Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Przestrzeń, czas i ruch
Sean Carroll
Dwór szronu i blasku gwiazd
Sarah J. Maas
Księga czaszek
Robert Silverberg
Mara Dyer. Przemiana
Michelle Hodkin
Pogoń przez kontynent
Jemma Hatt
Rakowiska
Magdalena Majcher
Siostry zdrady
Elizabeth Fremantle
Słowo honoru
Marek Krajewski

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Mała draka w fińskiej dzielnicy
Marta Kisiel
Okiść
Andrzej Pilipiuk

więcej »

Marcin Wolski
‹Włóczędzy czasoprzestrzeni›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Włóczędzy czasoprzestrzeni
Data wydania	5 maja 2005
Autor	Marcin Wolski
Wydawca	superNOWA
ISBN	83-7054-169-0
Format	376s. 125×195mm
Cena	25,50
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Włóczędzy czasoprzestrzeni

Marcin Wolski

« 1 2 3

Marcin Wolski

Włóczędzy czasoprzestrzeni

Odpowiedziało mu głuche milczenie. Czyż mieli rozprawiać o modłach, zaklęciach i żywych ofiarach dla bogów, w których sami dawno przestali wierzyć? A Moce! Wiedzieli, że istnieją – że przenikają Wszechświat, a nawet go regulują – jednak nie potrafili nawiązać z nimi kontaktu. Niejeden w skrytości ducha rozważał, jakich strasznych grzechów dopuścił się cały ten świat i oni wraz z nim, by ściągnąć gniew Mocy. Boć sumienia czystego nie mieli. Ostatnie sto lat upadku moralności, zaniku dawnych surowych zasad i bojaźni bożej stanowiło nie lada obelgę rzuconą Odwiecznemu Porządkowi. Mężowie odchodzili od żon, gdy tylko zechcieli, kobiety spędzały płody, młódź urągała autorytetom, sztuka obumarła w jałowych eksperymentach… A tych, którzy jeszcze bronili dawnych cnót, okrzyczano wrogami mądrości i wypędzono na pustynie. Jak Lyrra, przed laty adepta na arcykapłana Powietrza, który dobrowolnie wybrał wygnanie.

I podniósł się Pan Krwi, który zwykle nie mówił nic, tylko słuchał, a gdy trzeba, gestami nakazywał podległym mu oprawcom spełnianie swoich powinności.

– Chyba nadszedł czas skruszenia pieczęci Sześciu Tajemnic – rzekł. – Może tam kryje się ocalenie.

Wiedzieli, o czym mówił: o wiedzy tajemnej, którą każdy przechowywał w swej głowie, przekazując następcom, oraz o dziesięciu złotych skrzyniach, które od tysiąca lat spoczywały w skarbcu, kryjąc tajemnice umarłych światów.

Nie udostępniali tej wiedzy postronnym, zgodnie z zaleceniem Wygnańców, którzy świadomi byli, czym jest zerwanie zatrutego owocu z Drzewa Wiadomości. Tylko Sześciu wiedziało, że Raj, w którym żyli praojcowie, nie był mitycznym ogrodem, gdzie wilk spał przy jagnięciu, a wąż pospołu z ptakiem. Że rozkwitała ongiś cywilizacja, wspanialsza od innych, licząca wiele tysiącleci, przy której wszystko to, co stworzyli na Wyspie, było jedynie skromną namiastką, cieniem na ścianie jaskini, rysunkiem dziecka, któremu na chwilę dane było zajrzeć do innego świata. Wiedzieli też, że tamta cywilizacja zginęła z własnej ręki, w morzu ognia tak gorącego, iż topiły się skały… Zdołała ujść zaledwie garstka.

Wygnańcy, uznając, zapewne słusznie, że całe zło bierze się z nadmiaru wiedzy, stworzyli dla swych potomnych legendy piękne, o raju, wężu i grzechu, nie dodając przezornie, iż to nie Archanioł zamknął im drogę powrotną, jeno śmiercionośne promieniowanie gamma.

Reszty dokonały wieki i mieszanie się Wygnańców z ludnością autochtoniczną.

Ponieważ długo zakazane było utrwalanie wiedzy na piśmie, dopiero w którymś pokoleniu zdecydowano się przywrócić proste ideogramy – hieroglify. Przekaz wiedzy nawet wśród arcykapłanów ulegał z wolna przekłamaniom i modyfikacjom, jak przy zabawie w krążącą plotkę, która wychodząc z ust pierwszego z uczestników, wracała doń po obieżeniu ludzkiego koliska zazwyczaj w zupełnie niepodobnej formie. Część informacji, która z arcykapłańskiego grona wyciekła na zewnątrz, zamieniła się w mity, czasem utrwalane w kamieniu, toteż jeszcze po tysiącach lat archeologowie zadawali sobie pytania, skąd w zamierzchłych, prymitywnych epokach znano metody transplantacji serca, kto objawił dzikusom kształt kontynentów bez pokrywy lodowej i jaka fantazja spłodziła obrazki przedstawiające polowanie na dinozaury.

Jednak czy cała wiedza zakazana mogła dziś w czymkolwiek pomóc? Cóż z tego, że Pan Powietrza znał historię swych odległych przodków, którzy latali kiedyś w kosmos i potrafili zmieniać bieg komet? Aktualna technika dostępna Wyspiarzom pozwalała jedynie na budowę balonów.

– Nie ma ratunku! – powtarzali kolejno arcykapłani.

– A wrócić? – zapytał naraz Pan Ziemi. – Przez tysiące lat promienie śmierci mogły stracić swą zabójczą moc.

– Jak to wrócić? – Pan Ognia zmarszczył brwi – Nikt przecież nie wie, skąd przybyli naprawdę Wygnańcy.

– Z innego wymiaru – oznajmił dumnie Pan Powietrza – uskokiem czasoprzestrzennym. Wszelako nikt nie wie, gdzie znajduje się taki uskok.

– To akurat ja wiem – ozwał się Pan Wiatru, co zdziwiło wszystkich, bo dotąd Iii nigdy nie przechwalał się swoją szczególną wiedzą. – Jest, nawet niedaleko stąd, Grota Czterech Wiatrów, zwana również Bramą Adama. Stamtąd wyszli Wygnańcy.

– To legenda jeno! Każde dziecko ją zna!

– W moim przekazie ta informacja należy do kanonu wiedzy zatajonej. Poza tym mam dowody na prawdziwość tej legendy. Pójdźmy tam, weźcie jeno, bracia, ze sobą ciepłe opończe, albowiem jaskinia zimna jest, jakby z lodu została zrobiona.

Poszli pieszo, nie mówiąc nic sługom ni swym adeptom, ścieżką śród cyprysów przypominających kondukt żałobników. Droga, wiodąca stromo w kierunku siodła między dwoma jaskrawo zielonymi wzgórzami przypominającym śpiącego dwugarbnego wielbłąda, była dobrze utrzymana. Raz w roku przechodziła tędy procesja niosąca w ofierze dwójkę pierworodzonych dziatek, dar Wyspy dla Niebios za Pierwszych Sześciu Wyspiarzy. Po obmyciu w świętej sadzawce składano je w grocie na wielkim, płaskim kamieniu, na którym, powiadano, po raz pierwszy spółkowali Wygnańcy. I pozostawiano na noc. Rano dzieci w grocie nie było. Legenda głosiła, iż porywał je Biały Kruk, pod którego postacią skrywał się Archanioł strzegący Bram Raju.

Pan Wiatru wiedział na ten temat więcej niż inni. Od lat on i jego poprzednicy zmagali się z onym fenomenem. Grota nie posiadała żadnego drugiego wyjścia ni otworu choćby, przez który mogłoby się przedostawać ptaszysko.

– A jednak wylatywał stamtąd – Iii, uniósłszy pochodnię, ukazywał pionową, pozbawioną nacieków ścianę kilkanaście stóp poniżej szczytu jaskini.

Sześciu stało z zadartymi głowami, a z ich ust unosiła się para, gdyż jaskinia była najzimniejszym miejscem na całej Wyspie. Stróże, na co dzień pilnujący groty, trzymali się na uboczu, zakłopotani niezapowiedzianą wizytą tylu dostojnych gości naraz.

– Sądzisz, bracie, że ściana się rozwiera jak w baśni o rubinowym skarbcu? – zapytał Eee.

Pan Wiatru przecząco pokręcił głową.

– To lita skała, badałem ją.

– A zatem?

– Wszelkie obserwacje lotu Białych Kruków dowodzą, że lecąc pod stałym kątem owe wielkie ptaki, bywa, z dzieciątkiem w szponach, nigdy nie dolatują do samej ściany. Znikają na trzy łokcie przed nią, jakby rozpływały się w powietrzu. Od pewnego czasu prowadziłem na ten temat eksperymenty. Chodźcie.

Powiódł ich stopniami wykutymi w skale aż pod samo sklepienie ogromnej groty. W świetle pochodni ujrzeli wielki hak wbity w strop i kłąb mocnej liny ukryty na kamiennej półce.

– Na Wszelkie Moce – wyrwało się Uuu – cóż tu robiłeś?

– Próbowałem sprawdzić moją teorię, wieszając na linie niewolników i kołysząc nimi, by pod kątem dokładnie takim jak kruk docierali w owe miejsce. Nie było to łatwe, należało wszak dobrać właściwą długość. Nieszczęśnicy często roztrzaskiwali się o ścianę, aż parę miesięcy temu… – urwał i patrzył z zadowoleniem, jak pozostała piątka wstrzymuje dech. – Aż któregoś dnia ujrzałem, jak niewolnik, dotarłszy do onego punktu, znika.

– Znika?

– Jako daktyl ciśnięty do mleka.

– A lina?

– Powróciła jak nożem ucięta. Nim jednak zdążyłem jej się przyjrzeć, rab wyłonił się z nicości, krzycząc przeraźliwie poleciał w dół i roztrzaskał się o kamienne łoże. Trzykroć powtórzyłem doświadczenie i trzykroć efekt był ten sam. Za trzecim razem znaleźliśmy nawet na ciele niewolnika ślady ptasich szponów, jakby zetknął się gdzieś tam z olbrzymim ptaszyskiem.

– Ale wszyscy zginęli? – zapytał Eee.

Pan Wiatru skinął głową.

– Wyłącznie wskutek upadku, albowiem powrócili żywi. Jeden z nich, strasznie połamany, nim skonał, zdołał nawet wypowiedzieć parę słów.

– Co mówił?

– Jak to konający: „Zimno, zimno, zimno”.

– Ciekawe tedy, jak udało się uniknąć śmierci Wygnańcom, skoro twierdzisz, bracie, że również musieli wyłonić się z tego otworu? – zapytał pan Ognia.

– Badałem tę kwestię i znalazłem wytłumaczenie. Przed laty kilka łokci poniżej miejsca „wyłonienia” musiał istnieć mostek skalny, przez późniejsze trzęsienia ziemi zniweczony. Na nim ani chybi lądowali.

– Więc gdyby dziś istniało coś podobnego…?

– Pomyślałem i o tym. – Uśmiech rozjaśnił twarz Iii. – Postanowiłem się zabezpieczyć. Parę tygodni temu zamówiłem sieć, podobną tym, w które łowcy chwytają żywe zwierzęta. Sporządzono ją wedle mego zamówienia tak, by można było rozpiąć ją w jaskini. Dwa łokcie poniżej uskoku, by powracający opadł na nią jak na wiszące łoże i przeżył. Siatkę ukończono całkiem niedawno, czeka tylko, aby ją rozpiąć i wypróbować.

– Tylko kto się odważy? – westchnął Eee.

– Ja pójdę! – stwierdził dobitnie Pan Krwi.

Pośród Sześciu Szkarłatny Arcykapłan był postacią najbardziej zagadkową. Stosunkowo młody, dobijał sześćdziesiątki jeno. Za młodu wiele podróżował. Opłynął był wokoło Gorący Ląd, dotarł do lodowych krain Południa, a balonem okrążył świat cały. Jego poprzednik wskazał go następcą na łożu śmierci, mimo że po starszeństwie był dopiero trzecim adeptem w kolejności. Ze swoimi kolegami postąpił zgoła tradycyjnie. Objąwszy stanowisko darował im życie, poprzestając jedynie na oślepieniu i wyrwaniu języków, po czym całą czwórkę wyprawił w morze łodzią bez żagli i wioseł, polecając miłosierdziu Władcy Mórz. Skryty, rzadko ogród opuszczał, chyba żeby swój pałac w mieście odwiedzić, w którym skrywał ponoć córkę jedynaczkę przecudnej urody – czekając, aż wiek sposobny małżeństwu osiągnie.

Z pewnością należał do odważnych. Kiedy opasywano go liną, nie rzekł słowa, pobladł tylko z lekka i czekał, aż słudzy sanktuarium rozepną sieć. Nie raz w życiu zaglądał śmierci w oczy, walcząc z bestiami na Gorącym Lądzie czy doświadczając sztormów i zamieci. Teraz miał zmierzyć się z najstraszniejszym – bo nieznanym.

– Niech Wszelkie Moce cię wspierają, bracie – powiedział Iii i zaczęto kołysać liną. Zrazu przypominało to dziecinną huśtawkę, z ta różnicą, że bujający celowali na czarny ślad kopciem na przeciwległej ścianie uczyniony.

– I raz, i dwa, i trzy…

Wtem pan Krwi poczuł… trudno określić, co. Jakby zawrót głowy, jak wejście w mgłę, jak zderzenie z czymś miękkim, a zarazem elastycznym.

Jakbym przebijał hymen świata, pomyślał.

Znalazł się w tunelu, nie wiadomo, ciemnym czy jasnym. Nie dotykał go rękami ni nogami. Czy w ogóle miał nogi? Czuł, jakby cały jego organizm rozsypywał się niby rzeźba z piasku, tknięta oddechem pustynnego wiatru. Zadziwiające, żył ciągle, ale każda jego komórka stawała się osobnym, autonomicznym organizmem, podążającym w przestrzeń. Trwało to chwilę, bowiem i owe komórki czekał rozpad na mniejsze cząstki, które kiedyś jego przodkowie zwali elementarnymi. Nie odczuwał już bólu, raczej radość i nadzieję zespolenia się z Wszechświatem. Pogodził się z losem, czekał tylko na podmuch Mocy, która go rozproszy ostatecznie, rozwieje ku unicestwieniu, zapomnieniu, nirwanie…

Nic takiego jednak się nie wydarzyło. Wyzwoleńcza radość towarzysząca rozpadowi zmieniła się w dojmujący ból zespalania. Na moment stracił przytomność.

Ocucił go podmuch zimna. Pan Krwi otworzył powieki i natychmiast je zmrużył, oślepiony porażającą jaskrawością słońca. Jednocześnie igły chłodu wbijały się w twarz i dłonie, a lodowy podmuch przenikał go na wskroś mimo grubej opończy z wielbłądziej wełny.

Zgarnął na twarz gęstą czuprynę, a potem ostrożnie uchylił powieki. Spoglądając poprzez zaimprowizowaną zasłonę, doznał wrażenia, że już kiedyś tu był.

Wokół, jak okiem sięgnąć, ciągnęła się lodowa pustynia, z odległych gór spływały lodowce połyskujące różnymi barwami tęczy, bliżej piętrzyły się gigantyczne diuny śnieżne. Tak, oglądał kiedyś coś podobnego, gdy z galery zdarzyło mu się patrzeć na zimne lody Południa, ale naonczas miał za plecami morze i widział stada pingwinów nad brzegiem. Tu nie dostrzegał żadnych śladów życia prócz rosnącego na niebie punktu, który w parę sekund zmienił się w pierzastą bestię.

Arcykapłan obrócił się i skoczył w przestrzeń, słysząc za sobą łopot skrzydeł i krakanie potwornego ptaka.

• • •

Cele w Czarnej Wieży wybudowano tak obszerne, że dla wielu wyrzutków wydawały się wręcz komfortowe. Jednak wraz ze wzrostem przestępczości, która – kpiąc sobie z arcymądrego rządu i starannie edukowanego społeczeństwa – nijak nie chciała maleć, przestały wypełniać swoje zadanie. Między więźniami, ścieśnionymi w piwnicach jak sardynki, dochodziło do bójek, morderstw, a nawet buntów, toteż ostatnimi laty cele podzielono na mniejsze klatki, w których skazani oczekiwali na swój los pojedynczo lub we dwójkę. Być może istniał jakiś bilans masy przewidywanej na jedną klitkę, Meneherowi bowiem przypadł za współlokatora wielki sękaty mężczyzna z niedawno złamaną nogą, osobliwie małomówny. Przez dwa dni wspólnego pobytu nie powiedział ani słowa, znosząc w milczeniu cierpienia okrutne, jego złamanie bowiem było otwarte i już wdała się gangrena.

Chłopak zastanawiał się nawet, czy jego współtowarzysz niedoli nie jest niemową, jednak trzeciego dnia, kiedy czubek z sąsiedniej klatki rzucił weń gównianym balasem, przemówił, choć ograniczył się do krótkiego i dosadnego: „Jebana macierz!”. Poza tym mogłoby się zdawać, że cały czas śpi, gdyby nie oczy, wielkie i czujne, zda się przewiercające człowieka na wylot. Na dobre mówić zaczął czwartej nocy, kiedy blask komety i smród bijący z zaropiałej kończyny nie pozwalały usnąć młodemu współlokatorowi.

– Kochasz życie, Meneherze? – zapytał nieoczekiwanie.

– Kto nie kocha – odparł chłopak bez większego przekonania.

– Musi tedy martwić cię perspektywa rychłej śmierci przy wiośle?

– Pierwej kometa zabije nas wszystkich.

– Zapewne – ranny obrócił głowę ku niebu. – Wyroki Mocy bywają nieubłagane… A gdybym ci rzekł, iż jest możliwy ratunek?

« 1 2 3

24 marca 2005

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »