Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Boskość nie do odzyskania
„KULT: Divinity Lost” to już czwarta odsłona systemu, w którym bohaterom przyjdzie zmagać się z mrocznymi zakamarkami naszej rzeczywistości i tego, co kryje się poza nią.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Mirosław Bregin |
| Tytuł | Akcja „Smętek” |
| Opis | Autor pisze o sobie: Rocznik ’84, z wykształcenia historyk, z zawodu przedstawiciel handlowy. Mieszkaniec Krakowa o statusie metojka. Zainteresowany pograniczem historii i fantastyki ze wskazaniem na tą pierwszą. Nie gardzi też klimatem dystopicznym. Dotąd pisał głównie do szuflady co jednak planuje zmienić. Kiedyś. Nie licząc dwóch tekstów na łamach serwisu portalliteracki.pl, „Akcja ’Smętek’” jest jego właściwym debiutem. |
| Gatunek | groza / horror, historyczna |
Akcja „Smętek”Mirosław BreginAkcja „Smętek”– Wy skurwysyny! – krzyknął. Nie przejmował się, że będzie go słychać w całej okolicy, nie pomijając samego bunkra. Wiedział, czym się stał. Przynętą. Przynętą dla tego czegoś z bunkra. Nieważne, co to było. Tak czy inaczej niosło śmierć. Więc niech niesie. Niech wyskoczą nawet teraz. Na niego i na nich! – Skurwysyny! – Was machst du? Ucisz się! – Sonnenbruch, taszczący ciało Witii w pobliże drzewa, rzucił się w stronę Farela. – Ucisz się! – Wy skurwy… Myśliwy był szybszy. Chłopak dostał tak szybko, że właściwie nawet tego nie zauważył. Cios pięścią o mało nie złamał mu szczęki. Za to solidnie ogłuszył go i zamroczył. Na chwilę nastała zupełna cisza. I zupełna ciemność. Gdy po chwili się ocknął, obok niego nie było już nikogo. Cała trójka zniknęła, ale czuł, że była gdzieś niedaleko. Nie wiedział dokładnie w którym miejscu, zresztą pewnie mogli się rozdzielić i zasadzić po obu jego stronach. W końcu jego oczy natrafiły na widok, który w pierwszym odruchu przyprawił go o mdłości. Pod jego stopami leżało ciało nieszczęsnego Witii. Osobno korpus, osobno głowa. Równo odcięta. Trawa dookoła była cała lepka od krwi. A na wszystkim rozłożona była gruba siatka. Taka jak do pułapek na zwierzęta. Nieświadome niczego stworzenie następuje na nią, a wtedy zrywa się linka i całość unosi ofiarę w górę. Skąd w ogóle ją wytrzasnęli? Czyżby to właśnie myśliwy woził w końskich jukach? Farel starał się jednak nie tracić czasu na zbędne analizowanie. Musi walczyć do końca. Mocnymi ruchami starał się wyrwać z więzów. Wcale nie szło mu łatwo. Chromala jednak nie spartolił tego zupełnie. A może któryś z pozostałych poprawił to po nim? Wtedy rozległ się skowyt, ten sam, który słyszał już wcześniej w ciemnych korytarzach bunkra. Skowyt bestii, który z każdym momentem narastał coraz bardziej. Potwory musiały się zbliżać. Biec. Po chwili pojawiły się u wejścia do bunkra. Farel na moment przestał się szamotać. Mimo zapadającego powoli zmroku, ujrzał je. Teraz mógł się im przyjrzeć, a ich widok zmroził w nim krew. Nagie, szare, dziwacznie powyginane. Ludzi przypominały tylko częściowo. Chłopak spostrzegł od razu, że były ich trzy sztuki. Dokładnie tak jak oceniał myśliwy. Były bardzo szybkie. W kilku susach znalazły się niemal na środku polany, lecz wtedy nagle zatrzymały się i przysiadły na łapach wciągając w nozdrza powietrze. Wyglądało jakby węszyły, choć Farel wiedział, że od razu wyczuły jego obecność. Wyciągnęły w jego