„- Nie czytam Chandlera dla opowieści – czytam go dla dowcipów”
To jedno zdanie jest kluczem do całego zbioru opowiadań, autor niniejszej antologii wyłuszczył dość wyczerpująco powody, dla których ludzie lubią czytać pogardliwie nazwane w recenzji „historyjkami” opowiadania drukowane swego czasu w magazynach pulpowych (świadczą o tym także dodruki nakładów antologii sygnowanych jego nazwiskiem), gatunek noir ma dość ściśle określoną konwencję i w tej dziedzinie nie wynajdzie się dynamitu.
Po drugie noir w wydaniu filmowym i książkowym to zupełnie inna para kaloszy, operują diametralnie różnymi środkami wyrazu, moim skromnym zdaniem są słabo porównywalne.
Tak naprawdę w powieściach noir zagadka kryminalna schodzi na drugi plan, to przede wszystkim opisy, dialogi, klimat epoki, slang uliczny, język potoczny itd.

„Mam małe buro z umocowaną na drzwiach tabliczką „Terry Mack, Prywatny Detektyw”;
oznacza to wszystko, co tylko może ci przyjść do głowy. Nie jestem oszustem ani nie jestem tajniakiem; na swój własny sposób gram uczciwie.”

Caroll John Dally

„W dziennym świetle pokój wyglądał okropnie. Chińskie makaty na ścianach, dywan, pretensjonalne lampy, meble z drewna tekowego, dobrana bez gustu feeria barw, totem, flakon z eterem i laudanum – wszystko to w dziennym świetle miało przykry posmak dopiero, co zakończonego przyjęcia.”

Raymond Chandler

Powieści są krótkie, bo miały takie być, nie, dlatego że tak sobie wymyślili autorzy, lecz wydawcy i zdanie „wow, to my możemy tak pisać?... i szczerze mówiąc niewiele więcej
świadczy delikatnie mówiąc o nieznajomości tematu.
Po drugie generalizowanie, że wszystkie papkowe utwory są złe, też nieco mija się rzeczywistością.

„zacząłem czytać, „papkowe” czasopisma, bo były wystarczająco tanie, (10, 20 lub 30 centów) żeby je po lekturze wyrzucić…” Był to okres wielkiej popularności „Czarnej Maski” i nagle uderzyło mnie to, że choć zamieszczane tam kawałki odznaczały się stylem dalekim od wyszukanego, to trafiały się pośród nich i takie, które robiły wrażenie siłą swego wyrazu i pewną pisarską uczciwością.

Raymond Chandler
„Raymond Chandler, biografia” Tom Hiney

“Zaczął używać wąskich kartek żółtego papieru, który wkładał do maszyny w taki sposób, że dłuższa krawędź była równoległa do wałka. Dawało to w rezultacie stroniczki o rozmiarach zbliżonych do kieszonkowego formatu książki ułożonej bokiem, a na każdej z nich mieściło się zaledwie od dwunastu do piętnastu linijek.
Odkrył, że zmuszało go to do wynajdywania na każdej poszczególnej stroniczce jakieś
Szczególnej sztuczki, która ułatwiłaby ciekawy obraz, dobry opis lub jakiś dowcipny zwrot.”

Raymond Chandler
„Raymond Chandler , biografia” Tom Hiney

“Cap uważał, że za mało się przykładam do papki […] używał swego pejcza w przedziwnie delikatny sposób. Potrafił zacząć rozmowę z pisarzem od pochwał pod jego adresem i nagle – nim się delikwent zorientował – już widziałeś jakiegoś Hammetta lub Chandlera z kopiowym ołówkiem gotowym do spełnienia grzecznej prośby szefa: „Gdyby pan zechciał troszeczkę gdzieś skrócić. Wystarczyłoby parę słów”. Tymczasem, rzecz jasna, w mniemaniu autora jego tekst był już całkowicie „odtłuszczony” ze zbędnych słów. Nic już nie było do wycięcia. Każde słowo musiało zachować swoje miejsce”.

Raymond Chandler
„Raymond Chandler, biografia” Tom Hiney

Żeby móc krytykować styl jakiegoś pisarza, należałoby przeczytać kilka jego opowiadań, książek, esejów itd.
Na podstawie jednego opowiadania ciężko wystawić obiektywną ocenę twórczości:
Caroll John Dall, Robert Leslie Bellem, MacKinlay Kantor, W.R. Burnett, David Goodis,
Jim Thompson (jedna powieść w Polsce “Ucieczka gangstera)
James M. Cain (dwie powieści w Polsce)
prawda?.

Proszę się nie obrazić, ale w recenzji widzę brak zrozumienia tematu, ja rozumiem, iż wydawanie czasopisma internetowego „Esencja” to kopanie się z koniem, ale zwykła recenzencka rzetelność wymagałaby troszkę liźnięcia tematu „Pulp Fiction”, a czepianie się fabuły czarnych kryminałów to tak jak by zgłaszać pretensje, że na pustyni jest piasek a nie woda.
Gatunek ten wymaga pewnych stałych elementów, aby nadal mógł być czarnym kryminałem, dotyczy to zarówno filmu jak i literatury.

Książka skierowana jest do PRAWDZIWYCH wielbicieli czarnych kryminałów, a tacy nie zawracają sobie głowy, powtarzalnością klisz fabularnych, dla nich ważne jest, co innego.
Moim skromnym zdaniem zwolennicy wartkiej i sprawnie opowiedzianej oraz czasem zaskakującej fabuły oraz pretendenci do zawodu pisarza również znajdą tu coś dla siebie.
Moja ocena to 70%.

Ps.

Peter Haining (1940 – 2007) – brytyjski dziennikarz i znawca literatury popularnej, wydawca cenionych przez czytelników antologii.
W Polsce wydano tylko kilka jego książek;
Leksykon duchów (1990)
Tygrys tu, tygrys tam (2003)
Dom bez powrotu (2004)
Czarnoksiężnicy z Krainy Osobliwości (2007)
Ale to i tak kropla w oceanie antologii, które można by wydać w języku polskim.
Pełna bibliografia autora:
http://www.fantasticfiction.co.uk/h/peter-haining/
inne antologie kryminalne
The Mammoth Book of Armchair Detectives and Screen Crimes
Anyone for Murder?: And Other Tales of Crime
The Fantastic Pulps
The Art of Mystery and Detective Stories: The Best Illustrations from Over a Century of Crime Fiction
Mystery!: An Illustrated History of Crime and Detective Fiction
Murder On the Menu: A Gourmet Guide to Death
The Armchair Detective: Great Tales of Crime and Detection
The Television Detectives' Omnibus
Great Tales of Crime and Detection
Murder by the Glass
The Television Crimebusters Omnibus
Murder at the Races
Murder on the Railways
Pulp Frictions
The Orion Book of Murder: 100 of the World's Greatest Crime Stories
Laws and Disorders
The Classic Era of Crime Fiction
The Classic Era of the American Pulp Magazine

Piotr