Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Tomasz Wojtaś
‹Nigdy nie budź śpiących słów›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Tomasz Wojtaś
Tytuł	Nigdy nie budź śpiących słów
Opis	Autor pisze o sobie: Z wykształcenia filozof. Mieszka i pracuje w Lublinie. Opowiadania publikował głównie w „Esensji” i „Magazynie Fantastycznym”. W przyszłości planuje mniej myśleć o przyszłości.
Gatunek	realizm magiczny

Nigdy nie budź śpiących słów

Tomasz Wojtaś

1 2 »

Zacząłem go wtedy uważać – tak jak inni – za świra. Padało w stosunku do niego określenie „geniusz”, ale wszyscy postawili już na nim przysłowiowy krzyżyk. Tego przekonania nie był w stanie zmienić nawet fakt, że zaczął korespondować ze znakomitościami ze świata nauki.

Tomasz Wojtaś

Nigdy nie budź śpiących słów

Tomasz Wojtaś
‹Nigdy nie budź śpiących słów›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Tomasz Wojtaś
Tytuł	Nigdy nie budź śpiących słów
Opis	Autor pisze o sobie: Z wykształcenia filozof. Mieszka i pracuje w Lublinie. Opowiadania publikował głównie w „Esensji” i „Magazynie Fantastycznym”. W przyszłości planuje mniej myśleć o przyszłości.
Gatunek	realizm magiczny

Wątpię, czy to przeczytacie. Ale może się mylę. W tej chwili to jedyna rzecz, której naprawdę pragnę – mylić się. Chciałbym jutro znaleźć w skrzynce odpowiedź, w której nazwiecie mnie durniem. Więc dlaczego to piszę? Żeby zrozumieć i przygotować się na to, co ma nadejść. Chcę też wyspowiadać się przed wami. Ale przede wszystkim chcę się uspokoić, bo…

Boję się. Świata. Samego siebie (bo może faktycznie oszalałem?). Boję się tego, co nadchodzi.

Nie mogę przełykać, myśleć, drżą mi ręce. Ale gdzieś w głębi śmieję się, bo tak naprawdę jestem cynicznym draniem i mogę nareszcie przestać udawać, że ktokolwiek lub cokolwiek mnie obchodzi.

A przynajmniej chcę w to wierzyć.

Właśnie wyjrzałem za okno. Ściemnia się. Serce świata wciąż bije – rytm dni i nocy, życia i śmierci. Dzięki jego biciu czujemy się bezpieczni. Wszystko wydaje się przewidywalne. Możemy oczekiwać plonów, mieć nadzieję, że dzień jutrzejszy będzie lepszy. Świat marzeń, który się kończy.

Jestem ciekawy, czy zauważyliście coś dziwnego. Pewnie nie.

Szkoda, że tego nie widzicie, ale roześmiałem się. Czuję się niczym betoniarka, w której cynizm zmieszany z rezygnacją przechodzi w nową jakość. Trudno mi ją nazwać. Szczęście?

Jeszcze przed paroma dniami byłem zadowolonym z siebie człowiekiem, a teraz jestem robakiem, który uświadomił sobie, że jabłko, w którym żyje, nie jest całym światem. Czuję się niczym.

Niedługo każdy będzie się tak czuł.

Znowu wyjrzałem przez okno. Nie zastanawia was, dlaczego ściemnia się w środku dnia? Pewnie nie. Nie macie czasu. Ciągniecie wózek codzienności. Ktoś depcze wam po odciskach (albo wy jemu) i życie toczy się dalej. Stuk, puk, stuk, puk – jedzie lokomotywa zwana życiem, a wam nawet nie chce się oglądać krajobrazów. Przesypiacie podróż i nie żałujecie tego.

Czy czuliście się kiedykolwiek winni? Tego, że przespaliście życie; że nie byliście dobrymi przyjaciółmi; że nie podaliście ręki wtedy, kiedy ktoś tego naprawdę potrzebował? Największe zagrożenie dla ludzkości to sami ludzie. Największe zagrożenie to nasza obojętność.

Marek, Marek, Marek. Tyle razy wymówiłem w ciągu życia to imię, że powinno dla mnie przestać cokolwiek znaczyć. Tymczasem stało się soczewką, w której ogniskuje się moje przerażenie. Marek – główny aktor dramatu, który pociąga za spust.

Chce mi się śmiać, bo przecież Marek był tym dzieciakiem, z którym chodziłem w podstawówce na ryby. Przywiązywaliśmy żyłkę do patyka, bo nie mieliśmy pieniędzy na prawdziwe wędki, i tak przygotowani szliśmy nad rzekę. Nawet nie przyszło nam do głowy, że może być potrzebna jakaś przynęta. Szczęście i potęga naiwności. To chyba ona tak naprawdę przenosi góry.

Tak sobie pomyślałem, że to wspomnienie może posłużyć za metaforę. Ludzkość przez te wszystkie wieki próbuje coś złowić, chociaż nawet nie przyszło jej do głowy, że potrzebna jest przynęta. A Marek właśnie ją znalazł.

I ciekawe, co złowił…

Widzę, że zapadająca ciemność zwróciła na siebie uwagę. Ktoś zatrzymał się i spogląda w niebo, ale ktoś inny śmieje się z niego. Typowe – dzieje się coś dziwnego, a ludzie zamiast zainteresować się tym, co istotne, wolą naśmiewać się z kogoś, kto zwrócił na to uwagę. Szkoda gadać.

Marek był z początku zwyczajnym dzieckiem. Nic go nie wyróżniało. Jak każdy miał swoje zajęcia, fobie, kolegów, których lubił i dziewczyny, za którymi się oglądał. Świetny kumpel z podwórka. Gdybyśmy zmagazynowali energię, którą poświęciliśmy na kopanie w piłkę, to dzisiaj moglibyśmy poruszyć Ziemię.

Ale to właśnie w dzieciństwie zaczęło się z nim coś dziać. Być może dlatego, że zbyt dużo czasu spędzał sam ze sobą. Dużo chorował. Godzinami przesiadywał w domu i z nudów czytał wszystko, co wpadało mu do ręki. A nie były to tylko książki przygodowe. Często widziałem go pochylonego nad atlasem anatomicznym, wprowadzeniem do astrofizyki bądź czymś podobnym. Pamiętam, jak odwiedziłem go kiedyś w domu, a on powiedział, że czuje się więźniem, który próbuje uciec z celi. Nie wiem, na ile był to wyrobiony nawyk, a na ile stało się to jego autentyczną potrzebą, ale bez książek nigdzie się nie ruszał. Zdarzało się, że przychodził z nimi na boisko i w przerwie, zamiast cieszyć się z udanego zagrania, wolał pochylać się nad nimi i przenosić się do obcego – dla nas, nastolatków – świata.

Interesował się w sumie wszystkim. Z tego powodu zaczął mieć kłopoty w szkole, bo nie mógł się oderwać od swoich książek. Absurdalna sprawa, bo z powodu pędu do wiedzy miał kłopoty z edukacją.

Pod koniec podstawówki, kiedy zacząłem rozglądać się za dobrym liceum, nasze drogi zaczęły się rozchodzić. Marek ze swoimi ocenami na świadectwie nie mógł liczyć na dobrą szkołę. Było mi naprawdę przykro, bo z tego powodu stawał się coraz bardziej zniechęcony i apatyczny. Spotykaliśmy się, ale nić porozumienia zrywała się. Nawet nie spostrzegłem, że jestem jedyną osobą, z którą Marek utrzymuje jako taki kontakt.

W końcu przestałem zwracać na niego uwagę.

Włączyłem telewizor. Tak jak przypuszczałem, wiadomości poświęcone są wydarzeniom z ostatnich dni. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że dzisiaj wszyscy siedzą przed telewizorami albo stoją przed domami, względnie zbierają się na placach, ulicach i skwerach. I pomyśleć, że jeszcze dwa miesiące temu nikt się nie przejmował informacjami ze Stanów Zjednoczonych. Dobrze pamiętam, jak w „Wiadomościach” pokazano osobliwe zwierzęta, które pojawiły się w okolicach Nowego Orleanu. Na pierwszy rzut oka nieznane nauce gatunki, jednak po bliższym wejrzeniu – genetyczne krzyżówki, hybrydy niczym z koszmarów, o zdeformowanych ciałach; gatunkowe mieszańce; kalekie, powykręcane z bólu i kąsające się z niemej wściekłości. Dzisiaj wiemy, że to była zaledwie zapowiedź tego, co miało nadejść, bo to, czego jesteśmy obecnie świadkami, przekracza nasze najgorsze wyobrażenia…

(Na marginesie odnotuję, że na zapadający zmrok nikt jeszcze w mediach nie zwrócił uwagi).

Marek, Marek, Marek…

Nasze kontakty urwały się na pewien czas. Spotkałem go przypadkiem na trzecim roku studiów. Wydawał się normalny (cokolwiek to dziwne słowo znaczy), ale okiem przyjaciela widziałem, że coś (samotność? głód wiedzy? wewnętrzny niepokój?) wypaliło na nim swoje piętno.

Od tamtego czasu spotykaliśmy się w miarę regularnie. Kiedy znowu zbliżyliśmy się do siebie, dostrzegłem wyraźnie, że jest zamknięty w sobie i nie potrafi (i nie chce) nawiązać kontaktu z ludźmi. Był naprawdę dziwny – pod względem intelektualnym przewyższał mnie i innych rówieśników, ale pod emocjonalnym – pozostał nastolatkiem, tak jakby czas zatrzymał się dla niego w chwili, kiedy najważniejsze w życiu było czytanie komiksów i oglądanie Batmana w TV. Być może to zakotwiczenie w dzieciństwie utrzymywało go przy życiu; dorosłość niosła wyłącznie odrzucenie i samotność.

Próbowałem rozmawiać o jego zainteresowaniach (studiował fizykę i filozofię), ale przyznam szczerze, że mało z tego rozumiałem. Jednak pomimo moich intelektualnych braków, to ze mną wolał spędzać czas niż z jajogłowymi z jego kierunków. Byłem jego jedynym przyjacielem. Byłem. Bo później zacząłem go traktować jak niedorozwiniętego brata.

Kolaż: <a href='mailto:charande@o2.pl'>Agnieszka ‘Ignite’ Hałas</a>

Kolaż: Agnieszka ‘Ignite’ Hałas

Wstydzę się tego. Ale naprawdę Marek był dziwny. Nie znam się na psychiatrii, ale zdawał się przypadkiem diabelskiego połączenia autyzmu z paranoją. Zamknięty w sobie, pozbawiony kontaktu z rzeczywistością, widzący wokół „znaki” (język wszechświata, który należy koniecznie rozszyfrować – jak mówił) i szukający drzwi do innego wymiaru.

Po jakimś czasie wiedziałem już, że – pomimo swego wieku i wiedzy – jest ciągle tym samym Markiem, którego odwiedzałem w dzieciństwie. Był więźniem, który szuka ucieczki, bo świat i życie były dlań udręką. Dlatego stworzył sobie – bo jak to inaczej nazwać? – własną religię. Wierzył, że istnieją drzwi, za którymi czeka zbawienie, a nauka może nas do nich doprowadzić. Szukał tych drzwi w strukturze wszechświata – w prawach matematycznych i fizycznych. Widział w nich przesłanie, które należy koniecznie przetłumaczyć i zrozumieć. Prawa nauki stały się dla niego słowami samego Boga.

Jego wywody zaczynały mi powoli ciążyć. Marek był chorobliwie monotematyczny. Kiedyś zaczął mi tłumaczyć, że w Π może kryć się przesłanie. Przyczepił się do idei, że w rozwinięciu – w którymś miejscu po przecinku – może pojawić się porządek, który jest wiadomością do nas. Odpadłem. Uważał, że praktyczne zastosowania nauki (np. samoloty) to werbalizacje języka Boga. Tym samym, ludzkość odpowiada na Jego przesłanie. Wystarczy tak dobrać „słowa”, by porozumieć się z Bogiem, a nawet dać Mu do zrozumienia, że – jak mówił Marek – „nie jesteśmy w stanie dłużej wytrzymać cierpienia na ziemi” i że albo pomoże On ludzkości, albo zginie ona z powodu własnego szaleństwa.

1 2 »

Komentarze

20 I 2012 00:32:52

Świetne! :)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »