Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Paulina Łoś |
| Tytuł | Pies Magika |
| Opis | Rocznik ′94. Z wykształcenia psycholog, z urodzenia zamościanka, obecnie mieszka w Lublinie. Zakochana w fantasy i snach, w wolnym czasie pisze lub rysuje. Do tej pory publikowała w „Szortalu”. |
| Gatunek | urban fantasy |
Pies MagikaPaulina ŁośPies Magika Ilustracja: Rafał Wokacz Skalar zatrzymał się na parkingu koło kontenerów na śmieci i do pojemnika na odpady organiczne wrzucił resztki swojej marchewki. Parsknęłam. Wytarł dłonie o dżinsy i puścił mi oko. – O, kontener na szmaty. Czasem, jak się nie mieści, ludzie zostawiają je obok. Ukucnął i zaczął grzebać w worku pełnym ubrań. W końcu rzucił mi coś, co wyglądało na karmelową sukienkę bez rękawów, a potem kurtkę. Sam grzebał dalej, dopóki nie znalazł spłowiałej koszuli w kratę. – Jeszcze buty – mruknął, drapiąc się po brodzie. Wyglądał trochę jak drwal. Kwadrans później staliśmy oboje przy śmietniku w za ciasnych butach, niedopasowanych ubraniach, ale względnie zadowoleni. Noc zaczęła już przechodzić w szary świt. Mogłam lepiej przyjrzeć się Skalarowi. Uśmiechnął się, napotykając mój wzrok. Lecz nagle ogarnął mnie niepokój. – Ruszajmy stąd. On mógł już wstać. Skalar zmarszczył czoło. – Nie znajdzie nas tak prędko, spokojnie. – Ale… – Dobrze, dobrze, poszukamy jakiegoś znaku. Kojarzysz tę ulicę? – Wskazał mi tabliczkę na najbliższym bloku mieszkalnym. – Nie. – No właśnie. – Westchnął. – Ale niebawem powinniśmy sobie przypomnieć. Co to za miasto? Przecież musimy wiedzieć, skąd pochodzimy, prawda? Przytaknęłam nieśmiało, widząc, że potrzebował potwierdzenia. Chyba udawał spokojniejszego niż był w rzeczywistości. – Wiesz co? Jednak powinniśmy pójść na policję – powiedział. – Właściwie to możemy im wyznać część prawdy. Że ktoś nas porwał i przetrzymywał. Odurzał narkotykami albo coś. Magik na pewno nie zgłosi się na komendę. Musiałby przyznać, że nas więził. – Zróbmy tak. Drgnęliśmy oboje, gdy zza pleców rozległ się hałas śmieciarki. Miarowe bip-bip, które nieraz budziło mnie wczesnym rankiem, gdy jeszcze sypiałam w miękkiej pościeli, a nie na podłodze pod drzwiami. Śmieciarz odziany w pomarańczowy uniform zeskoczył z progu maszyny i spojrzał na nas dziwnie. W końcu jednak zignorował naszą obecność i zaczął opróżniać kontenery. Obróciłam się, by spojrzeć na Skalara, ale jego już nie było. W miejscu, gdzie wcześniej stał, leżała tylko kupka ubrań z kraciastą koszulą na wierzchu. Wytrzeszczyłam oczy i chciałam krzyknąć, ale poczułam, że z mojego gardła dobywa się tylko bezsilny warkot. – Won, kundlu – burknął śmieciarz, obchodząc mnie łukiem. Wygramoliłam się z sukienki i kurtki, które teraz dosłownie na mnie wisiały i spróbowałam w stercie szmat pozostałych po Skalarze znaleźć jego samego. Ułatwił mi to śmieciarz, który podniósł odzież i wciąż mierząc mnie nieufnym wzrokiem, wrzucił ją do pojemnika śmieciarki. Skalar leżał tam, niemrawo machając płetwami i unosząc skrzela w niemym wołaniu o pomoc. Zaskomlałam boleśnie, zupełnie bezradna. Śmieciarz podszedł znowu i zauważył Skalara. Chyba poczuł coś w rodzaju litości dla umierającej rybki, bo – z początku ku memu przerażeniu – podniósł ją za ogon, a potem wrzucił do kałuży pozostałej po wieczornym deszczu. Mlasnął, jakby coś mu się nie podobało, ale w końcu odszedł i zostawił nas samych. Spoglądałam na Skalara, który wciąż walczył o oddech. Chciałam płakać, ale mogłam tylko zawyć przeciągle. Napotkałam wzrok srebrzystej rybki. Wiedziałam, że pragnie żyć. Mogłam zrobić tylko jedno. Chwyciłam w zęby kawałek tektury, który przeoczyli śmieciarze i częściowo zakryłam nim kałużę. Potem zerwałam się do biegu z nadzieją, że znajdę mojego pana. Jedyne, o czym marzyłam w tej chwili, to zdążyć. Nie wiem, ile czasu zajęła mi droga powrotna, ale ciągnęła się w nieskończoność. Na klatkę schodową wpadłam z szybkością pocisku, omal nie przewracając sąsiada, który wychodził właśnie na papierosa. – Pieprzony kundel! Doskoczyłam do drzwi Magika; drapałam i skomlałam, dopóki mi nie otworzył. Mój widok go zaskoczył, bez wątpienia. Jego źrenice rozszerzyły się nagle, zajmując prawie całe tęczówki. Chwycił mnie za obrożę, wciągnął do środka i zatrzasnął drzwi. Wyglądał potwornie – podkrążone, przekrwione oczy, blada cera i ten wyraz twarzy, jakby nie mógł oderwać się od koszmarów dręczących go nocą – i pewnie współczułabym mu ze swą zwykłą, psią wiernością, gdyby nie to, że ważył się los Skalara. Zaskomlałam, obróciłam się wokół własnej osi i spojrzałam na mego pana znacząco. Musiał zrozumieć. Nawet jeśli na kacu nie zajrzał do swojej zdemolowanej kuchni, moja obecność za drzwiami powinna dać mu do myślenia. I chyba dała. Westchnął (zapach przetrawionego alkoholu prawie wypalał mi nozdrza), przeczesał włosy dłonią raz i drugi, zrobił kilka kroków w tę i z powrotem, jakby się nad czymś zastanawiał. Pozwoliłam sobie na coś, na co nie odważyłabym się w normalnych okolicznościach – skoczyłam i oparłam się o niego przednimi łapami. Szczerze mówiąc, bałam się jego nieprzewidywalnej natury, ale tym razem okoliczności nie były normalne i nie mogłam czekać. Skalar nie mógł. Magik zmarszczył czoło, zrzucił mnie i przetarł twarz dłonią. – Gdzie Skalar? – zapytał. Machnął ręką, zdając sobie sprawę, że i tak nie odpowiem. Chwyciłam zębami nogawkę dżinsów, gotowa prowadzić go w ten sposób choćby i kilometr, byle tylko za mną poszedł. Odepchnął mnie jednak. – Przestań. Mówi się trudno. Był z nim tylko problem. Ale powiedział to bez przekonania, jakby gdzieś w głębi paliły go wyrzuty sumienia, które starał się zasypać chłodną porcją logiki. Nie poddawałam się więc. Zapiszczałam boleśnie, szczeknęłam i zaczęłam orać drzwi pazurami. Nędzna okleina łuszczyła się łatwo, ale Magika to nie obeszło. Oparł się o ścianę, przykucnął i zagryzł knykcie. Walczył ze sobą. Mimo wszystko nie był mordercą; ja o tym wiedziałam, ale on najwyraźniej nie. Ignorował mój skowyt i moje drapanie, a nawet szarpanie spodni. Nie odważyłam się go jednak ugryźć, nawet teraz – miał nade mną władzę, której nie pojmowałam, ale którą musiałam respektować. Bardzo pragnęłam odzyskać głos; mogłabym wówczas wykrzyczeć memu panu to, co myślałam. Że gdzieś tam umiera mój najlepszy przyjaciel i że on jest jedynym, który może go ocalić; że chętnie pozostanę psem na zawsze, jeśli tylko Skalar odzyska swoje dawne życie. I że mój pan w gruncie rzeczy nie jest złym człowiekiem, a ja nie darzę go nienawiścią. To wszystko były jednakże tylko moje marzenia, bo Magik wciąż siedział skulony, a emocje, które odczuwał – jak na ironię – tym razem nie sprowokowały go do rzucania czarów. Z każdą chwilą szanse Skalara malały; być może już nie żył. A ja ległam u stóp mego pana, rozżalona i bezsilna, niezdolna nawet uczynić mu krzywdy. – W nocy – zaczął Magik cicho, a ja od razu nadstawiłam uszu – straciłem kontrolę. Ale to nie był przypadek, Maja. – Przysunęłam się do niego, przejęta tym, że mówi do mnie, naprawdę do mnie. Położył mi dłoń na głowie. – Wypiłem więcej niż zwykle, bo chciałem stracić kontrolę. I wiesz co? – Pstryknął palcami. – Na chwilę ją zyskałem. Nie do końca pamiętam, co zrobiłem, ale chciałem cię odmienić. Rano, gdy zrozumiałem, że uciekliście, wpadłem w gniew. Przekląłem was. Szturchnęłam go nosem i znowu zaskomlałam. Skrzywił się. – Przestań. Już za późno dla niego. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Wysunęłam się spod jego ręki i zawyłam. Zawiodłam przyjaciela. Powinnam była zostać z nim do końca. Widzieć jego gasnące spojrzenie. Pochować go. Powinnam zostawić Magika samego, aż pewnego dnia doprowadziłby do własnej zguby. Tak byłoby lepiej. Dla wszystkich. Pokręcił głową. – Teraz, kiedy wiem, że choć częściowo mogę nad tym panować, zostanę kimś. Wybiję się. – Zacisnął zęby. – Nawet, jeśli przed każdym występem będę się musiał doprowadzać na skraj przytomności. – Rozluźnił szczękę. Na skroniach wystąpiły mu krople potu. Ciemne oczy nad zasinionymi półkolami błyszczały. Wstał. – Jesteś dobrym pieskiem, Maja. Chodź, musimy przećwiczyć nasz nowy numer. Pokażemy ludziom prawdziwe czary.  |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
