Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Krystyna Chodorowska
‹Dzikie stworzenia›

WASZ EKSTRAKT: 90,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Krystyna Chodorowska
Tytuł	Dzikie stworzenia
Opis	Urodzona w pierwszym nowiu po lutowej pełni. Z zawodu data scientist, w tygodniu lingwista multiklasujący na informatyka, w weekendy przywódczyni barbarzyńskiego klanu (bez multiklasowania). Laureatka głównej nagrody SemEval-2016 za program Ensemble do analizy podobieństwa semantycznego. Tłumaczyła m.in. George’a Martina, Chinę Mieville’a, Petera Hamiltona i Grega Egana. Nominowana do Nagrody Janusza A. Zajdla 2014 za opowiadanie „Kre(jz)olka”, zabita przez Petera Wattsa w powieści „Echopraxia”. Debiutancka powieść „Triskel: Gwardia” ukaże się niedługo nakładem wydawnictwa Uroboros.
Gatunek	kryminał

Dzikie stworzenia

Krystyna Chodorowska

« 1 … 11 12 13

Krystyna Chodorowska

Dzikie stworzenia

– A Fionn?

– W porządku. – Dopiero teraz odsunął się na dobre. – Oberwał flarą w ramię i złamało mu obojczyk. Postanowili potrzymać go chwilę na obserwacji, bo zamiast tonąć w spokoju, głupio machał tą ręką i trochę pogorszył sprawę. Ale za parę tygodni będzie jak nowy.

– Będę mogła z nim pogadać?

– Pewnie tak, chociaż policja pewnie wolałaby z tobą pogadać pierwsza. Nikt poza Ailą nie widział, jak wyskakujesz z pontonu. Pewnie standardowo musieli rozważać możliwość, że padłaś ofiarą morderstwa, a ona jest pierwszą podejrzaną.

• • •

Na stoliku w sąsiedniej sali stała wiązanka goździków. Wyglądały, jakby przyniósł je ktoś, kto nie miał dużego doświadczenia ze szpitalami, kwiatami ani kontaktami z Fionnem.

– Jak się czujesz?

– Trafił cię ktoś kiedyś flarą, point blank? Nie? To boli.

Usiadłam przy łóżku. Fionn spojrzał na mnie znad gipsu.

– Chciałam cię o coś zapytać.

– Strzelaj.

Nie mogłam go szturchnąć za głupie żarty. Chyba też się zorientował, bo uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Myślałem nad tym, co powiedziałeś do Rooneya. Powiedziałeś, że to nie jest żadne usprawiedliwienie. – Spojrzałam na niego poważnie. – Ty wiesz, dlaczego to robił.

Uśmiech natychmiast zniknął.

– Robił to, bo nie lubi fok, jak większość rybaków. Bo niszczą sieci i żrą ryby. Może u niego było to lekko bardziej osobiste. Jak mówiłem, żadne usprawiedliwienie. Facet jest popaprany i tyle.

– Dlaczego osobiste?

– Ten człowiek, z którym uciekła moja matka? Ten, który napisał te wszystkie listy? To był jego ojciec.

– Cholera. – Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, ale i tak spróbowałam. – Całe szczęście, że ty wciąż lubisz foki.

– Lubię większość zwierząt, w końcu nic mi nie zrobiły. Tylko selkie nie lubię. No, może poza tobą. – Przesunął ręką po gipsie. – Co ja poradzę, mam słabość do każdego, kto uratuje mi życie.

Pogadaliśmy trochę o tym, co się stało. Fionn dostał strzał z naprawdę bliskiej odległości, więc miał szczęście i pecha zarazem. Wprawdzie oberwał mocno, ale za to flara nie zdążyła się jeszcze zapalić, bo są zaprojektowane tak, by rozpalać się dopiero wysoko w powietrzu. Gdyby utkwiła mu w ranie zapalona, mogłoby mu wypalić kawał płuca i teraz wycinano by mu je, razem z przyległościami.

– Był tu wcześniej mój ojciec – Fionn odruchowo spojrzał w stronę kwiatów. Już wcześniej domyślałam się, kto mógł je zostawić. – Myślę, że mówił wtedy prawdę, on faktycznie o niczym nie wiedział. Wiesz, w gruncie rzeczy to nie jest zły gość. Rooney miał rację w jednym: po tym numerze, jaki odwaliła matka, naprawdę niewiele mu w życiu zostało. A jak jeszcze dowiedział się, że chcę pracować w akwarium, zamiast przejąć po nim łódkę, to chyba poczuł, że stracił ostatnią rzecz. Że niby zdradziłem jego zaufanie, bo poszedłem pracować z fokami, czyli z czymś, co znowu kojarzyło się z nią. – Przeczesał włosy palcami zdrowej ręki. – Chryste, ależ to wszystko popaprane.

Znów nie byłam pewna, jak przekazać, że mi przykro. Nie mogłam go wziąć za rękę, więc w końcu tylko lekko poklepałam go po gipsie. Ktoś wymalował na nim uśmiechniętą fokę.

– A jak już przy tym jesteśmy, to zrób nam wszystkim przysługę. Jeśli ci to nie przeszkadza, to weź umów się w końcu z Fergusem do kina, niech się dłużej nie męczy.

– Fergus?! – Prawie przewróciłam wazon.

– Ten gość za tobą szaleje.

– Pierwsze słyszę.

– No to raz wystarczy.

• • •

Jeśli chodziło o Jima Rooneya, to Fionn, bardzo przewidywalnie, miał rację: zarzuty okrucieństwa wobec zwierząt, jakkolwiek nie byłyby lekceważone przez policję, okazały się mało istotne wobec zarzutów o usiłowanie zabójstwa. Za to Aila została oczyszczona ze wszelkich podejrzeń nadzwyczaj szybko: wystarczyło, że moje bynajmniej nie martwe ciało pokazało się na posterunku i zeznało, że rzeczywiście było na tyle głupie, by wypaść z pontonu na środku zatoki. Gdy ją znów zobaczyłam, nie byłam pewna, czy mnie uściska, czy uderzy. Zdecydowała się na to pierwsze, chyba doszła do wniosku, że łatwiej jest kogoś ściskać, niż bić, gdy się płacze jak bóbr. Potem wytarła nos, wybełkotała, że jestem ciężką kretynką, i uściskała mnie znowu.

Policja w końcu przebadała też ślady znalezione na piasku, nieopodal ogniska. Krew okazała się kocia.

Co do umawiania się z Fergusem to schowałam sobie tę myśl gdzieś w kącie głowy i co jakiś czas wyjmowałam ją stamtąd, podnosiłam do światła i obracałam na różne strony, tak jak robiłam to w dzieciństwie z muszelkami. Nigdy wcześniej nie sądziłam, że w ogóle mogę rozważać coś takiego, że ktoś taki jak on mógłby być mi bliski i że on sam mógłby tego chcieć.

Ale Fionn potrafił obserwować i wyciągać wnioski; miał rację co do mnie i być może miał ją również teraz. Kilka razy złapałam Fergusa na tym, że przyglądał mi się w pracy, a potem, gdy się zorientował, uśmiechał się, bez żadnego powodu, po prostu dlatego, że ja też patrzyłam. Po wyjściu ze szpitala, gdy wciąż jeszcze wzdragałam się na myśl o jedzeniu mięsa, sam zaproponował, że zajrzy ze mną do Vege Kiosku. Pożartował trochę z Sally, jak mógł odpowiadał na jej wścibskie pytania i w końcu zamówił zapiekankę z ziemniaków, a zapytany twierdził, że jest pyszna i że dużo stracił, nie przychodząc tu wcześniej.

Sally jak zwykle włożyła koszulkę z obciętymi rękawami, by pochwalić się nowym tatuażem. Goił się ładnie i skóra wokół niego miała prawie normalny kolor. Z miejsca, gdzie siedzieliśmy, widziałam go wyraźnie, nie licząc napisu, ale pamiętałam, co tam jest.

Wiedziałam, że za jakiś czas znowu zacznę się wpatrywać w wodę, że będę musiała przekonywać sama siebie, żeby jeszcze przez chwilę zostać w tej skórze. Będę czuła, że zęby chcą się wyostrzyć, że sierść ociera się o ręce od środka. Patrzyłam na człowieka, który siedział przede mną, tak niepodobny do żadnego dzikiego stworzenia, i zastanawiałam się, kiedy i jak mu to wszystko powiem, i dopiero teraz dotarło do mnie, że może jednak w pewnych sprawach przypominał nas bardzo wyraźnie, bo też nigdy się nie skarżył, w każdym razie na nic naprawdę ważnego.

Kiedy jednocześnie sięgnęliśmy po coś na stole, nasze ręce na chwilę się zetknęły i były po ludzku ciepłe.

« 1 … 11 12 13

10 lutego 2018

Komentarze

11 II 2018 10:33:00

Jedna drobna wada całego opowiadania- praktycznie od początku wiadomo, że bohaterka to

selkie

25 II 2018 21:31:17

Trzyma w napięciu. Chce się doczytać.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »