Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Anna Wołosiak-Tomaszewska
‹I od korka uchroń nas, Panie›

WASZ EKSTRAKT: 80,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Wołosiak-Tomaszewska
Tytuł	I od korka uchroń nas, Panie
Opis	Rocznik 1985, z wykształcenia filolog klasyczny. Miłośniczka antyku, kosmosu i westernów; fanka Star Treka, Muminków oraz Arthura C. Clarke’a. Wolę Predatora od Aliena, DC od Marvela, psy od kotów, a mój ulubiony maraton filmowy to trylogia Cornetto. Każdego listopada lubię zmuszać się do pisania powieści w miesiąc, każdego listopada też bardzo tego żałuję. Niezmiennie chcę wybrać się na wycieczkę Koleją Transsyberyjską.
Gatunek	urban fantasy

I od korka uchroń nas, Panie

Anna Wołosiak-Tomaszewska

1 2 3 4 »

Powlokłem się pieszo do następnego przystanku. Jak by nie patrzeć, autobus w końcu będzie wracał. Wtedy go złapię. Gdzieś. I oby w międzyczasie nic strasznego się nie wydarzyło.

Anna Wołosiak-Tomaszewska

I od korka uchroń nas, Panie

Powlokłem się pieszo do następnego przystanku. Jak by nie patrzeć, autobus w końcu będzie wracał. Wtedy go złapię. Gdzieś. I oby w międzyczasie nic strasznego się nie wydarzyło.

Anna Wołosiak-Tomaszewska
‹I od korka uchroń nas, Panie›

WASZ EKSTRAKT: 80,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Wołosiak-Tomaszewska
Tytuł	I od korka uchroń nas, Panie
Opis	Rocznik 1985, z wykształcenia filolog klasyczny. Miłośniczka antyku, kosmosu i westernów; fanka Star Treka, Muminków oraz Arthura C. Clarke’a. Wolę Predatora od Aliena, DC od Marvela, psy od kotów, a mój ulubiony maraton filmowy to trylogia Cornetto. Każdego listopada lubię zmuszać się do pisania powieści w miesiąc, każdego listopada też bardzo tego żałuję. Niezmiennie chcę wybrać się na wycieczkę Koleją Transsyberyjską.
Gatunek	urban fantasy

Obserwując krzątającą się po kuchni Zofię Kowską, można było przypuszczać, że w swoim życiu zrytualizowała już każdą, najdrobniejszą nawet, czynność. Właściwie nie powinno to dziwić – nikt nie był w branży od tak dawna jak ona. Robiła to od… chyba od zawsze. Starzy precatorzy opowiadali, że kiedy zaczynali, Zofia Kowska już miała wieloletni staż. Nikt nie pamiętał jej początków. Gadali za to, że ponoć odkryła, jak modlić się do wewnątrz, i to temu zawdzięcza długowieczność. Chociaż jakoś nigdy nie mogłem w to uwierzyć. Przecież musiałaby zupełnie przenicować aurę. Chyba nie da się tego zrobić.

Niemniej Zofia Kowska była jak skała: odwieczna i nienaruszalna.

Gdy tak krzątała się po słonecznej kuchni, w fartuchu w drobne kwiatki i z tym spokojnym, błogim uśmiechem na pociągniętych ochronną pomadką ustach, sam już nie wiedziałem, co o tym myśleć. Na pierwszy rzut oka nie wyglądała jak legenda. Dopiero kiedy nalewała wrzątku do dwóch porcelanowych filiżanek w siatkę kobaltową, przywiezionych z samego Sankt Petersburga, siadała przy starym, sfatygowanym stoliku, na którym zazwyczaj lepiła pierogi, i zaczynała rozmowę, coś się zmieniało. Jakby ulatywała z niej ta naiwna dobrotliwość. W oparach świeżo mielonej kawy Zofia Kowska zdawała się niemal magiczną istotą.

– Co ci Zbyszek o mnie nagadał? – zapytała znad filiżanki tamtego dnia, kiedyśmy się widzieli po raz pierwszy. Kiedy odwiedziłem Zofię Kowską w jej słonecznym, schludnym M1, bo gwardian uznał, że „nadam się”, choć nigdy nie wyjaśnił, co miał wtedy na myśli.

– Nic… – parsknąłem, dla wzmocnienia efektu obojętności wzruszając ramionami. A co miałem powiedzieć? Że kilkanaście razy powtórzył mi „Z Zofią Kowską nie ma żartów, synu. Słuchaj jej we wszystkim, a może się czegoś nauczysz. Zofia Kowska, niech Bóg ma ją w swojej opiece, zna czary”? Czy może miałem przytoczyć wszystkie te plotki, które szeptali między sobą w poczekalni?

Zofia Kowska jednak nie próbowała wyciągać ze mnie prawdy, mimo że uśmieszek i błysk w oczach zdradzały, że ani trochę mi nie wierzyła.

– Nie będziesz ze mną jeździł – podjęła po chwili milczenia, przerywanego jedynie siorbaniem kawy. – Nie trzeba dwojga.

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, skinąłem więc tylko głową.

– Pewnie myślisz, że to takie proste, co? – Zofia Kowska przyjrzała mi się znad okularów, cierpliwie popijając gorący napój. – Że wystarczy siedzieć i mamrotać?

– Wcale nie – bąknąłem niepewnie. Byłem przekonany, że to jakaś próba. Zastanawiałem się tylko, czy to jest tak proste, jak się wydaje, czy też tkwi w tym wszystkim haczyk.

– Czemu chcesz zostać precatorem? – zapytała nagle Zofia Kowska, z cichym dzwonieniem porcelany odstawiwszy filiżankę na spodek.

– Tata był – odparłem, tym razem zgodnie z prawdą.

Chyba ta odwieczna precator się zdziwiła. A przynajmniej lubię myśleć, że tak było. Cienkie, siwe brwi podjechały ku górze, a przez oblicze przemknął cień zaskoczenia. Tylko tyle i aż tyle. Nie słyszałem nic o tym, by komukolwiek udało się osiągnąć choć taki efekt. Być może mi też się nie udało, może wszystko to sobie uroiłem. Ale teraz to wszystko jedno. Powiedzmy, że zaskoczyłem Zofię Kowską. Niech to będzie moim własnym kawałkiem legendy.

– Jak się nazywasz, młody człowieku? – zapytała po chwili.

– Sobol.

Zofia Kowska złożyła ręce i westchnęła. Nie zdziwiło mnie to – przecież na pewno znała tatę. Wszyscy precatorzy się znali. Musieli, inaczej nie mogliby pracować.

– Piotruś – szepnęła bardziej do siebie niż do mnie.

– Michał – poprawiłem ją, sam właściwie nie wiem po co. Przecież jasne było, że mówiła o moim ojcu. Tak czy owak, ostatecznie nie miało to żadnego znaczenia. Dla niej na zawsze zostałem Piotrusiem.

• • •

Z tatą to w ogóle była dziwna historia. Nie był nigdy takim normalnym precatorem. Po pierwsze: miał rodzinę. To znaczy – na początku. Potem mieliśmy wypadek, ciężarówka wjechała w bok autobusu. No i zostaliśmy już tylko my dwaj: tata i ja. Wtedy też w naszym życiu pojawili się precatorzy.

– Witam pana serdecznie, moje najgłębsze kondolencje z powodu straty. Mam nadzieję, że znajdzie pan jeszcze światło w życiu – zaczął trajkotać wysoki, chudy jak szczapa staruszek, energicznie potrząsając dłoń mojego ojca, który ledwie zdążył otworzyć drzwi. Myślałem, że jakiś akwizytor albo Jehowita, ale nie słyszałem żadnej oferty. Ani pytań, czy mamy Jezusa w sercu. Oczywiście, mogłem nie słyszeć wszystkiego – podsłuchiwałem z łazienki. Jedno wiem na pewno: nieznajomy miał bardzo przyjemny, ciepły głos. I kiedy tak prawił te swoje komunały, człowiekowi naprawdę robiło się jakoś tak lżej na sercu.

– Co? Kim pan jest? – odezwał się mój tata zmęczonym głosem. Doskonale potrafiłem sobie wyobrazić jego czerwone od skrywanego płaczu oczy.

– Nie mogę wprowadzić pana w szczegóły naszej działalności, ale proszę przyjąć moje słowo, że jest nam niezmiernie przykro, naprawdę niezmiernie. Osoba… współodpowiedzialna za ten straszliwy, tragiczny wypadek poniesie dotkliwą karę. Choć, muszę przyznać, sama świadomość popełnionych błędów i ich konsekwencji przepełnia ją bezbrzeżną rozpaczą i bez tego. Gwarantujemy panu, że nigdy więcej nic takiego nie zagrozi panu ani pana bliskim.

– Gwarantujecie, co? – W ojca wstąpiła jakaś dzikość. Gwardian Hołysz, bo przecież to on wtedy przyszedł do nas, opowiadał później, że nawet się trochę przestraszył taty. Że tata się na niego rzuci i go zabije na tej klatce schodowej.

– Wiem, że to w żaden sposób nie wynagrodzi – podjął wtedy Hołysz, ale ojciec mu przerwał:

– Ależ nie, wszystko cacy. Wy mi gwarantujecie! – Nieprzyjemny, gorzki śmiech wypełnił przedpokój. – To ja chcę na piśmie. Z pieczątką, o. I adres, gdzie mam iść z reklamacją w razie czego.

I tak jakoś, od słowa do słowa, gwardian naprawdę dał tacie adres. I telefony jakieś, wizytówki. Ojciec to wszystko przepisał do kajecika, a otrzymane świstki schował między kryształami po swojej matce, w kredensie.

Po kilku dniach powiedział do mnie:

– Ja ich wszystkich sprawdzę. Zobaczysz.

Ale nie zobaczyłem.

Prawda jest taka, że to był ostatni raz, kiedy widziałem ojca. To nie tak, że zniknął bez śladu. Wysyłał mi pieniądze na utrzymanie, często dzwonił, interesował się, jak sobie radziłem w szkole i w domu. Co jakiś czas powtarzał, że już niedługo wróci, ale jakoś tak coraz rzadziej i rzadziej, aż w końcu zupełnie porzucił ten temat, a ja nie chciałem go popędzać. Najwyraźniej naprawdę odnalazł się… gdziekolwiek był. Najzabawniejsze, że wiele osób go widywało: ot, ukłonił się komuś na przystanku, zamienił parę słów wysiadając z autobusu, czasem ktoś spotkał go w spożywczym. Ale ja – nigdy.

• • •

Zginął w wypadku drogowym. Inni precatorzy nie lubili o tym mówić, więc nigdy nie poznałem szczegółów – nawet nie wiem, czy jego autobus brał w tym udział. Jego bezimienny grób jest gdzieś na Łostowickim, ale nie udało mi się go znaleźć.

Jak więc mówiłem, ojciec nie był zwykłym precatorem.

• • •

Po jego śmierci nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Pieniądze powoli się kończyły, należało rozejrzeć się za pracą. Pójście w ślady taty wydało mi się naturalne. Odnalazłem wizytówki i zadzwoniłem do gwardiana Hołysza. Zaprosił mnie do siebie, porozmawialiśmy chwilę – no i oto byłem tutaj. U Zofii Kowskiej, starej jak sama komunikacja miejska, w jasnej kuchni, pochylałem się nad filiżanką w siatkę kobaltową i czekałem, jakie zadanie dostanę. I tylko zapach kawy gryzł mnie w nozdrza.

Nie cierpię kawy.

• • •

– Piotruś nie jest gotów – upierała się Zofia Kowska, dźgając palcem chudą pierś gwardiana.

To było już wiele tygodni po naszym pierwszym spotkaniu. Staliśmy w opuszczonym budynku starej zajezdni tramwajowej w Oliwie. Na gruzach i sterczących, połamanych deskach przycupnęli precatorzy – wyglądali jak stare gołębie, które obsiadły każdy wolny spłachetek ziemi w oczekiwaniu na rękę, która posypie im chleba. Wszyscy o głowach przyprószonych siwizną, nierzadko okaleczeni przez wiek lub chorobę.

Gwardian dawno już wstał z obdartego, czerwonego fotela i widać było, że bardzo chciałby wyrwać się spod karcącego spojrzenia Zofii Kowskiej, która bezceremonialnie przyparła go do ściany. Mógłby, oczywiście, czmychnąć przez jedno z pozbawionych szyb okien, miał je za plecami, jednakże zachowanie takie nie licowało ani ze statusem Hołysza, ani z jego wiekiem.

1 2 3 4 »

Komentarze

17 X 2016 09:47:57

W tramwajach powinni to wywieszać na oparciach foteli. Jakby wtedy weszła jakaś starowinka, to na wszelki wypadek wszyscy by ustępowali miejsca ;)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »