Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Gry

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Zapowiedzi

growe (wybrane)

Bretwalda
Lew Sołowiej
Aqua
Dan Halstad, Tristan Halstad
FLOE
Henry Audubon, Jonny Pac Cantin
Na skrzydłach smoków
Connie Vogelmann
Pursuit of Victory
Raymond de Maria
River of Gold
Keith Piggott
Trekking przez historię
Charlie Bink
Triumph
Raymond de Maria, Waldek Gumienny

więcej »

‹Portal 16, styczeń 2003›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Portal
Numer	16, styczeń 2003
Data wydania	styczeń 2003

Boleśnie widoczne wyjątki

Maciej Starzycki

1 2 »

Moja dotychczasowa przygoda z Portalem skończyła się dość dawno. Od tego czasu upłynęło już sporo wody i zaszło sporo zmian, wydawnictwo się rozrosło, wydało co nieco dobrych gier, zmienił się redaktor naczelny. Mam nadzieję że dzięki temu iż ostatni raz trzymałem pismo RPG w ręku ponad rok temu, będę mógł spojrzeć na ten numer Portala w miarę obiektywnie – nie porównując go z poprzednimi numerami lub innymi czasopismami (jakby było z czym).

Maciej Starzycki

Boleśnie widoczne wyjątki

‹Portal 16, styczeń 2003›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Portal
Numer	16, styczeń 2003
Data wydania	styczeń 2003

Tyle tytułem wstępu, nadszedł czas działania.

Lekturę Portala zacząłem od samiutkiego początku, czyli od wstępniaka – z niego dowiedziałem się że okładka przedstawia scenę która miała miejsce w rozgrywanej dawno temu przygodzie. Wstępniak czyta się szybko i przyjemnie, jest dobrze napisany i klimatyczny, a na dodatek ciekawy – co nie jest w przypadku wstępniaków zjawiskiem bardzo częstym.

Zachęcony dobrym początkiem – jak to mówią „nigdy nie ma drugiej okazji żeby zrobić pierwsze wrażenie” – poszedłem dalej, czyli do działu „Rozpędówka”, składającego się z Ignacego Trzewiczka piszącego o rynku. Większość tekstu poświęcona jest fascynującemu światu jaki otworzyły dla niego scenariusze do D&D. Świat nowy, obcy i niesamowity. Skracając – świat powergamingu i hack’n’slashu. Czyli chodzenie przez lochy i wyrzynania monsterów. Kto czytał moją recenzję Hero Quest’a ten wie o co chodzi – mimo iż to nie RPG, a D&D owszem, to różnice są niewielkie. Dlaczego to takie fascynujące nie wiem, niewykluczone że IT zaczął grać późno, albo z wyrobioną już drużyną, jednak większość znanych mi graczy przez etap takiej gry przeszła i nie stanowi ona dla nich czegoś nietypowego. Reszta tekstu w krótkich żołnierskich słowach opisuje zaszłe i planowane zdarzenia na rynku gier.

Po tym rozbiegu dostajemy dwa felietony – znajdujące się w dziale, niespodzianka: „Felietony”. Jeden to tekst Marcina Blachy o scenariuszach. Autor stawia w nim dość ryzykowną tezę, że to scenariusze najlepiej opisują świat i pisanie innych tekstów ma w związku z tym mały sens. Teza kontrowersyjna i absolutnie niezgodna z moim doświadczeniem, bo im bardziej się nad tym zastanawiam, tym bardziej najlepsze materiały do RPG jakiego czytałem nie były scenariuszami. To z czym się zgadzam to stwierdzenie ze prześledzenie drukowanych w różnych pismach scenariuszy, daje dobre pojęcie o ewolucji RPG.

Drugi felieton to „W krainach racjonalnych świadomości” Andrzeja Pilipiuka, w którym dowiadujemy się między innymi jak polski system edukacyjny broni się przed nadmiarem kandydatów na nauczycieli, lub dlaczego warto się zarejestrować i uzyskać oficjalny „status twórcy” oraz dlaczego autor postanowił z tego zaszczytu zrezygnować.

Następnym tekstem na którym spoczęły moje drapieżne oczy, był „Tekścior numeru” czyli „RPG z kalkulatorem”, każdy kto kiedyś grał w KC od skojarzenia się nie opędzi – ale jak można się było spodziewać nie o to chodzi. A o co chodzi? W największym skrócie o to, żeby opracować zasady tworzenia otoczenia BG, a następnie przerzucić opracowywanie tegoż na graczy. Pomysł zaprezentowany w tekście nie jest najnowszy i wiele lepszych systemów RPG zawiera w sobie jego elementy, czy to w postaci reguł tworzenia czarów, pojazdów, broni (chociażby Shadowrun), czy też różnych zalet (większość nowych systemów), czy wreszcie wykupywania za punkty znajomych, majątku, wpływów itp. (cały WoD, co zresztą autor przyznaje, ale także GS). To co w tekście mi się nie podoba to założenie konieczności reguł, ten pomysł można swobodnie stosować bez nich i to nie reguły są jego „sercem”. A autor w tekście o dość sporej objętości, skupił się na przykładach i ogólnym wprowadzeniu w pomysł, nie wspominając na co przy realizacji uważać, czy jak realizować tą koncepcję w przypadku gdy gra się skupiając na relacjach społecznych lub intrygach. Tekst jest niezły, prezentuję ciekawą koncepcję, jednak w mojej opinii na miano tekstu, tudzież „Tekściora” numeru nie zasługuje.

Za tekst numeru byłbym za to skłonny uznać inny, po którym szczerze mówiąc nigdy bym się tego nie spodziewał – jako osoba darząca wszelkie produkty z etykietką „WoD” sporą dozą nieufności.

Tekst ten to: „Współczesny trąd – narkotyki w świecie mroku” Mikołaja Winiewskiego. Czyta się go dobrze, co poniektórym mogą przeszkadzać klimatyczne wstawki, ale one także stoją na całkiem niezłym poziomie, oprócz tego w tekście nie brakuje treści, z czym w przypadku produkcji około wodowych bywa bardzo różnie – zwłaszcza że tekst swobodnie można wykorzystać jeśli prowadzi się w świecie cyberpunkowym, lub po prostu współczesnym.

Reszta działu „Groza” także stoi na dobrym poziomie, mamy tu prócz narkotyków szpital psychiatryczny autorstwa Michała Próchniaka (a właściwie rzeczonego szpitala opis), tekst zwięzły, konkretny i na pewno przydatny każdemu strażnikowi tajemnic który nie miał jeszcze okazji zapoznać się ze sposobem działania tych urokliwych placówek. Oprócz szpitala w dziale znajdujemy krótki scenariusz, oraz artykuł Jakuba Żulczyka proponujący wprowadzenie krain snu do normalnego życia postaci – nie każdemu się ten pomysł spodoba, zwłaszcza że nadużywany szybko nuży, ale przeczytać i rozważyć warto.

Z neutralnym nastawieniem którego brakło przy tekście WoDowym (a także tekstach Dziko Polowych, ale o tym później) podszedłem do działu cyberpunka. I tu proszę państwa spotkał mnie srogi zawód. Pierwszy tekst to „Gliniarz” Andrzeja Stója, opis samej policyjnej pracy zawarł się tutaj w „Jak wygląda praca gliniarza wie chyba każdy”, a następnie jeszcze kilka zdań z których wynika że każdy może i wie, ale autor to najwyraźniej tym każdym nie jest. Poczynając od stwierdzeń z których dowiadujemy się że służbę w policji zaczyna się od drogówki która patroluje ulice miast i jest testem dla zielonych policjantów (o pieszej służbie patrolowej autor widać nie słyszał, o oddziałach prewencji tym bardziej), ale nic to – idziemy dalej. Daleko iść nie musimy, bo wpadamy na zdanie: „W każdej z par policjantów dochodzi do kłótni. Partnerzy muszą się różnić charakterem – podobni do siebie ludzie myślą i działają podobnie, ich wnioski będą więc również podobne – także te błędne”. Muszę przyznać że trochę się zdziwiłem, ale czytam dalej. I tutaj cała sprawa się wyjaśniła, przyznam że cytaty z filmów umieszczone wcześniej powinny mi dać do myślenia, ale mimo wszystko uważam że zmiana tytułu na „Gliniarz z Hollywood” z miejsca rozwiała by moje podejrzenia o jakiekolwiek sensowne podstawy artykułu. Pewnym pocieszeniem był tekst Przemysława Wenio o straszeniu w Cyberpunku, dość szeroko omawiający jak zrobić ze swoich graczy (a tym bardziej ich postaci) kłębki nerwów. Jego mankamentem jest skupienie się na metodach przydatnych dla MG prowadzących raczej dramatystycznie, chociaż i MG lubiący inne style także znajdą w nim coś dla siebie.

Nie bez powodu napisałem że tekst o lęku ratuje dział cyberpunka, bo niestety jest przed czym. Największą jego część stanowi bowiem tzw. „Night City News”, czyli coś co w zamierzeniu autora ma udawać gazetę, czy raczej jakiś gazetopodobny twór rodem z Night City. Radbym uznać że to wydanie miało być Prima Aprilisowym, ale niestety omawiany numer Portala jest numerem styczniowym, więc nadzieja ta jest raczej płonna.

Przede wszystkim tekst jest słabo napisany, roi się w nim od błędów, a styl jest po prostu marny – całość sprawia wrażenie pomyłki zarówno autora, jak i redakcji, a pani od polskiego także mogłaby wtrącić tu swoje trzy grosze. W dodatku wizja świata CP2020 jaką prezentuje autor jest dla mnie co najmniej zabawna – rozumiem że każdy ma prawo do własnej, ale ta jest boleśnie wręcz naiwna i infantylna. Fragment który mnie wprost urzekł to część wywiadu tyczącego się opracowanych przez Biotechnikę „cybernetycznych mózgów” które pozwolą produkować androidy:

„Mniej osób będzie ginęło tam gdzie żaden człowiek nie powinien się znaleźć, dotyczy to wielu zawodów, wymienię chociażby fizyków jądrowych, czy medyków, którzy są narażeni na promieniowanie, bądź na choroby. Z czasem być może androidy pojawią się w Policji, czy też Armii.” Szczerze powiem – włos mi się zjeżył, studiowałem przez jakiś czas fizykę, miałem nawet zajęcia z kilkoma fizykami jądrowymi. Nie wiedziałem że to ludzie którzy codziennie ocierają się o śmierć – a gdybym nie zmienił studiów sam mógłbym podzielić ten smutny los i paść ofiarą chorób bądź promieniowania. Jakim cudem mój krewny lekarz – radiolog dożył swojego obecnego wieku, nie mam pojęcia.

Patrząc jednak z drugiej strony – cóż za zhumanizowana wizja cyberpunkowego świata wyłania się z tych słów, świata w którym życie ludzkie jest najwyższą wartością, a zastosowania wojskowe znajdują się na szarym końcu.

Porzucam jednak te refleksje i wracam do omawiania tekstu – dalej jest już tylko gorzej. Gdyby chociaż pomysły znajdujące się w drugiej części tekstu – opisującej (z reguły mroczne) tło wydarzeń relacjonowanych w „gazecie” rekompensowały jej marny poziom, ale niestety – są to w większości bardzo sztampowe pomysły, do tego przedstawione bez specjalnego polotu. Szczególnej uwadze polecam tajemnice stojące za „wywiadem” którego fragment przytoczyłem.

Następny tekst to „Ciemne sprawki doktora Dee”. Prawdziwy balsam po wieściach z ponurego świata CP2020. Przyzwoicie napisany, treściwy, z podaniem źródeł. Pozostaje tylko żałować że to jedyny tekst w dziale „Historia”. Na całe szczęście w sukurs idzie mu dział „Dzikich Pól”, teksty w nim zawarte, czyli dwie opowieści z życia dawnej polski (które nadają się także na kanwę przygód) Tomasza Michałowskiego, oraz jeden szkic przygody Jana K. Argasińskiego przeczytałem z przyjemnością, mimo iż cały okres sarmackiej polski darzę niechęcią, a za Dzikimi Polami nie przepadam.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Magia i Miecz: Z niewielką pomocą zagranicznych publikacji
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

25 IV 2024

Na trzeci numer „Magii i Miecza” trzeba było poczekać zdecydowanie dłużej, niż na drugi, ale warto było. Po raz pierwszy bowiem pojawił się w niej artykuł poświęcony systemowi Warhammer, a także opublikowano pierwszą przygodę z prawdziwego zdarzenia.

więcej »

W krainie Wojennego Młota: Marzec 2024
Miłosz Cybowski

3 IV 2024

Marzec nie przyniósł zbyt wielu nowości ze świata Warhammera – do najważniejszych należy zaliczyć prezentacje kolejnych dwóch armii do The Old World.

więcej »

Magia i Miecz: Siłą rozpędu
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

13 III 2024

Drugi numer „Magii i Miecza” ukazał się na zasadzie siły rozpędu. Jeśli wierzyć informacji zawartej we wstępniaku, miał premierę dwa tygodnie po pojawieniu się numeru pierwszego.

więcej »