Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Debit
C.J. Tudor
Detektywi z Domu pod Dębem
Tomasz Duszyński
Gra o tron
George R.R. Martin
Mara Dyer. Tajemnica
Michelle Hodkin
Uwikłana
Natasha Preston

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Brandon Sanderson
‹Żałobne Opaski›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Żałobne Opaski
Tytuł oryginalny	Bands of Mourning
Data wydania	27 kwietnia 2016
Autor	Brandon Sanderson
Przekład	Anna Studniarek
Wydawca	MAG
Cykl	Wax i Wayne, Scadrial, Cosmere
ISBN	978-83-7480-646-6
Format	384s. oprawa twarda
Cena	35,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Żałobne Opaski

Brandon Sanderson

1 2 »

Zamieszczamy fragment powieści Brandona Sandersona „Żałobne Opaski”. Książka będąca trzecim tomem cyklu „Wax i Wayne” ukaze się jutro nakładem wydawnictwa MAG.

Brandon Sanderson

Żałobne Opaski

Zamieszczamy fragment powieści Brandona Sandersona „Żałobne Opaski”. Książka będąca trzecim tomem cyklu „Wax i Wayne” ukaze się jutro nakładem wydawnictwa MAG.

Brandon Sanderson
‹Żałobne Opaski›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Żałobne Opaski
Tytuł oryginalny	Bands of Mourning
Data wydania	27 kwietnia 2016
Autor	Brandon Sanderson
Przekład	Anna Studniarek
Wydawca	MAG
Cykl	Wax i Wayne, Scadrial, Cosmere
ISBN	978-83-7480-646-6
Format	384s. oprawa twarda
Cena	35,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rozdział pierwszy

Waxillium Ladrian zbiegł po schodach baru zamienionego w kryjówkę, mijając kręcących się konstabli w brązowych mundurach. Mgły już się rozpraszały, świt zapowiadał koniec ich czuwania. Obmacał rękę – pocisk wyrwał sporą dziurę w mankiecie koszuli i boku kurtki. Wcześniej czuł, jak przelatuje.

– Ano – powiedział z boku Wayne. – To był niezły plan, co?

– Ten sam, co zawsze. Ten, w którym ja jestem wabikiem.

– To nie moja wina, że ludzie lubią do ciebie strzelać, stary – stwierdził Wayne, kiedy dotarli do powozu. – Powinieneś być zadowolony. Wykorzystujesz swoje talenty, a moja babcia zawsze powtarzała, że to właśnie powinien robić człowiek.

– Wolałbym, żebym moim talentem nie był „ruchomy cel”.

– Cóż, trzeba korzystać z tego, co się ma. – Wayne oparł się o bok powozu, kiedy stangret Cob otwierał drzwi Waxowi. – Z tego samego powodu zawsze mam w potrawce mięso szczura.

Wax zajrzał do powozu, popatrzył na miękkie poduszki i elegancką tapicerkę, ale nie wsiadł.

– Nic ci nie będzie? – spytał Wayne.

– Ależ oczywiście. To moje drugie małżeństwo. Można powiedzieć, że mam już spore doświadczenie.

Wayne uśmiechnął się szeroko.

– Ach, tak to działa? Bo mnie wydaje się raczej, że małżeństwo jest jedną z tych rzeczy, z którymi ludzie z upływem czasu radzą sobie coraz gorzej. I jeszcze z utrzymywaniem się przy życiu.

– Wayne, to zabrzmiało wręcz głęboko.

– A niech mnie. Celowałem we wnikliwie.

Wax stał nieruchomo, wpatrując się w powóz. Stangret, który wciąż przytrzymywał otwarte drzwi, odchrząknął.

– To naprawdę elegancki stryczek – zauważył Wayne.

– Nie dramatyzuj.

Wayne pochylił się, żeby wejść do środka.

– Lordzie Ladrianie! – zawołał ktoś z tyłu.

Wax obejrzał się i zobaczył wysokiego mężczyznę w ciemnobrązowym garniturze i muszce, który przeciskał się między konstablami.

– Lordzie Ladrianie – powtórzył mężczyzna – czy mogę zająć chwilę?

– Niech pan weźmie wszystko. Ale proszę to zrobić beze mnie.

– Ale…

– Spotkamy się na miejscu – powiedział Wax do Wayne’a i skinął mu głową.

Upuścił zużytą łuskę pocisku i Odepchnął się w powietrze. Po co marnować czas na jazdę powozem?

Czując w żołądku przyjemne ciepło płonącej stali, odepchnął się od pobliskiej elektrycznej latarni – wciąż świecącej, choć nadszedł już ranek – i wzniósł się wyżej w powietrze. Elendel rozciągało się przed nim – poplamione sadzą cudowne miasto, wypuszczające dym z setek tysięcy kominów domów i fabryk. Wax odepchnął się od stalowego szkieletu na wpół ukończonego budynku i serią skoków przebył Czwarty Oktant.

Minął pole powozów do wynajęcia, rzędy pojazdów czekających cierpliwie w szeregach. Robotnicy unosili wzrok, kiedy ich mijał. Jeden pokazał go palcem – może to mgielny płaszcz zwrócił jego uwagę. Kurierzy Monetostrzelni nie byli w Elendel rzadkością, a ludzie szybujący w powietrzu nieczęsto przykuwali uwagę.

W kilku kolejnych skokach przeleciał nad kompleksem magazynów ustawionych w stłoczonych rzędach. Każdy skok radował Waxa. Zadziwiające, że coś takiego wciąż wydawało mu się wspaniałe. Wiatr na twarzy, te krótkie chwile nieważkości, kiedy zawisał na szczytach łuków.

Wkrótce jednak ciążenie i obowiązek ściągnęły go w dół. Opuścił dzielnicę przemysłową i przeleciał nad porządniejszymi drogami. Ich gładka nawierzchnia ze smoły i żwiru służyła tym przeklętym automobilom lepiej niż bruk. Bez trudu zauważył kościół Ocalitów z jego wielką kopułą ze szkła i stali. W Weathering wystarczyła prosta drewniana kaplica, ale dla Elendel nie byłaby dość wspaniała.

Budowlę zaprojektowano w taki sposób, by wierni mogli w nocy oglądać mgły. Wax uważał, że jeśli chcieli zobaczyć mgły, powinni po prostu wyjść na zewnątrz. Ale może był cyniczny? W końcu kopułę – ze szklanych tafli umieszczonych między stalowymi wspornikami, przez co wyglądała jak cząstki pomarańczy – można było przy szczególnych okazjach otworzyć, by mgły spływały do wewnątrz.

Wylądował na wieży ciśnień na dachu budynku naprzeciwko kościoła. Może kiedy wybudowano świątynię, jej kopuła była dość wysoka, by przyćmić sąsiadujące budynki. Z pewnością miała ładny zarys. Teraz budowle wznosiły się coraz wyżej, zasłaniając kościół. Wayne umiałby odkryć w tym metaforę. Pewnie prymitywną.

Siedział na wieży ciśnień górującej nad świątynią. Oto w końcu był w tym miejscu. Poczuł, że zaczyna mu drgać powieka, a w sercu wzbiera ból.

Wydaje mi się, że już tamtego dnia cię kochałam. Taki śmieszny, a jednocześnie taki szczery…

Przed sześcioma miesiącami pociągnął za spust. Wciąż słyszał odgłos strzału.

Podniósł się i wziął się w garść. Kiedyś udało mu się uleczyć tę ranę. Znowu mu się to uda. A jeśli jego serce pokryją blizny, może właśnie tego potrzebował. Zeskoczył z wieży ciśnień i spowolnił upadek Odpychaniem od łuski pocisku.

Uderzył w ziemię i przeszedł obok długiego szeregu powozów. Goście już przybyli na miejsce – zgodnie z zasadami śluby Ocalitów odbywały się albo wczesnym rankiem, albo późnym wieczorem. Wax skinął głową kilku mijanym ludziom. Nie mógł się powstrzymać przed wyjęciem śrutówki z kabury i oparciem jej na ramieniu, kiedy wbiegł po schodach i otworzył drzwi Odpychaniem.

Steris spacerowała po przedsionku ubrana w gładką białą suknię, którą wybrała, ponieważ wedle pism ten fason był modny. Z zaplecionymi włosami i profesjonalnym makijażem wyglądała całkiem ładnie.

Uśmiechnął się. Jego napięcie i nerwowość nieco osłabły.

Steris uniosła wzrok i natychmiast do niego podeszła.

– I jak?

– Nie dałem się zabić. I tyle.

Spojrzała na zegar.

– Spóźniłeś się, ale nie za bardzo.

– Przepraszam?

To ona nalegała, żeby wziął udział w nalocie. Wręcz go zaplanowała. Takie było życie ze Steris.

– Jestem pewna, że zrobiłeś wszystko, co w twojej mocy.

Steris wzięła go pod rękę. Była ciepła i nawet drżała. Steris była skryta, ale wbrew temu, co sądzili o niej niektórzy, nie beznamiętna.

– Nalot? – spytała.

– Poszedł dobrze. Żadnych ofiar. – Przeszedł z nią do bocznej salki, gdzie jego lokaj Drewton czekał obok stołu, na którym rozłożono biały ślubny garnitur Waxa. – Wiesz oczywiście, że udział w nalocie w dniu własnego ślubu jedynie umocni mój obraz w oczach społeczeństwa.

– Jaki obraz?

– Zbira – powiedział, zdejmując mgielny płaszcz i podając go Drewtonowi. – Ledwie cywilizowanego łotra z Dziczy, który przeklina w kościele i przychodzi uzbrojony na przyjęcia.

Spojrzała na śrutówkę, którą rzucił na sofę.

– Lubisz bawić się tym, jak postrzegają cię ludzie, prawda? Starasz się, by czuli się niezręcznie, wytrącasz ich w ten sposób z równowagi.

– To jedna z niewielu prostych przyjemności, jakie mi pozostały, Steris.

Uśmiechnął się, kiedy Drewton rozpiął jego kamizelkę. Następnie zdjął ją razem z koszulą, odsłaniając tors.

– Widzę, że zaliczam się do tych, którzy mają się poczuć niezręcznie – zauważyła Steris.

– Korzystam z tego, co mam – odparł Wax.

– I dlatego zawsze masz w potrawce mięso szczura?

Wax zawahał się, zanim oddał rzeczy Drewtonowi.

– Tobie też to powiedział?

– Owszem. Jestem coraz bardziej przekonana, że wypróbowuje te teksty na mnie. – Założyła ręce na piersi. – Ten kundel.

– Nie wyjdziesz, kiedy będę się przebierał? – spytał z rozbawieniem Wax.

– Za niecałą godzinę będziemy małżeństwem, lordzie Waxilliumie. Sądzę, że zniosę widok twojej nagiej piersi. Tak na marginesie to ty jesteś Ścieżkowcem. Pruderia jest częścią twojego systemu religijnego, nie mojego. Czytałam o Kelsierze. Oceniając po tym, czego się dowiedziałam, wątpię, by on się przejmował…

Wax zaczął rozpinać drewniane guziki spodni.

Steris zarumieniła się, obróciła i w końcu stanęła plecami do niego. Po chwili dodała wyraźnie wytrącona z równowagi:

– Cóż, przynajmniej zgodziłeś się na pełną ceremonię.

Wax uśmiechnął się, usiadł w samych slipkach i pozwolił, by Drewton szybko go ogolił. Steris pozostała na swoim miejscu, nasłuchując. W końcu, kiedy Drewton wycierał krem z jego twarzy, spytała:

– Masz wisiorki?

– Oddałem je Wayne’owi.

– Że… co?

– Pomyślałem, że będziesz chciała mieć trochę zamieszania na ślubie. – Wax wstał i wziął od lokaja czyste spodnie. Włożył je. Od czasu opuszczenia Dziczy rzadko chodził w bieli. Tam trudno było zachować czystość, przez co białe ubrania nabierały większej wartości. – Uznałem, że to się uda.

– Chciałam mieć zaplanowane zamieszanie, lordzie Waxilliumie – warknęła Steris. – Nie denerwuję się, jeśli je rozumiem, jestem na nie przygotowana i nad nim panuję. Wayne to całkowite przeciwieństwo, nie sądzisz?

Wax zapiął guziki, a Drewton zdjął z wieszaka koszulę. Na ten dźwięk Steris natychmiast się odwróciła, wciąż z rękami na piersiach, zupełnie po sobie nie pokazując, że choć przez chwilę była zażenowana.

– Jak się cieszę, że kazałam zrobić kopie.

– Kazałaś zrobić kopie naszych ślubnych wisiorków?

– Tak. – Zagryzła wargi. – Sześć kompletów.

– Sześć?

– Pozostałe cztery nie dotarły na czas.

Wax uśmiechnął się szeroko, dopiął guziki, i pozwolił lokajowi zająć się mankietami.

– Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Steris.

– Formalnie rzecz biorąc, Wayne też… jak również Zniszczenie, skoro o tym mowa. Jeśli się nad tym zastanowić, to żaden komplement.

Wax założył szelki i pozwolił, by Drewton zajął się jego kołnierzem.

– Nie rozumiem, Steris – mruknął, stojąc sztywno, gdy lokaj pracował nad jego ubiorem. – Przygotowujesz się tak starannie na wszystko, co mogłoby pójść nie tak… jakbyś wiedziała i spodziewała się, że życie jest nieprzewidywalne.

– Tak, i co z tego?

– I życie jest nieprzewidywalne. Dlatego twoje przygotowania na różne nieprzewidziane wydarzenia gwarantują jedynie, że coś innego pójdzie nie tak.

– To dość fatalistyczny punkt widzenia.

– Życie w Dziczy tak działa na ludzi.

Popatrzył na nią, olśniewającą w białej sukni. Stała z założonymi rękami i stukała palcem wskazującym prawej dłoni w lewe ramię.

– Ja po prostu… czuję się lepiej, kiedy próbuję – powiedziała w końcu. – Chodzi o to, że jeśli coś pójdzie nie tak, przynajmniej próbowałam. Czy to ma sens?

– Sądzę, że tak.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »