Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Wojciech Zaręba
‹Pan Jaromir i Kozioł›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Wojciech Zaręba
Tytuł	Pan Jaromir i Kozioł
Opis	Autor pisze o sobie: Urodzony w 1992 r. Studiuje prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a poza pismami procesowymi stara się tworzyć artykuły i, z lepszym lub gorszym rezultatem, opowiadania o tematyce różnej, różnistej. Wygrał Horyzonty Wyobraźni 2012, opublikował kilka tekstów w pokonkursowych antologiach, współpracował z magazynem CD-Action. Wielbiciel muzyki Pink Floyd, fantastyki i dobrych kryminałów.
Gatunek	groza / horror, urban fantasy

Pan Jaromir i Kozioł

Wojciech Zaręba

1 2 3 … 5 »

W latach dziewięćdziesiątych chciał nakręcić pełnometrażowy film o Koziołku Matołku, wykosztował się na licencję, technologię, ale coś nie wyszło – władował setki tysięcy, ale studio animacji zbankrutowało, prezesik uciekł za granicę, brakowało funduszy na wznowienie prac, waluta wariowała.

Wojciech Zaręba

Pan Jaromir i Kozioł

Wojciech Zaręba
‹Pan Jaromir i Kozioł›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Wojciech Zaręba
Tytuł	Pan Jaromir i Kozioł
Opis	Autor pisze o sobie: Urodzony w 1992 r. Studiuje prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a poza pismami procesowymi stara się tworzyć artykuły i, z lepszym lub gorszym rezultatem, opowiadania o tematyce różnej, różnistej. Wygrał Horyzonty Wyobraźni 2012, opublikował kilka tekstów w pokonkursowych antologiach, współpracował z magazynem CD-Action. Wielbiciel muzyki Pink Floyd, fantastyki i dobrych kryminałów.
Gatunek	groza / horror, urban fantasy

Trwał casting – najgorszy z możliwych. Do produkcji zbyt małej, by zainteresować poważnych graczy, a za dużej, by skończyć procedury w godzinkę i rozejść się do domów. Dziesiątki domorosłych aktorów, nieodkrytych – czy może raczej ukrytych głęboko – talentów stawało w szranki z profesjonalnym jury, prężyło piersi, recytowało Hamleta i wygłaszało solenne podziękowania za otrzymaną szansę. Wyczuli swoje pięć minut i uwierzyli w sukces, a czym więcej z siebie dawali, tym bardziej udowadniali, jak totalnie do niczego się nie nadają.

– Trzeba było zadzwonić do Karolaka – mruknął w końcu reżyser, ziewając teatralnie. – Podobno bierze wszystko.

Producent Jaromir Miklas zaśmiał się straceńczo, wyobrażając sobie gwiazdę dziesiątek telewizyjnych seriali w obsadzanej w bólach roli. Z pewnością nadawałby się bardziej niż były chippendale, który po krótkiej introdukcji przeszedł do tego, co w życiu wychodziło mu najlepiej. Trzecia osoba przy stoliku, przedstawicielka niemieckich koproducentów o powabnym imieniu Hilda, uniosła lekko powieki, ale dwóch polskich członków jury gromko zaprotestowało.

– Casting do „Dzikich Stokrotek” dwa piętra wyżej i korytarzem w prawo – fuknął Miklas. Był na granicy załamania nerwowego.

Przez dwie godziny przesłuchań w niewielkim, kiepsko oświetlonym pomieszczeniu użyczonym przez Polski Instytut Sztuki Filmowej nie pojawił się nikt choć w drobnym stopniu obiecujący. Na casting przybywali kosmici, emocjonalni ekshibicjoniści dla których sensem życia było uzewnętrznianie się przy każdej możliwej okazji, albo też – w przeważającej i najgorszej chyba części – ludzie miałcy, nijacy, o charyzmie ogrodowych grabi. I już wydawało się, że porażka kompletna, talent umarł w narodzie, uzdolnieni aktorzy wyginęli wraz z wpadającym pod pociąg Zbyszkiem Cybulskim, gdy…

Wszedł on. Sprężysty krok, sokoli wzrok, krótki nos, pod nim wąsa brak, ale za to kozia bródka, nadająca charakteru, aż Hilda westchnęła z zachwytu, a panowie pokiwali głowami z uznaniem i drobnym pierwiastkiem zazdrości. Ubrany w czerwoną koszulę, z rozpiętym górnym guzikiem, w czarnych dżinsach i butach z wysoką cholewą; wszystko w nim grało i układało się w kompletną całość, ale prym i tak wiodła smolista grzywa opadająca na opalone, gładkie czoło. Miklas spojrzał w oczy przypominające dwa gorejące węgielki, a było w nich coś mrocznego, aż ciarki człowiekowi po skórze przechodziły. I już wtedy wiedział, że wygrali na loterii, że to jest facet z rodzaju tych, którzy, mówiąc piłkarskim slangiem, „robią różnicę”, tyle że nie na boisku, a na filmowym planie.

– Nazywam się Łukasz Kozioł – przedstawił się mężczyzna nie czekając na powitanie przez ciało decyzyjne. Głos miał niski, głęboki, dźwięczny; pasowałby do radia. – Jestem tu z ciekawości. Sporo słyszałem o panu producencie, no i o panu reżyserze również. To byłby zaszczyt pracować z takimi ludźmi.

– Panie Łukaszu – zabrał głos Antoni Paszek, reżyser o potężnych zakolach, z przeżartymi przez papierosy płucami i wieloma druzgoczącymi recenzjami na koncie. – Pan wie, do jakiej roli szukamy aktora?

– Ciężko się nie zorientować, czekając z pozostałymi kandydatami na korytarzu. Jeden dźgnął mnie widłami w…

– Wyobrażam sobie. Nie mamy dużo czasu, więc pominiemy formalności. Proszę go zagrać. Ma pan pełną swobodę. Proszę zapomnieć o wszystkich, których widział pan w kinie, w teatrze. Chcemy zobaczyć pańską interpretację. Jasne?

Kozioł pokiwał głową, poprawił grzywkę, wziął głęboki oddech i pewnym krokiem podszedł do stolika, za którym siedzieli członkowie komisji. Uśmiechnął się szelmowsko i na każdego łypnął wzrokiem, ale ostatecznie zwrócił się ku zajmującemu środkowe miejsce Jaromirowi. Wyjął z kieszeni spodni paczkę papierosów, otworzył i położył przed producentem. Sam poczęstował się nikotynowym zawijasem i począł obracać go w palcach, tak jak znudzony uczeń bawi się długopisem w trakcie lekcji.

– Nie jesteś dobrym człowiekiem – rzucił stwierdzającym tonem, bez cienia dezaprobaty. – Ale masz ładną marynarkę. Gdybym miał wybrać: dobro albo garnitur, też wybrałbym to drugie. Na szczęście nie muszę wybierać i to jest moja przewaga. Taką przewidziano dla mnie rolę – jestem stabilizującym elementem świata, jestem tym, czym spłuczka w systemie kanalizacji. Krążę po świecie i spotykam złych ludzi. Kiedy mam ochotę, objawiam się, by dać nauczkę, by przetestować, by pogrążyć w desperacji, a na końcu dostać to, czego chcę. A dzisiaj… – urwał, pochylił się jeszcze bardziej, zajrzał Miklasowi w oczy – tak, że ten poczuł krople potu spływające po skroni – i dokończył półszeptem. – dzisiaj chcę pana, panie producencie.

Chwila milczenia; nagle Antoni Paszek zaklaskał, roześmiał się wniebogłosy, a Hilda, mimo braku zrozumienia tekstu, kiwała głową z zachwytem.

– Normalnie miałem ciary! GE-NIA-LNE! – entuzjazmował się reżyser, a producent odchrząknął znacząco i otarł skroń jedwabną chusteczką. Łukasz Kozioł zrobił kilka kroków w tył i uśmiechnął się nieśmiało.

– Faktycznie – mruknął Jaromir. – Wykapany diabeł. Ma pan tę rolę.

• • •

Jaromir Miklas wiedział, że nie każdy brud można zmyć w kąpieli. Niektóre skazy trzeba wypalić od środka. Najlepiej jest zaś oba procesy synkretycznie połączyć i wejść do gorącej wody ze szklaneczką whisky w ręku. Jak producent wymyślił, tak i zrobił. Wyprostował niezbyt długie nogi, oparł głowę o krawędź wanny, odstawił „rudą” na półeczkę ze środkami czystości, pogładził krótkie, oprószone siwizną włosy i zamknął oczy. Chciał odciąć się od problemów, zapomnieć o pracy, zregenerować się i dać wymęczonemu organizmowi chwilę wytchnienia, ale ciągle coś przeszkadzało. Nawet teraz, choć zbliżała się północ, a ciało łechtało błogie gorąco, ktoś absorbował myśli producenta. Ten aktor, jak grom z jasnego nieba, zero doświadczenia, dandys w płomiennej koszuli, latino lover od siedmiu boleści, ale chwytał za duszę: demonicznym wzrokiem, sugestywnością głosu i… ech, to durne, pomyślał Miklas wspomagając się łykiem trunku, ale ten monolog, improwizowany przecież, sklecony naprędce, w sumie niezbyt odkrywczy w treści i wykonaniu, dziwnie był wstrząsający i szczery, a co najdziwniejsze – jakby niedokończony; nie urwany, a zawieszony.

Talent, gigantyczny talent, może wkupić się w jego łaski i zostać menadżerem? Kilka mniejszych filmów na rozgrzewkę, z fabułą napisaną pod główną rolę, a potem można jechać na prowizjach do końca życia, spłacić długi i pożegnać się z tarapatami. A jeśli facet mówi po angielsku, no to hulaj dusza, piekła nie ma… W sumie ciekawa gra słów… Pewnie i Hollywood by go wzięło, Amerykańce kochają takie diabły wcielone!

– Przestańże o nim myśleć, dość już Kozła na dziś – mruknął Miklas i znieczulił się dwoma łykami „szkockiej”. A po chwili spłynął na niego sen, nagły i utęskniony.

Czy długi, czy krótki, tego wiedzieć nie sposób, ale na pewno gwałtownie przerwany. Jakiś straszliwy brzęk zakończył drzemkę; po chwili stłumiony grzmot i znowuż – chyba – tłuczone szkło! Miklas odruchowo machnął ręką i wrzasnął z bólu – rozbił szklankę, rozlał whisky, a przede wszystkim wbił sobie kawałek szkła w środek lewej dłoni. Zaklął przeciągle; piekło, w łazience ciemno, woda ostygła zupełnie, aż ciało przeszył dreszcz. Mężczyzna ustabilizował oddech i, uważając by niczego więcej nie rozbić, dźwignął się na nogi. Czuł, jak z dłoni kapie krew; chwycił za pierwszy lepszy ręcznik schnący nad kaloryferem i pośpiesznie otarł ciało. Ostrożnie ruszył po kafelkach, niezdarnie macając prawą ręką w poszukiwaniu włącznika. Wreszcie upragnione kliknięcie i królestwo higieny rozświetliła jasność, a Jaromir zaklął raz jeszcze, widząc kawał kryształu wbity w rękę, a także obficie znaczącą kafelki posokę. Pamiętał jednak, że wypadek nie był przyczyną, a skutkiem nagłego przebudzenia; dopadł szybko do umywalki, wyjął szkło, polał ranę wodą utlenioną, założył bandaż i w trymiga naciągnął piżamę.

Wyszedł na korytarz, zapalił światło, skręcił w lewo; dom miał duży, piętrowy, stojący na skraju lasu, z dorodnymi drzewami jako jedynymi sąsiadami. Szedł powoli, rozglądając się uważnie i cały czas przylegając plecami do ściany, chyba za dużo kryminałów w życiu wyprodukował, przejmował nawyki głównych bohaterów, niestety tylko te najgorsze. Sprawdził pokój gościnny – pusto; sala bilardowa – pusto; gabinet – wszystko w najlepszym porządku. Odchrząknął nerwowo. Obszedł barierkę okalającą schody i szerokim korytarzem przeszedł do salonu. A nie było to pomieszczenie zwykłe, nie pospolity „duży pokój” czyli sofa, dwa fotele na krzyż i telewizor w roli złotego cielca. Salon zajmował całe północne skrzydło i robił wrażenie piorunujące, zwłaszcza dzięki oszklonej ścianie, przez którą za dnia wpadała kaskada słonecznych promieni oświetlających brązowo-oliwkowy pakiet, niczym w monumentalnym atelier. Jednak już wychodząc zza rogu, Jaromir wiedział, że coś jest nie w porządku. Poczuł, jak w twarz smaga go delikatny zefirek. Stanął jak wryty, lecz tej nocy światło księżyca nie potrafiło przebić się przez wysokie sosny; nie widział więc, ale czuł, że coś w salonie się zmieniło, przybył jakiś nowy element, a może ktoś czaił się w mroku spowijającym pokój? Miklas nie miał przy sobie broni, nie miał latarki, ani nawet telefonu; poruszał się boso, w niebieskiej, satynowej piżamie – słowem: popełnił podstawowy błąd, poczuł się pewnie we własnym domu.

1 2 3 … 5 »

Komentarze

22 VIII 2014 23:24:36

Chciałbym zzauważyć, że jeśli szkocka, to whisky. Whiskey jest irlandzka

30 VIII 2014 14:06:15

Dziękujemy za uwagę, poprawiliśmy.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »