Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Wybranka Kusziela |
| Tytuł oryginalny | Kushiel’s Chosen |
| Data wydania | 26 stycznia 2011 |
| Autor | Jacqueline Carey |
| Przekład | Maria Gębicka-Frąc |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Kusziel |
| ISBN | 978-83-7480-191-1 |
| Format | 624s. 135×205mm |
| Cena | 45,— |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Wybranka KuszielaJacqueline Carey
Jacqueline CareyWybranka KuszielaTo wszystko należało do przeszłości. Przed nami leżała przyszłość. Widzieliśmy już pałac, gdy na skrzyżowaniu z wąską uliczką pojawił się Remy. Po krótkiej naradzie Ti-Filip przejął dowodzenie nad wozami z wełną, aby poprowadzić je do dzielnicy przędzarzy. – Pani… – Remy z szerokim uśmiechem złożył ukłon w siodle, następnie wskazał ręką w głąb ulicy – twoja siedziba czeka! Gdyby ktoś sądził, że postąpiłam niemądrze, poruczając moim nieokrzesanym marynarzom szukanie mieszkania, to wyprowadzę go z błędu. Chłopcy Fedry zazdrośnie strzegli mojego honoru i nikomu nie pozwalali z niego szydzić, wyjąwszy siebie samych. W cieniach pałacu czekała na mnie urocza kamieniczka. Miała stajnię, maleńki dziedziniec niemal zarośnięty przez winorośl i przestronne wnętrze, pomimo zwodniczo wąskiego frontu. Było tam mnóstwo miejsca dla nas wszystkich. – Wynająłem kuchmistrzynię i dochodzącą służkę – oznajmił Remy. – Jest też chłopak stajenny, a poza tym uznałem, że nasza trójka… czwórka… – zerknął na Joscelina – poradzi sobie ze wszystkim innym. Czy to ci odpowiada, pani? Stanęłam w wejściu. Zimowe światło, chłodne i zielone, przesączało się przez gęstwę odpornych pnączy. – Odpowiada – odparłam ze śmiechem. – Jak najbardziej, kawalerze! Tak oto zamieszkałam w Mieście Elui jako hrabina de Montrève. Pierwsze zaproszenie przybyło jeszcze zanim się urządziłam, i nic dziwnego, bo przecież listownie uprzedziłam Cecylię o swoim powrocie. Korespondowałyśmy przez czas mojego pobytu w Montrève, bo nie dość, że zaliczała się do moich najdawniejszych znajomych – była też jedną z nielicznych osób, którym ufałam niemal tak bardzo, jak Joscelinowi – to na dodatek lubiła pisać listy, zawsze pełne nowinek i plotek, zawsze sprawiające mi niepomierną radość. Natychmiast skorzystałam z zaproszenia. – Fedro! – Cecylia Laveau-Perrin wyszła do drzwi i bez wahania zamknęła mnie w ciepłym uścisku, który szczerze odwzajemniłam. W jasnoniebieskich oczach osadzonych w twarzy, nie tracącej z wiekiem na urodzie zapaliło się światło, gdy odsunęła mnie na odległość ramion. – Dobrze wyglądasz. Wiejskie życie ci służy. – Z uśmiechem obdarzyła Joscelina powitalnym pocałunkiem. – I Joscelin Verreuil! Wciąż jestem zazdrosna o prawo Kasjela do ciebie. Joscelin zarumienił się po korzonki włosów i wymamrotał coś w odpowiedzi. Ostatnim razem był bardziej uprzejmy. – Za twoim pozwoleniem – zwrócił się do mnie sztywno – zobaczę, czy uda mi się znaleźć dom uczonych, o którym wspominał Seth ben Javin, i wrócę do ciebie za kilka godzin. Jestem pewien, że macie z panią Cecylią wiele spraw do omówienia. – Jak sobie życzysz. – Ta formalność była krępująca. Miałam ochotę ugryźć się w język, słysząc brzmienie własnego głosu, choć nie był chłodniejszy od jego tonu. Cecylia uniosła brwi, lecz nie powiedziała słowa, dopóki nie rozsiadłyśmy się w mniejszym, przytulnym salonie, w którym przyjmowała zażyłych przyjaciół. Służąca nalała wina i przyniosła tacę przysmaków, a następnie oddaliła się z nienaganną dyskrecją osoby wyszkolonej do służby u adeptki Domu Cereusa. – A zatem, moja droga, brzemię waszego zrodzonego pod złą gwiazdą związku okazało się zbyt wielkie, prawda? – zapytała życzliwie. – W Montrève było inaczej. – Pokręciłam głową i wypiłam łyk wina, po czym odetchnęłam głęboko. – Wracam do służby Naamie. – Ach. – Cecylia wsparła podbródek na czubkach palców, patrząc na mnie uważnie. – Dlatego messire Joscelin rozpacza. Cóż, Fedro, nie sądziłam, że Naama z tobą skończyła – powiedziała, zaskakując mnie. – Pisana ci chwała, a nie marnowanie młodości na strzyżenie owiec i potańcówki w stodole. Ile masz lat? Dwadzieścia? – Dwadzieścia dwa. – Nutka oburzenia w moim głosie skłoniła ją do uśmiechu. – A widzisz? Dziewczęce lata prawie za tobą. – Bawiła się sznurem pereł, ale jej jasnoniebieskie oczy spoglądały przenikliwie. – Przyznaję, że widziałaś i robiłaś rzeczy, jakich nie przeżyłaby żadna adeptka Dworu Nocy. Ale czas ucieka, za dziesięć lat będziesz w kwiecie wieku. Tylko o to chodzi, moja droga, czy może pragniesz wziąć udział w grze Anafiela Delaunaya? Powinnam się domyślić, że będzie coś podejrzewać. Cecylia szkoliła nas, Alcuina i mnie, w sztuce miłości. Była również jedną z nielicznych osób, które wiedziały, czym zajmował się Delaunay. Przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy nie odpowiedzieć szczerze. Ufałam jej dyskrecji, ale prawda bardzo by ją zmartwiła i mogła narazić na niebezpieczeństwo. Poza tym, w przeciwieństwie do Joscelina i moich kawalerów, Cecylia nie była zaprzysiężonym wojownikiem, zdolnym do ochrony mojej osoby. Dopiero teraz w pełni zrozumiałam rozterki Delaunaya i jego chęć ochraniania mnie poprzez trzymanie w niewiedzy. – Ślubowałam Naamie, nie rodowi Courcel – odparłam lekkim tonem. – W przeciwieństwie do mojego pana, lorda Delaunaya. Ale możesz być pewna, że nie zapomniałam, czego się nauczyłam, służąc Anafielowi. Będę mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Jeśli się dowiem czegoś, o czym powinna wiedzieć Ysandra… – wzruszyłam ramionami – to tym lepiej. Niezupełnie przekonana, Cecylia przeszyła mnie wzrokiem. – Uważaj na siebie, Fedro. Jako adeptka Domu Cereusa wiedziała, co mówi. W Trzynastu Domach Dworu Nocy służba Naamie jest aktem wiary. Jak Naama kładła się z nieznajomymi dla Błogosławionego Elui, tak i my czynimy; my jednak jesteśmy śmiertelnikami, a gdzie tylko władza splata się z rozkoszą, tam zawsze czyha niebezpieczeństwo. Adepci Dworu Nocy z wielką ostrożnością maczają palce w politycznych intrygach. Ja, będąc hrabiną, ryzykowałam tym bardziej. Położyłam na języku kandyzowany płatek róży i przez chwilę rozkoszowałam się słodyczą. – Będę ostrożna – obiecałam. – Czy ominęły mnie jakieś nowiny? – Ach! – Jej oczy rozbłysły. – Cruarcha bawił tego lata w Terre d’Ange, lecz stało się jasne, że królowa nie jest przy nadziei. Teraz, gdy zima zagląda nam w oczy, mnożą się spekulacje, czy weźmie sobie kochanka, a jeśli tak, to kogo. – Naprawdę? – mruknęłam. – Myślisz, że to zrobi? – Jesteśmy D’Angelinami. Kochaj jak wola twoja. Ysandra nie byłaby pierwsza ani ostatnia. – Nie – odparła Cecylia stanowczo. Pokręciła głową i napiła się wina. – Ysandra została wychowana jako pionek na szachownicy politycznego mariażu. Umie grać w tę grę bez zaangażowania, ale z tego, co słyszałam, jest bardzo oddana mężowi. Jeśli w domu Courcel pojawi się dziedzic, będzie półkrwi Piktem. Tak wyglądała prawda, a ja powinnam o tym wiedzieć. Królową Terre d’Ange i cruarchę Alby połączyła miłość, choć rozdzielała ich Cieśnina niemal równie głęboka jak przepaść, która istniała pomiędzy Joscelinem i mną. – A jednak – mówiła Cecylia – sezon polowania na stanowisko kochanka królowej został otwarty i kandydatów nie brakuje. – Skoro Ysandra się tym nie trapi, ja też nie będę się przejmować. – Podniosłam dzbanek i nalałam wina do kieliszków. – A co u Skaldów? Na granicach panuje spokój? – Cisza jak w grobie. – W jej tonie brzmiała satysfakcja. – Somerville dostał księstwo w nagrodę, jak wiesz, i jest suwerennym panem w L’Agnace. Nikt tego nie kwestionuje. Wojska królewskie wróciły do koszar. Kamaelici strzegą granicy. – Ludzie d’Aiglemorta? – Zaskoczona, uniosłam głowę. Cecylia przytaknęła. – Nazwali się Niewybaczonymi – rzekła cicho. – Noszą czarne tarcze. Obie milczałyśmy przez chwilę, pogrążone we wspomnieniach. Niewielu Sprzymierzeńców z Kamlachu wyszło z życiem z bitwy pod Troyes-le-Mont, gdy skaldyjski wódz Waldemar Selig zjednoczył plemiona i napadł na Terre d’Ange. Miał powody wierzyć, że zwycięży, utwierdzany w tym przekonaniu przez Melisandę Szachrizaj, która prowadziła misterną grę. Wiem, bo sprzedała mnie do skaldyjskiej niewoli, kiedy odkryłam jej plan. Zapewne myślała, że nie przeżyję. Ale przeżyłam, przeżyłam srogą skaldyjską zimę. Zostałam nałożnicą Seliga, poznałam jego zamierzenia i uciekłam, żeby ostrzec Ysandrę. Zdążyłam, choć z wielkim trudem. Ysandra wysłała mnie do Alby, skąd sprowadziłam wojsko cruarchy na ratunek ojczyźnie. W końcu winni ponieśli zasłużoną karę i tylko Melisanda się wykpiła. Nie dokonałabym niczego bez Joscelina. Sprzymierzeńcy z Kamlachu byli wasalami zdradzieckiego diuka Izydora d’Aiglemort, sojusznika Melisandy, którego fatalny spisek otworzył drzwi przed Skaldami i niemal doprowadził kraj do zguby. Izydor d’Aiglemort nie żył, poległ śmiercią bohatera. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Esensja czyta: Lipiec 2011
— Anna Kańtoch, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek
Wybranka Kusziela
— Jacqueline Carey
Pippi Långstrump z Teksasu
— Beatrycze Nowicka
Esensja czyta: Lipiec 2011
— Anna Kańtoch, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek
Cierpienia młodego Imriela
— Beatrycze Nowicka
Czy to już fantastyka kobieca?
— Miłosz Cybowski
Świat według Fedry
— Agnieszka Kawula
