Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 15 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Anna Grzanek
‹Droga przez las›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Grzanek
Tytuł	Droga przez las
Opis	Rodowita, dumna ze swojego brzydkiego miasta łodzianka. Z wykształcenia geograf i zarządca nieruchomości. Literaturę, a zwłaszcza fantastykę, kocha od dziecka – czytać nauczyła się wcześniej niż chodzić. Jest członkiem społeczności portali szortal.com oraz fantastyka.pl. Kilkukrotnie wyróżniana i nagradzana w konkursach literackich, publikowała m.in. w e-zinach Esensja i Qfant, a także w kilku papierowych antologiach. Uzależniona od kotów, herbaty, muzyki rockowej i piwa.
Gatunek	fantasy

Droga przez las

Anna Grzanek

1 2 3 4 »

Ruszył przed siebie pieszo, zakładając że bestie przybyły tu z jego powodu i zostawią kobyłkę w spokoju – przynajmniej dopóki nie rozprawią się z nim. Szedł na niedźwiedzia, który był z przodu, po odgłosach poznając, że drugi przemieszcza się równolegle do niego. Wreszcie stanął, naciągnął kuszę i czekał.

Anna Grzanek

Droga przez las

Anna Grzanek
‹Droga przez las›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Grzanek
Tytuł	Droga przez las
Opis	Rodowita, dumna ze swojego brzydkiego miasta łodzianka. Z wykształcenia geograf i zarządca nieruchomości. Literaturę, a zwłaszcza fantastykę, kocha od dziecka – czytać nauczyła się wcześniej niż chodzić. Jest członkiem społeczności portali szortal.com oraz fantastyka.pl. Kilkukrotnie wyróżniana i nagradzana w konkursach literackich, publikowała m.in. w e-zinach Esensja i Qfant, a także w kilku papierowych antologiach. Uzależniona od kotów, herbaty, muzyki rockowej i piwa.
Gatunek	fantasy

Słońce paliło niemiłosiernie. Traktem biegnącym wzdłuż ściany potężnego lasu jechali dwaj podróżni. Obaj, podobnie jak ich konie, zwieszali głowy, pokonani przez upał. Pogoda już od wielu dni była nie do zniesienia.

– Hej, popatrz, tu jest ścieżka – ożywił się nagle Chaves. – I cień…

Bremen bez przekonania zerknął na drzewa. Rosły blisko siebie, ich gałęzie zwisały bardzo nisko, a choć nie drgał ani jeden listek, ani jedna igiełka, las zdawał się oddychać. Ścieżka wypatrzona przez inkwizytora była jednak wcale szeroka i ewidentnie uczęszczana, bowiem znaczyły ją koleiny.

– Mam dziwne przeczucie, że pakując się tam, tylko stracimy czas – mruknął Bremen, próbując zrzucić z ramion burego kota, który grzał mu kark. Kocur zignorował jego wysiłki, nawet nie otworzył oczu. – Zawsze tak jest ze skrótami.

Chaves podprowadził konia bliżej linii drzew.

– Daj spokój, widzieliśmy przecież mapę tych terenów. Nie opłaca się jechać na wschód i zawracać na północ, okrążając las, jeżeli możemy przejechać przez jego środek.

– Chyba Bóg cię opuścił – odrzekł Bremen. – Dosłownie. Pozwól, że ci przypomnę, iż znajdujemy się na niepoświęconej ziemi. Na Pograniczu, o którym sam dopiero co karmiłeś mnie niestworzonymi historiami…

– Och, mistrz Bremen boi się wejść do lasu! – Chaves klasnął w dłonie. Jak zwykle wymówił słowo „mistrz” ironicznie, bowiem Bremen nie stanowił dla niego żadnego autorytetu. – Tobie przecież nic nie może się stać… a i ja nie umrę zbyt łatwo, wierz mi.

– Wierzę – odpowiedział mistrz postanawiając, że nie pozwoli wyprowadzić się z równowagi. Wzruszył ramionami i skierował kobyłkę między sosny, a gniady wałach inkwizytora chętnie podążył za nią. Pomijając zresztą niemiłe wrażenie, jakie sprawiał z zewnątrz, las wyglądał całkiem zwyczajnie. W środku stawał się rzadszy; droga, choć nieutwardzona, była miejscami wystarczająco szeroka, by minęły się na niej dwa wozy, a tu i ówdzie prześwitywały spore polany obsiane zbożem.

– Jest życie na tym pustkowiu – orzekł Chaves. – Czy budzą się w tobie ciepłe wspomnienia, mistrzu?

Bremen nie odpowiedział, wpatrzony w głąb lasu. Był niemal pewny, że coś mignęło mu na krawędzi pola widzenia, ale to mogło być tylko duże zwierzę.

– W Czerwonym Borze mieszkańcami opiekował się Wilczy Pasterz – odrzekł wreszcie, drapiąc się po nosie. – Nie zapominaj, że tu jesteśmy intruzami, a jakikolwiek bóg czy demon sprawuje władzę w tym miejscu, nie jest nam przyjacielem.

Inkwizytor uśmiechnął się krzywo. Dla niego las wyglądał normalnie.

– Uważasz, że w każdym zaplutym gaju i brzeziniaku muszą królować pogańskie bóstwa?

– A dokąd miałyby uciec przed Kościołem, jak nie do puszcz?

Po niespełna dwóch godzinach jazdy drzewa rozstąpiły się nagle przed wędrowcami, ukazując spore skupisko chat. Co niespotykane, na drodze prowadzącej do osady stała tabliczka głosząca „WIŁKI”.

– Jesteśmy już na terenie Sevranu – powiedział Chaves niechętnie, widząc niedowierzające spojrzenie Bremena. – Co jak co, ale administrację mają tu bez zarzutu. Urzędnicy docierają naprawdę wszędzie, nawet na Pograniczu.

– Również Kościół dociera wszędzie – stwierdził Bremen, wskazując maleńką świątynię, przytuloną do bielonego domku na obrzeżu wioski. – Myślałem, że w tym kraju nienawidzą Kościoła?

Chaves zaśmiał się pogardliwie.

– Nie, skądże. Panuje tu wolność wyznania. To my nienawidzimy Sevranu, a nie Sevran nas – wyjaśnił, poprawiając rękawice. – Lepiej, żeby nikt się nie dowiedział, kim jesteśmy.

– Myślałem, że nie boisz się niczego – zauważył złośliwie Bremen.

– Och, to tylko kwestia mojego dobrego samopoczucia. Mówiłem ci już, że Ruda Lisica zaprasza wszystkich duchownych przed swoje oblicze, by osobiście postanowić, co z nimi uczynić… I kiedy mówię „zaprasza”, nie mam na myśli imiennego karnetu ze złoconym brzegiem.

W wiosce przywitało ich szczekanie psów i okrzyki dzieci. Kobiety krzątały się w obejściach, a mężczyzn nie było widać; o tej porze dnia pracowali gdzieś w lesie i na poletkach.

Bremena speszyły natarczywe spojrzenia wieśniaków; zapewne nieczęsto widywano tu obcych. Gdy konie przystanęły na środku placu, natychmiast podbiegła do nich dziewczynka, najwyżej dziesięcioletnia, i w niemym zachwycie zaczęła wpatrywać się w Chavesa.

Inkwizytor, wyraźnie zbity z tropu, cofnął wierzchowca.

– Tima, zostaw! – zawołała kobieta nabierająca wodę ze stojącej nieopodal studni.

Dziewczynka rzuciła przyjezdnym ostatnie spojrzenie, roześmiała się i odbiegła, znikając między domami.

– Nie podoba mi się tu – powiedział półgębkiem Chaves. – Mam złe przeczucia.

– Nie marudź, to ty chciałeś jechać przez las – odrzekł mistrz i zeskoczył z siodła. – Przepraszam bardzo – rzekł do kobiety przy studni. – Do zmroku jeszcze daleko, ale wolelibyśmy nie nocować w gąszczu. Czy znajdzie się tu gdzieś miejsce dla dwóch podróżnych? Nie stanowimy zagrożenia, mamy czym zapłacić.

– Szlachetni panowie poczekają – odpowiedziała po namyśle panna. Bremen uznał, że raczej była siostrą małej Timy niż jej matką. – Sołtys się niebawem zjawi, na pewno zaprosi panów do siebie. Wezwę go, tymczasem poczekajcie, proszę, w cieniu. Mój młodszy brat z radością przyniesie wam zimnego piwa.

Dziewczyna odeszła, kołysząc biodrami, a Bremen i Chaves spojrzeli po sobie ze zdumieniem.

– Powszechna edukacja. – Inkwizytor ledwie powstrzymał się przed splunięciem. – Proszę, proszę, niedługo wszyscy chłopi heksametrem będą gadać…

– Zazdrość przez ciebie przemawia – skwitował mistrz i rozejrzał się. Próbował ignorować ostrzał spojrzeń, pod którym znaleźli się wraz z Chavesem. Chociaż odniósł wrażenie, że tak naprawdę to inkwizytor jest w centrum uwagi, nie on.

Obok studni stało długie koryto, a przy nim zbity z grubych pali płotek. Podprowadzili do niego wierzchowce i rozkulbaczyli je; konie natychmiast wsadziły pyski do wody. Bury kot zeskoczył z ramienia Bremena na brzeg koryta, napił się i czmychnął gdzieś między chaty, wzbudzając przemożną ciekawość wioskowych dzieci. Mistrz z ulgą rozmasował ścierpnięte ramię.

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

Zostawili konie i położyli się w cieniu, pod jednym z drzew na granicy wioski, tak, by móc swobodnie obserwować jej środek. Panowała senna, spokojna atmosfera. Wieśniacy wrócili do swoich zajęć – kobiety do prac w obejściu, a dzieci do zabawy, choć wciąż zerkały ukradkiem na niespodziewanych gości. Bremen i Chaves za wszelką cenę próbowali zachować czujność, wreszcie jednak obu zmorzył upał i, nawet nie wiedząc kiedy, zapadli w drzemkę.

Obudzili się jednocześnie, jakby powodowani tym samym impulsem. Usiedli gwałtownie, rozglądając się dookoła; dłoń Chavesa powędrowała do leżącego obok miecza, zaś ręka Bremena do sztyletu, który nosił u pasa.

Otaczało ich kilkanaście osób. W większości kobiety, lecz na przedzie stało też trzech mężczyzn. Przyglądali się tylko, czekając grzecznie, aż speszeni przybysze uspokoją się i podniosą z ziemi.

– Witam szlachetnych panów – odezwał się po krępująco długiej chwili milczenia jeden z mieszkańców osady. Był niski, tęgi i łysy jak kolano. – Do Wiłek rzadko docierają podróżni, umiemy jednak okazać gościnę, zgodnie z pradawnymi i kościelnymi obyczajami. Czujcie się, proszę, jak u siebie w domu.

Bremen z Chavesem wymienili spojrzenia, skonsternowani. Nie nawykli do takich powitań, nie na wsi. Zachowanie oraz zasób słów tych wieśniaków były cokolwiek dziwne.

– Dziękujemy – odparł mistrz, zastanawiając się, czemu w takich przypadkach gadatliwy inkwizytor to jemu zostawia mówienie. – Nazywam się Bremen, a to mój towarzysz, Chaves. Zmierzamy do Laval, by zaciągnąć się do armii księżnej pani. Ruszyliśmy przez las licząc na skrócenie drogi, nie spodziewając się przy tym ani osady, ani tak uprzejmego w niej powitania. Przepraszamy za najście i kłopot, jutro o świcie wyruszymy w dalszą drogę.

– Toż to żaden kłopot – zapewnił łysy chłop, skłaniając się lekko. – Nazywam się Helwan i jestem tu sołtysem. Gdybyście czegokolwiek potrzebowali, kierujcie się, panowie szanowni, do mnie. Na skraju osady stoi pusta chata, przenocujcie w niej, jeśli łaska. Wasze wierzchowce już zostały odprowadzone na pastwisko, choć kobyła pogryzła przy tym jednego z chłopców, zaś bagaże odniesiono do chaty. Zapraszam, pokażę drogę.

Na jego skinienie tłumek rozproszył się, jednak wielu ludzi wciąż kręciło się bez celu po okolicy, jakby nie chcieli stracić przyjezdnych z oczu. Bremen i Chaves, prowadzeni przez Helwana do wyznaczonego domu, czuli się coraz bardziej niezręcznie.

1 2 3 4 »

Komentarze

07 XI 2015 12:25:51

No dobra, wszystko ładnie, pięknie. Gdzie część trzecia?

07 XI 2015 13:15:54

Ha! Pomyślimy i o części trzeciej : ) Dzięki wielkie za wizytę.

12 XI 2015 14:20:16

Dobrze napisane rozrywkowe fantasy którego siłą napędową jest humor, dwójka bohaetrów i relacje pomiędzy nimi. Troszkę za łatwo poszło im rozwiązanie tej zagadki i walka. Mimo to przeczytałem z zainteresowaniem i czekam na kolejną część przygód :)
P.S Mam lekkie skojarzenie z cyklem inkwizytorskim Piekary

12 XI 2015 20:25:56

Serdecznie dziękuję za przeczytanie i zostawienie komentarza.
Zdaję sobie sprawę z tego, że koniec końców bohaterowie "poszli na łatwiznę", sporo osób mi to wytknęło, i słusznie. Pochylam głowę w pokorze, mając nadzieję, że jest to błąd, którego w przyszłości nie popełnię ; )

Przysięgam przy tym, że postać Chavesa powstała zanim usłyszałam o Piekarze, ale zdaję sobie sprawę, że trudno uniknąć porównań, podobnie jak "zarzucano" mi już wiedźmińskość. Generalnie na szczęście przygody moich bohaterów nie dotyczą demonów/potworów, te dwa opowiadania które ukazały się na Esensji to tylko historie poboczne, z podróży.
Postaram się w przyszłości sprawić lepiej i nie powielać raz zrobionych potknięć. Jeszcze raz dziękuję ; )

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »