Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Wybranka Kusziela |
| Tytuł oryginalny | Kushiel’s Chosen |
| Data wydania | 26 stycznia 2011 |
| Autor | Jacqueline Carey |
| Przekład | Maria Gębicka-Frąc |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Kusziel |
| ISBN | 978-83-7480-191-1 |
| Format | 624s. 135×205mm |
| Cena | 45,— |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Wybranka KuszielaJacqueline Carey
Jacqueline CareyWybranka KuszielaI dobrze. Służba Naamie nie hańbi, podobnie jak usługi świadczone przez anguisette. Jesteśmy D’Angelinami i wielbimy takie rzeczy. Z tego powodu inne nacje uważają nas za miękkich; jak przekonali się Skaldowie, jest zgoła inaczej. Ale, jak już wspomniałam, śmiertelność zagęściła naszą krew i ktoś taki jak ja, naznaczony boską ręką, był prawdziwą rzadkością. Mogę powiedzieć, że to nie napawa mnie dumą. Wychowałam się w Domu Cereusa, gdzie z uwagi na szkarłatną plamkę w oku uważano mnie nie za wybrankę Kusziela, lecz za osobę wybrakowaną, nie spełniającą wymogów Dworu Nocy. Dopiero Delaunay odmienił moje życie, uświadamiając mi, kim jestem. Szczerze mówiąc, nie mam żadnego wyjątkowego daru poza umiejętnością przeobrażania bólu w rozkosz, co bywa zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Jeśli nauka języków przychodzi mi z łatwością i umiem logicznie myśleć, to jedynie za sprawą sumiennej nauki – Alcuin był znacznie lepszy ode mnie. Tylko dzięki kaprysowi losu mogę cieszyć się życiem i doskonalić swoje zdolności, podczas gdy Alcuin i Delaunay odeszli. Nie ma dnia, żebym o tym nie pamiętała. Oddałabym wszystko, by odmienić przeszłość. Skoro nie mogę, staram się w pełni wykorzystywać swoje możliwości i modlę się, żeby to uczciło ich pamięć. Poczułam się dziwnie, gdy zostałam powitana przez gwardię królowej ukłonem u bramy pałacu, a potem słudzy w liberiach wprowadzili mnie wraz z moją świtą do sali audiencyjnej. Joscelin był poważny, a Chłopcy Fedry ze wszystkich sił starali się wyglądać godnie. Nie martwiłam się o Fortuna, statecznego z natury, ale Remy i Ti-Filip uwielbiali psoty. Ysandra przyjęła nas w Sali Gier, przestronnym salonie z kolumnadą, dokąd mieszkający w pałacu wielmożowie lubili schodzić się na gry i pogawędki. Wypatrzyłam ją, gdy z dwiema damami dworu przystanęła obok stołu, przy którym rozgrywano partię rytmomachii. Za królową stała w dyskretnej odległości przyboczna kasjelicka straż – dwóch braci odzianych w popielatą szarość. Nie byli młodzi, ale ich proste plecy jakby przeczyły wiekowi. Dziś już niewiele Wielkich Rodów przestrzega dawnych tradycji i wysyła średnich synów do służby Kasjelowi. – Hrabina Fedra nó Delaunay de Montrève! – oznajmił głośno lokaj. Głowy odwróciły się, w sali poniosły się szepty. Ysandra de la Courcel podeszła do mnie z uśmiechem. – Fedro – rzekła, chwytając moje ręce i obdarzając mnie powitalnym pocałunkiem. Szczere zadowolenie błyszczało w jej fiołkowych oczach, gdy się odsunęła. – Wierz mi, cieszę się, że cię widzę. – Wasza Wysokość. – Dygnęłam. Ysandra prawie się nie zmieniła. Była rzecz jasna trochę starsza i zmęczona sprawami tronu, ale wciąż cechowało ją eteryczne piękno. Byłyśmy prawie w tym samym wieku. – Joscelin Verreuil. – Położyła palce na jego ramieniu, kiedy wyprostował się z głębokiego ukłonu. – Ufam, że dbałeś o bezpieczeństwo mojej prawie kuzynki? Nazywanie mnie w ten sposób było żartem Ysandry. Oczywiście, nie łączyły nas ani więzy krwi, ani powinowactwo, ale mój pan, lord Delaunay, który przyjął mnie pod swój dach, gorąco miłował jej ojca Rolanda. W istocie miłość ta trwała dłużej, niż można by przypuszczać, a Delaunay potajemnie przysiągł strzec życia Ysandry jak własnego. – Chronię i służę, Wasza Wysokość – zapewnił Joscelin z uśmiechem. Jego słowa były pełne ciepła, nie ironii. To, co nas dzieliło, nie umniejszyło jego lojalności wobec królowej. – To dobrze. – Ysandra popatrzyła z rozbawieniem na pochylone głowy Remy’ego, Fortuna i Ti-Filipa, którzy padli przed nią na kolana. – Miło was widzieć, kawalerowie – rzekła uprzejmie. – Służba wam odpowiada czy też morze wzywa was do powrotu do lorda admirała Rousse? Remy uśmiechnął się do niej. – Wszyscy jesteśmy zadowoleni, Wasza Wysokość. – Miło mi to słyszeć. – Ysandra popatrzyła na mnie. – Chodź, Fedro, powiedz mi, jak sobie radzisz. Jestem pewna, że twoi ludzie znajdą odpowiednie rozrywki w Sali Gier, a mnie ciekawi, co cię sprowadziło do Miasta Elui. Jeśli czułam się dziwnie, przekraczając progi pałacu jako hrabina, to przejście przez salę u boku Ysandry, z kasjelickimi strażnikami za plecami, zrobiło na mnie jeszcze większe wrażenie. Zaraz po wojnie wszystko wyglądało inaczej, gdy wciąż panował zamęt, wszędzie kręcili się Albijczycy i Dalriadowie, a mnie stale potrzebowano jako tłumaczki. Obecny wyważony porządek przypominał mi pałac mojej młodości, kiedy bywałam tutaj na życzenie klientów wysokiego rodu. – Wydaje się, że wszystko idzie dobrze – zauważyłam. Ysandra uśmiechnęła się cierpko. – Dość dobrze. Niestety, jesteśmy mniej liczni niż kiedyś, ale przymierze z Albą wzmocniło nasze siły. Drustanowi będzie przykro, że się z tobą nie spotkał. – Ja również tego żałuję. – Łączyła nas silna więź sympatii, cruarchę Alby i mnie. – Wróci z nadejściem wiosny. – W głosie Ysandry pobrzmiewała nutka tęsknoty. Wątpiłam, czy usłyszał ją ktoś, kto nie był wyszkolony do wyłapywania takich drobiazgów. – Powiedz mi, czy Montrève okazało się zbyt rustykalne jak na twój gust? – Niezupełnie – odparłam szczerze. – Posiadłość jest bardzo przyjemna. Ale pewnych spraw nie można załatwić w zaciszu wiejskiego dworu. – Ysandra popatrzyła na mnie z zaciekawieniem, powiedziałam jej więc o zgłębianiu wiedzy jeszuickiej i o moim marzeniu znalezienia klucza do więzienia Hiacynta. Gdy szłyśmy przez salę, mimo woli zauważyłam, że wszystkie oczy śledziły królową, a w ślad za nami ciągnął się pomruk spekulacji. Wielmoża starali się ustawiać na naszej drodze, by następnie ustępować z dygiem lub ukłonem. Na twarzach mężczyzn i kobiet wyraźnie widziałam wypisane propozycje. Ysandra zbywała ich z niewymuszonym wdziękiem. – Tak, twój cygański młodzieniec. Życzę ci szczęścia. Jeszuici są dziwnym ludem. – Pokręciła głową. – Nie będę udawać, że ich rozumiem. Witamy ich w Terre d’Ange z otwartymi ramionami, a oni przyjmują naszą gościnę jak z łaski. – W ich teologii nie ma miejsca dla Błogosławionego Elui, pani. Nie potrafią pogodzić się z naszym istnieniem, i to ich trapi. – Cóż. – Jasne brwi Ysandry wygięły się w łuki. – Mieli trochę czasu, żeby przywyknąć do tego faktu. Podjęłaś decyzję w innej sprawie? – zapytała, zmieniając temat. – Wciąż jesteś zaprzysiężona Naamie, o ile się nie mylę. – Tak. – Mimowolnie przekręciłam pierścień z czarnymi perłami, który nosiłam na serdecznym palcu prawej ręki; był to dar klienta, diuka de Morhban. Uśmiechnęłam się. – Gdy odsłonię swoją markę, poznasz odpowiedź, pani. Ysandra roześmiała się. – W takim razie zaczekam i zobaczę. – Omiotła gestem ręki salę. – Będą się zastanawiać, wiesz? Nie mają lepszego zajęcia. – Tak słyszałam – odparłam z rezerwą. – Wasza Królewska Mość. – Męski głos był głęboki i jedwabisty. Kącikiem oka pochwyciłam wir czerni w misterne złote wzory, gdy ktoś podniósł się z krzesła z wysokim oparciem. Ukłonił się i wyprostował, a wówczas wstrzymałam oddech. Splecione w warkoczyki granatowoczarne włosy spadały na jego ramiona jak drobne łańcuszki, a z pięknej twarzy, której cera miała barwę kości słoniowej, spoglądały oczy o barwie szafiru. Mężczyzna pokazał w uśmiechu białe zęby i pomachał ułożonymi w wachlarz ozdobnymi kartami. – Obiecałaś mi partyjkę batarda. Znałam go. Ostatnim razem widziałam go w towarzystwie kuzynki, którą zdradził. – Owszem, lordzie Marmion, lecz nie powiedziałam kiedy – odparła Ysandra. – Będę wyglądać tego dnia. – Spojrzenie ciemnoniebieskich oczu spoczęło na mojej twarzy. – Lady Fedra nó Delaunay de Montrève – wyrecytował pieszczotliwym tonem. Moje nogi przemieniły się w watę. – Jak na tak młody wiek, dość długotrwałe związki łączą cię z rodem Szachrizaj. Wraz z siostrą, Persją, Marmion Szachrizaj poważył się być może na najbardziej ryzykowne posunięcie w dziejach ich rodu. Zdradził swoją kuzynkę Melisandę, umożliwiając aresztowanie jej diukowi Quincelowi de Morhban, suwerennemu księciu ich prowincji, Kuszetu. Patrzyłam, jak prowadzili ją do Ysandry, która rezydowała tymczasowo w fortecy Troyes-le-Mont po wygranej bitwie. Słyszałam, jak Melisanda została oskarżona o zdradę. Złożyłam zeznanie, które ją pogrążyło. – Lordzie Szachrizaj… – wezwałam całą siłę woli, żeby mój głos zabrzmiał chłodno – wierność koronie wyszła ci na dobre. Roześmiał się i ukłonił. – Jakżebym mógł postąpić inaczej, skoro nosi ją tak piękna pani? – powiedział, przypochlebiając się Ysandrze. – Jej Wysokość jest mądra nad swój wiek, dlatego wie, że zdrada jednego członka rodu nie plami wszystkich pozostałych. – Oddalił się, złożywszy wprzódy kolejny wykwintny ukłon. Westchnęłam z drżeniem. – Powinnam cię uprzedzić. – Ysandra popatrzyła na mnie ze współczuciem. – W istocie okazał się wielce pomocny, dzięki niemu schwytaliśmy kilku popleczników Melisandy. Zapomniałam o twoich… długotrwałych związkach z jego rodem. – Popleczników. – Starałam się uporządkować myśli. – Ale nie Melisandę? – Nie. – Ysandra pokręciła głową. – Zapadła się pod ziemię, Fedro, ukryła się jak lis. Przypuszczam, że wyjechała daleko poza granice Terre d’Ange. Gdziekolwiek jest, tutaj nie ma żadnych wpływów. Wszyscy jej sprzymierzeńcy zostali straceni. Sądzę, że nikt nie będzie na tyle głupi, żeby jej pomagać, skoro za jej głowę wyznaczono nagrodę. Zapewniam, że nie masz się czego obawiać ze strony Melisandy. Kiedyś byłam dość młoda i naiwna, żeby przyjąć zapewnienie królowej bez zastrzeżeń. Teraz tylko uśmiechnęłam się i podziękowałam za troskę, trzymając strach na wodzy. Rozglądałam się po Sali Gier i zastanawiałam, kim są zdrajcy. W to, że są tutaj obecni, nie wątpiłam.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Esensja czyta: Lipiec 2011
— Anna Kańtoch, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek
Wybranka Kusziela
— Jacqueline Carey
Pippi Långstrump z Teksasu
— Beatrycze Nowicka
Esensja czyta: Lipiec 2011
— Anna Kańtoch, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek
Cierpienia młodego Imriela
— Beatrycze Nowicka
Czy to już fantastyka kobieca?
— Miłosz Cybowski
Świat według Fedry
— Agnieszka Kawula
