Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Najstarszy |
| Tytuł oryginalny | Eldest |
| Data wydania | 4 listopada 2005 |
| Autor | Christopher Paolini |
| Przekład | Paulina Braiter |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Dziedzictwo |
| ISBN | 83-7480-003-8 |
| Format | 624s. 135×205mm |
| Cena | 36,— |
| Gatunek | fantastyka |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
NajstarszyChristopher Paolini
Christopher PaoliniNajstarszyRozdział 7 Requiem – Obudź się, Knurlhiem, nie możesz teraz spać. Potrzebują nas przy bramie, bez nas nie zaczną. Eragon z wysiłkiem uniósł ciężkie powieki, świadom bólu głowy i całego ciała. Leżał na zimnym, kamiennym stole. – Co? – skrzywił się, czując niesmak na języku. Orik szarpnął swą brązową brodę. – Kondukt Ajihada. Musimy do niego dołączyć. – Nie, nie, jak mnie nazwałeś? Wciąż przebywali w sali bankietowej, lecz prócz niego, Orika i Saphiry była pusta. Smoczyca leżała na boku między dwoma stołami. Teraz poruszyła się i uniosła głowę, rozglądając się przekrwionymi oczami. – Kamiennogłowy! Nazwałem cię kamiennogłowym, bo od prawie godziny usiłuję cię obudzić. Eragon usiadł z trudem i zsunął się ze stołu. W jego umyśle pojawiły się przebłyski wspomnień z poprzedniego wieczoru. Saphiro, jak się czujesz? – spytał podchodząc do niej chwiejnie. Smoczyca obróciła głowę, raz po raz przesuwając szkarłatnym językiem po zębach niczym kot, który zjadł coś bardzo niesmacznego. Jestem cała… tak myślę. Coś dziwnego stało się z mym lewym skrzydłem; chyba na nim właśnie wylądowałam, a głowę wypełniają mi setki rozpalonych strzał. – Czy zraniła kogoś, gdy upadła? – spytał zatroskany Eragon. Potężna pierś krasnoluda uniosła się w serdecznym śmiechu. – Tylko tych, którzy z radości pospadali z krzeseł. Smok, który pije i pada bez zmysłów! Z pewnością przez wiele lat będą o tym śpiewać pieśni – Saphira rozprostowała skrzydła i z nadąsaną miną odwróciła głowę. – Uznaliśmy, że najlepiej będzie was tu zostawić, a zresztą i tak nie mogliśmy cię poruszyć, Saphiro. Kucharz strasznie protestował; lękał się, że wypijesz więcej niż cztery beczki jego najlepszego miodu. I ty miałaś do mnie pretensje o picie? Gdybym opróżnił cztery beczki, padłbym trupem. Dlatego właśnie nie jesteś smokiem. Orik wepchnął mu w ręce naręcze ubrań. – Masz, załóż to. Bardziej nadaje się na pogrzeb niż twój strój. Ale szybko, mamy niewiele czasu. Eragon pośpiesznie naciągnął nowe ubranie – zwiewną białą koszulę z wiązaniami przy mankietach, czerwoną kamizelę ozdobioną złotymi szamerunkami i haftami, ciemne spodnie, lśniące, wysokie, czarne buty, uderzające głośno o posadzkę i zamaszystą pelerynę spinaną pod szyją wysadzaną klejnotami broszą. Zamiast na zwykłym pasku Zar’roc zawisł na ozdobnym pasie. Eragon ochlapał twarz zimną wodą i spróbował przeczesać potargane włosy. Potem Orik wyprowadził go wraz z Saphirą z sali i poganiając powiódł korytarzami w stronę południowej bramy Tronjheimu. – Musimy zacząć stamtąd – wyjaśnił poruszając się ze zdumiewającą prędkością na swych krótkich nogach – bo tam właśnie zatrzymała się trzy dni temu procesja z ciałem Ajihada. Jego podróż do grobu musi odbyć się nieprzerwanie, inaczej duch nie zazna spokoju. Osobliwy zwyczaj – zauważyła Saphira. Eragon zgodził się, dostrzegając lekką chwiejność smoczycy. W Carvahall ludzi zwykle grzebano na ich farmach albo, jeśli mieszkali w wiosce, na niewielkim cmentarzu. Towarzyszyła temu jedynie garstka prostych rytuałów: recytacje fragmentów pewnych ballad i stypa urządzana później dla krewnych i przyjaciół. Czy wytrzymasz cały pogrzeb? – spytał widząc kolejne potknięcie Saphiry. Smoczyca skrzywiła się przelotnie. Pogrzeb i mianowanie Nasuady. Ale potem muszę się przespać. Zaraza na ten miód! Eragon powrócił do rozmowy z Orikiem. – Gdzie zostanie pochowany Ajihad? Krasnolud zwolnił i ostrożnie spojrzał na swego towarzysza. – To kwestia sporna wśród klanów. Gdy krasnolud umiera, uważamy, że należy zamknąć go w kamieniu, w przeciwnym razie nigdy nie dołączy do swych przodków. To skomplikowane, nie mogę powiedzieć więcej komuś z zewnątrz, ale dokładamy wszelkich starań, by zapewnić podobny pogrzeb. To hańba dla rodziny bądź klanu, jeśli pozwolą jednemu ze swych członków spocząć w gorszym żywiole. – Pod Farthen Durrm istnieje komora stanowiąca dom wszystkich knurlan, krasnoludów, którzy tu umarli. Tam właśnie trafi Ajihad. Nie może zostać pogrzebany z nami, jest bowiem człowiekiem. Przygotowano mu jednak wydrążoną niszę. Vardeni będą mogli go odwiedzać, nie naruszając naszych uświęconych grot, a Ajihad otrzyma godny pochówek, na jaki zasłużył. – Wasz król wiele zrobił dla Vardenów – zauważył Eragon. – Niektórzy twierdzą, że zbyt wiele. • • • Przed potężną bramą – podniesioną na ukrytych łańcuchach i ukazującą słabe światło dnia sączące się do Farthen Duru – zastali już starannie uszykowaną kolumnę. Na przedzie leżał Ajihad, zimny i blady na płycie z białego marmuru, dźwiganej przez sześciu mężów w czarnych zbrojach. Na głowie miał hełm wysadzany drogocennymi kamieniami, dłonie splecione tuż pod obojczykami spoczywały na kościanej rękojeści nagiego miecza wystającego spod tarczy zakrywającej pierś i nogi. Srebrna kolczuga, jakby utkana z pierścieni księżycowego światła, spływała z rąk i nóg na marmur. Tuż za ciałem stała Nasuada, poważna, odziana w żałobną czerń, silna i gibka. Twarz miała mokrą od łez. U jej boku czekał Hrothgar w ciemnych szatach, dalej Arya, Rada Starszych ze stosownie żałobnymi minami i wreszcie szereg żałobników, ciągnący się na milę poza Tronjheimem. Wszystkie drzwi i przejścia w czteropiętrowym korytarzu wiodącym do środkowej komnaty Tronjheimu leżącej pół mili dalej, stały otworem. Tłoczyli się w nich ludzie i krasnoludy. Pomiędzy szarymi plamami twarzy długie gobeliny kołysały się unoszone setkami westchnień i szeptów, gdy pojawili się Saphira i Eragon. Jörmundur wezwał ich gestem. Starając się nie naruszyć kolumny, Eragon i Saphira przesunęli się naprzód w ślad za nim, ścigani nieprzychylnym spojrzeniem Sabrae. Orik stanął obok swego króla. Czekali, Eragon nie wiedział na co. Wszystkie latarnie były na wpół przesłonięte, toteż wokół panował chłodny półmrok, nadając otoczeniu niezwykłej nierzeczywistą aurę. Nikt się nie poruszał, nawet nie oddychał. Przez krótką chwilę Eragon wyobraził sobie, iż otaczają go posągi zastygłe na całą wieczność. Z noszy wznosiła się samotna smużka dymu z kadzidła i leniwie wspinała się ku pogrążonym w mgiełce sufitom, niosąc ze sobą woń cedru i janowca. W całej sali poruszała się tylko ona: cienka linia wijąca się niczym wąż i kołysząca się z boku na bok. Głęboko w Tronjheimie odezwał się bęben. Bum. Donośny basowy łoskot odbił się echem w samych ich kościach, wstrząsając miastem-górą i sprawiając, że zadźwięczało całe niczym wielki kamienny dzwon. Postąpili krok naprzód. Bum. Przy drugim uderzeniu do pierwszego bębna dołączył kolejny, jeszcze niższy. Ich zgodne głosy wstrząsnęły korytarzem. Siła dźwięku popychała procesję w majestatycznym tempie, nadawała każdemu krokowi znaczenie, cel, powagę stosowną do okoliczności. Żadna myśl nie mogła przetrwać wibrujących wokół dźwięków, jedynie wezbranie emocji, które bębny podsycały, zręcznie przywołując jednocześnie łzy i gorzko-słodką radość. Bum. Gdy tunel dobiegł końca, niosący Ajihada mężczyźni zatrzymali się pomiędzy onyksowymi kolumnami. W końcu ruszyli w głąb środkowej sali. Eragon ujrzał jak krasnoludy poważnieją jeszcze bardziej na widok Isidar Mithrimu. Bum. Wędrowali przez kryształowy cmentarz. Krąg potężnych odłamków leżał pośrodku olbrzymiej komnaty, otaczając połyskliwy wzór w posadzce: młot i gwiazdy. Wiele kawałków rozmiarami przewyższało Saphirę. W ich głębi wciąż połyskiwały promienie gwiaździstego szafiru, na niektórych widać było płatki rzeźbionej róży. Bum. Niosący nosze wędrowali naprzód pomiędzy niezliczonymi ostrymi jak brzytwa krawędziami. Potem procesja skręciła i zeszła po szerokich stopniach, zagłębiając się w tunele poniżej. Maszerowali przez wiele grot, mijając kamienne chaty, w których krasnoludzkie dzieci tuliły się do swych matek odprowadzających kondukt spojrzeniami wielkich zdumionych oczu. Bum. Do wtóru końcowego crescendo zatrzymali się pod karbowanymi stalaktytami zwieszającymi się ze sklepienia olbrzymich katakumb, pełnych niewielkich nisz. W każdej z nich krył się grobowiec, ozdobiony imieniem i herbem klanu. Spoczywały tu tysiące – setki tysięcy. Jedyne światło rzucały rozmieszczone z rzadka czerwone latarnie, blade pośród cieni. Po chwili niosący ciało przeszli do niewielkiego pomieszczenia, sąsiadującego z główną komorą. Pośrodku, na wzniesionej platformie czekała wielka krypta, wypełniona ciemnością. Na jej szczycie widniał runiczny napis: Niechaj wszyscy Knurlan, Ludzie i Elfy Pamiętają Tego człowieka. Był bowiem szlachetny, silny i mądry Guntera Aruna Na oczach zgromadzonych wokół żałobników ciało Ajihada opuszczono w głąb krypty. Ci, którzy znali go osobiście, mogli podejść bliżej. Eragon i Saphira byli piąci, za Aryą. Wspinając się po marmurowych schodach, by po raz ostatni spojrzeć na ciało, Eragon poczuł obezwładniający smutek. Jego rozpacz wzmacniał jeszcze fakt, że miał wrażenie, iż obok Ajihada chowa też symbolicznie Murtagha. Zatrzymując się obok grobu spojrzał na Ajihada. Przywódca Vardenów po śmierci wydawał się znacznie spokojniejszy i bardziej pogodny niż za życia, jakby dopiero śmierć dostrzegła jego wielkość i uczciła, zmazując wszystkie ślady codziennych trosk. Eragon znał go bardzo krótko, lecz w tym czasie Ajihad zyskał sobie jego szacunek, zarówno jako człowiek, jaki i wszystko co sobą reprezentował: wolność od tyranii. Poza tym, przywódca Vardenów jako pierwszy po ucieczce z dolinę Palancar ofiarował mu i Saphirze bezpieczne schronienie. Pogrążony w smutku Eragon szukał w myślach największej możliwej pochwały. W końcu, poprzez ściśnięte gardło wyszeptał: – Będą o tobie pamiętać, Ajihadzie, przysięgam. Spoczywaj w pokoju, wiedząc, że Nasuada podejmie twoje dzieło, a Imperium zostanie obalone dzięki temu, co osiągnąłeś. Świadom dotyku Saphiry na ramieniu, Eragon zszedł z platformy wraz ze smoczycą i podążył za Jörmundurem na swoje miejsce. Gdy w końcu wszyscy się pożegnali, Nasuada skłoniła się nad Ajihadem i dotknęła dłoni ojca, trzymając ją z łagodnym napięciem. W końcu jęknęła boleśnie i zaczęła śpiewać w dziwnym zawodzącym języku, napełniając kryptę żałobną muzyką. A potem zjawiło się dwanaście krasnoludów, które zakryły marmurową płytą uniesioną twarz Ajihada. I tak odszedł.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Deus ex machina
— Magdalena Kubasiewicz
Chcę być Jedi (or compatible)
— Michał R. Wiśniewski
Szkoda, że tylko 7 rozdziałów, ALE DOBRE I TO! ;D