Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 lipca 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Boskość nie do odzyskania
„KULT: Divinity Lost” to już czwarta odsłona systemu, w którym bohaterom przyjdzie zmagać się z mrocznymi zakamarkami naszej rzeczywistości i tego, co kryje się poza nią.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Dariusz Sypeń
‹Regres Opiekuna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Dariusz Sypeń
Tytuł	Regres Opiekuna
Opis	Autor pisze o sobie: Mam 23 lata. Studiuję stosunki międzynarodowe i socjologię na Uniwersytecie Wrocławskim. Moi mistrzowie to: J. Joyce, Ph. Dick, J. Cortazar, S. Bellow.
Gatunek	SF

Regres Opiekuna

Dariusz Sypeń

« 1 2 3 4 »

Dariusz Sypeń

Regres Opiekuna

– Samogon pędzony w Rezerwacie – wyjaśnia. – Najlepsze kurewstwo na całej planecie! Rozrywa płuca i bebechy! Golnij sobie!

No więc wziąłem łyka. Istotnie, lawa ognia zalała moje wnętrze. Zakrztusiłem się i chwyciłem za żołądek kurczący się w bolesnym sprzeciwie. Dmitrij wybuchnął gromkim śmiechem i poklepał mnie po ramieniu.

– No to chrzest masz za sobą. Teraz jesteś synem Rezerwatu.

Osada

Osada jest średniej wielkości, tylko częściowo ogrodzona palisadą; sterta zaostrzonych drągów leżąca tuż przy świeżo wykopanym rowie wskazuje, że prace nad zabezpieczeniem wsi trwają. Wjeżdżamy przez bramę i wąską, utwardzoną drogą ciągnącą się między drewnianymi budynkami dojeżdżamy do placyku ze studnią. Dmitrij trąbi klaksonem i zaraz pojawia się kilka osób. Muszą go znać bardzo dobrze, bo mężczyźni obejmują go, a kobiety całują na powitanie. Cały czas zresztą przychodzą kolejni osadnicy, pojawiają się też zaciekawione dzieci, które obłażą samochód.

Ze mną też w końcu się witają, ściskam wiele dłoni i zapamiętuję (z trudem – biopamięć, wiadomo) wiele imion. Większość z tych ludzi to biali o słowiańskich imionach. Przywódcą grupy jest Vlad, rosły, muskularny mężczyzna pod pięćdziesiątkę, z kępkami siwych włosów, czołem rozoranym zmarszczkami i z mądrymi oczami. Rozmawia ze mną jako pierwszy. Kiedy schodzimy na temat moich planów, pytam, czy mogę zostać w osadzie przez jakiś czas. Zapewne często pytają go o to różni wędrowcy, bo bez wahania wyraża zgodę, oczywiście pod warunkiem że będę pomagał mieszkańcom w pracy. Mam dzielić chatę z Dmitrijem – Vlad woła Nataszę, która ma mnie do niej zaprowadzić, a później pokazać osadę. Zostawiam Dmitrija z jego przyjaciółmi i daję się poprowadzić dziewczynie.

– Jesteś przyjacielem Dmitrija? – pyta, patrząc mi prosto w oczy. Może mieć najwyżej dziewiętnaście, dwadzieścia lat. Ma gęste, ciemne włosy i zielone oczy.

– Nie, poznaliśmy się tuż przy wjeździe do Rezerwatu – wyjaśniam. – Zaproponował, że mnie podrzuci, więc skorzystałem.

– Co cię sprowadza do dżungli?

– Szukam kogoś.

– Ooo. Najczęściej ci, którzy się tu zjawiają, szukają czegoś… To ktoś bliski?

– Brat – odpowiadam.

– Coś mu się stało?

– Właśnie chcę to sprawdzić.

– Kiedy go widziałeś ostatni raz?

– Pół roku temu – odpowiadam. Pierwsza biowersja miała się kontaktować z Opiekunem co trzy miesiące.

– Jak ma na imię?

Wymyślam pierwsze lepsze.

– Nie słyszałam, by ostatnio w osadzie pojawił się ktoś taki.

– Być może w Rezerwacie mój brat podaje inne imię. A ci inni wędrowcy? Dużo ich było?

– Nie za dużo. W ciągu ostatniego roku może kilkanaście osób.

– Któryś z nich jeszcze tu jest?

– Tylko Ed. Zamieszkał z kobietą z osady, Anną. Będą mieli dziecko.

– Gdzie go mogę spotkać?

– Teraz nigdzie. Parę dni temu udał się na polowanie z kilkoma innymi mężczyznami. Powinni wrócić za parę dni.

– Na co polują?

– Na tygrysa.

– Tygrysa?

– Tak. Przywędrował z północy. Jest bardzo niebezpieczny. Dwa tygodnie temu zabił dziecko.

Dochodzimy do chaty. W środku jest kilka ciemnych pokoi, a w każdym z nich najpotrzebniejsze meble. Zero plastiku, zero elektroniki.

– Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie. Jak ci się podoba? – pyta, siadając na łóżku.

– W porządku.

– Dmitrij powiedział, że to twój pierwszy raz w Rezerwacie.

– Tak, to prawda.

– Pewnie zajmie ci trochę czasu przyzwyczajenie się do takiego trybu życia. Wszyscy nowi mają z tym kłopoty.

– A ty jak długo się przyzwyczajałaś?

– Ja się tu urodziłam – mówi. – Mam dziewiętnaście lat i nigdy jeszcze nie widziałam świata poza Rezerwatem. – W jej głosie słyszę rozgoryczenie.

– Dlaczego więc nie wybierzesz się tam? – pytam i siadam koło niej. Na jej twarzy dostrzegam delikatne plamki piegów. Ma na sobie bawełniane spodnie i koszulkę, spod której przebijają drobne piersi.

– Kiedyś nie mogłam, bo rodzice się o mnie bali i nie pozwalali mi. A teraz… Sama nie wiem. Wędrowcy mówią, że nie jest tam źle.

– Nie jest. Ale tu też nie jest źle.

– Nie jest – wzdycha. – To po prostu dwa różne światy. Z tym, że ja tego drugiego nigdy nie posmakowałam. Tutaj się żyje… ciężko. Rezerwat jest wymagający. A ja bym chciała odpocząć, o nic się nie martwić. Dość mam wysłuchiwania tego, jakie to mamy szczęście, że tu żyjemy. Wkrótce chyba się wybiorę poza Rezerwat.

– Życzę ci powodzenia.

– Dobra, chodź, pokażę ci osadę.

Zostawiam plecak i wychodzę za nią. Obchodzimy wieś dookoła. Chaty przeznaczone do mieszkania, podobne do mojej, znajdują się w centralnej części osady, koncentrycznie otaczając plac ze studnią. Natomiast kuchnia i wspólna jadalnia, świątynia ekumeniczna oraz budynki przemysłowe umiejscowione są na obrzeżach wsi – za dnia głównie w nich skupia się życie mieszkańców. Jest tam garbarnia, kuźnia, zakład stolarski, jubilerski, tkacki, plecionkarski, kowalski, garncarski i inne. Jest stajnia, w której osadnicy trzymają konie, chlew ze świniami, wielki kurnik i inne pomieszczenia gospodarskie. Za palisadą natomiast znajduje się niewidoczne z drogi pole, na którym uprawia się różne rośliny. Natasza pyta mnie, w jakich pracach chcę pomóc. Trzymając się biografii Boba, który pierwszy raz odwiedza Rezerwat, odpowiadam, że nie znam się na niczym.

– Pomożesz więc przy stawianiu palisady – mówi i prowadzi mnie do miejsca, gdzie urywa się istniejąca już część ogrodzenia. Paru mężczyzn zaczęło już robotę. Natasza przedstawia mnie i odchodzi, na pożegnanie przesyłając w moją stronę szeroki uśmiech. Jeden z pracujących, Michał, objaśnia mi, co należy do moich obowiązków i jak je mam wykonywać, a ja bez trudu wypełniam jego polecenia. Praca jest całkiem przyjemna i szybko zaznajamiam się z osadnikami. Cały czas do mnie mówią, racząc mnie opowieściami o swoim życiu, przygodach w dżungli oraz sypiąc kawałami.

Po paru godzinach, gdy słońce już dawno przekroczyło zenit, rozlega się bicie dzwonu z wieży świątyni. To znak, że obiad jest gotowy. Wraz z mymi towarzyszami pracy zmierzam do budynku ze wspólną jadalnią. Gromadzą się tam także inni mieszkańcy, około sto pięćdziesiąt osób, jak widzę; wszyscy mieścimy się przy trzech długich stołach. Siadam koło moich kompanów, dołącza do nas Dmitrij oraz Natasza. Kilka kobiet roznosi półmiski z jedzeniem. Po chwili pomieszczenie wypełnia się przyjemnymi zapachami i gwarem rozmów.

Kolację również jemy w tym samym budynku. Po skończonym posiłku przy stołach zostaje kilkadziesiąt osób spragnionych towarzystwa i zabawy. Grają w karty, szachy, bierki, słuchają melodii, którymi raczy ich siwowłosy skrzypek, piją, plotkują i flirtują. Później cała osada usypia. Ja również.

Następujące dni wyglądają podobnie: pobudka o tej samej godzinie, to samo pożywne śniadanie, te same rozmowy przy pracy, obiedzie i kolacji, ta sama porcja wysiłku fizycznego. Zauważam jednak, że z dnia na dzień napełnia on moje ciało – może nawet mnie – coraz większym zadowoleniem. Tak można to ująć. Początkowa obojętność i myśli o konieczności i obowiązku ustępują miejsca entuzjazmowi i beztroskiemu zapałowi. Po paru dniach już nie idę, a gnam na miejsce pracy i przystępuję do niej z większą energią. Tak jakby zwierzęca natura przejmowała kontrolę nad moją biopowłoką: napinają się moje mięśnie, serce bije jak oszalałe, krew pędzi w mych żyłach, wysycha mi w gardle, pot spływa ze mnie strumieniami, ropne pęcherze pękają na dłoniach, drzazgi wbijają się w palce, rwie mnie w kręgosłupie – i o niczym nie myślę, działam jak wytresowane zwierzę, a jednak to wszystko nie jest przykre, dobry nastrój udziela się nie tylko ciału, ale i mnie. Mnie. Który byłem Opiekunem, który uwolniłem ludzkość od przekleństwa pracy fizycznej. A teraz lubię czuć zmęczenie mięśni, lubię czuć, jak biopowłoka się trudzi.

Jednego zaś dnia Natasza – zauważam, że dziewczyna chętnie spędza ze mną wolny czas – zabiera mnie nad pobliską rzekę, która tworzy wodospad w łagodnym załomie. Kąpiemy się w bieliźnie pod jego strugami. Moje ciało szybko przyzwyczaja się do zimnej wody i znowu następuje w nim ta eksplozja zwierzęcej radości: każdy ruch sprawia mi niewysłowioną rozkosz, wzmocnioną jeszcze uczuciem lekkości; pływam tam i z powrotem, nurkuję, chodzę na rękach po dnie, ganiam za rybami, skaczę na główkę z progu wodospadu. Jeszcze długo po tym, jak Natasza, zmęczona i już chyba znudzona, wychodzi na brzeg, ja wciąż niczym dziecko taplam się w wodzie i nie mam dosyć.

– Widzę, że Rezerwat ci służy – mówi dziewczyna. – Odżyłeś. Jak chcesz, to możemy tu jeszcze przyjść jutro.

« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Operacja „Wilczyca”
Jakub Wczasek

22 VI 2024

Eli przemknęła bezszelestnie i w przelocie chlasnęła młodego partyzanta. Hanys cofnął się, widząc jak pozbawiony futra stwór o wilczym pysku wyłonił się z ciemności i jednym szybkim uderzeniem szponiastej łapy zamienił szyję Maciusia w krwawą miazgę. Chłopak nie wydał najmniejszego dźwięku i z szeroko rozwartymi oczyma opadł na ściółkę.

więcej »

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »