Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
The Dreaming – magia, marzenie i opiumW ramach imperium DC Comics istnieje wydawnictwo Vertigo. Firma ta znana jest z dość specyficznej tematyki – „weird tales”, czarne komedie oraz tzw personal horror, będącego mieszanką thrillera, psychodramy i klasycznego horroru. Serie wydawane z obowiązkowym znaczkiem „sugerowane dla dojrzałego czytelnika” drobiazgowo analizują ludzkie lęki, fobie, stan naszej pamięci, możliwe reakcje na spotkanie z nadnaturalnym… I taka też jest zapoczątkowana w styczniu 1996 roku seria „The Dreaming”.
Darek „Sable” CzywilisThe Dreaming – magia, marzenie i opiumW ramach imperium DC Comics istnieje wydawnictwo Vertigo. Firma ta znana jest z dość specyficznej tematyki – „weird tales”, czarne komedie oraz tzw personal horror, będącego mieszanką thrillera, psychodramy i klasycznego horroru. Serie wydawane z obowiązkowym znaczkiem „sugerowane dla dojrzałego czytelnika” drobiazgowo analizują ludzkie lęki, fobie, stan naszej pamięci, możliwe reakcje na spotkanie z nadnaturalnym… I taka też jest zapoczątkowana w styczniu 1996 roku seria „The Dreaming”.  Okładka wydawnictwa „Wiele rzeczy, które robię, to śnienie na jawie. Kiedy śnię na jawie, po prostu zamykam się i słucham.” (Neil Gaiman) Twórcą serii jest Neil Gaiman, brytyjski pisarz i scenarzysta, w Polsce znany przede wszystkim z napisanej wraz z Terry’m Pratchettem książki „Dobry Omen”, uznawany jest na Wyspach za jedną z ważniejszych postaci sceny komiksowej. Jego „opowieści graficzne”, jak eufemistycznie (i często niesłusznie) określa się komiksy, do których tworzył scenariusze, zdobyły spory rozgłos, a każda nowa seria uznawana jest za wydarzenie. Taką opinię Gaiman wyrobił sobie głównie dzięki fenomenalnej serii „Sandman”, której akcja rozgrywa się w krainie sennych marzeń, fantazji, snów, częstokroć bardziej realnych od otaczającej nas rzeczywistości. Głownym bohaterem serii jest Morpheus, znany też jako Sen – jeden z Wiecznych – potężnych istot, personifikujących najważniejsze aspekty życia ludzkiego. Blady, odziany w czerń i srebro Sen uosabia wszystkie nasze lęki, wiążące się z marzeniami. Jest ponury, enigmatyczny, pewny swego… Nigdy nie wiadomo, czy zdarzenia z jego udziałem nie mogłyby rozgrywać się NAPRAWDĘ. Choć Gaiman jest twórcą i pomysłodawcą całego uniwersum, w serii The Dreaming nie powstał ani jeden komiks z jego scenariuszem. Zresztą – dla Neila Dreaming był bardziej uzupełnienieniem świata znanego z „Sandmana”, próbą pokazania, co dzieje się ze snem na nieuchwytnej granicy z otaczającą nas rzeczywistością. Zamiast tego mamy wielu świetnych scenarzystów, spośród których chciałbym wyróżnić Caitlin Kiernan, będacą główną „stylistką” Dreamingu, nadającą światu niepowtarzalny klimat, pełen bólu, zgorzknienia, ale też Czaru i piękna. W ten sposób można chyba najlepiej określić nurt „personal horror”, obecny nie tylko w komiksie. Całość uzupełniają ilustracje, głównie Chistiana Hoejgaarda i Petera Snejbjerga (najczęstsi współpracownicy Kiernan) oraz niesamowite, magiczne okłądki Dave’a McKean’a, doskonale oddające nastrój serii.  Okładka wydawnictwa Oczywiście to nie wszystko. Wszędzie, w dobrze znanym miłośnikom twórczości Gaimana stylu, poukrywane są aluzje i docinki, nawiązujące przede wszystkim do historii biblijnych. Najlepszy przykład – jednymi z głównych bohaterów serii są Kain i Abel, towarzysząc sadze od pierwszych odcinków. Na początku traktowani są obaj z przymrużeniem oka (kiedy Kain wyjawia, iż nazwał pierwsze miasto w dziejach imieniem swojego syna, Abel zaczyna zastanawiać się nad tym, jakim byłby wujkiem). W trakcie rozwijania się serii „dorastają” również jej bohaterowie – Kain przestaje być wyłącznie zgryźliwym cynikiem o sadystycznych skłonnościach, Abel z kolei wyrasta z roli safandułowatego jąkały, pokazując częstokroć charakter mocniejszy od swojego starszego brata. Galeria postaci nie kończy się tylko i wyłącznie na biblijnym rodzeństwie. Spotykamy również Ewę – pierwszą kobietę, która stała się duchowym przewodnikiem mieszkańców Snu, Luciena – bibliotekarza, opiekującego się księgozbiorem marzeń. Marzeń, które nigdy nie doczekały się realizacji. Napotykamy też Matthew – Kruka, posłańca snów oraz Mervyna – dyniogłowego architekta, budowniczego oraz stereotypowego majstra o manierach godnych nosorożca w jednym. Na osobną wzmiankę zasługują Koszmary. Są to stwory, które zrodziły się z ludzkiego strachu, strach ten podtrzymując, karmiąc się bólem, lękiem i cierpieniem śniących osób. Słabości ukryte w naszych snach, nasze ukryte obawy, paranoje czy traumatyczne wspomnienia stają się źródłem, z którego Koszmary czerpią bez ograniczeń. Najbardziej charakterystycznym przedstawicielem tego grona, a jednocześnie najlepiej chyba opisaną postacią w całej serii jest Corinthian – białowłosy osobnik, który zamiast oczu posiada parę wyszczerzonych szczęk. Corinthian zdaje się być uosobieniem sadyzmu, egotyzmu i ponurego sarkazmu, który znajduje przyjemność w uporczywym doprowadzaniu ludzi na skraj załamania nerwowego. Lecz i on nosi w sobie wiele lęków i bolesnych pamiątek – czasami nie tylko swoich… Czego można się spodziewać po opowieściach, widząc taką galerię bohaterów? Horroru? Wykładów z psychologii freudowskiej? Zabawy konwencjami? Aluzji kulturowych i literackich? Owszem, ale przede wszystkim próby odpowiedzi na nigdy nie rozwikłaną zagadkę – czym rzeczywiście jest sen?  Okładka wydawnictwa Bo tak naprawdę kluczowymi postaciami w Świecie Snu nie są wcale wymienieni bohaterowie. Nie jest nim Morpheus. Nie jest nim Oberon, król Faerie – przepełnionych magią istot zamieszkujących ten tajemniczy świat Głównymi bohaterami jesteśmy my – Śniący. To nasze marzenia są źródłem magii, one kreują wygląd Świata Snu, one częstokroć stają się motorem zachodzących w nim zmian. Śmiertelni pojawiają się praktycznie w każdej z opisanych w The Dreaming historii. Wnoszą w Świat Snu swoje problemy, radości, lęki. Niejednokrotnie starają się w ten sposób znaleźć odpowiedzi na najważniejsze z pytań, których boimy się zadać sobie na jawie. Czasami zostają w krainie marzeń na zawsze… Widoczne jest to również w konstrukcji poszczególnych opowieści. Mocno podkreślona jest np. rola Śmiertelnych w historii Maddie, dziewczyny ze społecznego marginesu, która napotyka na swojej drodze m.in. Luciena czy jego ukochaną Nualę, która… No właśnie. Zdarzają się bowiem podróże w drugą stronę, kiedy to istoty zamieszkujące Dreaming przenoszą się do świata rzeczywistego. Niejednokrotnie rezygnują ze swych magicznych zdolności, wybierając życie zwykłego człowieka. Z miłości, w wyniku klątwy, w wyniku zbyt bolesnych wspomnień wiążących się ze Snem – każdy z nich ma inną historię. Wybór ten często jest dożywotni. Nasz świat rządzi się swoimi prawami, a jednym z nich jest bezwzględne podporządkowanie się upływowi czasu… Lecz zejście na ziemię nie zawsze musi oznaczać zrzeczenie się mocy Snu. Bardzo często wyprawa taka ma na celu odnalezienie jednego ze Śmiertelnych, by zaprowadzić go w krainę fantazji, ewentualnie zmianę równowagi magicznych mocy lub też „zabawę”, w której celują zwłaszcza Koszmary, urządzające sobie potworne rajdy po ziemi, znaczone ludzkim przerażeniem i bezsennymi nocami. A co z Madelaine? Czy Śnienie nie zostawiło jej nic, poza wspomnieniami, których nawet nie jest do końca pewna? Znów powrót do siostry – narkomanki, biedy, zimnego, obcego miasta? Może udało się jej znaleźć za to odrobinę marzeń, magii i zwykłej, niezbędnej wręcz, wiary w świat? Magia, strach, uczucia, imaginacja – jeden twórca nie mógłby chyba tego objąć. I rzeczywiście, w serii pojawiają się dziesiątki autorów i rysowników, z których każdy wnosi od siebie coś świeżego, nowy rys postaci, nowe ujęcie. Mimo to cała historia jest spójna, pojedyncze sagi łączą się ze sobą, tworząc wielowarstwowy obraz świata, który odkrywamy cały czas na nowo. Kolejną dobrą stroną (lub wadą, zależy od podejścia) jest połączenie klimatu „twardego” horroru, przypowieści, psychodramy i parodii, przez co zwolennik każdej chyba konwencji znajdzie tu coś dla siebie.  1 stycznia 2002 |
Sporo już pisałem o Batmanie i Supermanie, przyszła więc w końcu pora wspomnieć o „tej trzeciej”. Księżniczka Diana, alias Wonder Woman, to najważniejsza kobieca postać w DC Comics, z tradycją sięgającą aż do roku 1941 – trzy lata po Kryptończyku i dwa lata po mrocznym rycerzu pojawia się ona, wojowniczka z Rajskiej Wyspy i jej ambasadorka w świecie ludzi. Sześćdziesiąt trzy lata po debiucie bohaterki, niejaki Greg Rucka rozpoczął jeden z najlepszych okresów w jej komiksowym życiu – całość jego (...)
więcej »
Końcówka maja to oczywiście Komiksowa Warszawa i to wydarzenie widać bardzo dobrze w zapowiedziach premier wydawców. Premier szykuje się bardzo dużo, poniżej zwracamy uwagę na część z nich.
więcej »
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
więcej »Ambasadorka pokoju
— Marcin Knyszyński
Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
