Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka Osikowicz-Chwaja |
| Tytuł | Miasto |
| Opis | Czyta dużo, pisze za mało. Miała zamiar pisać powieści historyczne, ale z powodu (nie tylko) lenistwa przerzuciła się na fantastykę. Chciałaby być genialna. W dziedzinie niemal dowolnej. Współpracuje z internetowym czasopismem poświęconym fantastyce pt. „Silmaris”. |
| Gatunek | fantasy, kryminał |
MiastoZapadło niezręczne milczenie. Lund zmarszczył brwi, napełnił szklanki winem i po krótkim wahaniu podszedł do drzwi. Otworzył je, wystawił głowę i krzyknął: – Sanar! – Odpowiedziała mu cisza. – Sanar! – Znowu nic. Lund zmełł w ustach przekleństwo, wyszedł z gabinetu. Wrócił po chwili i zmusił się do uśmiechu. – Zrobione. – Świetnie. To teraz prosiłbym o sprawozdanie z tego, co się tutaj wydarzyło. Byłbym wdzięczny za zwięzłość, jestem zmęczony. Burmistrz zaczął mówić, najpierw zacinając się co kilka słów. Jasne było tylko, że Gort Ren nie żył. Doktor, któremu burmistrz ufał, twierdził, że zabił go nagły atak dusznicy. Ale miasto sądziło inaczej. Miasto zgadzało się z oskarżeniami, które Ren zdążył wyartykułować przed śmiercią, miasto zgadzało się również z Aliką Ren, nieszczęśliwą wdową. Agda Skorga, dziewczyna mieszkająca z nieprowadzącą się zbyt wzorowo matką oraz babką zielarką, miała rzucić na niego urok. Śmiertelny urok, jak się okazało. Był nawet świadek zajścia, Zofa, młodsza siostra Agdy. Przesłuchiwana, ochoczo potwierdziła winę dziewczyny, oskarżając przy okazji matkę i babkę o prowadzenie w domu magicznych praktyk. Oczywiście, od razu wysłano do chaty kobiet gwardzistów. Znaleźli amulety, kamienie z dziwnymi nacięciami, kadzidła, wysuszone fragmenty drobnych zwierząt. O babce – zielarce od dawna krążyły niepokojące pogłoski, jak się teraz okazało, niebezpodstawne. Burmistrz czuł się nieswojo, mówiąc o tych wydarzeniach, zerkał więc na kapitana, próbując odczytać jego reakcje. Ale twarz Asgera pozostała bez wyrazu, również wówczas, gdy Lund wspomniał o pojawiających się w różnych częściach kraju plotkach. Zdawało się, że wieści o duchach, wampirach i czarownicach nie są w stanie zmącić spokoju oficera, Lund mówił więc coraz pewniej, coraz płynniej. Gdy zmierzał ku końcowi, ponownie z pewnym trudem wyznając, że w areszcie tkwi już znacznie więcej osób niż trzy kobiety (co wreszcie wywołało drobne oznaki zainteresowania u kapitana), drzwi otworzyły się gwałtownie. Asger obejrzał się przez ramię, burmistrz drgnął. Do środka wpadł drobny mężczyzna, z szerokim uśmiechem na gładko wygolonej twarzy. – Dowiedziałem się, burmistrzu, że goście dotarli. Witam, kapitanie, witam serdecznie. Jestem sędzią, do usług. Kalum Wensel. – Chwycił dłoń Asgera, przytrzymał ją zdecydowanie dłużej niż było to koniecznie. – Asger Sidort, prawda? Czyżby z tych Sidortów? – Nie mam pojęcia. Znam tylko jednych. Sędzia zachichotał, ponownie potrząsnął ręką Asgera. – Czyli to pana ojciec, kapitanie, był… – Tak. – Asger przerwał wyraźnie, zdecydowanie i na tyle głośno, że w gabinecie burmistrza na chwilę zapanowała pełna skrępowania cisza. – To zaszczyt przyjmować takiego gościa. Witamy w Osli. – Sędzia Wensel najwyraźniej ciszy nie tolerował. Asger popatrzył na niego uważnie. – Sędzia na pewno będzie znał odpowiedź na męczące mnie pytanie. Czy kobiety aresztowane w sprawie śmierci Gorta Rena były torturowane? Uśmiech zamarł Wenselowi na ustach. – Co? – zapytał tępo. – Czy kobiety aresztowane w sprawie śmierci Gorta Rena były torturowane? – Asger powtórzył usłużnie. – Nnnie – wymamrotał sędzia. – Nie – dodał nieco pewniej. – A dlaczego? – A tak pytam. W takim razie po kłopocie. Bo jeśli by były, to ich zeznania zostałyby zdobyte bezprawnie. A jako takie okazałyby się nieważne. Ale sędzia na pewno o tym wie. Asger odwrócił się i nieśpiesznie wyszedł z gabinetu burmistrza. Już za drzwiami uświadomił sobie, że nie zdążył dowiedzieć się wszystkiego, co zamierzał. Ale co tam, jeszcze będzie okazja. • • • Sierżant Hadar oczywiście stał jak posąg w mroku korytarza i czekał cierpliwie. Drgnął dopiero wtedy, gdy spostrzegł dowódcę. – Co tu robisz? Miałeś się zakwaterować z innymi. – Asger minął go, z ulgą wychodząc na zalany słońcem rynek. Hadar ruszył za nim. – Inni poszli. Ktoś musi pokazać panu drogę, prawda, kapitanie? Rozbawiony Asger zerknął na niego przez ramię. – Chyba masz rację. Chodź, jeszcze jedna wizyta przed nami. Hej, mała! – krzyknął w stronę dziewczynki, tej samej, która przed paroma chwilami wskazywała im drogę do ratusza. Musiała przyjść tu za nimi i, chociaż trzymała się na uboczu, obserwowała ich śmiałym wzrokiem. – Powiesz nam, gdzie mieszka doktor? Jak mu tam? Bahan? – Banah! – poprawiła dziewczynka urażonym tonem, ale zaraz przywołała ich gestem dłoni. – Chodźcie! – Puściła się pędem, sznurowanymi bucikami rozbryzgując wodę z kałuż. Musieli niemal biec, by za nią nadążyć. Po chwili znaleźli się na tym samym placu, z którego wyruszyli na rynek. Był już pusty. Niemal pusty, bo miotał się po nim dość młody jeszcze mężczyzna w eleganckiej, popielatej kamizelce. – Mirna! – wołał raz po raz, rozglądając się wokół z niepokojem. – Jestem, tato! – odkrzyknęła dziewczynka. – Ci panowie chcą z tobą rozmawiać. Ale mężczyzna zupełnie nie zainteresował się „panami”, całą uwagę skupiając na dziecku. Niepokój wyparował błyskawicznie, ustępując miejsca rozgniewaniu i irytacji. – Gdzie się podziewałaś, Mirno? Nie mogę pilnować cię przez cały czas. Marsz do domu! – Pokazał palcem drzwi pobliskiej kamienicy, a gdy mała próbowała zaprotestować, zrobił teatralnie groźną minę. Dziewczynka wydęła drobne usteczka, zmarszczyła nos i marszowym krokiem ruszyła do domu. – Kurt Banah? – zapytał Asger. – Tak. – Głos lekarza nie mógł być bardziej niechętny. – Kapitan Asger Sidort i sierżant Nuka Hadar. Chciałem porozmawiać o… – Wiem o czym. Wejdźmy do środka. • • • Gabinet Banaha był obszerny, jasny i pełen medycznych książek. Biurko, kilka krzeseł, leżanka, przeszklona szafa wypełniona medykamentami – wszystko czyste, poukładane, wzbudzające zaufanie. Banah usiadł za biurkiem, wskazując gościom krzesła. Asger pokręcił przecząco głową, zbliżył się do półek z książkami i oglądał ich grzbiety. Sierżant zdecydował więc, że również będzie stał. Lekarz chwilę czekał cierpliwie, ale przedłużające się milczenie w końcu zaczęło go irytować. – Mam co robić, więc… – Oczywiście. – Oficer jednak nie odwrócił się do gospodarza. – Mój zastępca jest lekarzem. Nie ten tutaj. – Wskazał na Hadara. – Porucznik. Dałby się pokroić za taki księgozbiór. Notatki robi na własnej skórze i brakuje mu już miejsca. Banah obrzucił szczupłą sylwetkę kapitana ciężkim spojrzeniem, nie skomentował jednak jego dziwacznych słów. – Chcemy się dowiedzieć, co, według lekarza, spowodowało śmierć Gorta Rena. – Dusznica – odparł Banah bez wahania. – Miasto sądzi, że czarownica. Banah nie miał pojęcia, czy oficer mówi poważnie, czy kpi. – Gort był gruby, nerwowy, trochę za dużo pił i trochę za mało się ruszał. Mówiłem mu nieraz, że powinien to zmienić. Ignorował rady, więc się doigrał. I to by było tyle. Jeśli pan chce, kapitanie, może pan poczytać moje notatki na temat śmierci Rena. Są tu. – Położył dłoń na leżącej przed nim kartce. Asger odwrócił się wreszcie, powoli podszedł do biurka i chwycił dokument. Chwilę go studiował, jednak doktor ze zdumieniem zauważył, że oficera wkrótce znacznie bardziej zainteresował zakurzony rękaw własnej kurtki. – Muszę się wykąpać – wymamrotał kapitan. Banah przymknął powieki, starając się nie dać wyprowadzić z równowagi, odetchnął kilka razy, wreszcie wstał, zabrał Asgerowi papier i powiedział: – Może zakończymy na dzisiaj. Chciałbym zjeść kolację z córką. Sidort pokiwał głową, ale nie ruszył się z miejsca. – A Zofa? Są jeszcze jej oskarżenia. Doktor prychnął lekceważąco. – Tak, oskarżenia siedmioletniej dziewczynki. Znam Zofę i zapewniam pana, kapitanie, że jej zeznania są nic nie warte. Ma w sobie dużo złości. I wreszcie znalazła sposób, by znaleźć się w centrum uwagi. – Gdzie teraz jest? – Alika Ren ją przygarnęła. Zdaje się, że mają wspólny cel. Alika nie ma dzieci, kilka lat temu straciła jedynego syna. Więc przygarnęła dziewczynkę, która – jak i ona – żąda sprawiedliwości. Jestem przekonany, że świetnie się dogadują. A teraz, kapitanie… |
O, dzięki. Chyba nawet kiedyś zakładałam, ale nie pamiętam hasła. :( A to takie wygodne - jak zakupy bez rejestracji. :)
Ło matko, wynik chyba ujemny tym razem wyjdzie. Muszę się skupić...
Eee tam, przynajmniej człowiek sobie przypomina podstawy arytmetyki.
A w zielonym mi nie do twarzy ;-)
PS- jesteście pewni, że nie ma tam fantastyki? Ja miałbym trochę inne zdanie- przeczytajcie co Babka mówiła o aresztowanej, oraz końcówkę
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Rozstaje
— Agnieszka Osikowicz-Chwaja
Podpowiem, że jak się założy konto na Esensji to nie trzeba już liczyć komentując, a w bonusie dostanie się nicka na zielono. :-)