Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Nieśmiertelne życie Henrietty Lacks |
| Tytuł oryginalny | The Immortal Life of Henrietta Lacks |
| Data wydania | 8 czerwca 2011 |
| Autor | Rebecca Skloot |
| Przekład | Urszula Gardner |
| Wydawca | Sonia Draga |
| ISBN | 978-83-7508-342-2 |
| Format | 392s. oprawa twarda |
| Cena | 39,90 |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Nieśmiertelne życie Henrietty LacksRebecca Skloot
Rebecca SklootNieśmiertelne życie Henrietty LacksPraca była ciężka, szczególnie dla czarnych, którzy dostawali zajęcia, jakich nie chcieli się tknąć biali. Podobnie jak Fred, większość Murzynów zaczynała w trzewiach częściowo zbudowanych tankowców w stoczniach, zbierając śruby, nity i nakrętki, które powypadały z rąk mężczyzn wiercących i spawających trzydzieści albo czterdzieści stóp wyżej. Wreszcie czarni robotnicy awansowali do kotłowni, gdzie szuflowali węgiel w rozpalone piece. Całymi dniami wdychali toksyczny pył węglowy i azbest i zabierali je ze sobą do domów, do swoich żon i córek, które wytrzepując ubrania przed praniem, także wciągały w płuca truciznę. W Sparrows Point Murzyn zarabiał w porywach około osiemdziesięciu centów za godzinę, na ogół jednak było to jeszcze mniej. Biali mieli lepsze stawki, ale Fred się nie skarżył: osiemdziesiąt centów za godzinę to było więcej, niż którykolwiek Lacks miał szansę widzieć w życiu. Fredowi się udało. Teraz przyjechał do Clover, żeby przekonać Henriettę i Daya, aby poszli w jego ślady. Nazajutrz po powrocie kupił Dayowi bilet autobusowy do Baltimore. Uzgodnili, że Henrietta zostanie w domu, opiekując się dziećmi i doglądając pola tytoniowego, do czasu aż Day zarobi wystarczająco dużo, aby zapewnić im dach nad głową w Baltimore i trzy bilety na północ. Kilka miesięcy później Fred otrzymał wezwanie do wojska, które wysyłało go za Atlantyk. Zanim udał się na wojnę, wręczył Dayowi wszystkie zaoszczędzone pieniądze, mówiąc mu, że najwyższy czas ściągnąć Henriettę i dzieci do Turner Station. Wkrótce Henrietta z dzieckiem przy każdym boku wsiadła do pociągu doczepionego do lokomotywy parowej na drewnianej stacyjce przy końcu Main Street w Clover. Zostawiała za sobą pola tytoniowe młodości i stuletni dąb, pod którym szukała schronienia w tak wiele upalnych popołudni. W wieku dwudziestu jeden lat Henrietta wyglądała z okna pociągu na pagórkowaty krajobraz i widziane po raz pierwszy w życiu otwarte wody, zmierzając ku nowemu życiu. (…) 7 Śmierć i życie kultury komórkowej W dniu 10 kwietnia 1951 roku, trzy tygodnie po rozpoczęciu przez Henriettę curieterapii, George Gey wystąpił w lokalnej telewizji Baltimore, WAAM, w specjalnym programie poświęconym jego pracy. Na tle dramatycznej muzyki w tle spiker zapowiedział: – Dzisiejszego wieczora dowiemy się, dlaczego naukowcy są zdania, że raka można pokonać. Kamera skierowała się na George’a siedzącego przy biurku pod ścianą pokrytą wizerunkami komórek. Twarz miał pociągłą i przystojną, z ostro zakończonym nosem, chaplinowskim wąsikiem i dwuogniskowymi okularami w czarnej plastikowej oprawie. Siedział sztywno wyprostowany, w idealnie wyprasowanym tweedowym garniturze z białą chusteczką wyzierającą z kieszonki na piersi i z gładko zaczesanymi włosami. Pobiegł spojrzeniem gdzieś poza ekran, po czym znów spojrzał prosto w obiektyw, równocześnie bębniąc palcami po blacie z doskonale obojętną miną. – Normalne komórki, z których składa się nasz organizm, są maleńkimi tworami. Trzeba by ich pięć tysięcy do zapełnienia główki od szpilki – powie70 dział nieco zbyt głośno i pompatycznie. – W jaki sposób normalna komórka zamienia się w rakową, nadal pozostaje tajemnicą. Zapoznał widzów z podstawami budowy komórki i podał ogólne informacje na temat nowotworów, posiłkując się rycinami i długą drewnianą wskazówką. Pokazał filmy z przemieszczającymi się na ekranie komórkami, które zajmowały coraz więcej pustej przestrzeni. Następnie zrobił zbliżenie na jedną komórkę rakową, krągłą i gładką do czasu, aż zaczęła drżeć gwałtownie i w końcu wybuchnęła pięcioma komórkami potomnymi. W którejś chwili powiedział: – Za pozwoleniem, pokażę teraz butelkę, w której wyhodowaliśmy ogromne ilości komórek rakowych. – Uniósł przezroczystą półkwartową butelkę, najprawdopodobniej wypełnioną komórkami Henrietty, i kołysząc ją w rękach, wyjaśnił, że jego laboratorium wykorzystuje te komórki do odkrycia metod powstrzymywania nowotworu. Dodał: – Niewykluczone, że dzięki takim badaniom podstawowym uda nam się dowiedzieć, jak można niszczyć komórki rakowe lub nawet zupełnie się ich pozbywać. Aby stało się to rzeczywistością, Gey zaczął rozsyłać komórki Henrietty do każdego naukowca, który mógł ich użyć w badaniach nad rakiem. Ekspediowanie żywych komórek pocztą – powszechna praktyka w dniu dzisiejszym – nie wchodziło wtedy w grę. Zamiast tego więc Gey wysyłał je samolotem w fiolkach z paroma kroplami pożywki koniecznymi do utrzymania ich przy życiu przez krótki czas. Nierzadko piloci lub członkowie obsługi pokładowej wkładali fiolki do kieszeni na piersi, żeby zapewnić komórkom temperaturę ludzkiego ciała, jakby wciąż znajdowały się w cieplarce. Przy innych okazjach, gdy komórki musiały podróżować w luku bagażowym, Gey upychał fiolki w otworach wydłubanych w bloku lodu, aby uniknąć ich przegrzania, a następnie wkładał bloki lodu do kartonowych pudeł wypełnionych trocinami. Kiedy przesyłka była przyszykowana do drogi, zawiadamiał odbiorców, że ma się dokonać „przerzut” do ich miasta, by byli gotowi ją odebrać i szybko przewieźć do swojego laboratorium. Jeśli wszystko poszło dobrze, komórki przeżywały. Jeśli nie, Gey szykował następną partię i ponawiał próbę. Wyekspediował komórki HeLa do badaczy w Teksasie, Indiach, Nowym Jorku, Amsterdamie i w wielu innych miejscach na świecie. Obdarowani naukowcy z kolei przekazali je dalej innym badaczom, ci zaś jeszcze następnym. Komórki Henrietty udały się w góry Chile w sakwach przytroczonych do mułów jucznych. Kiedy Gey kursował od jednego laboratorium do drugie71 go, demonstrując technikę hodowli komórkowej i pomagając zakładać nowe placówki badawcze, zawsze wsiadał do samolotu z komórkami Henrietty w kieszonce na piersi. A kiedy naukowcy odwiedzali jego laboratorium z zamiarem przyswojenia jego metody, zazwyczaj na odchodnym wręczał im fiolkę czy dwie komórek linii HeLa. W korespondencji Gey i niektórzy jego koledzy zaczęli nazywać te komórki „swymi cennymi dziećmi”. Komórki Henrietty były takie cenne, ponieważ dzięki nim naukowcy przeprowadzali badania niemożliwe do przeprowadzenia w żywym ludzkim organizmie. Rozdzielali komórki HeLa i poddawali działaniu niezliczonych toksyn, promieniowaniu i zakażeniom. Szpikowali je lekami w nadziei, że znajdą ten, który zabija komórki rakowe, nie szkodząc zdrowym. Badali immunosupresję i wzrost nowotworu, wstrzykując komórki HeLa do ciał szczurów o obniżonej odporności, w których organizmach powstawały guzy złośliwe bardzo podobne do guza stwierdzonego u Henrietty. Jeśli komórki obumarły na jakimś etapie, nie miało to znaczenia – naukowcy zawsze mogli sięgnąć do niekończącego się zapasu komórek linii HeLa i zacząć eksperyment od nowa. Mimo rozprzestrzeniania się po świecie komórek HeLa i w konsekwencji wzmożonych badań naukowych, w mediach nie pojawiły się żadne informacje o narodzinach niezwykłej linii komórkowej ani o tym, że może się ona przyczynić do wyrugowania nowotworów. W jedynym programie telewizyjnym na ten temat Gey nie wspomniał słowem o Henrietcie ani nie nazwał pochodzących od niej komórek, tak więc opinia publiczna pozo-stawała nieświadoma istnienia linii HeLa. Jednakże gdyby nawet taka informacja przedostała się do mediów, ludzie nie zwróciliby na nią większej uwagi. Prasa od dziesięcioleci donosiła, że hodowle komórkowe są kluczem do uratowania człowieka od chorób i uczynienia go nieśmiertelnym, ale w 1951 roku prawie nikt już tego nie kupował. Hodowla komórkowa była nie tyle cudem medycyny, ile wizją rodem z thrillera science fiction. • • • Wszystko zaczęło się 17 stycznia 1912 roku, kiedy Alexis Carrel, francuski chirurg z Rockefeller Institute, wyhodował „nieśmiertelne serce kurczęcia”. Naukowcy czynili starania w celu wyhodowania kultur żywych komórek już pod koniec XIX wieku, lecz próbki zawsze obumierały. W efekcie wielu badaczy hołdowało przekonaniu, że utrzymanie tkanki przy życiu w warunkach in vitro nie jest możliwe. Tymczasem Carrel postanowił im udowodnić, że się mylą. W wieku trzydziestu dziewięciu lat miał na swoim koncie opracowaną pierwszą metodę zszywania naczyń krwionośnych, którą zastosował podczas pionierskiego zabiegu wszczepiania pomostów naczyniowych omijających miejsce zwężenia tętnicy wieńcowej, � � � potocznie zwanego bajpasem, oraz przy opracowywaniu metod transplantacji organów. W przyszłości zamierzał hodować w laboratorium całe organy, zapełniając kadzie płucami, wątrobami, nerkami i rozmaitymi tkankami, które następnie by wysyłał ośrodkom transplantacyjnym. Pierwszym krokiem w tym kierunku była próba namnożenia w laboratorium wycinka kurzego serca, co ku zdumieniu wszystkich się powiodło. Tkanka mięśnia sercowego biła, jakby wciąż tkwiła wewnątrz ciała kurczęcia. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Witam, własnie jestem w trakcie czytania oryginału. Wybaczcie ale jest o niebo lepszy. Tłumaczenie jest fatalne, wygląda jakby komputer z nienajlepszym programem to robil.
Oryginał ma swój styl i rytm.