Gratuluję autorce recenzji wytrwałości i siły do przeczytania kolejnej książki o wampirach. Nie rozumiem kto kupuje takie książki. Nikt nawet nie ukrywa, że są pisane tylko dla pieniędzy. Ciekawy jestem czy nastolatki to naprawdę tak dobry target by wydawać kolejne gnioty?

Niestety nie tylko nastolatki czytają "paranormale", znam też kilka kobiet po studiach, które chwalą sobie tego typu lektury. Bądź co bądź, romansidła zawsze miały stałe grono niedojrzałych emocjonalnie i czytelniczo odbiorców.

Biorąc pod uwagę, że nastolatki właśnie na takich powieściach dorastają, to całkiem możliwe, że podoba fascynacja wampirzymi romansami im nigdy nie przechodzi. Swoją drogą słyszałem, że w angielskich księgarniach ten gatunek zdobył już osobne miejsca na półkach pod szyldem "Paranormal romance".

Żadne „już”, raczej „już dawno”. U nas sprawia to wrażenie nawały, bo po „Zmierzchu” wszyscy się rzucili i wydają na wyścigi mając do dyspozycji tak na oko plon ostatnich 10 lat…

Powiem tak, z czystej ciekawości wpisałam sobie "książki o wampirach" - niektóre polskie księgarnie internetowe mają osobne działy poświęcone romansom z udziałem nadnaturalnych istot. Ostatnio, jak byłam w Galerii Kazimierz, pół okna wystawy Empiku zajmowały książki tego typu. Schemat jest jeden: ona + wampir (takich jest najwięcej, lekko licząc co najmniej jakieś pięć cykli teraz wychodzi), wilkołak, duch, mag... Rzadziej pojawia się sytuacja, w której to on jest zwykłym człowiekiem. Nawet okładki i tytuły są podobne. Za granicą wręczają już osobne nagrody dla autorów (raczej autorek) tegoż gatunku (ciekawe, jakie są kryteria oceny?). W każdym razie musi się to chyba dobrze sprzedawać.

Tak, czy owak "Zmierzch" stanowi swoisty fenomen: u mojej matki w pracy czyta go bardzo wiele nauczycielek - od stażystek w wieku lat dwudziestu paru po panie w wieku przedemerytalnym. Niektóre moje koleżanki doktorantki też sobie wzajemnie pożyczają. Czytałam kiedyś całkiem ciekawy artykuł na temat popularności książek Meyer, zdaje się jakaś psycholożka to pisała i moim zdaniem miało to sens. Generalnie chodziło tam o to, że pomimo lansowania feminizmu oraz typu "kobiety sukcesu", co to piękna, zaradna, ma własny biznes i dużo zarabia, prowadzi zdrowy styl życia i nie martwi się, jeśli jest sama, gdzieś w kobietach tkwi pragnienie, żeby jakiś facet się zaopiekował, chronił, martwił o wszystko i wszystko załatwiał i dla którego wybranka stanowiłaby centrum wszechświata. Zważywszy na słowa wspomnianej wyżej jednej z koleżanek mojej matki "bo ten Edward to tak się o tę Bellę troszczy", sądzę, że coś jest na rzeczy.

To pani Szczuka et consortes pewnie niezbyt zadowolone ze stanu literatury w świecie :D

Ciekawie o fenomenie "Zmierzchu" m.in. wśród starszych czytelniczek pisał ostatnio Twardoch: http://www.polityka.pl/kultura/aktualnoscikulturalne/1507024,1,fenomen-mamuski-po-zmierzchu.read

Przeczytałam artykuł, nawet ciekawy. Cóż, przyznam się, że przeczytałam tom pierwszy "Zmierzchu" i zgodzę się odnośnie tego, że pomimo braku "scenek" jest tam dość spore erotyczne napięcie pomiędzy bohaterami (gdybym czytając tę książkę miała lat 14 pewnie pochłaniałabym ją z zapartym tchem i myślami "kiedy oni wreszcie").

Co jeszcze bym dorzuciła: ano sądzę, że Meyer wpasowała się doskonale w coś, co określiłabym jako "uśrednioną wizję miłości idealnej" (przynajmniej dla pewnej grupy kobiet). I nie jest do końca prawdą, że z takiej wizji się wyrasta. Sądzę, że ona gdzieś pokutuje,czy się człowiek chce do tego przyznać, czy nie. Np. gdyby jakiś facet zaprosił mnie do domu i grał na pianinie coś, co sam skomponował, mówiąc, że to specjalnie dla mnie, to podejrzewam, że popadłabym w stan błogiego ogłupienia tudzież ekstazy nieledwie i tkwiła w nim co najmniej przez najbliższy miesiąc.

Wreszcie kolejny składnik: mam wrażenie, że w książce opisany jest stan największego zadurzenia, taki z samego początku związku, kiedy myśl o tym, że wieczorem zobaczy się nowo zdobytą drugą połówkę sprawia, że przez cały dzień nie da rady myśleć o niczym innym, człowiek chodzi po ulicy wyszczerzony aż go obcy ludzie zaczepiają a największym zmartwieniem jest to, czemu on jeszcze nie napisał SMSa. Niestety, mózg szybko się uodparnia na takie uniesienia i euforia mija. Tymczasem w książce jest po pierwsze przypomnienie owej euforii a po drugie - jest to tak przedstawione, że tam będzie ona trwać wiecznie: bohaterowie nie zestarzeją się, nie muszą martwić się o pieniądze, pozostaną na zawsze zanurzeni w owym błogostanie.

Cieszę się z wielkiego powrotu książek do łask, ale raczej nie jest to powrót w dobrym stylu. Przykre, że zamiast przeczytać coś o sensownej i oryginalnej fabule, nastolatki wybierają tak mało ambitne lekturki. Papka stworzona z romansu i fantasy należy do tych bardziej sprzedażnych gatunków, z czego korzystają autorzy pragnący zarobku, nie przekazu. Podobne, ograne sytuacje, rozterki tragicznych bohaterów oraz ograny motyw miłości zakazanej co niektórym chyba nigdy się nie znudzą.