Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Fulińska
‹Auto da fe›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Fulińska
Tytuł	Auto da fe
Opis	Naukowo i hobbystycznie zajmuje się historią i kulturą XVIII i XIX w., ale nie przepada za „typowym wiktorianizmem”. Debiutowała opowiadaniem „Kobieta, która słyszała smoki” w tomie „Dragoneza” Fantazmatów, w tym roku w różnych miejscach ukaże się jeszcze kilka różnych opowiadań, a w przygotowaniu autorski zbiór historyjek kryminalno-fantastycznych, osadzonych w nieco alternatywnej dziewiętnastowiecznej Francji. Współautorka powieści dla młodzieży pt. „Mysia Wieża” (2019), w najbliższych planach ma także wydanie powieści przygodowo-fantastycznej dziejącej się w czasach napoleońskich. Niepoprawna wielbicielka samochodowych włóczęg po Europie śladami historii i archeologii, targów staroci, wszelkiej fantastyki oraz opery.
Gatunek	fantasy

Auto da fe

Agnieszka Fulińska

« 1 2 3 4 5 »

Agnieszka Fulińska

Auto da fe

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

Drewno stosu nie chciało się rozpalić. Wpatrywał się jak zaczarowany w niewielkie płomyki, pośrodku których widział drogę. Zanim wyciągnął rękę, do stosu podeszła staruszka z niewielką wiązką chrustu. Spojrzał na skazańca, na wpół już zasłoniętego dymem z ognia, który nagle buchnął do góry. Zapamiętał tylko oczy: nieobecne, a zarazem przytomne, jakby dostrzegły przed sobą ścieżkę wiodącą do domu, ku miejscom, które pragnął znów zobaczyć.

Tak jak on sam pragnął odnaleźć drogę na wrzosowisko.

• • •

– Pewnie, tylko głupi – odpowiedział, ale tamtych nie było już przy stole.

Chyba się starzeję, pomyślał, ale nie rozbawił go ten żart. Rzucił chudemu chłopakowi miedziaka i poszedł na górę.

Łóżko było zapluskwione, wymruczał więc kilka słów i chwilę później insekty przeciskały się przez szpary do sąsiedniej izby. Wrócą, jak tylko się wyprowadzi, ale to go nie obchodziło. Wrzucił do nędznego ognia kilka kulek jałowca, jak w Anglii, i przykrywszy się dziurawym pledem legł na wąskim, twardym łóżku. Wpatrywał się w niewielkie tańczące płomyki, szukając wśród nich drogi do domu, dopóki nie zasnął i nie stanął u stóp porośniętego wrzosem wzgórza.

• • •

Nie znał swojego ojca. Matka gadała, że był potężnym czarnoksiężnikiem, Szymonem Magiem, Merlinem, a kto wie, czy nie samym pradawnym bogiem Odynem, ale w miasteczku Hameln wszyscy wiedzieli, że Ruda Hilda, córka młynarza, którego piorun Bóg wie za jakie grzechy prawie na śmierć poraził, postradała zmysły. Przebąkiwano, że ojcem bękarta musiał być ów grajek szczurołap, który w roku czarnej śmierci przeklął miasto i całe jego potomstwo. W każdym razie Hameln odetchnęło zapewne z ulgą, gdy Hilda zniknęła z dzieckiem w niewyjaśnionych okolicznościach.

Wrzosowisko było tym, co najlepiej pamiętał z dzieciństwa. Nigdy nie dowiedział się, w jaki sposób zdołali zawędrować z Niemiec do północnej Szkocji, ale mroczny, zasnuty mgłą krajobraz z łagodnymi wzgórzami w oddali stał się krainą jego dzieciństwa. Mieszkali w niedużej chatce w pobliżu mieściny Elgin, na polu, na którym rozegrała się kiedyś wielka bitwa. Nie wiedział, z czego się utrzymywali, a jedynymi osobami, które ich odwiedzały, były stare kobiety mieszkające w pobliskim lesie, snujące przy ogniu dziwaczne opowieści, mimo że za słuchaczy miały tylko obłąkaną kobietę i małego chłopca. Hilda z rzadka odzyskiwała odrobinę rozumu, ale nawet wtedy niewiele mówiła, często natomiast znikała na całe dnie w lesie i czasem na targu w miasteczku udawało jej się sprzedać to, co stamtąd wynosiła.

Gdy matka pewnej nocy niespodziewanie zaniemogła i zmarła, niespełna dziesięcioletni chłopiec, wołany przez miejscowych Angusem, wrzucił wydobyte spod podłogi pieniądze do sakiewki i udał się na plebanię. Ksiądz niechętnie zgodził się przybyć z grabarzem do zmarłej, ale gdy dotarli do obejścia, nie znaleźli ciała, za to chłopiec mógłby przysiąc, że pod stojącym na skraju zagajnika dębem dostrzegł przygarbione kobiece postacie. Gdy ponownie spojrzał w tamtą stronę, pod drzewem nie było nikogo, nie wspomniał więc o tym księdzu ani grabarzowi, którzy pogderali, że pewnie obłąkana omdlała tylko i powędrowała do lasu, gdzie może wreszcie przepadnie na wieki. Zażądali za fatygę sporej części pieniędzy, a chłopiec usiadł na progu zastanawiając się, co robić dalej.

Życie wyręczyło go w tej decyzji. Przed wieczorem w obejściu zjawili się żołdacy w przyrdzewiałych kolczugach i zabrali go do pobliskiego zamku, gdzie został pozbawiony sakiewki i wtrącony do lochu. Ucieszył się, gdy otrzymał miskę przypalonej owsianki i dzban z wodą, zaczął już bowiem odczuwać głód.

– Za co cię tu wrzucili, młodziku? – rozległ się świszczący głos, gdy tylko strażnik zamknął za sobą ciężkie drzwi.

Angus podskoczył, omal nie wypuszczając misy z rąk, i spojrzał w kierunku głosu, ale ciemność panująca w lochu nie pozwoliła mu nic dostrzec.

– Nie wiem – odburknął.

– Nigdy nie wiedzą – zaśmiał się tamten chrapliwie. – Nie to, co ja.

Gdy chłopak nie wyraził zainteresowania, niewidoczny więzień bez zachęty podjął dalszą opowieść.

– Jestem Krzywonogi Fergus i byłem, wiedz to, obdartusie, medykiem tutejszego thana. – Angus nie miał pojęcia, co znaczą słowa medyk i than, ale nie miał ochoty zadawać pytań. – Razu pewnego nie powiodło mi się z miksturą, która miała uleczyć wielką panią, no więc wrzucili mnie do tej studni. Dlatego tylko nie idę pod topór, że nie mają w okolicy innego medyka i wolą nie tracić ostatniego, jaki im się ostał, mimo że partacz.

Angus domyślił się, że medyk musi być kimś takim, jak te staruszki, które odwiedzały Hildę i pomagały mu, gdy gorączkował lub wymiotował. Kimkolwiek był than, nie miał widocznie pojęcia o medykach mieszkających w pobliskim lesie.

– Strażnik to poczciwy człowiek, mówił mi, że nie wiedzą, czy nie powinni mnie o czary oskarżyć, jako że pani konała w męczarniach, imion wszystkich diabłów zamiast świętych wzywając…

Chłopiec wreszcie zainteresował się opowieścią medyka.

– Mój ojciec ponoć był czarownikiem – powiedział, uznając to za swój jedyny powód do dumy.

Gdzieś na lewo od niego zaszeleściła słoma i brzęknął łańcuch.

– Apage… – wycharczał Fergus. – Nie mów głośno takich rzeczy. Ja cię nie wydam, bo to nie mój interes, ale nie chcesz skończyć w męczarniach… Ejże, zaczekaj, toś ty pewnie synem tej obłąkanej, co jakieś sześć lat temu osiedliła się na wrzosowisku pod Elgin, nie gadała z początku ani słowa po ludzku, a w mieście ją przezywali wiedźmą?

Angus uznał, że opis pasuje do jego matki, więc przytaknął.

– Bękart jesteś i tyle, matka postradała zmysły, jak gach ją rzucił, albo od początku była niespełna rozumu, to widziała czarownika w uwodzicielu. Nie ma żadnych czarów, a nawet jeśli są, to ani tobie, ani mnie, ani nawet thanowi nic do tego. I nie gadaj takich rzeczy, jak cię than weźmie na rozmowę, żebyś sobie nie napytał biedy.

Chłopiec nie odpowiedział, ale w głębi duszy wiedział swoje.

– Skoro nie znasz czarów – odezwał się w końcu – to jakim sposobem mnie tu dostrzegłeś, gdy ja cię nie widzę?

– Głupiś, chłopcze, jak i twoja matka. Ja tu już kolejny rok gniję, to oczy nawykły do ciemności. Prześpij się lepiej, jutro cię wezmą na spytki, bo musiałeś coś przeskrobać, skoro cię tu wrzucili.

Następnego dnia chłopiec istotnie został poprowadzony przed oblicze thana – który okazał się panem zamku i okolicy, wysokim chudym mężczyzną w poplamionym tartanie – po czym puszczony wolno, gdy nie dowiedziono mu, jakoby zabił matkę. Kiedy mieli go już wyprowadzić z wielkiej sali, zdobył się na odwagę.

– Wielki panie – powiedział drżącym głosem – pozwól mi zostać u siebie na służbie.

– A co ty umiesz, przybłędo? – Than roześmiał się głośno, sięgając po ozdobny cynowy kubek z ciemnym piwem.

– Znam się nieco na ziołach – odpowiedział, przypominając sobie podsłuchiwane czasem rozmowy matki ze starymi kobietami. – Mógłbym się na medyka uczyć.

Zgromadzeni w sali wojacy wybuchnęli głośnym śmiechem.

– A wiesz ty, chłopcze, ile czasu na medyka uczyć się trzeba i ile to kosztuje? – ryknął jeden z nich, jasnowłosy nieduży mężczyzna.

– Podobasz mi się, chłopcze – odpowiedział than, uciszając pozostałych. – Przyjmę go do służby, bo tak mi się podoba! – zagrzmiał w stronę rechoczących towarzyszy. – Zastąpisz w stajni Gavina, który miesiąc temu zwichnął kark i długo nie pociągnie. W wolnym czasie możesz się uczyć czytać i pisać u księdza.

Praca stajennego odpowiadała Angusowi: po latach przeżytych na pustkowiu lepiej rozumiał się ze zwierzętami niż z ludźmi. Konie słuchały go, jakby miały własny rozum, a i jemu się nierzadko zdawało, że lepiej niż inni odgaduje ich potrzeby. Koniuszy nie mógł się nadziwić, ale z obawy o własną posadę nie przesadzał w pochwałach chłopaka. Za to braciszkowie nie mieli lekkiej ręki i Angus poznał wnet na własnej skórze, jak ciężka jest nauka, ale po roku czytał już i pisał, koślawo wprawdzie, ale zawsze. W następnym roku, gdy tym razem than zachorował, wypuszczono z lochu Fergusa, bo pan i bez uroków pluł krwią, a gdy okadzania nic nie pomagały, bluźnił przeciw imieniu bożemu i świętym pańskim. Angus powitał powrót dawnego współwięźnia z radością, ale i niepokojem, czy starzec będzie pamiętał o złożonej mu obietnicy – i prawie tańczył ze szczęścia, gdy medyk przyzwał go do łoża chorego, a następnie wziął na pomocnika.

• • •

« 1 2 3 4 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »