Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Baszta Czarownic |
| Data wydania | 13 października 2003 |
| Autor | Krzysztof Kochański |
| Wydawca | MAG |
| ISBN | 83-89004-53-4 |
| Cena | 23,- |
| Gatunek | fantastyka |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Baszta CzarownicKrzysztof Kochański
Krzysztof KochańskiBaszta CzarownicGdyby w tej chwili ktoś przechodził obok, na tyle blisko, by usłyszeć te słowa, z pewnością byłby zdumiony. I to wcale nie ich treścią. Byłby zdumiony, widząc mężczyznę, a słysząc kobietę. Lecz nieznajomy, którego głos niespodzianie uległ zadziwiającej metamorfozie, stał samotnie przed klatką schodową, a nieustająca mżawka topiła wysokie tony. – Tak… Niech was szlag… – Chyba już wiemy, co panu dolega. – Mężczyzna w kraciastej marynarce posługiwał się kobiecym altem z dużą swobodą. – Mogę wejść? – Proszę… – Zabrzęczał domofonowy dzwonek, uwalniając zapadkę zamka. Mężczyzna wszedł, lecz nim drzwi się za nim zatrzasnęły, zlustrował uważnie szare podwórko. Nie było na nim nikogo. W połowie pierwszego piętra wyszła mu na spotkanie dziewczynka, wyglądająca na jakieś trzynaście lat. – A gdzie pani doktor? – zapytała, zerkając podejrzliwie. – Zaraz będzie. – Głos był znów męski, alt gdzieś przepadł. – Poszła do karetki po lekarstwa. – Brat kazał ją przyprowadzić. Na drzwiach nie ma numeru mieszkania – wyjaśniła niechętnie. – Często pukają do sąsiadów, więc… – Odsunęła się od nieznajomego, na którego twarzy natychmiast pojawił się przepraszający uśmiech. – Cóż to, masz mnie za wilka? – zażartował, rozciągając wargi od ucha do ucha. – To prawda, piłem dziś miód, smarowałem łapy ciastem, ale co z pyskiem, moja panno? Czyż tak wygląda wilcze oblicze? – No nie… – uśmiechnęła się, nadal z rezerwą, lecz nieco speszona. – Jestem sanitariuszem – rzekł nieznajomy, poważniejąc. – Przyjechaliśmy pomóc twojemu bratu. Jest chory, prawda? – Oj tak! – przytaknęła skwapliwie. – Skarży się na rękę, strasznie boli, nie wiadomo dlaczego. – Już wiemy dlaczego – podchwycił mężczyzna. – Prowadź. To nie potrwa długo. Weszli do mieszkania. Przedpokój był mały i wiódł do drugiego, znacznie większego. – Arek jest tam – powiedziała dziewczynka, wskazując drzwi. – Dziękuję – odparł uprzejmie mężczyzna. Wchodząc do pokoju, dokładnie zamknął za sobą drzwi, pozostawiając swą przewodniczkę na zewnątrz, wpatrującą się w żółtawą, nieprzeźroczystą szybę. Wzruszyła ramionami i udała się do swojego pokoiku. Po drodze wyjrzała jeszcze przez judasza na klatkę schodową. Nie było tam ani śladu pani doktor. – Dzień dobry! – powiedziała kobieta. – Masz bardzo miłą siostrę. Arek wzruszył ramionami i zaraz się skrzywił, żałując tego odruchowego gestu. Siedział w fotelu i palił papierosa, trzymając go dość niezdarnie między palcami lewej ręki. Prawą miał podkuloną, opartą na elektrycznej poduszce, której przewód biegł przez cały pokój, do gniazdka przy telewizorze. Na podłodze leżał porzucony termofor i jakieś kartonowe opakowania. W pokoju pachniało eterycznymi olejkami. Telewizor był włączony, a na ekranie Monika Olejnik torturowała kolejnego masochistę, jednego z tych dziwaków, którzy – robiąc polityczne kariery – do studia na Woronicza przybywają dobrowolnie. – Wciąż boli? – Jak cholera… – wysyczał Arek przez zaciśnięte zęby. – Jeśli mi zaufasz, zaraz przestanie. Arek wstał. Nie krył zaskoczenia. Kobieta była bardzo wysoka, niemal dorównywała mu wzrostem, ale dość ładna, choć niemłoda, i bardzo dziwacznie ubrana. Skrojone po męsku spodnie mogły jeszcze ujść w tłoku, ale ta kraciasta marynarka?! – To nie pani mnie przyjmowała na pogotowiu… – zauważył. – Skąd…? – Na twoje szczęście przejęłam dyżur. Niekompetentna kurwa, którą miałeś okazję poznać, poszła do domu. Powinni ją zwolnić, pozbawić prawa do wykonywania zawodu, nie uważasz? Arek aż przysiadł z wrażenia. – Kim pani jest? – zapytał, ogarniając wzrokiem zmysłową twarz nieznajomej, zatrzymując spojrzenie na kruczoczarnych włosach. – Nie ma pani fartucha… – dodał po chwili. – Fartucha nie mam, a mimo to jestem twoją lekarką. Bo jak inaczej nazwać kogoś, kto potrafi uśmierzyć twój ból? I to szybciej, niż śmiałbyś zamarzyć? Arek się wyprostował. Przeciągnął dłonią po wymizerowanej twarzy. – Nie podoba mi się to – rzekł, przeciągając sylaby. – Nie podoba ci się, że chcę pomóc? – Ależ skąd, nie to. – Nieoczekiwanie chłopak zmieszał się. Nagle syknął. – Boli? – Tak. – To straszne. – Straszne – potwierdził. – Kiedyś słyszałem, że człowiek do wszystkiego może się przyzwyczaić, ale przecież nie do takiego cholernego… – Nagle zamilkł, przez cały czas wpatrzony w oczy lekarki. – Co się stało? Milczał. Zmęczona twarz zrobiła się jeszcze bardziej blada. Cofnął się o krok. – Ach, przypominam ci kogoś. – Zaśmiała się głośno. Gdyby ktoś stał za drzwiami, mógłby pomyśleć, że dobrze się bawią. – Już sądziłam, że nigdy tego nie zauważysz? – Tak… – potwierdził cicho, właściwie szepcząc. – Tę barmankę? – stwierdziła raczej, niż zapytała. Cofnął się jeszcze bardziej, gnieciony niepokojem, zupełnie nie pamiętając, że jest młodym, wysportowanym, atletycznie zbudowanym mężczyzną, któremu w kaszę dmuchać może najwyżej własna matka, a i to nie za często. – Barmankę – kontynuowała kobieta. – Tyle, że jakieś piętnaście lat starszą. Piętnaście lat to dla niewiasty kawał czasu, ale przyznasz chyba, że jeszcze niezła ze mnie laska, co? Powiem ci jeszcze coś, drogi chłopcze: ja tylko wyglądam na te swoje trzydzieści pięć, no dobra, niech będzie, na czterdzieści lat. Gdybym Ci powiedziała, ile mam naprawdę, musiałbyś cofnąć się jeszcze dalej, a tam jest już tylko ściana. Arek ocknął się. Mocno potrząsnął głową. – O co tu chodzi?! – wydukał. – Nie bój się – odparła. – Przecież to oczywiste, że nie jestem tamtą barmanką. Ja tylko tak wyglądam. Nie wygląd świadczy o człowieku, znasz ten naiwny tekst? – Dlaczego miałbym się bać? – spytał ponuro. – Doskonale. – W kobiecym głosie brzmiało zadowolenie. – W takim razie pewnie się dogadamy. – Dogadamy? – No chyba nie myślisz, że wyleczę cię za darmo? – Nie za darmo? – Do diabła! – zniecierpliwiła się kobieta. – Co to? Wyżarło ci szare komórki czy postanowiłeś udawać magnetofon? Przez chwilę stali w milczeniu, patrząc sobie w oczy. – Jak pani chce to zrobić? – odezwał się Arek. – Tamten facet w herbaciarni powiedział… – Tamten facet to psychol – przerwała mu. – Chyba nie wierzysz w takie bajki? – Przechyliła głowę, przyglądając się mu ironicznie. – No, nie wiem… – Zarumienił się jak dzieciak. – Ale rozmawiałem z Maćkiem, on… – Maciek? Masz na myśli tego żałosnego mięczaka? – Kobieta przeciągnęła się leniwie. Spod poły marynarki nieoczekiwanie wyskoczyły dość kształtne piersi, zakryte jedynie czerwonym podkoszulkiem. – Czyżbyś postanowił zachować się równie niegodnie jak ta imitacja mężczyzny? – Oczywiście, że nie! – zaprotestował energicznie Arek. – To tamten facet powinien przeprosić mnie, psia jego mać! Ale… – Powoli wypuszczał ustami powietrze. – Ten ból… wcale nie mija… Jest nie do zniesienia… Ja nie spałem ani minuty, nie wiem, czy w ogóle można z tym zasnąć? – Nie da się – skonstatowała kobieta. – Co? – Z tym nie da się zasnąć – sprecyzowała z bezlitosną obojętnością. – Można najwyżej stracić przytomność. Z powodu wyczerpania organizmu. A jak się obudzisz, będzie jeszcze gorzej. – Co pani mówi? – Arek wytrzeszczył oczy. – Siadaj! – Popchnęła go energicznie, wprost na fotel. Pochyliła się nisko i dmuchnęła, prosto w potarganą grzywkę włosów. – Uświadamiam ci – powiedziała, patrząc mu zalotnie w oczy – że masz dwa wyjścia. Albo pójdziesz przeprosić zhańbioną niewiastę – zachichotała jak nastolatka – chociaż doprawdy, trzeba być wyjątkowym idiotą, żeby wierzyć w te banialuki, albo… – zawiesiła głos – pozwolisz wyleczyć się mnie, swojej wybawicielce, przewodniczce, a może i, któż to wie, kochance. – Kochance? – wyjąkał Arek, niepomny na wcześniejsze porównanie z magnetofonem. – A co? Nie podobam ci się? Czyżbyś uważał, że je…  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Za dużo postmodernizmu w mieście
— Agnieszka Szady
Mała Esensja: Idealny pierwszy kontakt
— Marcin Mroziuk
Sztuczni ludzie-nieludzie i potwory
— Konrad Wągrowski
Drzazga w pamięci
— Eryk Remiezowicz
