Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Córka Owczarza |
| Tytuł oryginalny | Sheepfarmer’s Daughter |
| Data wydania | 19 stycznia 2004 |
| Autor | Elizabeth Moon |
| Przekład | Jerzy Marcinkowski |
| Wydawca | ISA |
| Cykl | Czyny Paksenarrion |
| ISBN | 83-88916-58-0 |
| Format | 492s. 115x175mm |
| Cena | 28,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Córka OwczarzaElizabeth Moon
Elizabeth MoonCórka Owczarza– O nie! Nie chciałam… w ogóle nie chcę wychodzić za mąż. Pragnę być wojownikiem, jak mój kuzyn Jornoth. Zawsze lubiłam polować, mocować się i przebywać na dworze. – Rozumiem. Proszę, siadaj na stołku. – Gdy to uczyniła, zanurkował pod stół i po chwili pojawił się z oprawną w skórę księgą, którą położył na blacie. – Pokaż mi ręce, muszę upewnić się, czy nie masz piętna po więzieniu. Dobrze. