@R.F.
Napisałeś: "pewnie będę psioczył". Pewnie znaczy "zdecydowanie, bez obaw, z dużym prawdopodobieństwem".

@Zoom:
No właśnie, "z dużym", nie z całkowitym.

Dziś dostałem, pewnie będę czytał(?):)
Ale za wiele, to ja się nie spodziewam.
Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.
Myślę, że czas wiedźmina, już się skończył.

Dla ucięcia wszelkich spekulacji o miejscu "Sezonu burz" w wiedźmińskiej chronologii oznajmiam, że akcja ma miejsce bezpośrednio przed wyjazdem Geralta do Wyzimy w celu odczarowania królewskiej strzygi. W książce pojawia się także stwierdzenie, że minął dokładnie rok od rozstania Geralta z Yennefer.

Nikt nie ośmiela się zrecenzować?...

A po co?

"Nie ośmiela"? No, tacy lękliwi to my nie jesteśmy (jednemu koledze grożono pozwem sądowym za negatywną recenzję). Najwyraźniej nikt z redakcji jeszcze nie przeczytał. Sama zresztą wczoraj byłam w księgarni i odłożyłam wiedźmina na rzecz zbioru felietonów pewnej dziennikarskiej pary...

Zamierzam przeczytać, ale - jakoś boję się sięgnąć po "Sezon burz". Przeczytałam fragment dostępny na sieci - początek czyli walka z potworem, był, moim zdaniem kiepski, potem, gdy przychodzi do rozmowy w sprawie wynagrodzenia jest już lepiej, co rodzi nadzieję, że dalej się rozkręci.

Wiedźmińskie opowiadania były jednymi z najbardziej ukochanych przeze mnie książek, wydaje mi się nieprawdopodobne, żeby "Sezon burz" zrobił na mnie to samo wrażenie - nawet, gdyby był znakomity ja jestem dwa razy starsza niż wtedy, kiedy czytałam "Ostatnie życzenie", od tego czasu poznałam już setki książek, nie powrócę do tamtego stanu umysłu.

To mi przypomina:
„Interesujące jest, że większość z tłukących owe straszne sagi autorów to pisarze zdolni, sprawni i ciekawi. Cóż sprawia, że dobrzy pisarze rypią tom po tomie, ciągną cykle niby gumę do żucia, miast wykorzystywać pomysły do czegoś zupełnie nowego, popracować nad czymś odkrywczym, oryginalnym, pięknym, nad czymś, co utarłoby nosa krytykom i wrogom fantasy, etatowym przedrzeźniaczom i prześmiewcom tego gatunku? Wydaje mi się, że znam odpowiedź. Autorzy zakochują się w swoich bohaterach i trudno im się z nimi rozstać. Nawet gdy czują, że wyeksploatowali protagonistów do suchej nitki, walą kolejne tomy o ich dzieciach (Zelazny, Piers Anthony, a czuję, że i Eddings nie wytrzyma).
Autorzy zakochują się w swoich "światach" i ich mapach. Jeśli na takiej mapie są Szare Góry, a pięciu tomów nie wystarczyło protagonistom na stwierdzenie, że złota tam nie ma, pisze się tom szósty. A w następnym, siódmym, zobaczymy sąsiedni arkusz mapy i dowiemy się, co jest na północ od Szarych Gór - a jest to niewątpliwie - pardon my french - płaskowyż Szarego Gówna.
I wreszcie - autorzy to lenie i nie chce im się myśleć. Autorzy to ograniczone matoły i choćby pękli, nie wykrzeszą z siebie niczego oryginalnego, zmuszeni są klepać ograny schemat. A nade wszystko autorzy to wyrachowane bestie i idzie im o forsę, jaka leci od tomu. Piers Anthony ciągnie "Xanth", cykl, przy którego czytaniu boli z nudów otrzewna i hemoroidy, bo bierze a konto każdego nowego odcinka potężne zaliczki. Autorzy to aroganckie łobuzy, przekonane, że czytelnik kupi wszystko, co zamarkują jako tako wyrobionym nazwiskiem.”

Myślę, że "Sezon Burz" jest swego rodzajem odpowiednikiem tego czym są DLC w świecie gier komputerowych. Taka dodatkowa przygoda przedłużająca zabawę związana co prawda z wątkiem głównym ale bez której spokojnie ów wątek funkcjonować może. Jeśli ktoś przeczytał już wcześniej zbiory opowiadań i sagę o Wiedźminie "Sezon Burz" będzie dla niego właściwie głównie sentymentalną podróżą do krainy znanej z mniej lub bardziej odległej własnej młodości - w końcu jaki cynicznie okrutny jest świat Wiedźmina już dobrze wie, jaki jest Wiedźmin czy Jaskier też ma wyrobione zdanie, że czarodzieje i królowie to delikatnie mówiąc niespecjalnie godne zaufania typy również nie będzie odkryciem... Z racji ram czasowych tej opowieści nie ma co liczyć na jakieś szczególne zaskakujące zwroty akcji typu spadającej głowy Neda Starka - można co najwyżej zastanawiać się jak też główni bohaterowie sobie poradzą z przeciwnościami losu a nie czy je w ogóle przetrwają a to zawsze trochę obniża poziom emocji ;)

Cóż, nie wiem jak smakowałaby ta lektura komuś, kto dzięki niej pierwszy raz się dzięki niej zetknął z Wiedźminem, ale podejrzewam, że sporo smaczków by mu umknęło. Z drugiej strony komuś już z Wiedźminem będącemu za pan brat może to i owo trochę trącić odgrzewanym kotletem... Dla mnie sam fakt przespacerowania się jeszcze raz u boku Białowłosego był dość przyjemny choć była to raczej wycieczka z dobrze znanym starym znajomym po którym dobrze wiadomo czego się spodziewać niż spotkanie z zadziwiającym swą niezwykłością nowym bohaterem... Moim zadaniem jak na taki raczej niesamodzielny dodatek do wiedźmińskiego uniwersum niż samodzielną powieść była to może nie idealna ale całkiem fajna przygoda :)