kierunku pyski i już szykowały się, by w kilku skokach rzucić się na niego. Chłopak zrozumiał, że to koniec. Wtedy jednak usłyszał podwójny strzał, wśród nich pierwszy celny, prosto w grzbiet jednej z bestii. Ta wydała z siebie przeraźliwy skowyt i upadła nieruchomo na ziemię. Chłopak w pierwszej chwili uznał, że to któryś z ukrytych mężczyzn nie wytrzymał nerwowo i zaczął strzelać przedwcześnie. Na dachu bunkra dostrzegł jednak jakiś ruch. Czyj? Profesora? – pomyślał z nadzieją i wytężył wzrok. W ułamku sekundy dostrzegł jego postać, tak na Boga, to był Profesor! A więc żyje, ocalał! Mało tego, zamiast czekać na ratunek, sam teraz ratował cztery litery swego młodszego kompana. Jego osobę dostrzegli także Sonnenbruch z myśliwym i od razu posłali w tamtą stronę serię z karabinów, za nic już mając to, że zdradzą swoją pozycję. Bestie spłoszyły się już tak czy inaczej. Teraz dwa ocalałe osobniki uskoczyły w bok, w stronę, gdzie jak się okazało skrył się Chromala. Naczelnik, nieprzyzwyczajony do takich emocji, ewidentnie spanikował. Zwłaszcza, że mając za plecami niezniszczony jeszcze fragment ogrodzenia, nie miał dokąd uciekać. Wybiegł więc z ukrycia chcąc przeciąć polanę i dobiec na drugą stronę, do miejsca, skąd strzelali Sonnenbruch i myśliwy. Plan zupełnie nie wypalił. Obydwa stwory, najwyraźniej nie rozumiejąc intencji naczelnika, jego ucieczkę odebrały jako atak, błyskawicznie zatrzymały się i rzuciły w jego stronę. Niebezpiecznie blisko miejsca gdzie stał, przywiązany do drzewa, Farel. Chłopak wiedział, że mogą wziąć na cel także jego. Zaczął szamotać się ze zdwojoną energią, czuł że jedna z rąk już prawie się wyślizgnęła, jeszcze chwila i będzie wolny. Tymczasem Chromala biegł ile tchu w piersiach. Cały zlany potem, dysząc jak parowóz, dawał z siebie wszystko poganiany panicznym strachem, ale i nadzieją ocalenia. Do miejsca, w którym znajdował się Sonnenbruch i myśliwy było już niedaleko. Już mógł dostrzec wyraźnie twarze kompanów. Ci jednak, widząc, że ściąga w ich stronę rozjuszone bestie, przestali ostrzeliwać dach bunkra i wycelowali lufy w kierunku Chromali. – Skręcaj! Skręcaj kurwa! – krzyczeli. – Ściągasz je na nas! Ten jednak widocznie nie dosłyszał albo zgoła nie zrozumiał, bo biegł dalej, nawet kiedy Sonnenbruch posłał ostrzegawczą serię w jego stronę. Może pomyślał, że celują w bestie? Byłoby to jednak niemożliwe, biorąc pod uwagę, że zasłaniał je swoim ciałem. Kolejna seria przyniosła lepszy skutek, bo spłoszyła jednego z potworów, który nagle skręcił i tym samym znalazł się na wprost drzewa oraz przywiązanego do jego pnia Farela szarpiącego więzy z całej siły. Był już bliski uwolnienia. Bestia pędziła jednak jak oszalała. Wydawało się, że siłą rozpędu za chwilę niemal wbije się w ciało chłopaka, ten jednak w ostatnim momencie wysunął z więzów dłoń i uwolniwszy się, odskoczył w bok. Prawie w tym samym momencie bestia uderzyła w drzewo, zdążyła jeszcze zerwać łapami korę z miejsca, o które oparty był chłopak, by zaraz po chwili zostać poderwaną do góry przez sieć uruchomioną z pułapki. Wyjąc i skowycząc zawisła na gałęzi. Farel szukając bezpiecznej pozycji podczołgał się z powrotem pod drzewo i zamarł. W tym samym momencie jedna z kolejnych serii dosięgnęła Chromalę, będącego już tylko parę kroków od kryjówki swoich kompanów. Naczelnik wydał z siebie stłumiony krzyk i upadł na brzuch. Bestia zauważyła jednak obecność dwóch pozostałych mężczyzn i na nich skupiła swoją uwagę. Skoczyła do przodu, wprost na plecy Chromali, przyduszając go jeszcze do ziemi, po czym odbiwszy się od niego dalekim skokiem dosięgnęła kryjówki obydwu mężczyzn. – Scheisse! Scheisse! Nein! – zdążył jeszcze wykrzyknąć Niemiec. Farel wychylił głowę z za drzewa, lecz z miejsca w którym się znajdował nie mógł dostrzec, co dokładnie się działo. Usłyszał tylko odgłosy szarpaniny, krótkiej walki i wystrzałów przemieszane z przedśmiertnym charkotem ludzi i krótkim, piskliwym skowytem bestii podobnym do odgłosów rannego psa. Skowytem identycznym z tym, jakie wydało pierwsze ze stworzeń, śmiertelnie trafione na samym początku przez Kwiatkowskiego. Po niecałej minucie wszystko ucichło. Farel podniósł się z ziemi, oparty o drzewo spojrzał w stronę skąd przed chwilą dochodziły odgłosy. Wśród drzew i gałęzi dostrzegł zwłoki potwora. Chwiejnym krokiem podszedł bliżej, trzymając się za obolałe ramię. W zaroślach zobaczył dwa pozostałe ciała, Sonnenbrucha i myśliwego. Wszędzie było pełno krwi. Nie zatrzymując się ruszył w kierunku bunkra. Z oddali dostrzegł Kwiatkowskiego, który utykając na ranną nogę i nie wypuszczając z dłoni visa, trzymając się poszczerbionej ściany budynku, powoli schodził z dachu bunkra. – Profesorku, żyjesz! Twardy sukinsyn z ciebie! Jak w ogóle tam wsze… Urwał widząc jak Profesor odwróciwszy się, zamiast ucieszyć się, zamarł. I wyciągnął w kierunku Farela broń. – Co ty? – chłopak otworzył szeroko oczy. – Oszalałeś? – Padnij! – rozkazał oschle Kwiatkowski, po czym strzelił. Farel nie wstając z ziemi odwrócił głowę i zobaczył stojącą postać myśliwego. Mężczyzna upadł na kolana trzymając się za przestrzeloną pierś. Z jego ręki wypadła pepesza, której nie zdążył już użyć. – Ile razy w tym dniu będę musiał jeszcze ratować twoją dupę? Pamiętaj, żeby zawsze sprawdzać trupy! – rzucił Kwiatkowski w stronę chłopaka, po czym powoli, kuśtykając, ruszył w stronę drzewa, na którym wisiała, schwytana w siatkę, ostatnia pozostała przy życiu bestia. – Co robisz? – Chcę się jej przyjrzeć. – Teraz? Będziesz miał na to jeszcze sporo czasu, kiedy… – chłopak urwał. No tak, pomyślał, przecież to naiwne. – Kiedy co? – Kwiatkowski mimo to pociągnął zdanie. – Kiedy sprawę utajnią, zamkną i wszystko przekażą do Moskwy? Bo tego, że przekażą wszystko kacapom możesz być pewny. – Co w takim razie zrobimy? – spytał chłopak ponosząc się z ziemi. – Zrobimy to, co do nas należy. To bydlę niech sobie tu wisi, siatka wygląda na solidną – odparł Profesor. – Ty przygotuj konie, chciałbym przed zmrokiem być już w wiosce. Trzeba czym prędzej zawiadomić wojewódzki ubep, miejmy nadzieję, że telefon naczelnika nie nawali.  1) Utwór z serialu „Czterej pancerni i pies”. |
Eli przemknęła bezszelestnie i w przelocie chlasnęła młodego partyzanta. Hanys cofnął się, widząc jak pozbawiony futra stwór o wilczym pysku wyłonił się z ciemności i jednym szybkim uderzeniem szponiastej łapy zamienił szyję Maciusia w krwawą miazgę. Chłopak nie wydał najmniejszego dźwięku i z szeroko rozwartymi oczyma opadł na ściółkę.
więcej »
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
A korekta i redakcja śpią sobie w długi weekend, to i takie kawałki wchodzą na główną stronę.