Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Tomasz Wojtaś |
| Tytuł | Szansa |
| Opis | Autor pochodzi z Lublina, z wykształcenia jest filozofem, a pisanie traktuje jako rozmowę z samym sobą (czasami ciekawą, często irytującą, ale zwykle wartą zachodu). |
| Gatunek | realizm magiczny |
SzansaTomasz WojtaśSzansaW tej samej chwili wszedł do salonu Korbet i podał nam kieliszki wypełnione żółtawym napojem. Kiedy go spróbowałem, kiwnąłem z uznaniem głową. Był cudownie orzeźwiający – schłodzony, o subtelnie miętowym podtekście i smaku nieznanego mi owocu. Po chwili poczułem, że robię się głodny. – Jednak moje wystąpienie nie dorasta do wystąpienie pana Korbeta – powiedziałem. – Było ono… jak ten aperitif: orzeźwiające i zaostrzające apetyt na wiedzę. To było niesamowite! – Dziękuję panu bardzo – Korbet ukłonił się w moją stronę. – Jednak uznanie należy się hrabiemu Starnickiemu. To on opracował tekst przemówienia.  Ilustracja: Agnieszka Majchrzak Spojrzałem zdziwiony na starego człowieka. – To prawda – skinął głową hrabia. – Jednak bez Michała byłoby ono martwe jak spróchniały pień. To on wlał w nie życie. Twoje zdrowie, Michale! Unieśliśmy kieliszki. – Nasza obecność na tej konferencji… – hrabia zaśmiał się nagle – to pewnego rodzaju kaprys. Nie zależy mi ani na naszym wystąpieniu, ani tym bardziej na wystąpieniach innych. Jeżdżę z Michałem na różne sympozja i konferencje, ale wolałbym, żeby ich w ogóle nie było. Szkoda tych biednych drzew, z których zrobi się papier i wydrukuje materiały pokonferencyjne. Ale pal ich wszystkich licho. Zapraszam na obiad. – Obawiam się, że nie bardzo rozumiem, co chce mi pan przez to powiedzieć – rzekłem, siadając za stołem. Przygotowane dania wyglądały znakomicie. Nie czekając na dodatkowe zaproszenie, zacząłem jeść. – Chcę powiedzieć, że konferencje służą mi wyłącznie do celów towarzyskich – wyjaśnił hrabia, dając znak Korbetowi, by nalał wina. – Dzięki nim mogę poznać tak znakomitych ludzi jak pan. – Hrabia wychylił wino i pochylił się nad potrawką. Obiad był zdumiewająco smaczny; jeszcze nigdy w życiu nie jadłem takich wspaniałości. Dla samego posiłku warto było przyjąć zaproszenie. A i wino, którym nas częstował Korbet (powinienem dodać, że nie siedział z nami przy stole, lecz nam usługiwał), było znakomite. Kiedy skończyliśmy deser, Starnicki wstał od stołu, ale nie usiadł na wózku, lecz poprosił mnie, bym służył mu ramieniem. Przeszliśmy w ten sposób do biblioteki, w której hrabia usiadł na fotelu i biorąc przygotowaną przez Korbeta fajkę, oznajmił wesoło: – A teraz nadszedł czas na prawdziwy deser. Proszę, niech pan się rozejrzy po moich zbiorach. Nie musiał tego powtarzać, bo kiedy tylko weszliśmy do biblioteki, uderzył mnie jej rozmiar; zajmowała, na pierwszy rzut oka, pięćdziesiąt metrów kwadratowych. Książki leżały na półkach stojących przy ścianach bądź rzędami naprzeciw wejścia. Byłem w bibliofilskim szoku, rozglądając się między nimi i biorąc do ręki poszczególne woluminy – dostrzegłem pierwsze wydania dzieł Locke’a i Hume’a, polskich arian, a nawet oryginał pracy Kopernika. W tej bibliotece kryła się niewyobrażalna fortuna! – Jak się panu podobają moje szpargały? – zapytał hrabia, pykając fajeczkę. – Trochę się tego uzbierało. – Szpargały?! – To przecież tylko zakurzony papier. Spojrzałem na niego zdumiony i dostrzegłem, że przygląda mi się z uwagą. – Więcej byłoby z nich pożytku, gdyby rozpalić nimi ogień i ogrzać paru bezdomnych. Niech pan zajrzy do tej książki w jasnej okładce – rzekł, odkładając na stolik fajkę. – Tak, chodzi mi o tą. Ale niech pan nie patrzy na okładkę. To ma być niespodzianka! Wziąłem wolumin i usiadłem na fotelu stojącym obok hrabiego. To była współczesna książka. Zajrzałem do spisu treści i domyśliłem się, że traktuje o filozofii. Po paru chwilach wyrywkowego czytania tak mnie zainteresowała, że odruchowo spojrzałem na okładkę. Ale nie znalazłem na niej autora i tytułu. – Podoba się panu? – zapytał hrabia. – Jest bardzo interesująca. W sumie traktuje o tym, o czym sam myślę. Ale dlaczego na okładce nie ma autora? – Jak to nie ma? Przecież jest. Spojrzałem na okładkę i z wrażenia zerwałem się z fotela. Widniało na niej moje nazwisko! – Spokojnie! – zaśmiał się Starnicki. – To tylko taka sztuczka. – Sztuczka… – powtórzyłem bezmyślnie, czując, że żołądek podskoczył mi z wrażenia do gardła. – Ale przecież na okładce nic nie było! – I dalej nic nie ma… Spojrzałem jeszcze raz na okładkę. Hrabia miał rację – była pusta, bez tytułu i autora. – Jak pan to zrobił?! – Ja nic, to pan! – Starnicki uśmiechał się zadowolony. – Dobry prestidigitator niczego nie robi. Jedynie pozwala, żeby widownia sama się łudziła. Nie wiem dlaczego, ale poczułem na karku zimne krople potu. Spojrzałem na hrabiego, ale dojrzałem w nim jedynie ubawionego swoim żartem starca. – W tej książce były… – zacząłem niepewnie, próbując uspokoić oddech – moje przemyślenia, rzeczy, które ostatnio mnie nurtują, zagadnienia, z którymi próbuję sobie poradzić… Przecież to są moje myśli! – Oj tam, od razu pana. To tak jakby powiedzieć, że idea dobra należy wyłącznie do Platona. Niech pan spojrzy na to szerzej. Nie mogłem oderwać wzroku od Starnickiego. – Zainteresował mnie pan swoim wystąpieniem – powiedział nagle, zmieniając temat. – Nazwałbym pana humanistycznym mizantropem, bo chociaż nie ufa pan ludzkości, to dba pan o jej najgłębsze wartości. To naprawdę interesujące. Czuję też w panu głęboką wiarę, że istnieje jakaś, scalająca tę marną rzeczywistość, prawda, dla której warto poświęcić życie – podniósł fajkę do ust, próbując ją na powrót zapalić, bo przed minutą zgasła. – Słodka potęga naiwności. Próbuje pan wyjść z platońskiej jaskini, wybierając samotność, bo ludzka masa potrafi jedynie łudzić, ale zapomina pan, że światło, które zaleje pana na zewnątrz, może oślepić. I co wtedy? Zostanie pan zupełnie sam, w dodatku ślepy… – zaniósł się śmiechem, ale po chwili zgiął się wpół, targany kaszlem. – Absurdalne ludzkie namiętności… Zamilkł, jakby zatopił się we własnych myślach. Korciło mnie, żeby wyjść i zapomnieć o nim, tym bardziej że wydawał się szalony. Jednak nie byłem w stanie – ciekawość przykuła mnie do fotela skuteczniej niż najcięższe łańcuchy. Starnicki, jakby odgadując moje myśli, uśmiechnął się po raz kolejny. – Wiem, że wydaję się panu ekscentryczny, ale jak pan pożyje tak długo jak ja, będzie pan taki sam. Spoglądałem na niego zaintrygowany, nie wiedząc, co mógłbym mu odpowiedzieć. – Dlaczego pan mnie zaprosił? – zapytałem w końcu. – Z ciekawości. A z jakiegoż by innego powodu? – pyknął ze swojej fajeczki i spojrzał na mnie z rozbrajającą szczerością. Przez moment siedziałem zdumiony, nie wiedząc, czy poczuć się poniżonym i zignorowanym, ale w następnej chwili zaśmiałem się. Chyba po raz pierwszy od przestąpienia progu tego domu. – Z ciekawości? – powtórzyłem. – Jak najbardziej. Po prostu musiałem pana poznać. – Ale w sumie po co? Jestem zwykłym, szarym człowiekiem. Nie lepiej było zaprosić kogoś innego? – A kogo? Chłopców, którzy bawią się w Indian? Ton głosu hrabiego, w którym tkwiło autentyczne zdziwienie moim pytaniem, rozbawił mnie. Twarz tego starca, jego ironiczne podejście do świata i absurdalność sytuacji, w jakiej się znalazłem, przerosły moją powagę. Przeprosiłem za mój śmiech, chociaż z oczu hrabiego wyczułem, że nie miał mi tego za złe; wręcz przeciwnie – tliła się w nich wyraźna iskierka rozbawienia i przyjaźni. Poczułem się rozluźniony, chociaż tkwił jeszcze we mnie niepokój po „sztuczce” hrabiego. – A teraz… – zacząłem, spoglądając na trzymaną w dłoni książkę. – A teraz, kiedy otworzę książkę na dowolnej stronie, co zobaczę? – Nie wiem – odrzekł hrabia. – Być może to, co chciałby pan zobaczyć. A cóż by innego? Ważyłem przez chwilę jego słowa, po czym otworzyłem książkę na przypadkowej stronie i zacząłem czytać na głos: - Podoba się panu? – zapytał hrabia. – Jest bardzo interesująca – odparłem. – W sumie traktuje o tym, o czym sam myślę… Zrobiłem pauzę, wziąłem głęboki oddech i czytałem dalej: – Jak to nie ma? – zdziwił się hrabia. – Przecież jest! Spojrzałem na okładkę i z wrażenia zerwałem się z fotela. Widniało na niej moje nazwisko! Zamknąłem książkę, nie wiedząc, co o tym myśleć. Ten starzec naigrawał się ze mnie albo chciał mi coś zakomunikować. Milczałem przez dłuższą chwilę, patrząc na jego twarz, w oczekiwaniu na jakieś wyjaśnienia, ale nie doczekałem się. Hrabia wpatrywał się we mnie i zdawało się, że nasze milczenie nie będzie miało końca. I nagle poczułem, że w czasie tej milczącej chwili zdobyłem coś niezrównanie cennego. Albo straciłem to na wieki. Wrażenie było tak silne, że zachwiałem się na krześle i byłbym z niego spadł, gdyby nie słowa hrabiego: – Dużo zyskałem ze spotkania z panem. Odmłodziło mnie ono o kilkadziesiąt lat. – Uśmiechnął się, odkładając na bok fajkę. Uniósł się z fotela i poprosił gestem, bym pomógł mu się podnieść. Wydał mi się w tamtej chwili, na przekór jego słowom, niewyobrażalnie stary; tak jakby w ostatnich minutach uszła z niego cała witalność. – Proszę mi wybaczyć, ale mój wiek upomniał się o swoje prawa – dodał. – Szkoda, że nie mogę się panu niczym odwdzięczyć. Odruchowo omiotłem wzrokiem bibliotekę i pomyślałem, że mógłbym poprosić go o jakiś wolumin. Byłem pewien – nie wiem dlaczego – że podarowałby mi nawet oryginał pracy Kopernika. Ale niczego nie chciałem. Wszystko wydawało mi się nierealne – moja wizyta w tym domu, hrabia, jego słowa, a nawet ja sam. Ruszyliśmy w stronę salonu. Po drodze Starnicki poprosił mnie, żebym zaprowadził go jednak do sypialni. Kiedy stanęliśmy na jej progu, uścisnął mi dłoń: – Naprawdę było mi miło pana poznać. Odpowiedziałem na uścisk i nie mogąc wydusić z siebie słowa, odwróciłem się w stronę wyjścia. Idąc korytarzem, czułem, że hrabia patrzy za mną. Kiedy uchyliłem drzwi wejściowe, przymknąłem oczy, bo zalało mnie ostre, słoneczne światło. Pochylając głowę, ruszyłem ku bramie, i idąc tak, poczułem – sam nie wiem czemu – narastające uczucie samotności. Wydawałem się sobie ślepym żebrakiem, brnącym bez celu przed siebie, zdanym na pastwę przypadku i ludzkiej obojętności. Ale to wrażenie zniknęło równie szybko, jak się pojawiło. Kiedy minąłem bramę i stanąłem na ulicy, poczułem przypływ energii, jakiej od bardzo dawna nie doświadczyłem. Odetchnąłem głęboko i nagle zdałem sobie sprawę, że ciągle trzymam w dłoni książkę – przedmiot „sztuczek” hrabiego. Przez chwilę nie wiedziałem, co z nią zrobić – zwrócić ją, czy też potraktować jako prezent. Ale zanim się zdecydowałem, wyrósł nagle przede mną spotkany przed paroma godzinami policjant, wypatrując czegoś za moimi plecami. – Przepraszam… – wydukał wyraźnie zmieszany. – Czy nie stał tu dom? Zdawało mi się, że spotkałem pana, jak do niego wchodził… Spojrzałem za siebie, ale zamiast domu dostrzegłem jedynie przystrzyżone krzaki. – No co pan? – rzuciłem. Udając rozbawienie, przeszedłem raźno na drugą stronę ulicy. Ale w głębi duszy zadawałem sobie z lękiem pytanie, czy kiedykolwiek zrozumiem to, co mnie dzisiaj spotkało.  |
Zgadzam się, że tekst daje pole do wielorakich interpretacji. Dla mnie jednak zbyt rozmyty, za mało wyrazisty. Poza tym sztuczki typu jest a za chwilę nie ma zbyt wyeksploatowane. Ile lat ma główny bohater? Podejrzewam, że jest w wieku większości referentów, około 60, ale nie dopatrzyłam się tej informacji. Głównym plusem jest atmosfera, specyficzny klimat.
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Viral-Karma
— Tomasz Wojtaś
Nigdy nie budź śpiących słów
— Tomasz Wojtaś
Dom marzeń
— Tomasz Wojtaś
Ciekawy tekst - mało dynamiczny, pełen niedopowiedzeń, ale intrygujący. Nasuwa mi się kilka możliwych interpretacji tego, co spotkało bohatera, a to, jak sądzę, dobrze świadczy o opowiadaniu :)