Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 lipca 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Boskość nie do odzyskania
„KULT: Divinity Lost” to już czwarta odsłona systemu, w którym bohaterom przyjdzie zmagać się z mrocznymi zakamarkami naszej rzeczywistości i tego, co kryje się poza nią.

Twórczość

Magazyn CCXXXVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Monika Lech
‹Wkręć Żarówkę, proszę›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Monika Lech
Tytuł	Wkręć Żarówkę, proszę
Opis	Autorka pisze o sobie: Mieszkam w Krakowie, zawodowo siedzę w internecie, pracuję w jednym z portali internetowych, ksiażki czytam te „papierowe”… chyba dlatego, że kocham dotyk papieru i szelest kartek , no i dlatego, że trudno zasnąć z e-bookiem. Sporo podróżuję, odpoczywam albo w górach, albo obserwując rozrastające się grono siostrzenic i bratanic. Traktuję to jako ćwiczenie cierpliwości (no nie jest to moja najsilniejsza strona). Ulubiona książka to „Diuna”. Do ulubionego filmu nie przyznam się za skarby świata ;)
Gatunek	humor / satyra, realizm magiczny

Wkręć Żarówkę, proszę

Monika Lech

« 1 2 3 4 »

Monika Lech

Wkręć Żarówkę, proszę

Gosi strasznie zabrakło babci Leokadii, która musiała wyjechać w daleką podróż i dlatego jej dom na wsi jest teraz zamknięty. Babcia pachniała lipą i robiła w lecie twarożek z miętą… i okłady robiła… to znaczy jak było trzeba.

Chlipnęła otwarcie raz i drugi, a w nosie jej strasznie zaczęło bulgotać.

• • •

Ulka zauważyła, że piwne oczy Żarówki robią się szklane i mokre, i nos się robi czerwony…

– Takie prawdziwe – wysapała, a potem sama wytarła nos w rękaw. Mało elegancko, ale skutecznie.

Przymknęła oczy i skupiła się, starając się poprzestawiać w myślach cyferki. Pani Misia uczenie nazywała je kokordynatami, ale dla niej, Ulki, to zawsze były cyferki.

Ilustracja: <a href=mailto:cydienne@tlen.pl>Joanna Petruczenko</a>

Ilustracja: Joanna Petruczenko

• • •

Gosia czuła, że rozmazała sobie czekoladę na twarzy, szczególnie koło oczu, które tarła z zapałem. Chlipnęła dzielnie ostatni raz i klapnęła na podłogę, żeby pomyśleć, jakie ciężkie jest życie po wyjeździe babci Lodzi. Wcale się nie zdziwiła, gdy zobaczyła koło siebie trochę przezroczystą, jasnowłosą dziewczynkę.

– Wiedziałam, że to musisz być ty – powiedziała oskarżycielskim tonem, jakiego zwykle używała jej mama i który tak świetnie działał na tatę.

– Ja? – przezroczyste coś się zdziwiło i wytarło raz jeszcze nos w rękaw. Ani jedno, ani drugie nie grzeszyło czystością, jakby powiedziała babcia Janina.

– No ktoś musiał być… W tych sprawach ja się nie mylę – Gosia pokiwała palcem i uniosła lekko do góry lewą brew, zupełnie jak ciocia Basia, gdy ostrzegała mamę przed jakąś Harpią z biura taty. Ani ciocia, ani mama nie powiedziały, kto to jest Harpia, a tata strasznie się zaczerwienił i dał jej 100 zł, każąc namalować dla mamy coś ślicznego… ale gest się Gosi spodobał. Dorosły taki był.

– No to ja byłam.

– No ja wiem.

Pokiwały obie głowami, myśląc o nieuchronności losu.

– Jestem Gosia. – Dziewczynka wyciągnęła nieśmiało rękę i czekała na odpowiedź.

– Ja jestem Ulka. Wiesz co… a można by tak bez uścisków? Strasznie gorąca jesteś… jak dla mnie… to trochę… nieprzyjemne…

Gosia zaczerwieniła się i sapnęła ze złości, ale nagle przypomniała sobie uczucie chłodu, jakby była pod prysznicem i jakby zgasł piecyk, i zaczęła lecieć na nią zimna woda… TO dopiero było nieprzyjemne, a to samo przecież poczuła, gdy dotykała ściany… Wzruszyła ramionami, żeby nie było, że tak łatwo się poddaje.

– Nie zależy mi w sumie, wiesz?

Ulka pokiwała głową.

– Mam na imię Ulka.

Gosia uprzejmie i, jak powiedziała sama sobie, z gracją skinęła głową.

– Dlaczego powiedziałaś do mnie „sprzęcie domowy”? Kto ty jesteś tak w ogóle? Kto cię wychował, żeby tak bez pukania do cudzego domu… – poczuła się jak babcia Janina i nieco zmieszana umilkła.

– Jak to bez pukania? Elektrownia dała namiar na ciebie, powiedzieli, że jesteś Żarówką, więc cię podłączyłam, bo babka od rana mówiła, że chce cerować, a jak babka mówi… to mówi. No to cię podłączyłam, jak elektrownia dała te… no…konkordaty, tylko zapomniałam cię wkręcić, a ty biegałaś i światło biegało, i babka była wściekła, i nie mogła nic zrobić i kazała cię wkręcić jak należy – Ulka starała się skończyć jak najszybciej, bo bała się, że jej braknie powietrza.

Gosia siedziała oparta o ścianę z lekko otwartą buzią.

– Jaka elektrownia? Jaka żarówka? To jest żarówka – umorusanym palcem pokazała na sufit, gdzie w eleganckiej lampie paliło się kilka energooszczędnych żarówek.

Ulka pokręciła głową.

– Elektrownia kazała ciebie wziąć.

Gosia poczuła, że kończy się jej święta cierpliwość.

– Niczego nie będziesz brała!!!!!

– Ale – Ulka szepnęła cichutko – ty już cały dzień świeciłaś u nas, dopóki babka się nie wściekła na to, że tak gonisz strasznie.

Gosia wzięła do ust koniec cieniutkiego warkoczyka i zaczęła go gryźć. Ulka tak nie mogła, bo miała jasne włosy przycięte równiutko z uszami, na pazia. To pewnie dlatego tak lubiła kokardy i wstążki. Ale babka mówiła, że ona nie ma zdrowia do czesania i fryzowania, mycia, i w ogóle tych głupot. Westchnęła.

– Czekaj, czekaj… – Gosia zamyśliła się – a ty jesteś w ogóle człowiekiem?

– No wiesz – Ulka wyglądała na autentycznie oburzoną. – No wiesz?! Ja jestem duchem, moja miła, czystej plazmy duchem, z uczciwej i porządnej rodziny. – Dokładnie tak samo jej babka rugała wiecznie pijanego weterynarza, który kiedyś wieczorem wyśpiewywał głupoty pod oknami jej chałupy.

Gosia popatrzyła na nią uważnie.

– Na co umarłaś?

Ulka zakaszlała nagle.

– Co? – wrzasnęła. – Jakie umarłam? Co umarłam? Co ty opowiadasz w ogóle?

Gosia po raz pierwszy miała raczej niewyraźną minkę.

– No, bo jak się jest duchem, to się było człowiekiem, a potem się umarło… – powiedziała niespokojnie.

Ulka zachichotała podniesiona na duchu poziomem edukacji. Uffff. Nie tylko ona nie uważa na lekcjach.

– Skąd ci to przyszło do głowy? Czego was w tej szkole uczą? – zadała znane jej na pamięć ulubione pytanie jej babki.

– W szkole nas nie uczą o duchach – powiedziała Gosia z odrobiną smutku. – W ogóle to nie jestem w szkole, tylko w zerówce – dodała jeszcze ciszej i jakby ze wstydem.

– Tak. To by się zgadzało – powiedziała Ulka, choć nie wiedziała, co to była ta „zerówka”, o której mówiła Gosia.

