Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Debit
C.J. Tudor
Geniusz zbrodni
Chris Carter
Rozbite lustro
Mercè Rodoreda
Starzyński
Grzegorz Piątek
Winda Schindlera
Darko Cvijetić

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Joe Abercrombie
‹Bohaterowie›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bohaterowie
Tytuł oryginalny	The Heroes
Data wydania	18 kwietnia 2012
Autor	Joe Abercrombie
Przekład	Robert Waliś
Wydawca	MAG
Cykl	Pierwsze Prawo
ISBN	978-83-7480-248-2
Format	764s. 135×202mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Bohaterowie

Joe Abercrombie

« 1 2 3 »

Joe Abercrombie

Bohaterowie

– Nie przywiązywałbym do tego większej wagi. Jestem tutaj tylko ze swoją dwunastką. Nie licząc Brydiana Mokrego, który przed kilkoma miesiącami złamał nogę, więc musiałem go zostawić, żeby się wyleczył.

Czerstwy uśmiechnął się smutno i dźgnął ognisko patykiem, posyłając w górę snop iskier.

– Zawsze stanowiliście zgraną drużynę. Podejrzewam, że teraz stoją wokół Bohaterów z łukami w gotowości.

– Mniej więcej. – Chłopcy Czerstwego drgnęli i szeroko otworzyli usta. Zaszokował ich głos, który dobiegł znikąd, a zwłaszcza to, że należał do kobiety. Cudna stała z założonymi rękami pod jednym z głazów, tak beztrosko, jakby opierała się o ścianę tawerny. Przez ramię przewiesiła szpadę i łuk. – Witaj, Czerstwy.

Stary wojownik się skrzywił.

– Mogłabyś chociaż założyć strzałę na cięciwę i udawać, że traktujesz nas poważnie.

Skinęła głową w stronę ciemności.

– Tam czeka kilku chłopców, którzy chętnie przestrzelą ci twarz, jeśli któryś z was krzywo na nas spojrzy. Zadowolony?

Czerstwy skrzywił się jeszcze bardziej.

– Tak i nie – odparł, a jego ludzie wbili wzrok w luki między kamieniami. W nocnym powietrzu nagle zawisła groźba. – Wciąż służysz temu osobnikowi?

Cudna podrapała się po długiej bliźnie przecinającej ogoloną głowę.

– Nie było lepszych propozycji. Jesteśmy jak stare małżeństwo, które od lat się nie pieprzy, tylko kłóci.

– To tak jak ja i moja żona, kiedy jeszcze żyła. – Czerstwy postukał palcem w obnażone ostrze. – Choć teraz za nią tęsknię. Kiedy tylko cię zobaczyłem, Gnacie, wiedziałem, że nie jesteś sam. Ale skoro wciąż gadasz, a ja wciąż oddycham, to zakładam, że chcesz to załatwić po dobroci.

– Widzę, kurwa, że mnie przejrzałeś – odrzekł Gnat. – Właśnie taki mam plan.

– Moi strażnicy żyją?

Cudna obejrzała się i zagwizdała, a wtedy Scorry Skradek wyślizgnął się zza jednego z głazów. Jedną ręką obejmował mężczyznę z dużą różową plamą na policzku. Wyglądaliby jak dwaj kompani, gdyby Scorry nie trzymał ostrza przy gardle Plamy.

– Przepraszam, wodzu – powiedział jeniec do Czerstwego. – Zaskoczył mnie.

– Zdarza się.

Jakiś wątły chłopak zatoczył się w stronę ogniska, jakby ktoś go mocno popchnął, po czym potknął się o własne stopy i z wrzaskiem runął na długą trawę. Z ciemności za jego plecami wyłonił się Wesoły Yon. W jednej dłoni trzymał opuszczony topór o lśniącym ciężkim ostrzu, a brodatą twarz wykrzywiał mu ponury grymas.

– Dzięki zmarłym. – Czerstwy pomachał patykiem w stronę chłopca, który niezdarnie się podnosił. – To syn mojej siostry. Obiecałem, że będę go pilnował. Gdybyście go zabili, nie dałaby mi spokoju.

– Spał – warknął Yon. – Chyba niezbyt dokładnie go pilnowałeś?

Czerstwy wzruszył ramionami.

– Nikogo się nie spodziewałem. Na Północy mamy pod dostatkiem wzgórz i kamieni. Nie podejrzewałem, że tutaj kogoś one zwabią.

– Mnie nie zwabiły – odparł Gnat. – Ale Czarny Dow poprosił, żebym tu przyszedł…

– A kiedy Czarny Dow o coś prosi… – Brack-i-Dayn rzekł śpiewnym głosem charakterystycznym dla mieszkańców wzgórz. Wkroczył w rozległy krąg porośnięty trawą, zwracając pokrytą tatuażami połowę twarzy ku ognisku, tak że rysy drugiej połowy skryły się w cieniu.

Czerwony Kruk zaczął się podnosić, ale Czerstwy położył mu ciężką dłoń na ramieniu.

– No, no. Wszędzie was pełno. – Popatrzył na topór wesołego Yona, uśmiech Cudnej, brzuch Bracka i nóż Scorry’ego, który wciąż dotykał szyi jego człowieka. Zapewne oceniał swoje szanse, tak jak na jego miejscu zrobiłby Gnat. – Jest z wami Whirrun z Bligh?

Gnat powoli pokiwał głową.

– Nie wiem dlaczego, ale uparł się, żeby za mną podążać.

Jak na zawołanie, w ciemności zabrzmiał dziwny dolinny akcent Whirruna.

– Szogliga powiedziała… że moje przeznaczenie ukaże mi… człowiek dławiący się kością. – Głos odbił się echem od kamieni, zupełnie jakby dobiegał ze wszystkich stron jednocześnie. Whirrun miał świetne wyczucie teatralności, jak każdy prawdziwy bohater. – A Szogliga jest równie stara jak te głazy. Powiadają, że piekło nie chce jej przyjąć. Ostrze nie chce jej zranić. Powiadają, że widziała narodziny świata i ujrzy jego śmierć. Takiej kobiety mężczyzna musi wysłuchać, czyż nie? Przynajmniej tak powiadają.

Whirrun wszedł przez lukę po jednym z brakujących Bohaterów w krąg światła bijącego od ogniska. Był wysoki i szczupły i cierpliwy jak zima; krył twarz pod kapturem. Na jego ramionach niczym nosidło dojarki wisiał Ojciec Mieczy o lśniącej rękojeści z matowego szarego metalu. Zarzucił na niego obie ręce, swobodnie zwieszając dłonie o długich palcach.

– Szogliga powiedziała mi, kiedy, gdzie i jak umrę. Wyszeptała mi to i kazała obiecać, że zachowam tę wiedzę w tajemnicy, ponieważ magią nie należy się dzielić. Dlatego nie mogę wam powiedzieć, gdzie i kiedy to się wydarzy, ale na pewno nie tutaj i nie teraz. – Zatrzymał się w odległości kilku kroków od ogniska. – Ale jeśli chodzi o was, chłopcy… – Whirrun przechylił zakapturzoną głowę, tak że było widać tylko czubek jego spiczastego nosa, ostrą linię szczęki oraz wąskie usta. – Szogliga nie powiedziała, kiedy wy odejdziecie. – Nie poruszył się. Nie musiał. Cudna popatrzyła na Gnata, po czym przewróciła oczami w stronę rozgwieżdżonego nieba.

Jednakże chłopcy Czerstwego nie wiedzieli, że Whirrun powtarza te słowa po raz setny.

– To Whirrun? – szepnął jeden z nich do kompana. – Whirrun Rąbnięty? To on?

Jego towarzysz nie odpowiedział, tylko przełknął ślinę, aż gula na jego gardle podskoczyła.

– No to w walce nie mamy szans – rzekł pogodnie Czerstwy. – Pozwolicie nam odejść?

– Będę wręcz na to nalegał – odparł Gnat.

– Możemy zabrać swoje rzeczy?

– Nie mam zamiaru was upokarzać. Po prostu chcę zająć wasze wzgórze.

– A przynajmniej Czarny Dow tego chce.

– Na jedno wychodzi.

– Zatem jest wasze. – Czerstwy powoli wstał, krzywiąc się, gdy rozprostowywał nogi, zapewne również dotknięte chorobą stawów. – Wieje tutaj jak nie wiem co. Wolę grzać stopy przy ogniu w Osrungu.

Gnat musiał przyznać, że wódz ma rację. Zastanawiał się, komu przypadł w udziale lepszy los. Czerstwy z namysłem schował miecz do pochwy, podczas gdy jego chłopcy zbierali ekwipunek.

– Uczciwie się zachowałeś, Gnacie. Masz zasady, tak jak powiadają. To dobrze, że nawet ludzie stojący po przeciwnych stronach tego zamieszania wciąż potrafią się dogadać. Uczciwość… nie jest w modzie.

– Takie nastały czasy. – Gnat skinął głową na Scorry’ego, który odsunął nóż od gardła Plamy, ukłonił się i wyciągnął otwartą dłoń w stronę ogniska.

Plama się cofnął, pocierając świeżo wygolony placek na pokrytej szczeciną szyi, po czym zaczął zwijać swój koc. Gnat zatknął kciuki za pas i nie spuszczał wzroku z drużyny Czerstwego, która przygotowywała się do odejścia, na wypadek gdyby komuś przyszło do głowy zabawić się w bohatera.

Czerwony Kruk był głównym kandydatem. Zarzucił łuk na ramię i stał z posępną miną, zaciskając dłoń na rękojeści topora, aż zbielały mu knykcie. Na drugim ramieniu zawiesił tarczę z namalowanym czerwonym ptakiem. Już wcześniej miał ochotę zabić Gnata, a przez ostatnie kilka minut nie zmienił zdania.

– Kilku starych gnoi i jakaś jebana baba – warknął. – Wycofujemy się przed taką bandą bez walki?

– Ależ nie. – Czerstwy zarzucił pobrużdżoną tarczę na plecy. – To ja się wycofuję razem z chłopcami. Ty zostaniesz i będziesz walczył z Whirrunem z Bligh.

– Co takiego? – Czerwony Kruk niespokojnie zerknął na Whirruna, który odwzajemnił jego spojrzenie, a widoczny fragment jego twarzy wciąż pozostawał nieruchomy jak kamienni Bohaterowie.

– Właśnie tak – rzekł Czerstwy. – Skoro rwiesz się do bitki. Potem wrzucę twojego posiekanego trupa na wóz i odstawię go do twojej mamusi. Powiem jej, żeby się nie martwiła, bo sam tego chciałeś. Tak bardzo się zakochałeś w tym pierdolonym wzgórzu, że koniecznie musiałeś tutaj umrzeć.

Czerwony Kruk nerwowo zaciskał dłoń na rękojeści topora.

– Co takiego?

– A może wolałbyś zejść razem z nami, błogosławiąc imię Curndena Gnata, który uczciwie nas ostrzegł i pozwolił nam odejść bez strzał w tyłkach.

– Zgoda – odrzekł Czerwony Kruk, po czym odwrócił się z zasępioną miną.

« 1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »