WASZ EKSTRAKT: | |
---|---|
Zaloguj, aby ocenić | |
Tytuł | Najstarszy |
Tytuł oryginalny | Eldest |
Data wydania | 4 listopada 2005 |
Autor | Christopher Paolini |
Przekład | Paulina Braiter |
Wydawca | MAG |
Cykl | Dziedzictwo |
ISBN | 83-7480-003-8 |
Format | 624s. 135×205mm |
Cena | 36,— |
Gatunek | fantastyka |
Zobacz w | Kulturowskazie |
Wyszukaj w | MadBooks.pl |
Wyszukaj w | Selkar.pl |
Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
NajstarszyChristopher Paolini
Christopher PaoliniNajstarszyKolejna łza dołączyła do pierwszej. Eragon odetchnął głęboko, odchylił się i pozwolił, by ogarnął go spokój. Odkąd ocknął się uleczony z zadanej przez Durzę rany, pojął upokarzającą prawdę, że dotąd zwyciężał dzięki czystemu szczęściu. Jeśli kiedyś stawię jeszcze czoło innemu Cieniowi, Ra’zacom lub Galbatorixowi, muszę być silniejszy, jeżeli chcę wygrać. Brom mógł nauczyć mnie więcej, wiem, że mógł. Ale bez niego pozostaje mi tylko jeden wybór: elfy. Oddech Saphiry przyspieszył. Smoczyca otworzyła oczy i ziewnęła szeroko. Dzień dobry, mój mały. Naprawdę dobry? Spuścił wzrok i oparł się na rękach, przygniatając siennik. Raczej straszny… Murtagh i Ajihad… Czemu wartownicy w tunelach nie ostrzegli nas przed Urgalami? Nie powinny móc niepostrzeżenie podążać tropem oddziału Ajihada. Arya miała rację, to nie ma sensu. Być może nigdy nie poznamy prawdy, odparła łagodnie Saphira. Wstała, muskając skrzydłami sufit. Musisz coś zjeść, a potem dowiemy się, co planują Vardeni. Nie możemy tracić czasu. Za kilka godzin mogą już wybrać nowego przywódcę. Eragon zgodził się. Przypomniał sobie, jak wczoraj rozstali się ze wszystkimi: Orik odbiegł, by przekazać wieści królowi Hrothgarowi, Jörmundur zabrał ciało Ajihada w miejsce, gdzie miało spocząć do czasu pogrzebu, a Arya stała samotnie, odprowadzając wzrokiem ich wszystkich. Wstał, przypiął do pasa Zar’roca, na plecy zarzucił łuk, potem pochylił się i podniósł siodło Śnieżnego Płomienia. Nagle jego tułów przeszyła linia palącego bólu, który powalił go na posadzkę, gdzie Eragon zwijał się, sięgając niezgrabnie do tyłu. Miał wrażenie, jakby ktoś próbował rozpiłować go na pół. Saphira warknęła, gdy dotarło do niej echo bólu. Próbowała ukoić go własnym umysłem, nie zdołała jednak zmniejszyć cierpienia swego Jeźdźca. Jej ogon uniósł się instynktownie, jak do walki. Atak skończył się po kilku minutach. Ostatnia fala bólu zniknęła. Eragon leżał na ziemi zdyszany, z twarzą mokrą od potu. Włosy lepiły mu się do czaszki, w uszach dzwoniło. Sięgnął do tyłu i ostrożnie przesunął palcami po szczycie blizny. Była gorąca, opuchnięta i wrażliwa. Saphira opuściła pysk i dotknęła jego ramienia. Och, mój mały… Tym razem było gorzej, odparł dźwigając się chwiejnie na nogi. Pozwoliła mu oprzeć się o siebie, gdy wycierał pot kawałkiem czystego materiału. Potem ostrożnie ruszył do drzwi. Jesteś dość silny, by iść? Musimy. Jako smok i Jeździec mamy obowiązek udzielić publicznego wsparcia nowo wybranemu przywódcy Vardenów, a może nawet wpłynąć na ów wybór. Nie zamierzam lekceważyć znaczenia naszej pozycji. Cieszymy się teraz wśród Vardenów wielkim autorytetem. Przynajmniej nie ma tu Bliźniaków, którzy sami próbowaliby przechwycić przywództwo. To jedyna dobra strona obecnej sytuacji. No dobrze, ale Durza powinien cierpieć tysiąc lat tortur za to, co ci zrobił. Eragon odchrząknął. Trzymaj się blisko mnie. Ruszyli przez Tronjheim w stronę najbliższej kuchni. Napotykani w korytarzach i przejściach ludzie zatrzymywali się i skłaniali głowy mamrocząc „Argetlam” bądź „Cieniobójca”. Pozdrawiały ich nawet krasnoludy, choć nie tak często. Eragona uderzyły poważne udręczone miny ludzi i ciemne stroje, które przywdziali, by okazać smutek. Wiele kobiet ubrało się w czerń, ich twarze przesłaniały koronkowe welony. W kuchni Eragon zaniósł kamienny talerz z jedzeniem na jeden z niskich stołów. Saphira obserwowała go uważnie, na wypadek gdyby atak się powtórzył. Kilka osób próbowało podejść, ona jednak uniosła górną wargę i warknęła, tak że rozpierzchli się w popłochu. Eragon skubał jedzenie udając, że niczego nie dostrzega. W końcu, próbując odwrócić myśli od Murtagha, spytał: Jak myślisz, kto może teraz kontrolować Vardenów, skoro nie ma już Ajihada i Bliźniaków? Smoczyca zawahała się. Może ty, jeśli ostatnie słowa Ajihada zinterpretujemy jako błogosławieństwo dla nowego wodza. Prawie nikt by się nie sprzeciwił. Nie uważam jednak, by było to najmądrzejsze wyjście. Wiedzie wyłącznie ku kłopotom. Zgadzam się. Poza tym Arya by tego nie zaakceptowała, a nie chciałbym sobie robić z niej wroga. Elfy nie mogą kłamać w pradawnej mowie, w naszej jednak nie znają podobnych ograniczeń. Gdyby służyło to jej celom, mogłaby zaprzeczyć, że Ajihad powiedział cokolwiek. Nie, nie chcę tego stanowiska… Co powiesz na Jörmundura? Ajihad nazywał go swoją prawą ręką. Niestety, niewiele o nim wiemy, podobnie jak o innych wodzach Vardenów. Tak niewiele czasu minęło od dnia, gdy tu przybyliśmy. Będziemy musieli ocenić ich sami, ufając naszemu osądowi, przeczuciom i wrażeniom. Bez znajomości przeszłości. Eragon przesuwał po talerzu kawałek ryby wokół stosu gniecionych bulw. Nie zapominaj o Hrothgarze i klanach krasnoludzkich. Nie będą przecież milczeć. Poza Aryą, elfy nie będą miały nic do powiedzenia o sukcesji – nim dotrą do nich wieści, decyzja dawno zdąży zapaść. Ale krasnoludów nie można i nie należy lekceważyć. Hrothgar łaskawie patrzy na Vardenów, jeśli jednak zbyt wiele klanów mu się sprzeciwi, mogą go wymanewrować i zmusić do poparcia kogoś nie nadającego się na dowódcę. Kogóż takiego? Osoby, którą łatwo manipulować. Zamknął oczy i wyprostował się. To może być każdy w Farthen Durze. Ktokolwiek. Długą chwilę oboje rozmyślali nad najnowszymi problemami. Saphira odezwała się pierwsza. Eragonie, ktoś chce się z tobą widzieć. Nie mogę go przepłoszyć. Hę? Szybko uniósł powieki i zmrużył oczy czekając, by przywykły do światła. Przy stole stał bardzo blady młodzik. Czujnie obserwował Saphirę, jakby bał się, że smoczyca zechce go pożreć. – O co chodzi? – spytał uprzejmie Eragon. Chłopak wzdrygnął się, zarumienił i skłonił głowę. – Argetlamie, zostałeś wezwany przed oblicze Rady Starszych. – Kto to taki? Pytanie jeszcze bardziej zamąciło chłopcu w głowie. – Ra-rada to… to… ludzie, których my, to znaczy Vardeni, wybraliśmy, by w naszym imieniu przemawiali do Ajihada. Byli jego zaufanymi doradcami. Teraz chcą cię widzieć. To wielki zaszczyt – zakończył z szerokim uśmiechem. – A ty mnie do nich zaprowadzisz? – Tak. Saphira spojrzała pytająco na Eragona, który wzruszył ramionami i wstał, pozostawiając niedojedzony posiłek. Gestem polecił chłopcu, by pokazał im drogę. Podczas marszu, chłopak lśniącymi oczami podziwiał Zar’roca, potem nieśmiało spuścił wzrok. – Jak masz na imię? – spytał Eragon. – Jarsha, panie. – To dobre imię. Doskonale przekazałeś wiadomość. Powinieneś być dumny. Jarsha rozpromienił się i lekkim krokiem ruszył naprzód. Szybko dotarli do pokrytych wypukłymi rzeźbami kamiennych drzwi. Jarsha pchnął je i ich oczom ukazała się okrągła komnata zwieńczoną błękitną jako niebo kopułą, ozdobioną malunkami konstelacji. Okrągły marmurowy stół oznaczony godłem Durgrimst Ingeitum – wzniesionym młotem w otoczeniu dwunastu gwiazd – stał pośrodku komnaty. Przy stole siedział Jörmundur i dwaj inni mężczyźni, jeden wysoki i jeden gruby, kobieta o zaciśniętych wargach, wąsko osadzonych oczach i starannie wymalowanych policzkach i druga kobieta, nad której dobroduszną twarzą piętrzył się stos siwych włosów; wrażeniu łagodności zaprzeczała jednak rękojeść sztyletu wystająca spomiędzy potężnych wzgórków jej łona. – Możesz odejść – rzekł do Jorshy Jörmundur. Chłopak skłonił się i szybko odszedł. Świadom tego, że obserwują go wszystkie oczy w komnacie, Eragon rozejrzał się i usiadł pośrodku kilku pustych krzeseł tak, by członkowie rady musieli odwrócić głowy, jeśli chcieli wciąż na niego patrzeć. Saphira przycupnęła tuż za nim; we włosach czuł gorący oddech smoczycy. Jörmundur na wpół podniósł się z miejsca, skłonił lekko i znów usiadł. – Dziękuję, że przybyłeś, Eragonie, choć także poniosłeś bolesną stratę. To jest Umérth – wysoki mężczyzna; – Falberd – tęgi – oraz Sabrae i Elessari – dwie kobiety. Eragon skłonił głowę. – A Bliźniacy? Czy także byli częścią tej rady? Sabrae gwałtownie zaprzeczyła i postukała w stół długim paznokciem. – Nie mieli z nami nic wspólnego. Byli jak mierzwa, nie, jeszcze gorzej: niczym pijawki działające zawsze wyłącznie dla własnej korzyści. Nie pragnęli służyć Vardenom, nie mieli zatem miejsca w tej radzie. Eragon nawet z drugiej strony stołu czuł zapach jej perfum, ciężki i oleisty niczym woń gnijącego kwiatu. Z trudem powstrzymał się uśmiechu na to skojarzenie. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Deus ex machina
— Magdalena Kubasiewicz
Chcę być Jedi (or compatible)
— Michał R. Wiśniewski
Szkoda, że tylko 7 rozdziałów, ALE DOBRE I TO! ;D