Dam wam wszystko. Zapomnicie, że wkrótce skończy się wasz świat. Nasz świat. Dam wam tylko tyle. Tyle mogę wam dać - histerię i zabawę w zapomnienie o śmierci. Pętam was moimi wizjami, a wy poddajecie się. Zrobiłem z was żebraków - powoli dozowałem uzależnienie. Staliście się niewolnikami z panów. Z tych, którzy płacą - tymi, którym płacą.
Ewangelia według Emmanuela
Dam wam wszystko. Zapomnicie, że wkrótce skończy się wasz świat. Nasz świat. Dam wam tylko tyle. Tyle mogę wam dać - histerię i zabawę w zapomnienie o śmierci. Pętam was moimi wizjami, a wy poddajecie się. Zrobiłem z was żebraków - powoli dozowałem uzależnienie. Staliście się niewolnikami z panów. Z tych, którzy płacą - tymi, którym płacą.
Andrzej Świech
‹Ewangelia według Emmanuela›
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  |
|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
|---|
|
| Autor | Andrzej Świech |
| Tytuł | Ewangelia według Emmanuela |
| Opis | Andrzej Świech, rocznik ′76, debiutuje na łamach "Esensji". Mieszka w Krakowie, gdzie jest uczestnikiem studiów doktoranckich UJ. Dużo czyta, główne zainteresowanie: cyberpunk. Od pół roku dziennikarz portalu e.pl. |
| Gatunek | cyberpunk, SF |
Wybuchła ci kiedyś w głowie bomba?
To właśnie tak jest. Wybuch bomby w głowie - a ja jestem tylko posłańcem.
Trzeba to pokochać, normalnie. Trzeba pokochać, takie, jakie jest, tak jak można to opowiedzieć - wybuchająca biel, wściekła i wszechogarniająca biel, od której bolą oczy. Boli mózg, odrywany płatami i bolą rozłupywane kości czaszki. Głowa pęka - milimetr po milimetrze w nieskończonej i cichej pustce. Cholerne logiczne zimno przemyka po skórze błyszczącej od rozpalonego światłem wnętrza o beznamiętnej barwie; u mnie jest to kolor wypolerowanej stali. Całe ciało - zimno. Powiedziałbym: po końcówki, rozdwojone chemią końcówki włosów - ale nie mam włosów, nie są mi potrzebne i tylko przeszkadzały.
[Młodzieniec - lat piętnaście, szopa kruczoczarnych włosów, zaczepna bródka wygolona w literę "w" i błyszczące oczy koloru zepsutych oliwek. Niewysoki, za to szeroki w ramionach, znamionujących siłę w połączeniu z wypukłą klatką piersiową i płaskim brzuchem. Pochodne anabolików - jeszcze jedno szaleństwo młodości, nieskrępowanej i pewnej siebie. Dalekiej od myślenia o przyszłości. Tak wyglądałem dziesięć lat temu.]
Potem wszystko mija - ale nie jest normalnie. Zwykle. Realnie. Trzeba się długo przyzwyczajać.
W normalnej / zwykłej / realnej przestrzeni jest tak, że błędnik nie musi dostawać spazmów z braku punktu zaczepienia. Nie może być takiego punktu tam, gdzie nie czujesz siebie, a to, że patrzysz "na wprost" wcale nie oznacza "z przodu". Tradycyjna przestrzeń - tam jest się swoim własnym, pieprzonym centrum z racji wyprostowanej postawy - stoi się "w środku". To, co "z tyłu" - za mną. To, co "z przodu" - przede mną, bo to ja jestem twórcą. To, co "z prawej" - tam, gdzie prawa dłoń, a to, co "po lewej" - tam, gdzie lewa. To JA orientuję przestrzeń wokół. Istnieje kilka odniesień, zawsze kilka przestrzeni. Przestrzeń wzrokowa, słuchowa, dotykowa. Na raz, żeby [...]
Tutaj masz tylko wzrok, a twój błędnik wścieka się wrzeszcząc o odrobinę odniesienia. Dla niego stoisz w powietrzu, dlatego szlag trafia twoje poczucie logiki i przestrzeń się wykrzywia. I nic nie jest, jak w cyberpunkowych książkach, których się naczytałem w latach osiemdziesiątych. Dziewięćdziesiątych? Żadnych fosfenów, żadnych cieni za powiekami. Żadnego zamknięcia oczu i otwarcia ich w innej, piękniejszej rzeczywistości. Żadnego gniazda za uchem. Jeśli miałbym opisać moje wejście tamtymi słowami... Nie umiem. To trochę jak telefon komórkowy w głowie.
[... sproszkowany tlenek chromu ma kolor trawy na wiosnę, którą pamiętam z młodości. Bezwodnik kwasu chromowego wygląda jak sproszkowane wino z dojrzałej piwnicy. Był kiedyś taki słodki owoc - pomarańcza. Jak skórka tego owocu, wyschnięta na słońcu, wygląda dwuchromian sodu, gdy się go zmiele. Chrom mojego komputera ma błysk wypolerowanej stali. Płytka chromu w mojej głowie jest matowa i przypomina trochę kolorem zamglone niebo mojej młodości, gdy czasem świeciło słońce i padał deszcz [...] moja ucieczka w nierzeczywisty świat cierpień i uniesień programistów sprzed lat. Moje dłonie, gdy na nie patrzę poza nonprzestrzennym światem, wyglądałyby jak zardzewiały chrom, gdyby taki mógł istnieć. Wszędzie chrom. Chromowy świat. Mój własny chrom.]
Musiałem się długo uczyć. Jak dziecko, które wie, że ma w swoim łóżeczku cały, mały pieprzony świat. Ułożyłem moje pierwsze miejsce i powoli wyprostowywałem się pradawnym ruchem małpy. To, gdzie stałem - bóg miejsca, który ujeździł przestrzeń - jest moje, do dziś. Kocham moje pierwsze miejsce - jest i zawsze mogę do niego wrócić, a jednocześnie nie mogę go z sobą zabrać, jak chciał chiński filozof. Poznawałem przestrzenie i poruszanie. Poznawałem ruch i wiedziałem, jak go wykorzystać. [...]
Nabierałem wprawy i przeżyłem sprzedając ludziom sny za wszystko. Kable i jedzenie - tyle potrzebowałem. Przestawałem powoli widzieć tylko bezkresny śnieg - dostrzegałem kształty. Nawet małe drobinki [...]
Kiedyś trafiłem na drzwi. Setki drzwi do zasranego szczęścia.
[Nie mam co jeść. Coraz częściej jestem głodny. Właściwie dla mnie - codziennie jem góry wirtualnego mięsa, tysiące jajek, kęsy sera popijam najdroższym winem. Rzeczy wyszukane: Paella a la Valenzia, Lotta marinetta, Polędwica w sosie Rossini. Nigdy ich nie widziałem i nigdy nie jadłem, więc nie wiem, czy tak smakują. Nigdy nie dotykałem takiego jedzenia - jem tylko wysoko witaminizowane białko i węglowodany smakujące jak gówno. Programiści z początku wieku - znali się na swojej robocie. Doskonały sen.
Naprawdę "jem" tylko przez żyły. Biorę cokolwiek do ssania i oszukuję gruczoły ślinowe. Już dawno nie miałem nic w ustach. Nigdzie nic nie ma poza tym wywarem z diabła, który syntezuje maszyna. Chemik z dołu - bez niego bym już pewnie umarł. A on beze mnie skoczyłby z okna i umierał powoli w śmierdzącym powietrzu. Daję mu program, a on pływa. Ja żyję tydzień. Pieprzona zależność ekosystemu z dwa tysiące któregoś tam roku. Kiedyś zepsuje się maszyna. Zabraknie mi programów, jemu - płynu... Na razie żyjemy. Nie wychodzimy na zewnątrz - my dzieci końca ludzkości. Musimy sobie pomagać, w ostateczności, jaka nas czeka.]
Ilustracja: Michał Romanowski
W drzwiach była boskość. Chyba wtedy zacząłem spędzać tam więcej czasu, niż naprawdę żyjąc. Tak jest wygodniej - każdy woli być bogiem i mieć takie panienki, że głowa boli, niż budzić się w odorze własnych odchodów, bo mięśnie trafiło już dawno temu... Tyle, że bóg [...] Kreowałem światy piękniejsze i brzydsze, w każdych drzwiach inne. Nowe możliwości. Stworzyłem nawet przedpokoje i kilkoro drzwi na korytarzu. Teraz na niedługo już mój świat to kraina nieskończoności - wkrótce mi niepotrzebna. Moje pomieszczenia nachodzą na siebie, gniotą się między sobą, wchodzą sobie w drogę. Przesuwają się tam i z powrotem. Mimo to, gdybym umiał stanąć między nimi, mógłbym chodzić do woli. Mógłbym tworzyć tak długo, aż pod pewnym kątem zatoczyłbym koło - mógłbym jednak nadal stworzyć jeszcze raz i dwa razy tyle. Moje miejsca - zajmują cholerne nic, zero przestrzenne - nie ma ich w przestrzeni i dopiero wtedy, gdy ktoś otworzy jedno z nich - nabierają barw i wymiarów. Mają tylko jeden wymiar - czas. Gdy wchodzę w ich czas - stają się głębokie, szerokie, wysokie, moje. Nie istnieją poza mną. Istnieją dla mnie. Wejście się rozszerza. Właściwie to chyba zasrany problem filozoficzny - są czy nie i rozszerzają się, czy tylko powiększają. Wszystko jest tylko iluzją. Tylko złudzeniem, które uczyniłem wartym. Nic pewnego - tylko ja... [...] Bóg. Miało być o bogu. Bóg jest [...]
To wszystkie przymioty. I ja. Twórca, oszust, diabeł mojego boga.
Mój świat. Dodupna paranoja, w którą uciekam, w której się topię. Nie chcę na nią patrzeć. Najchętniej zdarłbym z siebie wszystkie wspomnienia, a potem wyrzucił za okno jak przeżarte ubranie. Nie stać mnie na wyrzucenie wspomnień - ubrania nawet z siebie nie zdejmę bez skóry. Wchodźcie ze mną do mojego świata. Wchodzą i płacą - płacą, żeby nie wariować jak ja. Mogą tego wymagać - dostaję za to papkę, którą smakuję w nicości. Jak oni.
[Mogę dać wszystko, co chcesz. Wiktoriański salon. Kowbojską spelunę, wielkomiejską knajpę. Drogie hotele. Najtańsze dziury. Każdy wybiera, co chce, jak chce, z kim chce. Ja chcę tylko żyć. Wybieracie jednak raczej wysokie miejsca - hotel Ritz, pałac Buckingham. Cholera, wszyscy, jak leci - chcecie tam. A ja nie mam czym zaludnić tych światów. Uciekacie w nie - chcecie zapomnieć nasz świat. Tyle, że tam jesteście samotni - nie mogę wprowadzać po więcej niż dwoje. Nawet ja tego nie zmienię - jestem niewolnikiem algorytmu. Smakujecie więc swoją samotność. I swoje łzy.
Dam wam wszystko. Zapomnicie, że wkrótce skończy się wasz świat. Nasz świat. Dam wam tylko tyle. Tyle mogę wam dać - histerię i zabawę w zapomnienie o śmierci. Pętam was moimi wizjami, a wy poddajecie się. Zrobiłem z was żebraków - powoli dozowałem uzależnienie. Staliście się niewolnikami z panów. Z tych, którzy płacą - tymi, którym płacą] [...]
To nie ma sensu. Nic nie ma sensu. Moja przestrzeń umiera. Sieć sieci. Sieć ponad siecią. Bóg sieci. Obok mnie, boga świata realnego - świata żebraków i narkomanów. Ja sam jestem żebrakiem - tylko uzależnienie ode mnie trzyma mnie przy życiu. Bezpieczne chwile, które im daję - ludzie to lubią.
Nie wiem, co mnie podkusiło do stworzenia tego miejsca. Wiedziałem, że nikogo tam nie wpuszczę - to było moje miejsce i moja ucieczka. Moje przeznaczenie. Nikt nie wszedł nigdy do miejsca boga. Zatarłem ścieżki i zaszyfrowałem je moim imieniem. Prawdziwym imieniem - nie imieniem, pod którym mnie znacie. Nikt z was nie wypowie mojego imienia... Nie wiedziałem, po co buduję to miejsce, lecz odpowiedź przyszła szybko [...]
Miejsce było tak nieatrakcyjne, jak tylko umiem sobie wyobrazić. Wielka sala, biała i pusta. Prawie okrągła z jednym występem na wprost wejścia - szerokim jak ramię. Lekkie spłaszczenie. Pieprzona asceza - taki wyraz kiedyś słyszałem, wydał mi się cholernie mądry. Zrozumiałem.
[Tak właśnie umarł mój bóg]
Wyobrażałem sobie boga jako kogoś wielkiego - fizycznie i psychicznie. Widziałem go jako potężne wyobrażenie, co najmniej świadomość rzutowaną na obeliskowy konstrukt. Wiedziałem, że musi być wspaniały. Nie jestem i nigdy nie byłem religijny. Moja matka dała mi imię jakiegoś faceta ważnego dla jej wiary. Co z tego? Bóg dla mnie znaczy siłę - z bogiem wygrywam, jeśli bóg pozwala mi przegrywać - trzeba zmienić boga na tego, który daje zwycięstwa.
Wtedy się zjawił. Przyszedł w swój grób.
Był niewielki - o głowę niższy od mojego platynowego konstruktu - i tylko ze srebra. Pomyślałbym nawet, że to jakiś człowiek, gdyby nie miał pobłysku pozbawionego płynności - charakterystycznego dla ludzi - i nie był tylko kupką zmęczonego mainframe′u. Powstał jako komputer komputerów. Miał ewoluować i rozwijać strukturę do teoretycznej nieskończoności. Tak oto Człowiek stworzył Coś Idealnego - absolutnie nieludzkiego, lecz nawet on - najpotężniejszy mainframe zepsuł się. Zapętlił w swoim zabłędzeniu, upadł pod uderzeniami logiki, bo wbudowane rekonstruktory i oporniki cholera wzięła. Twórcy przewidzieli dwadzieścia lat eksploatacji, a potem nowszą generację. W praktyce miał się wymienić po pięciu, dziesięciu latach. Nikt nie przewidział zniszczenia [...]. Nikt nie założył, że nie zdąży poprawić i uratować.
[...]
Jestem zmęczony. Nie jadłem już tydzień. Wszyscy już nie żyją. Zabiłem ich swoim miłosierdziem. Przeładowałem ich pamięci. Zwariowali i umarli z pękniętymi mózgami. Nie cierpieli - jedynie na to było mnie stać. Chcę skończyć i wypełnić misję - bo on się uwziął, żebym napisał historię. Jego i moją. I tak zginiemy, obaj, zanim ktokolwiek ją przeczyta. Zbieram ją w pośpiechu z jakichś notatek i skojarzeń. Układam w chaotyczną całość, co i tak jest nieważne. Nie myślę o tym, że ktoś kiedyś dotknie tych kartek. Wystarczy, żeby zewnętrze tu wtargnęło - niebezpieczne zewnętrze w nasze śmieszne wnętrze, w którym zamknęliśmy się chcąc żyć. Pozbawieni wszystkiego, bez czego umarliby nasi przodkowie. Wydawało się nam, że wystarczy... Kiedyś dom był bezpiecznym miejscem, schronieniem. Mój był tylko więzieniem.
Rozpada się świat. Ten, tamten - nieważne. Rozpadają się kolejne miejsca. Powoli upada cała konstrukcja pozbawiona obliczeń i mocy. Kończy się [...]
Wyjdę jeszcze na zewnątrz, z głową pełną kabli. Gdy wyjdę - będę wiedział, że już po wszystkim. Umrę za godzinę i nie będę cierpiał.
Tylko to mi zagwarantował.
Co za kraj - przybysz podniósł z ziemi coś, co wyglądało jak tkanina, było sztywne i szeleściło. - Wszyscy zniknęli. Cały naród. Tylko domy - puste domy.
Pierwszy raz w karierze widział taki świat. Cichy i martwy jak oddech starego kota. Świat kamieni i dziur w kamieniach pod warstwą pracowitego pyłu. Szary świat, z plamami czarnego.
Nie nadaje się do zamieszkania - zapisał w notatniku. - Uszanujmy ich cmentarz i ich ofiary.
Przybysz westchnął zdejmując hełm.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…]
