Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Paweł Dębek |
| Tytuł | Wszyscy zabójcy księcia |
| Opis | Paweł Dębek, student socjologii, publikował już w „Fantazji” (nr 7/92), „Fenixie” (nr 6/98), „Science Fiction” (nr 4/2001) i „Esensji” (nr 5/2001). Opowiadanie „Wszyscy zabójcy księcia” jest luźną kontynuacją tekstu „Poezja władzy”, pochodzącego z „Fenixa”. |
| Gatunek | fantasy, humor / satyra |
Wszyscy zabójcy księciaPaweł DębekWszyscy zabójcy księciaLandar wziął go i rozpakował. Przyglądał się przez chwilę, a im dłużej to robił, tym bardziej jego twarz wykrzywiał grymas, który w końcu osiągnął stadium wręcz masochistycznego obrzydzenia. – To nasz szef – rzekł Horner. – I kurtyzana Emma – dodał Vorner. – To perwersja – przyznał Sam. – To absolutnie bezwartościowe – stwierdził Landar. – Co??? – spytali wszyscy. – To obrazomontaż – Landar wzruszył ramionami. – Trzeba być chorym, żeby się na to gapić. – No, no! – pokiwał mieczem Vorner. – No właśnie – poparł go Horner. – Tak czy inaczej powinno się dobrze sprzedać – rzekł Sam. – Nic z tego. Zabieramy to. – Jakim prawem? – Landar bawił się sygnetem. – To zostało skradzione, prawnie należy do naszego pana – poskarżył się Horner. – Przykro mi. Z racji zajmowanego przez siebie stanowiska na dworze książęcym, ja tutaj jestem jedynym reprezentantem prawa i nie uznaję waszej skargi – Landar podrzucał sygnet. – W taki razie olewamy prawo – rzekł Vorner i uniósł w górę ostrze miecza. – A to już inna para obuwia – stwierdził filozoficznie Landar i z krzaków wyłoniły się cztery postacie. – Ale jeżeli przyjmiemy, że prawo ma ten, kogo jest więcej, to w takim wypadku znowu musicie się pogodzić z porażką. Vorner, w przeciwieństwie do Hornera wiedział, kiedy należy powiedzieć do widzenia. – Do widzenia – powiedział, ciągnąc za sobą Hornera, – ale ostrzegamy, że będziemy składać apelację. – Co będziemy robić? – Horner pozwolił się odciągnąć. – Wrócimy w większej kupie – wytłumaczył koledze Vorner i obydwaj szybciutko zniknęli za rogiem. – Jestem pod wrażeniem – odezwał się Sam. – Ładną gadkę im wcisnąłeś. – Ależ skąd – zaprzeczył Landar. – Jestem nadwornym wizjonerem, szefem lokalnego gangu dla nieletnich i jestem również na jak najlepszej drodze, żeby stać się następcą tronu przez wżenienie się. To wszystko prawda. – Jeżeli mógłbym coś dla ciebie zrobić – w ciemności błysnął rząd białych zębów Sama, – a właściwie dla was… – Och… my po prostu czasami pomagamy zbłąkanym turystom. Ale… możesz chyba postawić nam po kuflu piwa. Szczególnie, że tuż obok jest taka milutka knajpka, nazywa się… • • • Różowy smok imieniem Alduś przebiegł radośnie przez ścieżkę i zatrzymał się na jej skraju, wąchając wysokie storczyki. – Jest uroczy, prawda? – spytała księżniczka. – Tak, on też wygląda ślicznie… – potwierdził Landar. – Dziękuję. – …na tle tych jasnoniebieskich cudownych storczyków. – Hm. Alduś zamerdał ogonkiem i ruszył truchtem za nimi. – To najmilszy prezent, jaki otrzymałam w życiu. – Pomyślałem po prostu, że skoro i tak już trafił do rzeźni, będzie mu wszystko jedno – mruknął Landar. Usiedli na ławce i księżniczka zerwała koniczynę szesnastolistną: – Kocha, jest bogaty, jest bogatym księciem, jest bogatym księciem z perspektywami, jest bogatym księciem z perspektywami, który kocha, zginie w wypadku zanim mnie pozna… – Co ty wyprawiasz?! – Landar uświadomił sobie, że wróżba dotyczy go w bardzo małym stopniu. – Wróżę sobie. A co, nie wolno mi? – To bzdury. Jeśli chcesz ja ci powróżę. Jestem w końcu wizjonerem. – Tak, ale powiedziałeś mojemu ojcu, że dzisiaj będzie padać. – Eeee… dzień się jeszcze nie skończył. – No i mówiłeś, że wygra wojnę z piratami w tym tygodniu. – Tydzień też się jeszcze… – A wczoraj piraci zatopili całą naszą flotę. – Chcesz żebym ci powróżył, czy nie?! – Dobra. Landar wziął ją za rękę, zamknął oczy i wtedy z tyłu dobiegł go znajomy głos: – Najcięższe kasztany spadły mi wczoraj na głowę. – Obserwowałem to z plaży, po drugiej stronie mostu – odparł drugi głos i dodał – Co za bałwan wymyśla te hasła? – Pewnie ten sam, który pisze to opowiadanie – stwierdził ten pierwszy i w tym samym momencie Tassa, bogini śmierci wyznaczyła datę pogrzebu dla obydwu na najbliższą sobotę. Księżniczka poruszyła się nerwowo: – No? – Co? – Landar starał się myśleć, tymczasem z tyłu dobiegała go rozmowa: – Więc u pana wszystko jest dopięte na ostatni guzik. – Prawie. – Co to znaczy, prawie? – Mój rozporek ostatnio… znaczy, kiedy ostatnio… – Ja się pytam o pański wycinek planu. – A, tu w porządku. Ale jeżeli chodzi o ten świstek, gdzie wszystko było zapisane, to właśnie chciałem powiedzieć, że ostatnio w czasie śniadania… – Pan na pewno odpowiada za policję w tym mieście…? Landar o mały włos nie spadł z ławki. – Widzisz tego faceta na ławce za nami? – spytał. – Czy to on…? – księżniczka wychyliła się w kierunku sąsiedniej ławki. – Ależ Landar, to jest jakiś facet pod trzydziestkę. I do tego jest szefem naszej policji. – A ten, z którym rozmawia? – Och, daj spokój. Ten jest jeszcze starszy od niego. W dodatku kogoś mi przypomina… kogoś bliskiego… Jeżeli naprawdę chcesz mi wmówić, że któryś z nich jest moim księciem, to musisz być żałośnie zazdrosnym… – Cicho! Muszę posłuchać o czym mówią. – No tak. Idziesz ze mną na spacer, a kiedy chcę pomyśleć o miłości mojego życia, podsłuchujesz rozmowy jakichś dziadków. W takim razie zostań tu sobie, a ja idę na poszukiwanie mojego jedynego. On mnie zrozumie i będzie… Landar trenował kiedyś magię. Ale pierwsza zasada mówi: wszelkie zaklęcia paraliżujące, uspokajające i tym podobne tracą o połowę swoją skuteczność, kiedy ich obiektem staje się kobieta. Wobec tego zastosował znacznie skuteczniejszy sposób. – Siadaj i zamknij się – warknął. – Poskarżę się… – zaczęła księżniczka, ale wzrok Landara upewnił ją, że jeśli się nie zastosuje do jego prośby może nie mieć okazji do skarżenia się komukolwiek. – Więc wszystko jest już przygotowane? – pytał nieznajomy. – Owszem. – A znalazł pan kogoś do tej roboty? – Mam go u siebie. – Zgodził się? – Jeszcze nie, ale jesteśmy na jak najlepszej drodze. – Proszę się pospieszyć, turniej zaczyna się za trzy dni. – Powtórzmy to jeszcze raz. Pan wygrywa ten turniej, wtedy ten ktoś załatwia tego, o kim wiemy i pan, jako zwycięzca okryty chwałą zajmuje jego miejsce na tronie Tor – Lin. – Tak właśnie wyglądają szczegóły. – A wtedy ja dostaję swoją gubernię. – Słucham? – Moją gubernię! – A tak, tak, porozmawiamy jeszcze o tym. To do widzenia. Tylko, żeby ten ktoś był fachowcem. Robota musi być na medal. – To jeden z najlepszych ludzi w swojej branży w całej Kalambrii. Aha, miał mi pan coś pokazać… To było… – Tak, pamiętam, mam to u siebie w hotelu. – Tylko że kurtyzana Emma nie pamiętała pana, kiedy ostatnio… – Kobiety mają słabą pamięć. Jak się spotkamy następnym razem, to pokażę to panu. Do widzenia. Landar usłyszał, jak ktoś wstaje z sąsiedniej ławki i rusza aleją w ich kierunku. Chwycił księżniczkę i zaczął ją namiętnie całować. Gomez minął ich i poszedł dalej, pogwizdując walczyka. – Nie wiem, co to miało znaczyć, Landar, ale jeżeli chciałeś mnie w ten sposób przeprosić, to jesteś gburem. Gruboskórnym gburem. Gruboskórnym głupim gburem! – Co mówiłaś, rybko – Landar oderwał zamyślony wzrok od oddalającego się rycerza. – Później odprowadzę cię do domu, bo teraz się strasznie spieszę. Cześć! • • • |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Terroryzm, czyli jak torliński skarbiec rabowano
— Paweł Dębek
Alternatywy biblijne
— Paweł Dębek
Ostatnie Archiwum X
— Paweł Dębek