– Film taki widziałam. O duchach. – Gosia wzdrygnęła się na wspomnienie okropnych scen, a Ulka na razie nie czuła się na siłach tego rozplątywać. Gosia, korzystając z milczenia, zadała kolejne pytanie:

– Kto ci dał takie imię? Urszula jest niemodne już strasznie.

Ulka pociągnęła nosem.

– Nie mam na imię Urszula, tylko Ultima. A imię dała mi babka, nad kołyską.

– Nad czym? – nie wytrzymała Gosia, mimo że myślała, że po „Ultimie” nic ją już nie zdziwi.

– Nad kołyską. Nie wiesz, co to jest?

Gosia pokręciła głową.

– Dziecko w tym śpi i się je huśta.

– Wózek?

– Wózek? – Ulka pokręciła głową – chyba nie… – Wyciągnęła przed siebie rękę i na błyszczącej podłodze namalowała najlepszą, jaką umiała kołyskę. Ta, namalowana jakby skroploną parą wodną, szybciutko się rozwiała, zostawiając Gosię w stanie totalnego zaskoczenia.

– Taaak. Widziałam w książce… I co z tym imieniem? – Gosia nie odpuszczała, bo jak mówił nie raz wujek Rysiu, nachylając się do taty: „Kobiety w tej rodzinie są jak bulteriery, jak już raz się czegoś uchwycą, to nie popuszczą za skarby świata”. „No właśnie puszczą za skarby świata” – odpowiedział mu raz tata i mama się nie odzywała trzy dni. Gosia pamiętała to doskonale, bo strasznie się jej podobały perfumy, które tatuś potem mamie kupił.

– No babka mi je nadała, imię niby, bo powiedziała, że muszę być już ostatnim nieszczęściem, jakie spotyka tę rodzinę, a kowal powiedział, że takie nieszczęścia są w każdym pokoleniu i dzięki temu jeszcze świat się kręci, i w ogóle to całkiem miły dzieciak i zobaczymy, co z niego wyrośnie, a babka powiedziała mu, żeby się nie wymądrzał, tylko naprawił drzwiczki w piecu, bo nie ma jak obiadu ugotować.

– I ty to pamiętasz? – Gosia była wstrząśnięta, nawet nie tyle samą opowieścią, co…samą opowieścią.

– No przecież ci mówię, że to było nad kołyską. Wszystko słyszałam. – Ulka wzruszyła ramionami.

– Aha… – Gosia postanowiła to przemyśleć.

– No ja jestem Żarówką… – powiedziała, kończąc obgryzanie brudnego paznokcia. – E… no wyluzuj troszkę – Gosia powstrzymała się przed poklepaniem swojego gościa po ramieniu. – Oprzyj się wygodnie.

– Nie mogę.

– No coś ty, babci Janiny nie ma, można się opierać o co chcesz.

– Nie mogę się opierać o ściany… ja przez nie przechodzę. – Ulka pokazała jak jej przezroczysta ręka powolutku zagłębia się w ścianę pomiędzy nią a Gosią…

Suuuuper – jęknęła Gosia z zachwytu patrząc na koleżankę. – …A dlaczego nie zapadasz się w podłogę?

Ulka popatrzyła na nią z oburzeniem.

– No nie, przecież jest różnica między ścianą a podłogą. Nie widzisz? – powiedziała takim tonem, że Gosia nie odważyła się powiedzieć… że w zasadzie to nie widzi. Postanowiła jednak odłożyć zgłębienie tej sprawy na później.

« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Operacja „Wilczyca”
Jakub Wczasek

22 VI 2024

Eli przemknęła bezszelestnie i w przelocie chlasnęła młodego partyzanta. Hanys cofnął się, widząc jak pozbawiony futra stwór o wilczym pysku wyłonił się z ciemności i jednym szybkim uderzeniem szponiastej łapy zamienił szyję Maciusia w krwawą miazgę. Chłopak nie wydał najmniejszego dźwięku i z szeroko rozwartymi oczyma opadł na ściółkę.

więcej »

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »