Niełatwo jest wybić się na dobrego kilera w sprawlu. Duża konkurencja, mnóstwo glin i jeszcze więcej ludzi, którym można się narazić. Dlatego dobrych jest niewielu i są to zawsze ludzie wyjątkowi. I dlatego też trzeba robić wszystko, żeby utrzymać się na fali – zawsze na bieżąco z informacjami, a dopiero później z bronią i resztą sprzętu. Kiedy więc ktoś puszcza po ulicach info, że szuka desperado do przetestowania zupełnie nowego, eksperymentalnego złomu, na pewno znajdą się chętni. To równie pewne, jak japońskie banki.

Siedzieli w podziemnym garażu jakiegoś opuszczonego biurowca. Każdy plecami do ściany, łypiąc czujnie na pozostałych, z ręką na gnacie. Desperados. Za młodzi, żeby rozumieć, albo za starzy, żeby mieć inną możliwość niż ta. Po chwili na parking wtoczyła się panzerka. Kilkunastu mężczyzn z mniejszym lub większym zdziwieniem stwierdziło, że jest to ni mniej ni więcej, tylko Ford T-Rex! Potężny, niemalże wojskowy model VTOLa. Maszyna spokojnie osiadła na ziemi z cichym szumem dysz. Otworzyły się boczne drzwi i z wnętrza pojazdu wyskoczyło dwóch ludzi z bronią w rękach. Natychmiast rozległo się kilka nieopanowanych westchnięć na widok ich sprzętu. Goście ustawili się fachowo i pokryli ogniem wszystkich siedzących. Po chwili z T-Rexa wyszedł kolejny mężczyzna. Był w średnim wieku, ubrany w cholernie elegancki garnitur. Stanął w swobodnej pozie i zaczął mówić stonowanym, znudzonym głosem:

– Panowie, zostaliście zaproszeni do wzięcia udziału w przedsięwzięciu, które ma szansę na zawsze zmienić oblicze tego świata. Jest to projekt o kolosalnym znaczeniu dla wszystkich myślących istot. Jest on zbyt ważny, aby ryzykować, że pewne określone grupy interesu zdołają przejąć go i zamiast wykorzystać dla dobra wszystkich członków gatunku ludzkiego, będą się starały nabijać swoją kabzę. Nie muszę chyba dodawać, że odbędzie się to kosztem wszystkich uczciwie pracujących obywateli, którzy mają takie samo prawo do korzystania z profitów płynących z tego wiekopomnego odkrycia.

Tu przerwał i spojrzał po leżących na ziemi śpiących mężczyznach i wszedł do wozu. Ochroniarze wyłączyli emiter gazu i zajęli się pakowaniem do ładowni rozbrojonych wcześniej uśpionych klientów.

Chłopak nagle odzyskał świadomość. Zorientował się, że leży na łóżku. Jego ręka powędrowała powoli w kierunku biodra, celem sprawdzenia, czy ma swoją broń. Nie miał jej. Fakt ten po chwili wydał mu się zupełnie oczywisty. Usłyszał głos.

– Dzień dobry.

Powoli otworzył oczy. Ujrzał przed sobą postać mężczyzny, którą widział już na podziemnym parkingu. Towarzyszyła mu dwójka tych samych ochroniarzy. Mężczyzna nie zrażony brakiem odpowiedzi, rzekł:

– Został pan zakwalifikowany do naszego eksperymentu, panie Rojas. Mam nadzieję, że zgodzi się pan na jego przeprowadzenie…

Niedopowiedzenie było wystarczająco jasne, żeby nie pozostawić mu wątpliwości, że jego zgoda jest tutaj czystą formalnością.

– Czy wolno mi spytać na czym ma polegać ten eksperyment? – spytał Jose.

– Tak, oczywiście – odparł garnitur – Wszczepimy panu najnowszy model wojskowego komputera taktycznego.

Chłopak zaniemówił z wrażenia. Przez głowę przelatywały mu setki myśli. Komputer taktyczny!!!! Kiedyś słyszał, że niektórym ludziom z oddziałów specjalnych New Edison montowano komputery taktyczne, ale był to sprzęt praktycznie bezcenny. I teraz on, Jose Rojas, zwykły chicano, ma szansę na taki sprzęciol! W tym samym momencie przyszło zwątpienie i strach. Dlaczego on? Przecież mieli swoich zawodowych żołnierzy, którzy z pewnością byli o wiele lepsi od niego. Coś tu śmierdziało…

– Dlaczego ja? Co mam zrobić? – zapytał chłopak.

– Ma pan dla nas zabić pewnego człowieka – powiedział bez ogródek mężczyzna.- Jeśli pan to zrobi, komputer przechodzi na pana własność. Jeśli się panu nie uda… No cóż, nie rozpatrujemy takiej możliwości.

Ale Jose wiedział, co się stanie jeśli zawiedzie. W tym świecie nie dostawało się drugiej szansy. Tu nie było miejsca dla przegranych. Wygraj ile się tylko da, albo giń. Jeśli zawiedzie, pójdzie na przemiał.

– Zgadzam się.

Facet w garniturze uśmiechnął się cynicznie :

– Ależ oczywiście, że pan się zgadza. Co do tego nie mamy najmniejszych wątpliwości…

W ciągu dwóch miesięcy wczepiono mu nie tylko komputer taktyczny, ale również wiele innego, równie pożytecznego sprzętu. Przeszedł przez niezliczoną ilość treningów i symulacji. Był w szczytowej formie. Zdawał sobie sprawę, że musi wykonać robotę. Nie mógł zawieść swoich pracodawców. Pewnej nocy powiedziano mu, że to już czas. Spokojnie udał się na lądowisko budynku i wsiadł do zwykłego, cywilnego VTOLa. Kiedy maszyna startowała, on zakładał swój sprzęt.

Kiedy znaleźli się nad celem, bez chwili wahania wyskoczył w ciemność. Komputer podawał mu wszelkie niezbędne dane. Wysokość zmniejszała się bardzo szybko. Do dachu korpowej piramidy było coraz bliżej. Odpalił silniki rakietowe po raz pierwszy na całe 0.2 sekundy. Przeciążenie uderzyło go jak dobry LÓD sieciarza. Po chwili znowu odpalił. Tym razem na 0.1 sekundy. Przeciążenia były straszliwe, ale był to jedyny sensowny sposób na niezauważone lądowanie. Gdyby schodził delikatnie na stałym ciągu, kupił by kontrę od ochrony po paru sekundach. Wylądował całkiem poprawnie, jeśli brać pod uwagę jego stan. Szybko przetoczył się po dachu w kierunku jego krawędzi. Tam zaczął wymiotować. Na symulacjach ciężko jest odtworzyć rzeczywiste przeciążenia. Ale nie miał czasu na rozczulanie się nad sobą. Za pomocą rozkazu do komputera zaaplikował sobie kilka środków wzmacniających (czytaj: narkoli bojowych). Po chwili zerwał się na nogi i pobiegł w kierunku szybu wentylacyjnego. Na bardzo długim odcinku był on pionowym kanałem, w którym rozmieszczono wentylatory zasysające powietrze. Ramiona tych wiatraczków mogły spokojnie poszatkować na kawałki faceta w bojowym egzoszkielecie, żeby nie wspomnieć o takim lekkozbrojnym chicano. Ale o wszystkim pomyślano. Jose przecisnął się przez kratę i poczuł potężne ssanie. Wentylatory pracowały. Musiał walczyć z potężnym prądem powietrza, który starał się go wessać. Opuścił nogi, rozłożył je szeroko, tak aby oparły się o ściany kanału wentylacyjnego i uruchomił serwomotory. Spowodowały one wysunięcie się z nóg ostrzy, które wbiły się głęboko w ściany zapewniając mu solidne oparcie. Ostrożnie przeniósł ręce z kratownicy na ściany i zaczął szykować się do wykonania skoku. Schował ostrza z nóg i poleciał w dół. Kiedy zbliżał się nieuchronnie do łopat wentylatora, uruchomił ostrza w nogach i dłoniach. Szarpnięcie było straszliwe. Ledwie udało mu się zdusić jęk bólu. Dźwięk rozdzieranego metalu był przerażający. Wyhamował na trzy metry przed wirującą śmiercią. Uruchomił monitor biostatusu. Prawie zwichnął ramię. Kolejna dawka wzmacniaczy. Czekał po dwóch minutach, jak było to umówione, wentylator zaczął się zatrzymywać. 10 sekund. Cofnął ostrza i poleciał. Prawie idealnie. Uderzył tylko goleniem w łopatę wirnika.. Szybko przesunął się przez kratę i zwiesił w dół. Po lewej stronie znajdował się kanał konserwatorski. Przeskoczył tam. Zza pleców doszedł go głos przyspieszającej maszynerii. Kanałem konserwatorskim doszedł bez problemów do właściwego apartamentu. Ilość zabezpieczeń, które zobaczył, mogłaby przyprawić o zawał niejednego technika. Z ładownicy wyciągnął małe pudełko. Powiedziano mu, że to urządzenie zagłuszy na kilka sekund wszystkie zabezpieczenia. I jakkolwiek wszystko co powiedział mu dotychczas jego mocodawca sprawdziło się co do joty, to jednak spocił się jak mysz. Przygotował broń i włączył zagłuszacz. Uderzył błyskawicznie w kratę zasłaniającą mu przejście i skoczył do środka. Znalazł się wewnątrz mniejszego kanału. Szybko odnalazł niewielką klapę, zejście w dół, wiodące do małej spiżarni. Bezgłośną serią z automatu (miał w końcu cybertłumik) pozbył się jej bardzo szybko. Przecisnął się przez otwór i wylądował miękko na podłodze. Drzwi były w odległości dwóch metrów. Szybki skok i był już przy nich. Wziął głęboki oddech i otworzył drzwi. Koło głowy zaświstała mu seria pocisków. Reagował instynktownie, polegając na komputerze taktycznym. Porcja narkoli. Świat zwolnił. Skok w przód z przetoczeniem. Seria w locie. Jeden z głowy. Ruch z lewej. Seria. Dwa cele na wprost. Cztery strzały. Ci też z głowy. Następne drzwi. Granat. Eksplozja po chwili zdającej się być wiecznością. Do środka. Dwie długie serie. Zmiana magazynka. Jeszcze raz długa seria. Cel po prawej. Wyeliminowany. Dźwięk z tyłu. Pad. Przewrót na plecy i seria. Kolejni frajerzy poza konkurencją. Na nogi i w bok. Drzwi po lewej. To te. Nowy magazynek. Strzał w zamek. Kop w drzwi i nagłe zderzenie z czterdziestotonową ciężarówką. Nowy wymiar bólu… Z ciemności wyłaniają się trzy postacie… Jakby znajome… Facet w garniturze i dwóch ochroniarzy… Ale dlaczego??? Co oni tu robią?! Nagły impuls. Ręka podnosi się sama, bez udziału woli… Pada strzał. Mężczyzna w garniturze pada. Karabiny ochroniarzy zaczynają pluć ogniem …. ciemność…

– Szefie, nic panu nie jest ?

– Nic poważnego Marko. Miałem przecież niesamowite szczęście…

Cyniczne uśmiechy na twarzach. Tu nie trzeba nic dodawać. Oni wiedzą.

– Szefie, a co z … – pytanie wisi w powietrzu, umyślnie nie wypowiedziane.

– Jak to co? Dzwoń natychmiast po ochronę i ambulans. I dopilnujcie, żeby nikt nie ruszał ciał, zanim nie przyjadą spece z firmy.

A w myślach dodaje: „Tak, mój drogi Filipie. Jesteś załatwiony. Oczywiście, że będą mnie podejrzewać o sfingowanie zamachu na samego siebie, celem osiągnięcia jakichś korzyści… Ale przecież żaden księgowy nie ma dostępu do twoich cacek z niesamowicie-pilnie-strzeżonego-dniem-i-nocą-działu-badawczo-rozwojowego, nieprawdaż?”