Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Udręka |
| Tytuł oryginalny | Torment |
| Data wydania | 10 listopada 2010 |
| Autor | Lauren Kate |
| Przekład | Anna Studniarek |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Upadli (Lauren Kate) |
| ISBN | 978-83-7480-184-3 |
| Format | 464s. 135×202mm |
| Cena | 35,90 |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
UdrękaLauren Kate
Lauren KateUdręka– Gdzie? Gdzie byłam? – naciskała. – Pamiętam, że panna Sophia powiedziała coś o Grigorich zadających się ze śmiertelniczkami. Czy to się właśnie stało? Czy ty…? Spojrzał na nią. Coś zmieniło się w jego twarzy, a w słabym blasku księżyca Luce nie potrafiła ocenić, co to znaczyło. Sprawiał wrażenie, że czuł ulgę, że się domyśliła i że sam nie będzie musiał powiedzieć tego na głos. – Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy – mówił dalej Daniel – nie różniło się to od wszystkich pozostałych spotkań w późniejszych czasach. Świat był młodszy, ale ty byłaś taka sama. To była… – Miłość od pierwszego wejrzenia. – To wiedziała. Pokiwał głową. – Jak zawsze. Jedyna różnica polegała na tym, że na początku byłaś dla mnie zakazana. Właśnie odbywałem karę i zakochałem się w tobie w najgorszym możliwym momencie. W Niebie panował niepokój. Ze względu na to… kim jestem… miałem się trzymać od ciebie z dala. Rozpraszałaś mnie. Miałem się skupiać na wygraniu wojny. Tej samej wojny, która wciąż trwa. – Westchnął. – I jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś, wciąż jestem bardzo rozkojarzony. – Czyli byłeś bardzo wysoko postawionym aniołem – mruknęła Luce. – Pewnie. – Daniel wyglądał żałośnie. Zawahał się, po czym, kiedy znów się odezwał, mówił tak, jakby wypluwał słowa. – To był upadek z jednego z najwyższych piedestałów. Oczywiście. Daniel musiał być kimś ważnym w Niebie, skoro doprowadził do tak wielkiego rozłamu. I skoro jego miłość do śmiertelnej dziewczyny była tak zakazana. – Zrezygnowałeś z tego wszystkiego? Dla mnie? Dotknął czołem jej czoła. – Niczego bym nie zmienił. – Ale ja byłam niczym – powiedziała Luce. Czuła się ciężka, jakby go obciążała. Ściągała go w dół. – Musiałeś oddać tak wiele! – Poczuła mdłości. – A teraz zostałeś potępiony na zawsze. Gasząc silnik, Daniel uśmiechnął się do niej smutno. – Być może nie na zawsze. – Co masz na myśli? – Chodź – powiedział. Wyskoczył z samochodu i obszedł go, żeby otworzyć jej drzwi. – Przespacerujemy się. Przeszli wolnym krokiem do końca ulicy, która jednak nie kończyła się ślepo i dochodziła do wąskich, kamiennych schodów prowadzących w dół, na brzeg morza. Z lewej strony schodów Luce zobaczyła ścieżkę. Daniel wziął ją za rękę i zaprowadził na brzeg klifu. – Gdzie idziemy? – spytała Luce. Daniel uśmiechnął się do niej, wyprostował ramiona i rozwinął skrzydła. Powoli wyrastały z jego łopatek, rozwijając się z cichuteńkimi trzaskami i skrzypieniem. W pełni rozwinięte wydawały cichy, łopoczący dźwięk, przypominający odgłos wydawany przez kołdrę rzucaną na łóżko. Po raz pierwszy Luce zwróciła uwagę na tył podkoszulki Daniela. Znajdowały się na nim dwa malutkie, niemal niewidoczne rozcięcia, które teraz rozsunęły się, wypuszczając jego skrzydła. Czy wszystkie ubrania Daniela zostały w taki sposób przerobione? A może miał pewne określone, szczególne rzeczy, które wkładał, kiedy planował latać? Tak czy inaczej, jego skrzydła zawsze oszałamiały Luce. Były ogromne, trzy razy wyższe od samego Daniela i wygięte do góry i na boki jak szerokie białe żagle. Ich ogromna powierzchnia przechwytywała blask gwiazd i odbijała go, jednocześnie potęgując, tak że całe aż opalizowały. Bliżej jego ciała ciemniały, nabierając głębokiego kremowego odcienia w miejscu, gdzie stykały się z mięśniami ramion. Jednakże na krawędziach stawały się cieńsze i świeciły, a na samych końcach wydawały się niemal przezroczyste. Luce wpatrywała się w nie w uniesieniu, próbując zapamiętać kształt każdego wspaniałego pióra, zatrzymać ten widok na czas, kiedy Daniela przy niej nie będzie. Świecił tak jasno, że słońce mogłoby pożyczać od niego blask. Radość w jego fioletowych oczach świadczyła o tym, jak dobrze się czuł, kiedy mógł uwolnić skrzydła. Tak samo dobrze, jak czuła się Luce, gdy mogła w nich zatonąć. – Poleć ze mną – wyszeptał. – Co? – Nie zobaczymy się przez jakiś czas. Muszę dać ci coś, co będziesz mogła wspominać. Nim zdążył powiedzieć coś jeszcze, Luce pocałowała go, chwyciła za szyję i trzymała z całych sił, również pragnąc dać mu coś, co mógłby wspominać. Przyciskając jej plecy do piersi i unosząc głowę nad jej ramieniem, Daniel zaczął całować ją po szyi. Wstrzymała oddech w oczekiwaniu. Później zgiął nogi i z wdziękiem zeskoczył z klifu. Lecieli. Oddalali się od skalistej linii wybrzeża, ponad srebrzystymi falami, wznosząc się łukiem w górę, jakby chcieli dolecieć do księżyca. Objęcia Daniela chroniły ją przed każdym podmuchem wiatru, każdym dotknięciem chłodu nad oceanem. Noc była zupełnie cicha. Jakby pozostali jedynymi ludźmi na świecie. – To Niebo, prawda? – spytała. Daniel się roześmiał. – Chciałbym, żeby tak było. Może już niedługo. Kiedy dolecieli tak daleko, że nie widzieli już ziemi, Daniel skręcił delikatnie na północ i szerokim łukiem przelecieli nad miastem Mendocino, które świeciło ciepło na horyzoncie. Znajdowali się wysoko nad najwyższym budynkiem i lecieli nieprawdopodobnie szybko. Luce nigdy dotąd nie czuła się bezpieczniejsza ani bardziej zakochana. A później, aż za szybko, zaczęli opadać, stopniowo zbliżając się do krawędzi innego klifu. Odgłosy oceanu stały się głośniejsze. Od głównej drogi odbijała wąska, ciemna dróżka. Kiedy ich stopy znów dotknęły chłodnej trawy, Luce westchnęła. – Gdzie jesteśmy? – spytała, choć oczywiście już wiedziała. Szkoła Shoreline. W pewnej odległości widniał duży budynek, lecz z tego miejsca wydawał się zupełnie ciemny – jedynie niewyraźny kształt na horyzoncie. Daniel przyciskał ją do siebie, jakby wciąż byli w powietrzu. Odchyliła głowę, by przyjrzeć się jego twarzy. Jego oczy były wilgotne. – Ci, którzy mnie potępili, wciąż obserwują, Luce. Robią to od tysiącleci. I nie chcą, żebyśmy byli razem. Zrobią wszystko, by nam przeszkodzić. Dlatego nie mogę tu zostać. Pokiwała głową, choć oczy ją piekły. – Ale dlaczego ja tu jestem? – Ponieważ zrobię wszystko, co w mojej mocy, by zapewnić ci bezpieczeństwo, a w tej chwili to najlepsze miejsce dla ciebie. Kocham cię, Luce. Bardziej niż cokolwiek innego. Wrócę po ciebie, kiedy tylko będę mógł. Chciała się sprzeciwić, ale się powstrzymała. On oddał dla niej wszytko. Kiedy wypuścił ją z objęć, otworzył dłoń, a wtedy ukryty w niej niewielki czerwony kształt zaczął rosnąć. Jej torba. Zabrał ją z bagażnika tak, że nawet tego nie zauważyła, i przez ten cały czas niósł ją w dłoni. W ciągu kilku sekund torba wróciła do właściwych rozmiarów. Gdyby Luce nie czuła się tak załamana świadomością tego, co oznaczało oddanie jej torby, byłaby zachwyconą tą sztuczką. W budynku zapaliło się samotne światło. W wejściu pojawiła się jakaś postać. – To nie potrwa długo. Gdy zrobi się bezpieczniej, przyjdę po ciebie. Zacisnął gorącą dłoń na jej nadgarstku i Luce w jednej chwili znalazła się w jego ramionach, przyciągana do jego warg. Pozwoliła, by wszystko inne zniknęło, by jej serce się przepełniło. Może nie pamiętała swoich wcześniejszych wcieleń, ale kiedy Daniel ją całował, czuła się bliska przeszłości. I przyszłości. Postać stojąca w drzwiach ruszyła w ich stronę i okazała się kobietą w krótkiej białej sukience. Pocałunek z Danielem, zbyt słodki, by trwał tak krótko, pozbawił ją tchu, jak zawsze ich pocałunki. – Nie odchodź – wyszeptała z zamkniętymi oczami. To się działo zbyt szybko. Nie mogła zostawić Daniela. Jeszcze nie. Nie sądziła, by kiedykolwiek było to możliwe. Poczuła podmuch oznaczający, że już zerwał się do lotu. Jej serce podążyło za nim, gdy otworzyła oczy i zobaczyła, jak jego skrzydła znikają pośród chmur, w mroku nocy.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Esensja czyta: Kwiecień-czerwiec 2010
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski
