Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Maciej Sadlik |
| Tytuł | Radość tworzenia |
| Opis | Autor pisze o sobie: Mam 18 lat i jestem kiepskim uczniem dobrego liceum. „Radość tworzenia” to moje pierwsze opowiadanie, które ukazuje się na łamach „Esensji”, pierwsze, które ukazuje się gdziekolwiek i generalnie pierwsze, które w ogóle skończyłem. |
| Gatunek | groza / horror, realizm magiczny |
Radość tworzeniaMaciej SadlikRadość tworzeniaAle było już za późno. Drzwiczki uchyliły się, a na Billy’ego runął grad kolorowych kulek. Odskoczył odruchowo i wpadł na drugi rząd szafek, hałasując niemiłosiernie. Pstrokata powódź nie miała końca, upodobniając podłogę szatni do basenu z piłeczkami, w którym bawią się małe dzieci w centrach handlowych, gdy ich rodzice robią zakupy.  Ilustracja: Agnieszka Majchrzak – Tak, świetny kawał! – krzyknął do szafek. – Naprawdę ekstra. Uśmiałem się tak, że… Nagle urwał, bo dokładniej przyjrzał się wysypisku. To nie były kolorowe piłeczki. To były zrolowane skarpetki. Dziesiątki, może setki zwiniętych w kulki skarpetek. Billy cofnął się, znowu zawadzając o szafkę. Rzucił ostatnie spłoszone spojrzenie na barwną kupkę i czmychnął z szatni tak szybko, jak tylko potrafił. Tuż za drzwiami zatrzymały go wrzaski i śmiechy, jak gdyby wkroczył na własne przyjęcie-niespodziankę. Stał tam Mike z paroma kumplami z klasy. Śmiali się do łez, podtrzymując nawzajem. Ktoś leżał już na podłodze, tarzając się z radości. – Ale nuuuuuumer! – Widzieliście jego minę? – No, o mało nie zrobił w gacie! – Billy… – wykrztusił Mike, wciąż zanosząc się śmiechem – i jak, Billy? Chyba udało nam się… hahaha!… cię przestraszyć! Billy milczał, wpatrywał się w nich w osłupieniu. – To wy? – No nie mogę, hahaha! – Nie, skarpetkowe duchy… – Mike uśmiechnął się, tym razem jakby bardziej przyjaźnie. – Jasne, że my, młotku. Załatwiałem skarpetki od połowy szkoły, żeby to zorganizować. – I co, mieliście niezły ubaw, co? – krzyknął Billy. – Ziom, spokojnie – powiedział Mike, tłumiąc resztki śmiechu. – W końcu chciałeś się przestraszyć skarpetek, nie? Zrobiłem, jak chciałeś! Billy przytaknął i nagle poczuł falę wdzięczności wobec kumpla. – Dzięki, Mike – jęknął. – To rzeczywiście był niezły numer. I faktycznie, o mało się nie… I cała grupka wybuchła śmiechem, a Billy śmiał się z nimi. Chichotali i wrzeszczeli, dopóki jakiś nauczyciel ich nie zganił. Potem ktoś zauważył „ten karygodny bałagan” i musieli posprzątać całą szatnię. To troszkę popsuło im humory, a zwłaszcza Billy’emu, który w górze skarpetek odnalazł swoje własne. Szare i wełniane, całkowicie nijakie. Ale był pewien, że to te, w końcu już tyle razy się ich wystraszył. Wydarzenia ostatnich dni może rzeczywiście troszkę pomieszały mu spojrzenie na kosz z bielizną, i choć teraz Billy wolał nie zaglądać za często do szafy i nie gasić światła, gdy zasypiał, miało to swoje dobre strony. Prawie skończył swoje opowiadanie. Teraz był z niego naprawdę zadowolony i czuł, że spisane pod wpływem impulsu myśli miały niepokojący i mroczny wydźwięk. Chyba w końcu mu się udało. Wydrukował kopię dla Mike’a, a ten, o dziwno, pokiwał głową z uznaniem. – Nieźle, ziom – powiedział. – Całkiem nieźle się to czyta. Jak nic, to ta nasza niespodzianka dobrze ci zrobiła. Umieram z ciekawości, jak to zakończysz. Przydałby się mocny kop na koniec. – Właśnie – zgodził się Billy. – Ale, do diabła, nie mam żadnego pomysłu na zakończenie! Faktycznie nie miał i nic nie przyszło mu do głowy przez cały weekend. Przez to wrócił do szkoły markotny i obrażony na wszystkich. Skarpetek miał już serdecznie dosyć i najchętniej skasowałby całe to opowiadanie. – Sam nie wiesz, czego chcesz – zawyrokował Mike, robiąc mądrą minę. – Wiem, to znaczy… No wiesz… – Billy spojrzał na niego rozpaczliwie. – Coś takiego. Niespodziewanego. Strasznego. Psychodelicznego. – Psychodelicznego? No, trzeba było tak od razu – Mike zaśmiał się ochryple. – To dlaczego nie napiszesz tego, jak będziesz na fazie? – Co!? – No nie mów, że nie wiesz, o co biega. Połowa pisarzy była na haju podczas pisania. – No co ty! – Serio! Mówię ci, ziom, nikt tak nie wali w kocioł ani nie daje w żyłę jak artyści! Billy patrzył na niego podejrzliwie. – I co, że niby ja mam… – Myślę, że to może pomóc. – Ale… – Nie damy ci żadnego syfu, nie bój się. Mała dawka, lekki odlot, zakończenie samo się napisze. – Czy ja wiem… – Słuchaj, ziom. Nie kupimy żadnego dziadostwa od jakiegoś dilera. Weźmiemy ci legalny towar z funshopu. No… – dodał zniecierpliwiony – z funshopu. Sprzedają tam takie niby… dragi. Takie, no wiesz, dopalacze na imprezki i taki tam. Billy słuchał z otwartymi ustami. To mogło być niezłe wyjście. – Weźmiemy ci „kosmiczny odlot”. Mówię ci, próbowałem raz i czułem potem, że sam mógłbym napisać niezłe science fiction. – Myślisz, że mógłbym spróbować? – No jasne, krzywdy se tym nie zrobisz! A nawet jeśli nic nie napiszesz, to będziesz miał niezapomniany wieczór. – Wiesz… Chyba mógłbym… spróbować. – Pewnie, ziom! Przygotuj kaskę na pojutrze, bo wujek Mike przyniesie ci mnóstwo smakołyków! Jeśli chodziło o używki, Mike był niezwykle słowny. W środę pojawił się uradowany i pokazał Billy’emu małe pudełko – z miną, jakiej mógłby pozazdrościć Święty Mikołaj. – Oto i gość specjalny – zaśmiał się, prezentując pstrokate opakowanie. Billy przestudiował je ostrożnie. – Dlaczego tu napisano: „Nie do spożycia przez ludzi"? – E tam, to taki chwyt, żeby nikt ich nie zaskarżył. – Widząc minę Billy’ego, dodał po chwili: – Daj spokój! Od tego nikt nie zginął. A tu mam jeszcze coś ekstra! Pomachał mu przed nosem małą saszetką. – Anielski pył! Rozpal niewielką kupkę proszku, a już po chwili odlecisz do krainy niebiańskiej szczęśliwości, gdzie nic nie jest takie, jakie się wydaje! No, przynajmniej tak piszą na opakowaniu. Ale zapal to sobie, może ci pomoże. A tego „kosmicznego odlotu” łyknij ze dwie tablety. No, będzie dobrze, zobaczysz! Teraz spadaj, policzymy się, jak napiszesz zakończenie! I ma być zajebiste, słyszysz? Billy miał szczęście. Mamy nie było tego dnia w domu, a jeśli wierzyć karteczce na lodówce, miała wrócić sporo po północy. Moment sprzyjał pisaniu. Billy rozpakował swoje tabletki i powąchał je niepewnie. Pachniały niepodobnie do niczego. Skład chemiczny wypisano po łacinie. Trudno, pomyślał Billy i połknął trzy pigułki. Szybko popił wodą i zatarł ręce. Tylko czekać na natchnienie. Nie nadeszło od razu, więc spokojnie uruchomił komputer i wyświetlił swoje opowiadanie. Następnie zapalił dziwaczne kadzidło, które uderzyło go w nozdrza oszałamiającym zapachem. Szybko zmiękły mu kolana. Zakręcił się na obrotowym fotelu. Czuł się coraz lepiej, miał wrażenie, że staje się lżejszy. Przeczytał fragmenty opowiadania, klaskając z radości. Było fenomenalne! Zaraz dopisze jeszcze zakończenie i wyśle go tym bucom z „SF"! Sam nie przypuszczał, że ma aż TYLE talentu! Nagle drzwi na dole zaskrzypiały, a Billy podskoczył jak rażony prądem. Okazało się, że to tylko wiatr, a nie jego mama, mimo to nie mógł opanować drżenia. Powoli kręciło mu się w głowie. Inspiracjo, przybywaj! Do diabła, sam cię znajdę! Świat wyglądał teraz trochę jak oglądany przez krzywe zwierciadło. Billy rozejrzał się łapczywie po pokoju. W kącie leżały jego szare skarpetki. Nie obchodziło go już, czy zawsze tam były ani skąd się wzięły. Wziął je do rąk i wtulił się w nie. – Wystraszcie mnie – szepnął. – Chcę się bać! Chcę nastraszyć cały świat! Skarpetki milczały. – Ach, to tak – mruknął Billy. – Mamicie mnie, gdy się tego nie spodziewam, ale gdy sam tego chcę, odrzucacie mnie w kąt. W rzeczywistości to on odrzucił je w kąt, śmiejąc się nieprzytomnie. Wstał z klęczek i zatoczył się. Runął na łóżko, cały czas chichocząc. Sturlał się na dywan, twarzą wpadając w… szare skarpetki. – Myślałem, że pokazałem wam, gdzie wasze miejsce – warknął. – Spieprzajcie do szafy! Niedbale doczołgał się do szafy, wysunął szufladę na bielizną i krzyknął z przerażenia. Skarpetki zniknęły. Przynajmniej jego zwykłe skarpetki, kolorowe, poprzecierane, nigdy niedobrane w pary. Zamiast tego pojawiły się dziesiątki szarych skarpetek, takich samych jak te, które trzymał w ręce. Wyrzucił je szybko, jak gdyby zaczęły go parzyć. Zatrzasnął z impetem szafę i pobiegł w drugą stronę pokoju. Drzwi szafy uchyliły się z wolna. Billy cały dygotał. Szafa też to robiła, co było bardziej niepokojące. Drzwiczki stanęły otworem, a szuflada zaczęła się wysuwać. Chłopak wydał cichy pisk. Wnętrze szuflady kotłowało się, jak gdyby w środku grasowały półdzikie koty. Nagle, z czymś podobnym do wahania, szara skarpetka wychyliła się i wyskoczyła z szuflady niczym pstrąg z górskiego strumienia. Przeczołgała się do tyłu i znieruchomiała. – To nie dzieje się naprawdę – szepnął Billy, klepiąc się po twarzy. Kolejne skarpetki wyskakiwały, przypominało to teraz zrzut spadochronowy. Formowały na podłodze bezładny oddział, wijąc się w wielkiej kupie. Para na przedzie wyglądała zupełnie jak twarz, którą ujrzał pierwszej nocy. Bezładna masa uniosła się, formując coś zbyt człekokształtnego jak na skarpetki. Skarpetowy stwór zabulgotał. Billy krzyknął rozpaczliwie i rzucił się do ataku, zaciskając powieki. Po drodze zatoczył się, uderzył o łóżko, ale stwór stał nieporuszony. Billy runął na niego z impetem, kopiąc, plując i szarpiąc. Rozrywał wełniane ciało stwora na kawałki, darł szarą tkankę, aż z ust pociekła mu piana. Potwór nie dawał za wygraną. Oderwane skarpetki oblepiały ciało Billy’ego niczym pijawki. Coraz trudniej było mu się ruszyć, mimo to zdołał odskoczyć i dosięgnąć klawiatury. Resztkami sił zaczął zawzięcie tłuc w klawisze. Wierzył, że przyszło mu się zmierzyć z własnym dziełem, zupełnie jak doktorowi Frankensteinowi. Wiedział już, co musi zrobić. Musiał napisać zakończenie. Sprawić, by stwór przestał istnieć. To była jedyna szansa i Billy uchwycił się jej ze wszystkich sił. Pisał, dopóki skarpetowy stwór nie rozwarł paszczy i nie runął na niego, zwalając z krzesła. – Billy, wróciłam! Przepraszam, że tak to się przeciągnęło. Ale wstawaj już, zaraz musisz iść do szkoły! Billy? Billy, śpisz jeszcze? Na schodach rozległy się kroki i po chwili mama Billy’ego stała już w drzwiach jego pokoju. Zatrzymała się w progu, nie wierząc własnym oczom. Pokój syna zwykle był zabałaganiony, ale teraz wyglądał, jakby przeszło przez niego tornado. Książki i ubrania walały się po ziemi, krzesło i biurko leżały przewrócone. Monitor wciąż świecił. Mama przyjrzała mu się lepiej. Widniejący tam tekst przeraził ją bardziej niż widok pokoju. Dziesiątki niezrozumiałych słów, jak gdyby ktoś na ślepo tłukł w klawiaturę. A na koniec jedno jedyne czytelne słowo, przerażające w swej samotności: Pomocy. Matka chłopca podniosła wzrok i krzyknęła. Jej syn leżał za łóżkiem, poskręcany w niemalże akrobatycznej pozie. Dotknęła dłoni Billy’ego, była przerażająco zimna. Odchyliła jego głowę i krzyknęła raz jeszcze. Tym razem krzyczała bardzo długo. Billy był z całą pewnością martwy. Oczy miał wywalone na wierzch w wyrazie bezgranicznego przerażenia. A z ust wystawała mu wepchnięta aż po gardło para szarych, wełnianych skarpetek.  |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Świetne, faktycznie czuć tu Kinga, ale to dobry wzorzec. Powodzenia !