? Rozumiem, że to nie jest pani Bryant. Mocniej chwycił aktówkę i pokręcił głową. – To chyba prezes firmy. – Aha. – Zastanowiłam się nad tym. Ogarnęły mnie złe przeczucia. – Davidzie? Położył mi dłoń na ramieniu i przechylił się w moją stronę. – Chyba powinnaś wyjść – powiedział, a zatroskanie malujące się w jego piwnych oczach przeszyło mnie do głębi. Przypomniałam sobie, co mówił w windzie o szefie, który ma go na celowniku, i poczułam, jak przyśpiesza mi tętno. – Jeśli masz jakieś kłopoty, to nigdzie nie idę – stwierdziłam, zapierając się obcasami w podłogę, bo prowadził mnie do windy. Zrobił zaciętą minę. – Dam sobie radę. Spróbowałam wysunąć się z jego uścisku. – To zostanę i kiedy będzie po wszystkim, pomogę ci wrócić do samochodu. Zerknął na mnie. – Raczej nie, Rachel, ale dziękuję. Drzwi się otworzyły. Wciąż protestowałam i nie byłam przygotowana na szarpnięcie w tył. Uniosłam głowę i po twarzy rozlało mi się zimno. Cholera. Winda była pełna łaków demonstrujących rozmaite stopnie elegancji, od garniturów od Armaniego i wyrafinowanych garsonek po dżinsy i bluzki. Co gorsza, ze wszystkich emanowała spokojna, pełna pewności siebie duma wilków alfa. I wszyscy się uśmiechali. Kurde. David miał potężny problem. – Powiedz mi, że to twoje urodziny, a to goście na przyjęcie-niespodziankę – poprosiłam. Jako ostatnia wyszła z windy młoda łaczka w jasnoczerwonej sukience. Odrzuciła ruchem głowy gęste, długie czarne włosy i zmierzyła mnie wzrokiem. Chociaż była pewna siebie, z jej postawy wywnioskowałam, że nie jest samicą alfa. Robiło się dziwnie. Łaki alfa nigdy nie przebywały razem. Po prostu tego nie robiły. Zwłaszcza bez wsparcia swoich watah. – To nie są jego urodziny – powiedziała kąśliwym tonem kobieta. – Zakładam jednak, że jest zaskoczony. Palce Davida, którymi trzymał mnie za rękę, drgnęły. – Witaj, Karen – rzucił zjadliwie. Łaki otoczyły nas; ścierpła mi skóra i poczułam, że napinają mi się mięśnie. Pomyślałam o pistolecie na kulki w torbie, a potem poszukałam magicznej linii, lecz z niej nie zaczerpnęłam. Nie wyszłabym stąd, nawet gdyby David mi zapłacił. To mi wyglądało na lincz. – Cześć, Davidzie – powiedziała kobieta w czerwieni, ustawiwszy się za samcami alfa. Z jej głosu i postawy emanowało zadowolenie. – Nie wyobrażasz sobie, z jaką radością się dowiedziałam, że założyłeś watahę. Był tam też szef Davida, który zbliżył się szybkim, pewnym krokiem i stanął między nami i windą. Napięcie panujące w sali podskoczyło o jeden poziom i Karen wśliznęła się za łaka. Nie znałam Davida długo, ale jeszcze nigdy nie widziałam u niego takiej mieszaniny gniewu, dumy i irytacji. Nie okazywał strachu. Był samotnikiem i osobista władza wilka alfa nie robiła na nim wrażenia. Tyle że naliczyłam ich ośmioro, a jeden z nich był jego szefem. – To jej nie dotyczy, sir – powiedział David gniewnie, lecz z szacunkiem. – Proszę pozwolić jej odejść. Szef uniósł brew. – Sęk w tym, że to nie dotyczy ciebie. Wstrzymałam oddech. Dobra, może to ja mam problem. – Dziękuję, że przyszedłeś, Davidzie. Nie jesteś już potrzebny – odezwał się elegancki łak i zwrócił się do pozostałych: – Wyprowadźcie go. Nabrałam powietrza. Posługując się drugim wzrokiem, poszukałam magicznej linii i dotknęłam tej, która biegła pod uniwersytetem. Dwaj mężczyźni chwycili mnie za ramiona i moja koncentracja prysła. – Hej! – wrzasnęłam, kiedy jeden z nich zerwał mi torbę z ramienia i posłał ją pod stertę drewna. – Puszczajcie! – zażądałam, nie mogąc się wyrwać z ich podwójnego chwytu. David stęknął z bólu, a kiedy nastąpiłam komuś na stopę, pchnięto mnie na podłogę. Zakrztusiłam się od gipsowego pyłu. Ktoś na mnie usiadł, wyciskając mi powietrze z płuc. Wykręcono mi ręce, więc znieruchomiałam. – Au – jęknęłam ze złością. Zdmuchnęłam z twarzy rudy kędzior i szarpnęłam się jeszcze raz. Cholera, Davida wciągali do windy. Nadal z nimi walczył. Z poczerwieniałą, gniewną twarzą wymachiwał pięściami i czasem trafiał z paskudnym głuchym dźwiękiem. Mógłby się przemienić, żeby walczyć skuteczniej, ale przez pięć minut byłby bezbronny. – Wyprowadźcie go! – krzyknął niecierpliwie szef Davida i drzwi windy się zamknęły. Coś z trzaskiem uderzyło w jej ścianę, a potem kabina ruszyła w dół. Usłyszałam okrzyk i stopniowo cichnące odgłosy walki. Poczułam strach i znów się szarpnęłam. Szef Davida popatrzył na mnie. – Załóżcie jej paski – powiedział. Wciągnęłam ze świstem powietrze. Gorączkowo jeszcze raz sięgnęłam do magicznej linii i musnęłam ją myślą. Zaczęła płynąć przeze mnie energia zaświatów, napełniając moje chi, a potem zapasowy rezerwuar, który umiałam utrzymać w głowie. Przeszył mnie ból, bo ktoś za mocno wykręcił mi rękę do tyłu. Poczułam na nadgarstku chłodny plastik mocno i szybko zaciągniętego zaciskowego paska. Poczułam zimno na twarzy. Energia zaświatów opuściła mnie do ostatniego erga. Na wargach miałam gorzki smak mniszka lekarskiego. Głupia, głupia czarownica! – Sukinsyn! – wrzasnęłam. Łaki, które na mnie siedziały, puściły mnie. Wstałam chwiejnie i bezskutecznie usiłowałam zdjąć elastyczny pasek. Jego rdzeń stanowiło srebro opatrzone zaklęciem, takie jak w moich dawnych kajdankach z ISB. Nie mogłam zaczerpnąć z linii. Nie mogłam nic zrobić. Rzadko używałam moich nowo nabytych umiejętności posługiwania się magią linii do obrony i nie zastanawiałam się nad tym, jak łatwo można je zneutralizować. Stałam w resztkach bursztynowego światła wpadającego przez wysokie okna całkowicie pozbawiona mojej magii. Znajdowałam się sam na sam z watahą osobników alfa. Przypomniało mi się stado pana Raya i ryba spełniająca życzenia, którą mu przypadkiem ukradłam, a potem to, jak zmusiłam właścicieli drużyny baseballa o nazwie Wyjce do zapłacenia mi za to. O… kurde. Musiałam się stąd wydostać. Szef Davida przeniósł ciężar ciała na drugą nogę. Zalewał go blask słoneczny i lśnił na pyle, który pokrywał jego eleganckie buty. – Pani Morgan, prawda? – zapytał przyjemnym tonem. Kiwnęłam głową i wytarłam dłonie o dżinsy. Byłam oblepiona gipsowym pyłem i tylko pogorszyłam sprawę. Nie odrywałam od niego wzroku, wiedząc, że to bezczelna demonstracja dominacji. Miałam trochę do czynienia z łakami i tylko David sprawiał wrażenie, że mnie lubi. Nie wiedziałam dlaczego. – Miło mi panią poznać. – Podszedł bliżej i z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął okulary w metalowej oprawce. – Jestem szefem Davida. Może się pani do mnie zwracać per „panie Finley”. Umieścił okulary na wąskim nosie i wziął zszyte dokumenty, które z zadowoloną miną podała mu Karen. – Proszę mi wybaczyć, jeśli nie idzie mi to za szybko – powiedział wpatrzony w papiery. – Zwykle robi to moja sekretarka. – Spojrzał na mnie i włączył długopis. – Pani numer w watasze? |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Czarownica wraca
— Magdalena Kubasiewicz
Esensja czyta: Czerwiec 2011
— Miłosz Cybowski, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski
Dłużyzny były? Były.
— Anna Kańtoch
Po pomidorowej zagładzie
— Anna Kańtoch
