Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Pierścień Duszy |
| Tytuł oryginalny | The Spirit Ring |
| Data wydania | styczeń 2004 |
| Autor | Lois McMaster Bujold |
| Wydawca | MT |
| Cena | 9,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Pierścień DuszyLois McMaster Bujold
Lois McMaster BujoldPierścień Duszy– Zęby będą trzymać rubin – wyjaśniła Fiametta. – Granat – poprawił ją mistrz Beneforte. – Rubin byłby jaśniejszy. – I kosztowniejszy. – Myślę, że dobrze by wyglądał na palcu diuka – powiedział Uri. – Odzyskałbyś pieniądze za rubin, mistrzu. – Będzie mój – stwierdziła Fiametta. – Tak? Ma rozmiary jak na palec mężczyzny, panienko. – To pierścień na kciuk – wyjaśniła. – Przez co materiał kosztował mnie dwa razy więcej, niż gdyby był na serdeczny palec – zauważył mistrz Beneforte. – W przyszłości będę uważniej składał jej obietnice. – Czy to magiczny pierścień? – Nie – odparł za nią mistrz Beneforte, głaszcząc się po brodzie. Fiametta spojrzała na niego spod zasłony powiek. Ani się nie uśmiechnął, ani nie zmarszczył czoła, choć czuła, że pod pozorami rozluźnienia uważnie wszystko obserwuje. Okręciła się na pięcie, włożyła pierścień w dłoń kapitana i wstrzymała oddech. Uri obrócił ozdobę w dłoni. Palcem pogłaskał malutką grzywę. Nie zamierzał go jednak wsunąć na palec. W jego oczach pojawił się wyraz zadziwienia. – Mistrzu Beneforte, tak gorzko narzekasz na lenistwo i nieporadność swych pracowników, iż przyszła mi do głowy pewna myśl. Może napiszę do Bruinwaldu, do mego brata, Thura. Ma ledwie siedemnaście lat, ale od małego pracował w kopalni i kuźni. Jest bardzo bystry. Pomagał mistrzowi Kunzowi przy piecu. Nie będzie to zatem wychowywanie młodego zielonego czeladnika, wie już bowiem wiele o metalu, w szczególności o miedzi. No i z pewnością jest teraz większy i silniejszy, niż kiedy widziałem go ostatni raz. Czyż kogoś takiego nie potrzebujesz przy swym Perseuszu Wspaniałym? – Często pisujesz do brata? – spytał mistrz Beneforte, obserwując kapitana obracającego pierścień w palcach. – Nie… Na litość boską! Nie było mnie w domu już cztery lata. Życie górnika jest trudne i tanie. Do dziś prześladują mnie wspomnienia czarnych, wąskich tuneli. Na samą myśl przechodzą mnie ciarki. Już dwa razy zachęcałem Thura, by został gwardzistą diuka, on jednak nie pragnie żołnierki. Rzekłem mu, że nie wie, co dla niego dobre. Chwalebna służba u diuka nie zdołała go wyciągnąć z jamy w ziemi, lecz może wspaniałość sztuki da radę? – Raz jeszcze zamknął dłoń na pierścieniu, po czym oddał go Fiametcie i nieświadomie potarł pustą rękę. – Pracował przy wytopie miedzi, tak? – spytał mistrz Beneforte. – Dobrze. Napisz do niego. Zobaczymy, co się zdarzy. Kapitan uśmiechnął się zadowolony. – Zaraz to zrobię. – Ukłonił się wytwornie Fiametcie, życzył mistrzowi Beneforte miłego poranka i odszedł. Fiametta usiadła na stołku, trzymając w dłoni pierścień. Westchnęła rozczarowana. – Masz rację, tatko. To bezcelowe. Nie potrafię czynić magii. – Tak myślisz? – spytał łagodnie mistrz Beneforte. – Czar nie zadziałał! Włożyłam w niego serce i duszę, lecz nic się nie stało! Nawet na chwilę nie wsunął pierścienia na palec. – Spojrzała w górę, nagle zdając sobie sprawę, że wyjawiła tajemnicę. Mimo to Mistrz Beneforte patrzył na nią raczej z zamyśleniem w oczach niż z gniewem. – Nie byłam nieposłuszna, tatko. Nie kazałeś mi nie czynić magii przy pracy nad pierścieniem. – Bo nie poprosiłaś o to – odparł wprost. – Dobrze wiesz, że nigdy bym cię do tego nie zachęcił. Magia metalu jest zbyt niebezpieczna, by kobiety miały z nią do czynienia. A raczej tak mi się zawsze zdawało. Teraz zaczynam się zastanawiać, czy nie lepiej jest czegoś cię nauczyć, niż pozostawić bez kształcenia, bo wtedy grozić nam będzie większe niebezpieczeństwo. – Tatko! Bardzo się starałam użyć tylko najświętszych czarów! – Wiem o tym… Myślisz, że uda ci się coś ukryć, Fiametto? – dodał, widząc jej niepokój. – Jestem mistrzem, dziecko. Nawet inny mistrz nie mógłby zajrzeć do mych ksiąg i użyć mych narzędzi bez mej wiedzy. – Ale magia zawiodła – jęknęła. Wziął od niej pierścień i obejrzał go, obracając w świetle. – Za te podchody i oszustwa powinienem cię zbić… – odwinął fartuch spoczywający na końcu ławy i zacisnął wargi. – Użyłaś zaklęcia prawdziwej miłości mistrza z Cluny, prawda? Skinęła ponuro. – Ten czar nie tworzy prawdziwej miłości, dziecko. Gdyby to czynił, sama nazwa byłaby przyczyną sprzeczności, albowiem magicznie pobudzone uczucia nie są prawdziwe. Ten czar jedynie ujawnia prawdziwą miłość. – Och. – Być może twój czar nawet zadziałał, choć magia mistrza z Cluny nie jest dla uczniów. I ujawnił tylko tyle, że przystojny, choć ospowaty kapitan Ochs to nie twa prawdziwa miłość. – Ale… ale ja go lubię. Jest miły, uprzejmy, inny niż zwykli nieokrzesani żołnierze. – To po prostu pierwszy mężczyzna, jakiego ujrzałaś, czy raczej zauważyłaś. I ujrzałaś nagiego. – Cóż, to już nie moja wina – rzuciła zrzędliwie. – To te twoje chichoczące koleżaneczki zachęciły cię to tej niestosownej śmiałości. – Za kilka tygodni skończę szesnaście lat, tatko. Wiesz, że szepcze się o zeszłomiesięcznych zaręczynach Maddaleny. Już zaczyna przymierzać ślubną suknię. A wieści dzisiejszego poranka? Julia, córka diuka, ma ledwie dwanaście lat! – To tylko polityka – odparł mistrz Beneforte. – Nie pachnie różami, a śmierdzi. I pamiętaj, by trzymać język za zębami. Jeśli rozejdą się plotki, będę wiedział, kto za nimi stoi. I wiedz też, że lord Ferrante z Losimo ma przeszło trzydzieści pięć lat i wątpliwą reputację. Jego druga żona nie miała jeszcze szesnastu lat – zważ, że była w twoim wieku! – gdy dwa miesiące temu wyzionęła ducha przy porodzie. Nie przypuszczam, by jej los wydał ci się aż tak atrakcyjny. – Oczywiście, że nie! Tyle że… tak nagle… wszystkie zdają się wychodzić za mąż. Tylko ja nie. Wszyscy najlepsi mężczyźni będą zajęci, a ty wciąż będziesz mnie tu trzymał, aż będę stara i gruba, lecz przydatna tobie do magii. „Kochanie, upuść nieco krwi to tej drewnianej miseczki. Tylko kropelkę”. Krew dziewicy. Włosy dziewicy. Siki dziewicy. Pewnego dnia poczuję się niczym magiczna krowa. – To dość nietrafiona metafora, Fia-mia. – Wiesz, co mam na myśli! A potem wydasz mnie za jakiegoś starego koguta o kościstych nogach i głowie łysej jak jajo. – Cóż, bogate wdowy nie wiodą aż tak złego żywota. – Ha! To wcale nie jest zabawne, tatko. Chyba że próbowałeś mnie za kogoś wydać i odkryłeś, że nikt mnie nie chce, bo mam zbyt czarną skórę. Albo za mały posag. – Nikt nie będzie mówił, że moja córka ma za mały posag – parsknął. Zdołał się jednak pozbierać i dodał: – Opanuj swą gorejącą duszę i bądź cierpliwa, Fiametto, aż odleję mego Perseusza, a diuk nagrodzi mnie, jak na to zasługuję. I wiedz jeszcze, że nie kupię ci na męża żadnego biednego żołnierza. Zatrzymam szczęki twych szczebioczących koleżaneczek – do czego większość z nich nie jest przyzwyczajona – i w dniu ślubnej ceremonii córki Prospero Beneforte będą stać z rozdziawionymi ustami! – Oddał jej pierścień. – Zachowaj to świecidełko jako nauczkę, by na przyszłość ufać ojcu, a nie własnej ignorancji. To lwiątko jeszcze zawyje na twym ślubie. „Wypiłam zatrute wino. Ile jeszcze ufności się domagasz?”  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Zwierciadełko, powiedz przecie
— Eryk Remiezowicz
Cudzego nie znacie: Krótki przegląd książek
— Eryk Remiezowicz
