Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

E.M. Thorhall
‹Więcej się tu nie spotkamy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	E.M. Thorhall
Tytuł	Więcej się tu nie spotkamy
Opis	„Thori” – niezależnie od świeczek na torcie zawsze ma 20 lat. :-) Z wykształcenia ekonomista. Zakochana w epoce średniowiecza, rycerzach i wikingach. Nieśmiały, energooszczędny introwertyk, czasami zgryźliwy i złośliwy. Zafascynowana R.A Salvatore’em i Tolkienem. Lubi pisać fantasy, satyrę i obyczajówkę. Przez własne dzieci zwana czasami nolifem z racji zamiłowania do gier oraz wredną matką (odwet za teksty o Gimbusównie). Niepoprawna optymistka ze skłonnościami do marudzenia. Zdarza jej się napisać artykuł dla Game Exe, Yggdrasilu czy portalu satyrycznego Sadurskiego. Posiadaczka strony internetowej: thorhall.republika.pl i bloga: emthorhall.kawerna.pl.
Gatunek	obyczajowa

Więcej się tu nie spotkamy

E.M. Thorhall

1 2 3 … 5 »

– A ty sobie zapamiętaj – Basia chyba czytała w jej myślach – że cielęciny nigdy nie kupuje się w sklepie, w którym nie zobaczysz w ladzie dużego kawałka cielaka. A i wtedy niech ci ją zmielą z tego, co jest w całości.

E.M. Thorhall

Więcej się tu nie spotkamy

E.M. Thorhall
‹Więcej się tu nie spotkamy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	E.M. Thorhall
Tytuł	Więcej się tu nie spotkamy
Opis	„Thori” – niezależnie od świeczek na torcie zawsze ma 20 lat. :-) Z wykształcenia ekonomista. Zakochana w epoce średniowiecza, rycerzach i wikingach. Nieśmiały, energooszczędny introwertyk, czasami zgryźliwy i złośliwy. Zafascynowana R.A Salvatore’em i Tolkienem. Lubi pisać fantasy, satyrę i obyczajówkę. Przez własne dzieci zwana czasami nolifem z racji zamiłowania do gier oraz wredną matką (odwet za teksty o Gimbusównie). Niepoprawna optymistka ze skłonnościami do marudzenia. Zdarza jej się napisać artykuł dla Game Exe, Yggdrasilu czy portalu satyrycznego Sadurskiego. Posiadaczka strony internetowej: thorhall.republika.pl i bloga: emthorhall.kawerna.pl.
Gatunek	obyczajowa

– Ale fajnie się kręci – rozbrzmiał głośny rechot jednego z dresiarzy, którzy tego wieczoru skracali sobie drogę przez park.

Pogrążone w mroku alejki nie kusiły obietnicą miłego spaceru. Padające z rozbitej latarni słabe światło wyłuskiwało z ciemności sylwetki mężczyzn zebranych pod jednym z drzew.

Dresiarz szturchnął naprężony sznur i zarechotał kolejny raz.

– Ludzie to debile – zawtórował mu drugi.

– Na psy to chyba trzeba zgłosić, czy jak? – rzucił kpiąco trzeci, ciskając na trawę opróżnioną puszkę po piwie i miażdżąc ją markowym adidasem.

– Stuknij się w łeb, kretynie – zauważył czwarty. – Nie dla psa kiełbasa!

Cała grupa wybuchnęła głośnym śmiechem, po czym oddaliła się spiesznie, znikając w ciemnych uliczkach parku.

• • •

Cztery tygodnie odpoczynku. Całe cztery tygodnie z dala od domu, dzieci, problemów i trosk. Agnieszka leżała na szpitalnym łóżku oddziału psychiatrycznego i gapiła się w sufit.

Wciąż był tak samo szary i popękany jak kilka lat temu. Wtedy jednak nie miała okazji przyjrzeć mu się dokładniej. Nie chciała tego robić. Nie mogła. A złożona drżącą dłonią parafka na wypisie na żądanie zobowiązywała.

Najprzyjemniejsze cztery tygodnie ostatnich lat. Jedzenie dostarczone pod nos.

Ciepło, przyjemnie. Jaka miła odmiana po niedogrzanym mieszkaniu.

Nikt nie poganiał, nie wrzeszczał, nikt niczego nie chciał.

Nawet alter ego – pyskata Aga – umilkło.

Agnieszka mogła przeczytać spokojnie książkę, rozwiązać krzyżówkę, napić się herbaty, zjeść posiłek, popatrzeć przez okno bez klamek na ośnieżone drzewa stojące w przyszpitalnym parku, czy ot, tak po prostu poleżeć i pogapić się w sufit.

Proste czynności, na które nie miała czasu w ciągu ostatnich dwunastu lat.

Czy jednak tego było trzeba?

W głowie kobiety wciąż krążył niepokój o dzieci. Jak sobie poradziły? Lekarze uspokajali, że rodzina się nimi zajęła.

Były jeszcze takie małe. Jędruś miał zaledwie dwanaście lat, Kaśka osiem.

Dobrze pamiętała słowa krzyczane przez ojca, podczas gdy sanitariusze wsuwali nosze do karetki. „Co ty sobie wyobrażasz? W tej chwili wstawaj! Dziećmi musisz się zająć! Jak zaraz nie wstaniesz, podam cię do sądu! Zabiorą ci dzieci! Nie nadajesz się na matkę! Znowu zachowujesz się jak wariatka!”

Krzyki umilkły na chwilę, gdy jedna z pielęgniarek odciągnęła starszego mężczyznę od karetki, kiedy próbował wyszarpnąć nosze z ręki sanitariusza.

Teraz to na niej skrupiła się cała złość.

„Wszyscy jesteście w zmowie! Miejsce matki jest przy dzieciach! Ma wstać i zająć się nimi! Obiad powinna im gotować! A nie mdleć na ulicy! Leniwa jest!”

Wrzaski odpłynęły w dal, ambulans zakołysał się lekko i zgrabnie włączył do ruchu ulicznego, zabierając ze sobą kobietę.

Oddział zamknięty.

Cztery tygodnie spokoju i wypoczynku.

Niepokój pojawiał się i znikał, a myśli Agnieszki pędziły już w stronę rzeczy, które będzie musiała zrobić po wyjściu do domu.

Leki działały nad wyraz skutecznie, zobojętniając ją na wszelkie ewentualne stresy. Potrafiła teraz na problem spojrzeć neutralnie, przyglądając mu się z boku, szukając możliwego rozwiązania. W głowie nie pojawiała się już setka natrętnych myśli, w piersiach nic nie uciskało, w gardle nie dusiło, a strach i lęk minęły.

Jak dobrze… Pełna równowaga… Tyle że wymuszona przez lekarstwa. Muszę się nauczyć tak, abym umiała ją zachować, kiedy odstawię już te tabletki, przemknęło jej przez myśl.

– Agnieszko, doktor Wojtasik chciała jeszcze z tobą porozmawiać, zanim wyjdziesz – dobiegł ją głos innej pacjentki wchodzącej do sali.

Agnieszka uśmiechnęła się lekko i zwlokła leniwie z łóżka.

– No to idę – odparła i otuliwszy się szlafrokiem, wyszła z sali.

Gabinet psychiatry mieścił się na samym końcu długiego żółtego korytarza. Idąc nim, kolejny raz przyglądała się powieszonym na ścianie pracom pacjentów. Tu jakieś wyszywanki, tu wydzieranki, a dalej obrazki namalowane akwarelami. Musiała przyznać jedno. Wielu chorych Bóg obdarzył talentem. Talentem, którego zapewne nigdy nie ujrzy świat. Bo i kogo mieli interesować ludzie walczący sami ze sobą w codziennej nadziei na lepsze jutro.

Odrapane nieco drzwi z dumną cyfrą „siedem” nie zachęcały do wejścia.

Nazbyt dobrze pamiętała, kiedy znalazła się tutaj pierwszy raz. To było okropne.

Ona stojąca w drzwiach, otępiała nieco z powodu tabletek i ten babsztyl po drugiej stronie biurka. Patrzący groźnie zza szkieł wciśniętych w czerwone oprawki, kontrastujące z czarnymi, upiętymi wysoko w kok, włosami.

Dzisiaj jednak Agnieszka czuła się lekko i swobodnie. Dzisiaj ten straszny babsztyl nie był już strasznym i przerażającym babsztylem, a kobietą próbującą pomóc.

Nacisnęła klamkę i spokojnie weszła do środka.

– Chciała pani ze mną porozmawiać – rzuciła od progu, rozglądając się po gabinecie.

– Właśnie, właśnie, pani Agnieszko. – Pani psychiatra ściągnęła okulary i odłożyła je na biurko.

Jak zwykle piętrzył się na nim stos papierów. W glinianym kubeczku stały zaostrzone ołówki i kilka długopisów. Agnieszka nie zdążyła jeszcze przyjrzeć się nowemu kwiatkowi, kiedy lekarka wskazała krzesło.

– Proszę usiąść. – Popatrzyła uważnie. – Jutro pani wychodzi już do domu, prawda? – upewniła się.

– Tak – odpowiedziała pacjentka, poprawiając pasek szlafroka.

– Pamięta pani o wszystkich moich zaleceniach?

– Mam się nie denerwować, nie zwracać uwagi na natrętne myśli i lęki. – Uśmiechnęła się lekko. – Wyciszyć, nie brać udziału w wyścigu szczurów. Zadbać o siebie.

Całą listę zaleceń miała w głowie. Najważniejsze to nie denerwować się, starać odnaleźć tę równowagę, której zabrakło po kilkunastu latach i skończyło się tak, jak się skończyło. Dłuższym, przymusowym urlopem na oddziale psychiatrii.

– Tak, tak, ale pamięta pani również, żeby nie przerywać brania tabletek? – spytała lekarka łagodnie, bawiąc się długopisem. – W pani przypadku ważne jest podjęcie dalszego leczenia. Zaraz po wyjściu proszę ustalić sobie termin wizyty u psychiatry i terapeuty. Z pani bagażem doświadczeń życiowych… – zaczęła, ale Agnieszka wyłączyła się już po pierwszych słowach.

Znała je na pamięć.

„Mam być pod kontrolą psychiatry, brać grzecznie leki i zacząć terapię dla takich jak ja.” Wyrzutków społeczeństwa, jak nazywała to na swój prywatny użytek. Ludzi o obniżonej odporności na stres, podatnych na załamania nerwowe, wrażliwych, jak mówił jeden z lekarzy. Nerwica lękowa z atakami napadowymi lęku oraz depresja, jak ładnie to zdiagnozowano.

– Oczywiście pamięta pani, że to dopiero początek? – Głos „babsztyla” wdarł się w myśli kobiety.

– Tak – odparła machinalnie, zastanawiając się przez krótką chwilę, o co lekarce może chodzić. Myślami była już w domu, sprzątała, prała, gotowała. Jak dobrze zaprogramowany robot wielofunkcyjny, który po naprawie w serwisie gwarancyjnym wraca na swoje miejsce.

– Nie przeciążać się, nie brać znowu na siebie całej odpowiedzialności za dom i rodzinę. Dzieci są coraz większe, kilka zadań może pani śmiało przenieść na ich barki. Wyrzucenie śmieci czy pozmywanie po obiedzie jeszcze żadnemu nastolatkowi nie zaszkodziło.

Agnieszka kiwnęła potakująco głową.

– I jak najwięcej relaksu. Odpoczywać. Powoli, małymi kroczkami, a wyjdzie pani z tego. Najważniejsze to zmiana sposobu myślenia. Pamięta pani o tym? – Nie czekając na odpowiedź, pani Wojtasik kontynuowała: – Nie podejmować się zbyt wielu zobowiązań. Po to pani ma zwolnienie lekarskie, żeby dojść do siebie. Żeby znów mogła pani być sobą.

– Jasne – zgodziła się Agnieszka.

– Mam nadzieję, że więcej się tu nie spotkamy. – Psychiatra podniosła się zza biurka, dając znak, że rozmowa zakończona.

– Też w to wierzę. – Na ustach pacjentki pojawił się wątły uśmiech.

– Akurat – mruknęła w jej myślach Aga.

• • •

1 2 3 … 5 »

Komentarze

30 IV 2014 11:13:07

Przygnębiające, ale dobre

04 V 2014 02:33:21

Przygnębiające?!- to nie przygnębia, to tylko opisuje rzeczywistość samotnej matki z depresją. Sceny w przychodni- jakbym nie bywał to bym nie uwierzył, na szczęście jeszcze jestem zdrowy (chociaż tylko na ciele). W zakończeniu nie powinno być informacji o tym co powiesiła.

16 V 2014 11:08:01

@freynir - nie zgodzę się w kwestii zakończenia, które uważam za bardzo dobre, bo zmieniające wydźwięk całości.

10 XII 2014 22:18:17

Drogi freynir. Opisem rzeczywistości zajmuje się reportaż. Oczywiście koleżanka E.M. Thorhall mogłaby pokusić się o reportaż, ale wtedy musiałaby zapomnieć o fikcji i trzymać się faktów z wszelkimi uciążliwościami z tą decyzją związanymi. A gdyby się już namęczyła, to chciałaby być odpowiednio wynagrodzona. Z tego co wiem, esensja nie płaci za teksty, czyli reportaż powędrowałby gdzie indziej, może nawet do jakiejś prasy, do tygodnika społeczno-politycznego i nie czytalibyśmy go w esensji. Błędne koło się zamyka

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »