Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 7 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Pielgrzym
Terry Hayes
Kobiety imperium rzymskiego
Emma Southon
Luna to surowa pani
Robert A. Heinlein
Szpony mocy
Tui T. Sutherland

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Cud w Dolinie Poskoków
Ante Tomić
Dwór skrzydeł i zguby
Sarah J. Maas
Taniec piżmowych szczurów
Krzysztof A. Zajas
Tymek, Czarny Kot i tajemnica Krzywej Wieży
Sylwia Winnik
Ukradłem mózg mojej genialnej siostry
Jo Simmons
Za szczytem
Sebastian Sadlej
Zadra
Robert Małecki
Kolekcjoner Kości
Jeffery Deaver

więcej »

Stephen R. Donaldson
‹Skok w zagładę›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Skok w zagładę
Tytuł oryginalny	The This Day All Gods Die: The Gap into Ruin
Data wydania	13 grudnia 2013
Autor	Stephen R. Donaldson
Przekład	Michał Jakuszewski
Wydawca	MAG
Cykl	Skoki
ISBN	978-83-7480-408-0
Format	135×202mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Skok w zagładę: Dziś zginą wszyscy bogowie

Stephen R. Donaldson

« 1 2

Stephen R. Donaldson

Skok w zagładę: Dziś zginą wszyscy bogowie

• • •

Lane Harbinger spotkała go w doku, gdy tylko prom wyłączył napęd i zewnętrzne kosmos drzwi śluzy się zamknęły, pozwalając przywrócić atmosferę.

Na Suka Bator Hashi nadzorował niezbędną procedurę ulokowania doczesnych szczątków Impossa/Alta w sterylnym, szczelnie zamkniętym worku i umieszczenia ich w ładowni promu. Teraz obserwował, jak worek przekazywano pod opiekę Lane.

Spojrzenie na korytarz, w którym eksplodował kaze, upewniło Hashiego, że zbyt liczni ludzie zadeptali już za wiele śladów – a do tego sam korytarz jest nazbyt wielki – by pozwolić na szczegółowe badania, jakie Lane przeprowadziła w gabinecie Godsena Frika. Z konieczności wyrzekł się marzenia o mikroskopowych danych zebranych w pobliżu ciała i skupił się na samym trupie Impossa/Alta – na plamach krwi i zmasakrowanych tkankach. Zwłoki po prostu załadowano do worka sterylną łopatą, ale każdą kropelkę czy strużkę krwi zlokalizowaną przez Hashiego wycięto z betonu przemysłowym laserem i dodano do zawartości.

Miał gorącą nadzieję, że te szczątki pomogą Lane w zdobyciu potrzebnych mu odpowiedzi.

Nie, nie odpowiedzi. Dowodów. Odpowiedzi już znał.

Gdy kobieta podeszła do niego przy ładowni, z jej ust zwisał zapalony nik. Jej oczy błyszczały jak kawałki miki – dowód na to, że wprowadziła do organizmu ilości stymulatorów i hype tak wielkie, że zwaliłyby z nóg każdego o nieprzywykłym do nich metabolizmie. Jej palce drżały nerwowo w kieszeniach fartucha, jakby wprowadzała dane na czysto metafizycznej klawiaturze.

– Jesteś pewien jego tożsamości? – zapytała krótko, gdy worek ładowano na ślizg, celem przewiezienia do jej laboratorium w Gromadzeniu Danych.

– Moja droga Lane – skarcił ją łagodnie. Wiedziała równie dobrze jak wszyscy, którzy pracowali dla niego, że jest mało prawdopodobne, by popełnił podobną pomyłkę.

Wzruszyła ramionami w geście przypominającym tik.

– Chciałam się tylko upewnić. Jeśli masz rację, moje zadanie będzie znacznie łatwiejsze.

Z pewnością będzie musiała krócej czekać, aż Przechowywanie Danych ukończy swe rozległe procedury wyszukiwania i sprawdzania.

– Mam szansę znaleźć detonator? – ciągnęła.

Hashi wysiłkiem woli zachował zrelaksowany spokój. Nie chciał się zarazić jej wrodzonym napięciem.

– Kto wie? – W grę wchodziło zbyt wiele czynników. Rodzaj środka wybuchowego, siła jego detonacji, kształt ładunku, odbicie fali uderzeniowej od pobliskich ścian. – A jeśli ci się uda, ta informacja będzie miała kluczowe znaczenie – dodał ostrzejszym tonem. – Rozumiesz, Lane?

Zaciągnęła się nikiem.

– Co tu rozumieć? Czy nie na tym się wszystko opiera?

– Nie wszystko – sprzeciwił się, kręcąc głową. – Ale wystarczająco wiele.

Znał prawdę. Nie zmieni jej nic, czego mogłaby się dowiedzieć Lane. Niemniej dowód, jaki zamierzał przedstawić Wardenowi Diosowi, w znacznym stopniu zależał od jej badań.

– Tak czy inaczej, te obiekty mnie interesują – dodał.

Od niechcenia, niemal skrycie, jakby nie chciał, by ktoś to zauważył, wsunął Lane do kieszeni plakietkę i identyfikator Impossa/Alta.

Zidentyfikowała je palcami i skinęła zdecydowanie głową.

– To mnie nie dziwi.

Ślizg był już gotowy do odjazdu. Lane podeszła do niego. Nie zważając na naturę kryzysu oraz własne pragnienia, Hashi przywołał ją z powrotem. Maskując powagę sytuacji swym osobliwym poczuciem humoru, oznajmił jej, że pragnie zobaczyć wyniki „względnie natychmiastowo. Użyj napędu skokowego, Lane. Pokonaj czas, jeśli będziesz musiała”.

Chciał poznać rezultaty jej badań, nim wezwie go Warden.

– Czyż nie robię tak zawsze? – odparła, wydmuchując dym.

Z jego ust wyrwał się przyduszony śmiech.

– To prawda. Czysta prawda.

Zaczekał, aż kobieta i jej ślizg opuszczą dok, nim sam ruszył się z miejsca.

Zaczął się już wtedy zastanawiać, jak długo jeszcze zechce czekać Warden.

• • •

Minęła godzina z okładem, nim do Hashiego dotarł komunikat od dyrektora PZKG, nakazujący mu bezzwłocznie udać się do jednego z prywatnych gabinetów Wardena.

Hashi nie tracił czasu. Najpierw ustanowił blokady bezpieczeństwa Czerwonego Priorytetu – „jadowitej czerwieni”, jak to niekiedy zwano – po jednej na każdym kanale łącznościowym oraz komputerze należącym do Anodyne Systems – filii ZKG zajmującej się produkcją czipów SOD‑CMOS – bądź też powiązanym z nią; jedną na akta personelu PZKG; oraz po jednej dla każdego ze współpracowników Holta Fasnera, każdego, kto znajdował się na jego liście płac, oraz dla komputerów jego ochrony. Blokada jadowitej czerwieni nie przeszkadzała nikomu w oglądaniu elektronicznych zapisów ani w korzystaniu z kanałów łącznościowych, ale uniemożliwiała wprowadzanie jakichkolwiek zmian do plików i do logów oraz zapisów transmisji. Jednocześnie ostrzegała też GD, że próbowano wprowadzić zmiany, i wykrywała kody oraz źródło przekazu.

Był w zasadzie pewien, że technicy z Siedziby Zarządu ZKG potrafiliby rozmontować albo zdezaktywować blokadę Czerwonego Priorytetu, bez względu na to, jak głośno by wrzeszczała. Wierzył jednak głęboko, że tego nie zrobią – po pierwsze, dlatego że Holtowi Fasnerowi nie przyjdzie do głowy, że dane o krytycznym znaczeniu mogą być zagrożone; po drugie, ponieważ Holt będzie przekonany, że wszelkie kompromitujące fakty, jakie mogą wypłynąć, uda się zatuszować przy pomocy Wardena Diosa; a po trzecie, ponieważ Smok z zasady starał się zachowywać pozory otwartości i uczciwości. Hashi nie spodziewał się oporu, a jedynie biernej akceptacji: kolejna iluzja.

Iluzja, która zmieni się w morderczą furię skierowaną przeciwko Hashiemu, gdy tylko prezes zarządu ZKG upewni się, że przestał już być zagrożeniem. Hashi nie przejmował się jednak tą perspektywą. Mógł ze sporą dozą słuszności zapewnić, że nie boi się Smoka w żadnym zwyczajnym sensie tego słowa. Możliwość, że jego intelekt okaże się nieadekwatny, niepokoiła go znacznie bardziej niż zwykłe fizyczne groźby.

Gdy już blokady były na miejscu, wykorzystał uprawnienia, jakie przyznawał mu Czerwony Priorytet, i skompilował najkompletniejsze dossier dotyczące zarówno Nathana Alta, jak i Claya Impossa, jakie mogło stworzyć GD za pomocą mikrofalowych łącz z Ochroną RZZK oraz Anodyne Systems.

Gdy nadeszło wezwanie od Wardena, Hashi właśnie kończył pracę.

Od chwili przybycia promu minęła ponad godzina, od wybuchu kaze kilka godzin. Najwyraźniej Warden nie był zbytnio zaskoczony.

To dobrze i źle; lepiej i gorzej. Zwłoka pozwoliła Hashiemu zakończyć wstępne poszukiwania. Z drugiej strony, gdyby miał więcej czasu, Lane mogłaby dostarczyć mu pożądane rezultaty.

Choć wezwanie było pilne – a posłuch konieczny – poświęcił jeszcze trochę czasu na połączenie się z nią.

Głos Lane słyszalny w interkomie brzmiał opryskliwie i świadczył o głębokim skupieniu.

– Pośpiesz się. Jestem zajęta.

Hashi nie potrafił się powstrzymać. Przewrotny diablik mieszkający w jego duszy kazał mu zapytać:

– Zbyt zajęta, by rozmawiać ze mną? Lane, jestem zdruzgotany.

Wydała z siebie westchnienie brzmiące jak wydychany obłok dymu.

– Jeśli chcesz, żebym pracowała szybko, muszę być ostrożna. Jeśli chcesz, żebym pracowała szybciej od światła, muszę być ostrożniejsza od Boga.

– Świetnie cię rozumiem – zapewnił, łagodniejąc. Cenił Lane przede wszystkim za skrupulatność. – Wkrótce muszę jednak stanąć przed obliczem Wardena Diosa. Pora na jakieś wyniki. Z pewnością będzie chciał, bym mu je przyniósł.

– W takim razie nie marnujmy nawzajem swego czasu. Oto, czego się dowiedziałam do tej pory. Identyfikator i plakietka były łatwe. – Nie musiała organizować myśli. Hashi podejrzewał, że nigdy sobie nie pozwalała na ich zdezorganizowanie. – Są w porządku. To znaczy, że Clay Imposs jest, czy może był, prawdziwym ochroniarzem RZZK z dobrym przebiegiem służby. Pracował tam od lat. Identyfikator i plakietka należą do niego. Ale ciało nie. Miałeś rację, to Nathan Alt. Skan genetyczny zgadza się w stu procentach. Jak więc udało mu się przedostać przez własną ochronę? – zadała za Hashiego jego następne pytanie. – Wkrótce po tym, jak pierwszy kaze zaatakował kapitana Vertigusa, ochrona RZZK zaczęła wykorzystywać skany siatkówki dla potwierdzenia identyfikatorów. To powinno powstrzymać Alta. Odpowiedź brzmi tak, że to był nowy identyfikator. Wykonany specjalnie z myślą o tym zadaniu. Wystawiono go na nazwisko Claya Impossa, ale sygnatura siatkówki oraz reszta cech fizycznych pochodzą od Alta.

– Czy to możliwe? – zapytał Hashi. Wiedział, że tak.

– Jasne. Udało się, ponieważ fizyczny opis wygenerował ten sam silnik kodowy, który zarządzał prawami dostępu Impossa. Na pozór wszystko wyglądało jak trzeba i Ochrona RZZK nie wiedziała, że powinna odtworzyć wszystkie dane z czipów SOD‑CMOS i porównać je z oryginalnymi zapisami Impossa, by zauważyć wprowadzone zmiany. Do licha, Hashi, nawet tutaj tego nie robimy. Potrzeba wielu godzin, by sprawdzić jedną osobę.

Niestety, miała rację. W gruncie rzeczy Ochrona RZZK – a także sztabu PZKG – funkcjonowała wyłącznie dzięki temu, że wiedza potrzebna, by ją obejść, była ściśle strzeżona i znana jedynie wąskiej grupie specjalistów.

– Czy odtwarzasz te dane? Potrzebuję dowodów.

– Jeden z moich techników to robi.

– I? – zapytał Hashi.

– Nic jeszcze nie znaleźliśmy.

– Czy natrafiliście na jakieś łatki albo inne ślady ingerencji?

Hashi przed sesją nadzwyczajną powiedział Koinie, że fragmenty kodu wydobyte przez Lane z dokumentacji zabójcy Godsena były prawidłowe i aktualne. Jeśli silnik kodowy zmieniła albo dodała do niego łatkę – zgodnie z prawem bądź nie – ochrona RZZK, Anodyne Systems lub ktokolwiek inny, poprawki byłyby widoczne. Tego typu zmiany przeobrażały kod źródłowy równie radykalnie, jak mutageny ludzkie RNA.

Ale tylko starszy kod wymagał poprawek.

– Jeszcze nie – odparła Lane, z trudem panując nad niecierpliwością.

– W porządku. – Nie drążył tego tematu. – A sam silnik kodowy…? – zapytał.

– Jest w porządku – odparła natychmiast. – Aktualny i prawidłowy. Co oznacza dokładnie to, co ci się zdaje. Ale jeśli chcesz potwierdzenia – ciągnęła, nie przerywając – fragmenty kodu źródłowego, które odkryliśmy w identyfikatorze zabójcy Godsena, są w pełni zgodne z tym kodem.

Hashi pokiwał głową.

– Zawsze miło otrzymać potwierdzenie, ale trudno to uznać za niespodziankę.

– Tak – zgodziła się Lane.

Spojrzał niespokojnie na chronometr.

– Zdobyłaś jeszcze jakieś dane? – zapytał.

– Nad tym właśnie pracuję – odparła. – Nad ciałem.

Usłyszał w jej głosie lekką zmianę tonu oraz intensywności. Wyniki, jakie przedstawiła mu do tej pory, były raczej rutynowe, aczkolwiek ważne. Mógłby je uzyskać każdy technik z jej wydziału. Teraz jednak sprawiała wrażenie osobiście zaangażowanej, być może nawet podekscytowanej. Nagle wypełniło go przekonanie, że wpadła na trop czegoś naprawdę ważnego.

– Mogę jednak już ci powiedzieć – ciągnęła – że nie znajdziemy detonatora. Bomba musiała być ukryta w ciele. W przeciwnym razie Ochrona by ją wykryła. Wiesz, jak wygląda tego typu osłona. – Hashi wiedział. W ciele Angusa Thermopyle pełno było podobnych urządzeń. – Żeby przejść przez skan, musi sprawiać wrażenie organicznej. Co więcej, musi odbijać to, co spodziewają się ujrzeć instrumenty. Niestety dla nas, każda osłona powstrzymuje falę uderzeniową, może tylko na milisekundę albo dwie, ale to wystarczy, by skierować część jej siły z powrotem na samą bombę. I na detonator. Na poziomie molekularnym będę w stanie znaleźć wszystkie elementy, które cię interesują, ale nie zdołam odtworzyć z nich całego urządzenia. W związku z tym skupiłam się na biochemii…

W jej głosie zabrzmiało niemal podprogowe podniecenie, przywodzące na myśl odległe wyładowanie elektryczne. Hashi słuchał z narastającą uwagą, nie zważając na zmieniające się na chronometrze cyfry.

– Jego krew to prawdziwy napar czarownicy. Tego właśnie należałoby się spodziewać, jeśli był w stanie wywołanej chemicznie hipnozy. Nie zdążyłam zidentyfikować nawet połowy obcych związków chemicznych znalezionych w jego ciele. – Przerwała, by podkreślić znaczenie tego, co nadejdzie. – Jedno wygląda jednak nieco osobliwie. Czy raczej nieco osobliwiej niż cała reszta.

– Powiedz mi – odezwał się Hashi, jakby wierzył, że może ją skłonić do większego pośpiechu; jakby nie wiedział, że Lane już posuwa się naprzód tak szybko, jak tylko może bez wpadania w dezorganizację.

Zamiast przyśpieszyć, zaczęła mówić nieco wolniej, wypowiadając każde słowo ze staranną precyzją.

– Badanie krwi wykryło u niego wysoką zawartość pewnego koenzymu. Naprawdę wysoką. Oczywiście, to jest koenzym. Nieczynny. Nawet nie przypomina niczego naturalnego. Ale w połączeniu z pewnymi naturalnymi ludzkimi apoenzymami tworzy sztuczny holoenzym, który jest aktywny. Występują w nim pewne interesujące analogie z pseudoamylazą, jednym z enzymów używanych do produkcji osłon wszczepianych cyborgom. Są też jednak istotne różnice.

Hashi mimowolnie zabębnił palcami o blat biurka. Musiał odpowiedzieć na wezwanie Wardena.

– Lane, proszę, do rzeczy. Nie jestem w wielkich łaskach u naszego szacownego dyrektora. Zwłoka spowodowana naszą rozmową z pewnością go poirytuje.

– Staram się, do cholery – warknęła. – Nikt oprócz ciebie nie ma tu prawa myśleć.

Hashi przełknął nagły impuls gniewu. Połączył się z Lane, nim była gotowa złożyć raport. Jej odkrycia były fragmentaryczne albo niejasne. To zrozumiałe, że wolała się wypowiadać ostrożnie. Robienie jej wyrzutów nic mu nie da.

– Gdyby podobieństw było więcej – wyjaśniła sztywno – zapewne przyjęłabym założenie, że ten koenzym pochodzi z osłon. Ale on nie nadawałby się dobrze do tego zadania. Różnice są zbyt poważne.

Znowu przerwała.

Hashi pomyślał, że za chwilę czy dwie nie będzie miał innego wyboru, jak na nią nakrzyczeć.

– Gdyby mnie zapytano, do czego może służyć holoenzym stwarzany przez ten koenzym – podjęła wolniej niż kiedykolwiek dotąd – mogłabym odpowiedzieć, że jest dobrym chemicznym wyzwalaczem. Jeśli uwolnisz go we krwi, po jednym albo dwóch uderzeniach serca otrzymasz wielki wybuch. Jak orgazm tak silny, że cię zabija.

Hashiego w jednej chwili opuściła irytacja. Lane Harbinger, jesteś cudowna, zanucił pod nosem. Nic dziwnego, że toleruję twoje ekscentryczne zachowanie.

– Sprawdź jego zęby, Lane – niemalże zaśpiewał z podniecenia i przyjemności.

Gdzie można było ukryć koenzym, by człowiek w stanie wywołanej chemicznie hipnozy mógł go połknąć na jakiś wcześniej wprowadzony sygnał? Gdzie, jeśli nie w ustach? Dzięki temu wchłonięcie do krwiobiegu trwałoby dłużej. Co najmniej dziesięć albo piętnaście sekund. Ten, kto dał sygnał, byłby bezpieczny.

– To, co z nich zostało – poprawiła go. – Już nad tym pracuję.

– W takim razie nie pozwól, bym ci przerywał – odparł Hashi w porywie perwersyjnej galanterii. – Gdy już uzyskasz pełne wyniki, może zdołam cię przekonać, byś za mnie wyszła.

Uciszył interkom, by nie słyszeć jej pogardliwego śmiechu.

Z pewnością nie uda się jej udowodnić wniosków, do jakich doszedł. Gdy poszukiwania się zakończą, powinna być w stanie udowodnić, że ten szczególny holoenzym może skutecznie funkcjonować jako chemiczny wyzwalacz. Niestety, logika nie pozwoli jej skonkludować, że rzeczywiście użyto go w taki sposób.

Niemniej to, czego się dowiedziała, wystarczy do jego bieżących celów.

Hashi Lebwohl ciaśniej otulił się zmiętym fartuchem laboratoryjnym, opuścił gabinet i udał się na spotkanie z Wardenem Diosem tak szybko, jak pozwalały mu na to niezawiązane buty.

« 1 2

6 grudnia 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »