Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Dwór mgieł i furii
Sarah J. Maas
Gra o tron
George R.R. Martin
Hannibal po drugiej stronie maski
Thomas Harris
Mróz
Marcin Ciszewski
Winda Schindlera
Darko Cvijetić

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Wiatr ze Wschodu (22)

Paweł Laudański

Skandalizująca powieść L. Goralik i S. Kuzniecowa „Niet”, najnowsza powieść G. Praszkiewicza, „Połdien’. XXI wiek” oraz „Real’nost’ fantastiki”, czyli kolejny raport o stanie rosyjskojęzycznej fantastyki.

Paweł Laudański

Wiatr ze Wschodu (22)

W lipcu wypadł mi urlop – z wrodzoną naiwnością mniemałem, że zdołam nieco nadrobić czytelnicze zaległości. Nic bardziej mylnego; dzieci nie do końca zapewne świadomie, acz dość skutecznie wybiły mi owe odważne zamierzenia z głowy.

Nie znaczy to jednak, że obyło się w tej mierze bez jakichkolwiek choćby postępów.

Jakieś pół roku temu obiecałem sobie, że zaprzestanę kupowania redagowanego przez Borysa Strugackiego dwumiesięcznika „Połdien’. XXI Wiek”. I nawet jakieś pół roku wytrwałem w mym postanowieniu. Wystarczyło jednak, że ujrzałem kilka ostatnich numerów owego pisma w jednej z petersburskich księgarni, gdy nie wytrzymałem i dokonałem odpowiedniego rozporządzenia częścią posiadanych aktywów.

Zdawać by się mogło, że w magazynie autora, którego twórczość bardzo sobie cenię, znaleźć będę mógł sporo interesującej prozy. Niestety, nic bardziej mylnego – choć objętościowo do czytania w każdym numerze jest sporo, to preferowany przez Mistrza „realizm fantastyczny”, jak określa publikowane w „Połdieniu” utwory, okazuje się być nazbyt realistyczno-eksperymentalny jak na mój skromny gust. Niestety, i choć nazwiska przewijające się w dwóch zaliczonych przeze mnie w ostatnim miesiącu numerach (4/03 oraz 5-6/03) wiele obiecywały (z tych bardziej znanych wymienię Aleksandra Jetojewa i Leonida Kaganowa z pierwszego oraz Jelenę Chajecką, Giennadija Praszkiewicza, Wiktora Toczinowa, Aleksandra Bacziło, Aleksandra Tiurina i Nikołaja Romanieckiego z numeru drugiego), to skończyło się raptem na trzech tekstach wartych bliższej uwagi, z których dwa zresztą („Moja kosmonawtika” Leonida Kaganowa o konfrontacji starego i odchodzącego w przeszłość, czyli tradycyjnej kosmonautyki, z nowym, choć nie do końca jeszcze, przynajmniej przez niektórych, zrozumiałym, czyli kosmonautyką uprawianą dzięki sile umysłu, oraz „Wpieredi – wiecznost’” Aleksandra Bacziły) były mi już znane. Trzeci utwór – nowela Marianny Alfierowej „ZAGRIEJ” – to wstrząsająca wizja mitologicznego świata zmarłych, w którym w niepojęty sposób urodził się i żyje – tak tak, właśnie żyje! – tytułowy bohater. Mocna rzecz, przywodząca chwilami na myśl najlepsze rzeczy Zelazny’ego czy Silverberga.

Żeby skończyć temat czasopism – czerwcowy numer „Real’nosti fantastiki”, przywieziony do Nidzicy przez Oldiego, nie przyniósł większych rewelacji. Wyróżnić można Siergieja Łukianienkę i jego opowiadanie „Doktor Lem i nanotechi”, zapowiedź wydanego właśnie nowego zbioru opowiadań Siergieja. Na razie odpuściłem sobie lekturę nowelki „W poiskach piersonaża”, wspólnego dzieła Mariny i Siergieja Diaczenków, H. L. Oldiego oraz Andrieja Walentinowa, czyli zespół odpowiedzialny za powstanie znakomitej, wydanej już u nas „Granicy”. To fragment większej całości – wolę poczekać na ową całość, by nie być potem zmuszonym do powtórek, za którymi nie przepadam.

A propos Giennadija Praszkiewicza – długo miałem o jego twórczości jak najlepszą opinię, wyrobioną po lekturze wydanego w 1991 roku, jeszcze przez „Młodą Gwardię” w serii „Biblioteka sowietskoj fantastiki”, zbiorku „Kot na dieriewie”. Tak się potem jakoś składało, że nie wpadały mi w ręce żadne inne jego literackie produkcje. Gdy zatem jego ostatnia powieść „Kormczaja kniga” została nagrodzona Portalem za najlepszy długi tekst 2003 roku, podczas ostatniego pobytu w Petersburgu odszukałem owo dzieło i z wypiekami na twarzy zasiadłem do lektury.

I co? „Kormczaja kniga” napisana jest w duchu klasycznej radzieckiej fantastyki lat sześćdziesiątych, przypomina wczesnych Strugackich z ich najbardziej optymistycznego okresu, ewentualnie nieco wcześniejszego od nich Jefremowa i jego „Mgławicę Andromedy”. To wizja społeczeństwa XXII wieku, zalatująca chwilami ciężkostrawną publicystyką; jak dla mnie, rzecz nie do strawienia. Choć jestem w stanie zrozumieć tych, których będzie w stanie urzec, bo tacy z całą pewnością się znajdą.

Skoro mowa o Portalu – podczas pobytu w Kijowie miałem przyjemność poznać Siergieja Czekmajewa; jego twórczość polecali mi Diaczenkowie, Czekmajew zresztą zwyciężył podczas konkursu w trakcie warsztatów literackich prowadzonych na ostatnim Rosconie przez Siergieja Diaczenkę i – osobno – Aleksandra Gromowa. Cztery przeczytane przeze mnie ostatnio opowiadania („Nicz’ja”, „Standart”, „Kokda ischiezli dierewa” oraz „9 marta”) jego autorstwa potwierdzają tę opinię; godne polecenia jest szczególnie to ostatnie – poetycka opowieść o człowieku, którego z pętli wciąż przeżywanego tego samego roku jest w stanie uratować… Nie, nie zdradzę, rzecz jasna, co, a nuż ktoś to u nas przetłumaczy i wyda. Zdaje się, że jeszcze sporo dobrego w najbliższym czasie o Czekmajewie usłyszymy.

I na zakończenie – gwóźdź programu, czyli skandalizująca powieść dwojga autorów spoza naszego fantastycznego getta; mam tu na myśli „Niet” Linor Goralik i Siergieja Kuzniecowa. Akcja utworu toczy się nieco ponad pięćdziesiąt lat po czasach, w których żyjemy. To opowieść o świecie rozrywki w roku 2060 – dzięki możliwości utrwalania i późniejszego odtwarzania ludzkich emocji i przeżyć rozwinął się przede przemysł rozrywkowy, przede wszystkim – pornograficzny. Bo co to za erotyka, w której do dyspozycji mamy tylko wizję i fonię? Dzięki nowej technice widz może odczuwać to, co odczuwają w czasie kręcenia filmu aktorzy. I to niekoniecznie tej samej płci… Pornografia jest w zasadzie legalna, zakazane są nadal jedynie produkcje z dziećmi. Dzięki modyfikacjom genetycznym można TO przeżyć również z, na przykład, człowiekiem-psem lub człowiekiem-kretem.

Przez pierwszych kilkadziesiąt stron ma się nieodparte wrażenie, że w ręce wpadło nam właśnie jakieś futurystyczne porno. Z czasem jednak sceny kopulacji w różnych układach – niekoniecznie, jak już się rzekło, tylko ludzko-ludzkich – ustępują miejsca prawdziwej feerii ludzkich uczuć oraz intrydze kryminalnej; policja usilnie poszukuje producentów „filmów” z prawdziwą, nie wywoływaną przez sprytny montaż, przemocą. Rzecz udaje się, gdy jedna z policjantek poddana zostaje wymyślnym torturom, utrwalonymi zresztą w opisany wyżej sposób, specjalnie dla amatorów mocnych wrażeń.

„Niet”, pomimo nie przebierania w wulgaryzmach i specyficznej tematyki, czyta się dobrze. Bo jest też świetnie napisana – język jako żywo przypomina ten używany przez Williama Gibsona. Wzbudza również skrajne emocje – od skrajnej niechęci do skrajnego entuzjazmu; nie da się przejść obok niej obojętnie. Jeśli tylko jednak czytelnik zdoła oswoić się z niezbyt często, przyznaję, spotykaną na naszym podwórku tematyką, z pewnością doceni jej zalety.

7 sierpnia 2004

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Wiatr ze Wschodu (74)
Paweł Laudański

9 X 2019

Fantasy (choć nietypowe), science fiction (utrzymane w najlepszych tradycjach gatunku), horror (z rosyjską duszą). O tym wszystkim słów kilka w kolejnym raporcie o aktualnym stanie rosyjskojęzycznej fantastyki.

więcej »

Wiatr ze Wschodu (73)
Paweł Laudański

19 VI 2019

Trochę prozy najświeższej (Salnikow, Iwanow, seria „Зеркало”), i trochę prozy klasycznej (Warszawski, zbiór „Фантастика 1963”, czyli kolejna, już 73 edycja WzW.

więcej »

Wiatr ze Wschodu (72)
Paweł Laudański

5 IV 2019

„Wyspa Sachalin”, „Zapomnienia”, „Uśmiech chimery”, „Oddział”… - czyli krótki, subiektywny przegląd najciekawszych książek rosyjskojęzycznej fantastyki roku 2018.

więcej »