Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 9 czerwca 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Leonid Andriejew
‹Łazarz›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Leonid Andriejew
Tytuł	Łazarz
Tłumaczenie	Przemysław Musiałowski
Opis	Leonid Andriejew (1871-1919), za życia jeden z najpoczytniejszych i najpopularniejszych rosyjskich pisarzy, około 1907 r. uważany za czołowego literata Rosji, uznawany jest za twórcę ekspresjonizmu w literaturze rosyjskiej i jednego z prekursorów literackiego egzystencjalizmu. Poza literaturą, Andriejew zajmował się także fotografią i malarstwem. Kres jego popularności położyła Rewolucja Październikowa.
Gatunek	groza / horror, historyczna

Łazarz

Leonid Andriejew

« 1 2 3 4 5 »

Leonid Andriejew

Łazarz

III

Nikt nie troszczył się o Łazarza; nie zostali przy nim ani bliscy, ani przyjaciele, a bezbrzeżna pustynia, otaczająca Święte Miasto, zbliżyła się do samego progu jego siedziby. Weszła do jego domu, rozłożyła się na jego łożu, jak małżonka, i pogasiła lampy. Nikt nie troszczył się o Łazarza. Jedna po drugiej odeszły jego siostry — Maria i Marta. Długo nie chciała opuścić go Marta, bowiem nie wiedziała, kto będzie go żywił i litował się nad nim; i płakała, i modliła się. Ale pewnej nocy, gdy wiatr hulał po pustyni i kiedy cyprysy ze świstem uginały się nad dachem, ubrała się po cichu i bezgłośnie odeszła. Łazarz słyszał zapewne, jak trzasnęły drzwi, jak niedomknięte uderzały o futrynę pod porywami wiatru, lecz nie wstał, by wyjść i spojrzeć. Przez całą noc, aż do świtu, nad jego głową świstały cyprysy, a drzwi żałośnie postukiwały, wpuszczając do środka zimną, chciwie grasującą pustynię. Wszyscy wystrzegali się go jak trędowatego i, jak trędowatemu, chcieli założyć mu na szyję dzwoneczek, by w porę móc uniknąć spotkania. Ktoś jednak, śmiertelnie blady, zauważył, że wszak straszne byłoby, gdyby nocą pod oknami rozległ się dźwięk owego dzwoneczka; i wszyscy, blednąc, podzielili jego zdanie.

A ponieważ i sam Łazarz nie troszczył się o siebie, najpewniej umarłby z głodu, gdyby sąsiedzi, bojąc się czegoś, nie zostawiali mu jedzenia. Przynosiły je dzieci. Te nie bały się Łazarza, a i nie naśmiewały się z niego, jak, w swym niewinnym okrucieństwie, często śmieją się z nieszczęśników. Odnosiły się do niego z obojętnością i on postępował tak samo wobec nich: nie objawiał chęci pogłaskania czarnowłosych główek ani spojrzenia w naiwne, błyszczące oczka. Oddany na pastwę Czasu i Pustyni, niszczał jego dom, a głodne, beczące kozy dawno rozpierzchły się po pastwiskach sąsiadów. I zużyły się jego szaty weselne. Jak wdział je owego szczęśliwego dnia, gdy grali muzykanci, tak nosił je cały czas, nigdy ich nie zmieniając, jakby nie widział różnicy między tym, co nowe i stare, podarte i całe. Żywe kolory spłowiały i zblakły; złe psy miejskie i ostre ciernie pustyni obróciły w łachmany delikatne tkaniny.

Za dnia, kiedy bezlitosne słońce stawało się zabójcą wszystkiego, co żywe, tak że nawet skorpiony chowały się pod kamieniami i skręcały się tam ogarnięte szaleńczą żądzą kąsania, on siedział nieruchomo w palących promieniach słońca, z sinym obliczem, porośniętym kosmatą, dziko zmierzwioną brodą, wzniesionym ku niebu.

Kiedy jeszcze z nim rozmawiano, ktoś zapytał go pewnego razu:

— Biedny Łazarzu! Czy to dla ciebie przyjemne siedzieć w ten sposób i patrzeć na słońce?

A on odparł:

— Tak, to przyjemne.

„Prawdopodobnie tak przejmujący był chłód grobu, w którym spędził trzy dni, tak głęboka jego ciemność, że nie istnieje na ziemi ani żar zdolny ogrzać wskrzeszonego, ani światło mogące rozjaśnić mrok jego oczu” — pomyśleli ciekawscy i odeszli z westchnieniem.

A gdy purpurowoczerwona, rozpłaszczona kula zniżała się ku ziemi, Łazarz wyruszał na pustynię i szedł wprost na słońce, jakby starając się je dopędzić. Szedł zawsze wprost na nie, a tym, którzy próbowali podążyć jego śladem, żeby dowiedzieć się, co robi nocą na pustyni, niezatarcie zapadła w pamięć czarna sylwetka otyłego, wysokiego człowieka na czerwonym tle ogromnego spłaszczonego dysku. Noc przepędziła ich swymi strachami, więc nigdy nie dowiedzieli się, czego Łazarz nocami szuka na pustyni, lecz ów czarny kształt na tle czerwieni wypalił się w mózgu każdego z nich i już ich nie opuszczał. Jak zwierzę, które zaprószyło sobie ślepia, wściekle pociera pysk łapami — tak i oni w ogłupieniu przecierali oczy, ale piętno pozostawione przez Łazarza było nieścieralne i mogło ulec zapomnieniu najpewniej dopiero wraz ze śmiercią.

Lecz byli ludzie, którzy mieszkali daleko i nigdy nie widzieli Łazarza, a tylko o nim słyszeli. Z zuchwałą ciekawością, silniejszą niż strach i karmiącą się nim, z utajonym szyderstwem w sercach, przychodzili do niego, gdy siedział w słońcu, i wdawali się z nim w pogawędkę. W owym czasie jego wygląd zmienił się już na lepsze i nie był tak przerażający; i, w pierwszej chwili, przybysze pstrykali palcami i z dezaprobatą myśleli o głupocie mieszkańców Świętego Miasta. Ale gdy krótka rozmowa dobiegała końca i wyruszali z powrotem do domu, wyglądali tak, że mieszkańcy Świętego Miasta rozpoznawali ich w lot i mówili: „Oto idą kolejni szaleńcy, na których spojrzał Łazarz”. I współczująco cmokali ustami, i wznosili ręce ku niebu.

Przychodzili, pobrzękując bronią, dzielni nieustraszeni wojownicy; przybywali ze śmiechem i śpiewem szczęśliwi młodzieńcy; wpadali na chwilę stroskani handlarze, podzwaniając pieniędzmi; wyniośli słudzy Świątyni stawiali swój pastorał przy drzwiach Łazarza; lecz nikt nie powracał taki sam, jak przybył. Ten sam straszny cień opadał na ich dusze i nadawał nową postać staremu znajomemu światu.

Ci, którzy mieli jeszcze ochotę się odzywać po owym zgubnym spotkaniu, tak opowiadali o tym, czego doświadczyli:

Wszystkie przedmioty dostrzegalne dla oka i namacalne dla ręki wydawały się puste, lekkie i przeźroczyste — podobne do jasnych cieni w mroku nocy;

albowiem owej wielkiej ciemności, ogarniającej cały wszechświat, nie rozpraszało ani światło słońca, ani księżyca, ani gwiazd: okrywała ona ziemię bezgraniczną czarną powłoką i obejmowała ją jak matka;

przenikała we wszystko, nawet w żelazo i kamień, i cząsteczki ciała stawały się samotne, utraciwszy ze sobą wszelką więź; wnikała w głąb cząstek, i cząsteczki cząstek stawały się samotne;

albowiem owa wielka pustka, ogarniająca wszechświat, nie była wypełniona niczym widzialnym, słońcem, księżycem bądź gwiazdami, lecz panowała bezkreśnie, wszędzie przenikając, wszystko rozdzielając: ciało od ciała, cząstkę od cząstki;

w pustce rozpościerały swoje korzenie drzewa i same były puste; w pustce wznosiły się świątynie, pałace i domy, grożąc upiornym upadkiem, i same były puste; i w owej pustce niespokojnie kręcił się Człowiek i sam był pusty i lekki niczym cień;

albowiem czas przestał istnieć, zaś początek wszystkich rzeczy stał się bliski ich kresu: budynek był dopiero wznoszony, i robotnicy jeszcze stukali młotkami, a już widać było jego ruiny i pustkę na ich miejscu; człowiek dopiero się rodził, a już u wezgłowia zapalano mu świece żałobne; i oto gasły one, i oto pustka zajmowała miejsce człowieka i świec; i, otoczony przez Pustkę i Mrok, Człowiek drżał rozpaczliwie w obliczu grozy Nieskończonego.

Tak powiadali ci, którzy jeszcze mieli ochotę mówić. Lecz więcej jeszcze mogliby prawdopodobnie powiedzieć ci, co mówić nie chcieli i umarli bez słowa.

« 1 2 3 4 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »