Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 12 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

David Anthony Durham
‹Akacja›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAkacja
Tytuł oryginalnyAcacia
Data wydania26 listopada 2010
Autor
PrzekładAgnieszka Sylwanowicz
Wydawca MAG
ISBN978-83-7480-180-5
Format400s. 125×195mm
Cena45,—
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Akacja

Esensja.pl
Esensja.pl
David Anthony Durham
« 1 2 3 4 »

David Anthony Durham

Akacja

Kiedy Mena była młodsza, te drzewa ją przerażały. Były sękate i kolczaste, nieruchome, a mimo to groźne. Dopiero niedawno zaczęła się czuć w ich pobliżu swobodnie. Do pokoju Dariela został przeniesiony stary, wygładzony i poskromiony okaz, służący chłopcu jako zabawka do wspinania. To w dużym stopniu złagodziło niepokój Meny. Zrozumiała, że akacje można ścinać, przenosić i przerabiać na zabawki dla dzieci; trudno zatem bać się czegoś takiego.
Jeźdźcy zjechali na nierówną plażę południowego wybrzeża, pozostawioną w naturalnym stanie, z której rozciągał się widok na przeciwną stronę zatoki, na urwiska tętnice ptasim życiem. Przez chwilę jechali w luźnej grupie, omijając wielkie, wybielone przez słońce konary drzew wyrzucone na brzeg, albo wjeżdżając wśród rozbryzgów piany do turkusowej wody. Kiedy zsiedli z koni, Aliver zaczął rzucać muszlami w fale. Corinn stała z rozpostartymi rękoma na próchniejącym pniu ogromnego drzewa i wystawiała twarz na podmuchy chłodnego wiatru. Dariel uganiał się po piasku za krabami.
Mena szła obok ojca. Leodan krążył między dziećmi, zainteresowany wszystkim, co robią, i roześmiany, ponieważ kiedy przebywał z nimi, bawiło go wiele rzeczy. Mena trzymała gałązkę wyrzuconą na brzeg, wodząc opuszkami palców po wygładzonym drewnie. Nie myślała o tym, czy taka sytuacja – król bawiący się ze swoimi dziećmi – jest czymś niezwykłym. Tak po prostu zawsze było. Nie umiała wyobrazić sobie innej możliwości. Zastanawiała się jednak, czy ktoś oprócz niej dostrzega napięcie pod maską ojcowskiej wesołości. Okazywanie radości przychodziło mu nie bez wysiłku. Nadal odczuwał ból spowodowany brakiej jednej osoby.
Tego wieczoru, znalazłszy się z powrotem w ciepłym ulu pałacu, Mena i Dariel zwinęli się na jej łóżku, by wysłuchać ojcowskiej opowieści. Jak wszystkie pomieszczenia w pałacu, pokój Meny był duży, z wysoko sklepionym sufitem i podłogą z polerowanego białego marmuru. Mena nie nadała mu osobistego charakteru, w odróżnieniu od pełnego koronek, rozmaitych poduszek i kolorów gniazdka Corinn. Meble Meny były antyczne, zrobione z sękatego, twardego drewna i obite materiałem łaskoczącym skórę. Na ścianach wisiały gobeliny przedstawiające postacie z akacjańskiej historii. Mena potrafiła wymienić czyny tylko niektórych z nich, lecz odczuwała ich obecność w pokoju jako chroniącą ją siłę. Pilnowały jej. Były przecież rodziną jej ojca. Jej rodziną.
Leodan siedział na stołku przy łóżku.
– Chyba dotarliśmy do punktu – powiedział – w którym muszę wam opowiedzieć o Dwóch Braciach i o tym, jak zaczął się ich spór. Szkoda, że Corinn i Aliver są już za duzi na opowieści. Tę kiedyś lubili, mimo że jest smutna.
I król zaczął opowiadać, że w dawno temu żyli dwaj bracia, Bashar i Cashen, którzy byli sobie tak bliscy, że nie można było ich rozdzielić. Bardzo się kochali i czerpali wielką radość ze swojego towarzystwa. A przynajmniej tak było do dnia, kiedy przybyła do nich delegacja z pobliskiej wioski i oznajmiła, że ponieważ są tak dobrymi i szlachetnymi braćmi, mieszkańcy wioski błagają, by jeden z nich został kimś, kto się nazywa „królem”. Śniący prorok powiedział tym ludziom, że jeśli będą mieli króla, zaznają dobrobytu. Bardzo go potrzebowali, jako że od lat prześladowały ich głód i niezgoda. Nie potrafili zdecydować, kogo spośród siebie wybrać, więc postanowili poprosić, by królem został jeden z braci.
Bracia zapytali, czy obaj mogą zostać królami, lecz wieśniacy odparli, że to niemożliwe, że królem może być tylko jeden człowiek. Tak powiedział im prorok. Braciom nadal podobał się pomysł królowania, oznajmili więc, że wieśniacy mogą wybrać jednego z nich, a drugi zaakceptuje ich decyzję. A w sekrecie zawarli układ, że po stu latach zamienią się rolami.
Tak więc wybrano na króla Cashena. Przez sto lat jego rządów ludowi dobrze się wiodło. Lud prosperował. Bashar zawsze był u boku brata, lecz pierwszego dnia sto pierwszego roku poprosił, by Cashen przekazał mu koronę. Ten zmierzył go zimnym wzrokiem. Przyzwyczaił się do królowania, polubił władzę. Bashar przypomniał mu o umowie, lecz Cashen stwierdził, że nigdy o czymś takim nie rozmawiali. Usłyszawszy to, Bashar zawrzał gniewem i zaczął się mocować z bratem. Cashen powalił go i czując nagły strach i wstyd, uciekł z wioski na wzgórza. Wyzbył się całej miłości do brata, a jej miejsce zajęła gorycz. Bashar gonił go po wzgórzach, aż zapędzili się w góry. Tymczasem na niebie zebrały się burzowe chmury, niebo rozświetliły błyskawice i lunął deszcz.
Dariel dotknął palcem ojcowskiego nadgarstka.
– Czy to prawda?
Leodan nachylił się ku niemu i szepnął:
– Każde słowo.
– Powinni byli rządzić po kolei – powiedział Dariel głosem, w którym brzmiało znużenie.
– Kiedy Bashar dogonił brata, uderzył go w głowę laską. Pod Cashenem ugięły się kolana, ale zaraz się otrząsnął i rzucił na brata. Bashar tym razem zakręcił laską i trafił Cashena w kolana. Ten się przewrócił na plecy, więc Bashar odrzucił laskę, podniósł brata i, trzymając go nad głową, ruszył w stronę przepaści. Tam zrzucił brata ze skał. Lecz Cashen nie zginął. Na dole wstał i zerwał się do biegu. Przebył dolinę w poprzek wielkimi susami i wspiął się po przeciwnym stoku. Kiedy stanął na szczycie góry, niebo przeszyła błyskawica. Światło było oślepiające i Bashar musiał zakryć oczy. Kiedy odzyskał wzrok, spostrzegł, że piorun trafił w Cashena. Nie padł on jednak martwy na ziemię. Cały drżał od krążącej w nim energii, a po jego skórze i zwęglonym ciele przebiegały fale błękitnego światła. Znów ruszył biegiem i teraz był jeszcze szybszy. Stawiając ogromne kroki, wspiął się na szczyt sąsiedniej góry i przeskoczył go, nawet nie oglądając się na brata.
Po długiej chwili ciszy Mena zapytała:
– Czy to już koniec?
Leodan skinął głową w stronę uśpionego Dariela.
– Nie – odpowiedział, wsuwając ręce pod ciało chłopca – to nie wszystko, lecz to koniec na dzisiaj. Bashar zrozumiał, że jego brata pobłogosławił jakiś bóg. Zrozumiał też, że zostali wrogami i czeka ich długa i trudna walka. Prawdę mówiąc, oni wciąż walczą. – Leodan wyprostował się z Darielem przewieszonym przez ręce. – Czasami, jeśli się wytęży słuch, można usłyszeć, jak w górach rzucają w siebie kamieniami.
Patrząc, jak ojciec wychodzi przez otwarte drzwi, zwraca się w stronę żółtego światła padającego od lampy w korytarzu i znika, Mena zwalczyła nagłą chęć zawołania do niego. Przeraziła się, że ojciec na zawsze zniknie w tym korytarzu. Kiedy była młodsza, często wołała go raz po raz, prosząc o pocieszenie, opowieści i obietnice, aż ojciec tracił cierpliwość albo ona sama zasypiała ze zmęczenia. Później jednak zaczęła się wstydzić uczuć towarzyszących jej przy rozstaniu z ojcem. To był ciężar, który musiała dźwigać.
Uświadomiła sobie, że zaciska dłonie na pościeli. Rozluźniła palce, próbując się uspokoić. Powiedziała sobie, że to bezpodstawny strach. Leodan zapewniał ją przecież wiele razy, że nigdy jej nie opuści. Obiecał to. Dlaczego nie mogła mu uwierzyć? Czy dlatego, że mogłoby to być zniewagą jej nieżyjącej matki? Wiedziała, że wiele dzieci w jej wieku nie doświadczyło utraty żadnego z rodziców. Nawet śpiący Dariel nie pamiętał matki na tyle, by za nią tęsknić. Nie znał tego, co utracił. Jaka to dobra rzecz, taka niewiedza. Gdyby tylko Mena urodziła się zamiast Dariela jako najmłodsza z rodzeństwa… Nie była pewna, czy to podła myśl, krzywdząca jej brata, lecz długo się nad nią zastanawiała.
« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.