Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 czerwca 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Boskość nie do odzyskania
„KULT: Divinity Lost” to już czwarta odsłona systemu, w którym bohaterom przyjdzie zmagać się z mrocznymi zakamarkami naszej rzeczywistości i tego, co kryje się poza nią.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Twórczość

Magazyn CCXXXVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Denis Trusow
‹Zimowisko serc›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Denis Trusow
Tytuł	Zimowisko serc
Opis	Znany już czytelnikom Esensji Autor zabiera nas w swój klimatyczny świat owiany rosyjskim chłodem i Tajemnicą…
Gatunek	realizm magiczny

Zimowisko serc

Denis Trusow

Jeśli kocha – wtedy serce żyje. W tym, kto kocha, w tym i żyje. Gorące, takie gorące, że wszystko wokoło grzeje. Lecz kiedy nie kocha, wtedy wszystko stygnie, odchodzi ono, Bóg odchodzi, wszystko odeszło, więc i serce – też opuszcza. Odeszło serce, niekochające. I wtedy serce na Zimowisko się udaje, tam one wszystkie leżą niekochane, niekochające, leżą-skwierczą, zimę niemiłości przeczekują. Przyjdziesz na Zimowisko i posłuchasz – usłyszysz, że jej serce tam bije, to dla ciebie jedna odpowiedź, nie usłyszysz – druga.

Denis Trusow

Zimowisko serc

Denis Trusow
‹Zimowisko serc›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Denis Trusow
Tytuł	Zimowisko serc
Opis	Znany już czytelnikom Esensji Autor zabiera nas w swój klimatyczny świat owiany rosyjskim chłodem i Tajemnicą…
Gatunek	realizm magiczny

Stał na skraju lasu, silnika nie gasił, nie, po prostu wyszedł, by pomyśleć i wypalić papierosa. Padał śnieg, ogromne płatki cicho opadały na drogę, zasypując ślady bieżników. Już dawno nie wyjeżdżał z miasta, więc cieszył się, że nareszcie znalazł się tu, w lesie. Tak dawno nie opuszczał Moskwy, wciąż tylko praca, praca, praca.

I oto las, przyroda. Zawsze marzysz, by wyjechać – latem na szaszłyki, zimą – w góry, na narty.

Popatrzył na mapę i stwierdził, że dalej samochodem nie może jechać. Droga – wąski leśny dukt, którym ciężarówki z tartaku jeżdżą czasami na skróty – raptownie skręcała w prawo. A do Zimowiska – w lewo. Tam, z lewej strony, zaczynał się naprawdę gęsty las, wznosiły się gigantyczne świerki, pokryte śniegiem. Jak po takim śniegu iść w tych fircykowych pantoflach? W nich tylko po Nowym Arbacie przechadzać się można. A tu bez nart nie obejdzie się. A może w ogóle nie iść? Może nie warto?

Nie, warto, oczywiście, że warto.

Przypomniał sobie chatkę staruszki – niziutką pięciokątną budowlę z belek. Starą, porośnietą mchem, pobudowaną na pewno jeszcze przed wojną. Dlaczego pięć kątów, pomyślał wtedy, wychodząc z samochodu. Paweł, kiedy wyjaśniał mu, jak znaleźć staruszkę, mówił, by nie dziwić się za bardzo wszelkim cudactwom, które można tu zobaczyć, ale pięć kątów – tego już za wiele. I ani jednego okna, tylko wąskie drzwiczki z dykty, niskie, na poziomie pasa, w sam raz dla jakiegoś psa lub kozy, człowiek musiałby wchodzić na czworakach.

Długo pukał, lecz nikt nie odpowiadał. Z wnętrza nie dochodził żaden dźwięk.

Kiedy wrócił do samochodu, zostawionego za szopą, zobaczył ją – na tylnym siedzeniu. Siedziała, opuściwszy siwą głowę w dłonie, długie rozpuszczone włosy skrywały jej twarz. Pierwsze, co przyszło mu do głowy, to wyjąć tę obłąkaną starą wiedźmę z auta, obić i odjechać w cholerę, do miasta. Ale przypomniał sobie, jak Paweł o niej mówił, i zrobiło mu się nieswojo. Paweł, napakowany byczek, niegdyś ściągający z ludzi długi, ta głupia góra mięśni, pierwszy raz w życiu mówił o kimś z uwielbieniem i zgrozą w oczach.

Przypomniał sobie, jak wtedy usiadł obok niej – z lewej strony. Chciał się przywitać, jednak nie mógł, bo go zatkało, całkowicie. Ona też milczała, wciąż z opuszczoną głową, cicho kołysząc się w tył i w przód. W tył, w przód. Tam i z powrotem. Nagle śnieg zaczął sypać już zupełnie gęsto. Zwartą białą ścianą. W absolutnej ciszy, na początku wydawało mu się, że słyszy, jak pada śnieg, ale to był po prostu szum w uszach. Nagle poczuł cichy wstrząs gdzieś wewnątrz i odczuł, jak jej milczenie przeniknęło, popłynęło w niego, najpierw po cichu, a potem potężnym szybkim potokiem, wypierając jego samego – dźwięczącego, myślącego, brzęczącego, jej cisza, dociekliwa i znacząca, żyła w nim, wprowadzała się w niego, coraz głębiej i głębiej, i oto nastał moment, kiedy on prawie zanikł, prawie cały stał się jej milczeniem. I wtedy, gdy on, konstatując jeszcze prawie niewidzialną obecność w sobie, powinien był lada chwila zniknąć i całkowicie stać się milczeniem, ona powoli podnosi głowę i zapełnia całe to nieskończone milczenie swoim głosem, nad podziw dźwięcznym, jak u dziewczynki-pierwszoklasistki:

– Przyszedłeś po odpowiedź, lecz ja ci jej nie dam. Znajdziesz ją sam.

Jej słowa były jedyną rzeczą, którą pojmował i słyszał na całym świecie, a za nimi w jego niezapełnioność już płynęły kolejne:

– Chcesz na pewno. Niepotrzebnie, źle przecież – na pewno. Ale sam tego chciałeś. Cóż… Jeśli kocha – wtedy serce żyje. W tym, kto kocha, w tym i żyje. Gorące, takie gorące, że wszystko wokoło grzeje. Lecz kiedy nie kocha, wtedy wszystko stygnie, odchodzi ono, Bóg odchodzi, wszystko odeszło, więc i serce – też opuszcza. Odeszło serce, niekochające. I wtedy serce na Zimowisko się udaje, tam one wszystkie leżą niekochane, niekochające, leżą-skwierczą, zimę niemiłości przeczekują. Przyjdziesz na Zimowisko i posłuchasz – usłyszysz, że jej serce tam bije, to dla ciebie jedna odpowiedź, nie usłyszysz – druga.

Ilustracja: <a href=mailto:wojtek@golabowski.art.pl>Wojciech Gołąbowski</a>

Ilustracja: Wojciech Gołąbowski

Jej głos, napełniwszy jego wnętrze, nagle wysechł, a on poczuł się jak wypełniony po brzegi balonik, który tuż-tuż pęknie, lekki i pusty.

– Pójdziesz w las za tartakiem, niedaleko Kowszowa, za trzy dni, sam pójdziesz, zajdziesz w las, a dalej on ciebie poprowadzi, do samego Zimowiska. Do mnie więcej nie przyjdziesz, żegnaj.

Jej ostatnie słowo obracało się, huczało, rozrastało w jego głowie, rosło i rosło, rozpierając go tak, że prawie odczuwał fizyczny ból. W oczach mu nagle pociemniało i wyłączył się, a kiedy doszedł do siebie, nie było jej już w samochodzie, tylko kilka siwych włosów na siedzeniu…

Dopalił, potarł zmarznięte ręce i postanowił posiedzieć jeszcze chwilę w samochodzie – przysiąść przed drogą. Dziwne to wszystko, niby nie średniowiecze i w ogóle, a dlaczegoś odczuwał strach. Staruszka przecież mogła okazać się po prostu doświadczoną hipnotyzerką lub mistrzem NLP – słyszał o takich rzeczach, kiedy ktoś spotkany na ulicy grzecznie prosił o pieniądze, uprzejmie uśmiechając się, i oddawałeś mu cały portfel, spostrzegając się dopiero po wielu godzinach. Przecież i ona mogła oczarować. A Paweł? Pawła łatwo odurzyć, jest jednokomórkowym, zwykłym bandziorem, choć robi z siebie teraz niemal profesora. Jednak pójdę, znudzi się – wrócę, oczywiście, że wrócę – nogi zmarzną w takich pantoflach. Z kabury, schowanej pod deską rozdzielczą, wydostał rewolwer i włożył do kieszeni kożucha. Trzeba iść. Nogi niedobrze drżały. Zgasił silnik i wyszedł z samochodu…

Iść, trzeba iść, jednak natychmiast nabiło się śniegu w pantofle. Jeszcze nie zdążył dojść do lasu, nie zdążył przeciąć zaśnieżonego pola przed nim, a już miał dosyć. Ach, gdyby miał narty! Pomyślał, że już dawno na nich nie jeździł… Spojrzał na zegarek – minął już kwadrans, zginął za plecami szum tartaku, pojawiły się inne odgłosy – wiatr w świerkowych wierzchołkach, trzeszczenie gałęzi. Czasem rozbrzmiewał przeciągły głuchy szmer – to sypał z drzew śnieg, szerokimi białymi wachlarzami.

Było mu trudno iść. Śnieg był głęboki. Szedł po nim, wysoko podnosząc nogi, jak bocian, i powoli posuwał się naprzód. Przy każdym nowym kroku podnosiła mu się nogawka, a goła noga tonęła w parzącej zaspie śnieżnej. W końcu wpadł na pomysł i wsunął spodnie w skarpetki. Teraz było mu lżej. Oglądał się, za nim zostawał wśród drzew łańcuszek śladów.

Zimowisko najpierw usłyszał. Gdzieś z przodu, za drzewami i krzakami coś było, dziwny szum. Najpierw wydało mu się, że to samochody, jakby z przodu jakaś autostrada, lecz potem przypomniał sobie, że niczego takiego tam być nie może. Według mapy były tam tylko zwarte lasy przez wiele kilometrów. I dźwięk ten wcale już nie przypominał szumu drogi. Im dalej szedł w jego kierunku, tym wyraźniej rozpoznawał w pozornej monotonii złożone rytmiczne wzory, jeden rytm wyprzedzał inny, rozpuszczając się w trzecim, unisono z czwartym, który nagle niewyobrażalnie odwlekał się i gubił w ogólnym hałasie.

Teraz, w miarę zbliżania się, hałas ten narastał i był już tak głośny, że powietrze wokoło całe drżało i wibrowało. Zrozumiał, że gdyby źródło tego strasznego szumu znajdowało się w jednym miejscu, nie zbliżyłby się do niego tak szybko. To znaczy, że ono porusza się, porusza w jego kierunku. Uśmiechnął się, przypominając sobie, jak Alicja szła w kierunku Królowej. Przestał, gdy nagle wyraźnie uświadomił sobie, że to, co dzieje się z nim teraz, niemożliwe jest do wytłumaczenia w żaden racjonalny sposób. Ostatecznie pogubił się.

Szedł, nie próbując już uspokajać dreszczy w kolanach, nie wiedząc nawet, czy idzie do przodu, czy w tył, nie myśląc, szedł na łomoczące, czarujące, wołające, jak królik w paszczę węża boa. Na szum. Naprzód. W morze z głową, a morze było szumem, a szum był biciem tysięcy serc, i pogrążył się w to morze i już na samym jego dnie otworzył oczy.

Wtedy zobaczył Zimowisko. Tysiące bulgoczących, gorących, drżących, krwawych, śliskich, nienasyconych, pełzających, zwiotczałych, gładkich, szybkich, bijących, pulsujących, kopulujących – ludzkich serc. Nad nimi podnosiła się gęsta para, niby dym, pozostając w igliwiu puszystym różowym szronem. Zimowisko żyło, serca pełzały jedno po drugim, te, co marzły, wpełzały do wnętrza mrowiącej się kupy, a te już ogrzane wypełzały na górę.

Stał i słuchał, skłoniwszy głowę na bok. Usłyszał. Przyłożył rękę do piersi. Z nieufnością – jeszcze raz, rozrywając koszulę. Dowiedział się.

1 maja 2006

Komentarze

20 V 2011 20:02:34

Poruszajace... i nie powiem że amatorka, bo czytajac to mogę to porównać jakością do bardziej znanych opowiadań

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Operacja „Wilczyca”
Jakub Wczasek

22 VI 2024

Eli przemknęła bezszelestnie i w przelocie chlasnęła młodego partyzanta. Hanys cofnął się, widząc jak pozbawiony futra stwór o wilczym pysku wyłonił się z ciemności i jednym szybkim uderzeniem szponiastej łapy zamienił szyję Maciusia w krwawą miazgę. Chłopak nie wydał najmniejszego dźwięku i z szeroko rozwartymi oczyma opadł na ściółkę.

więcej »

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »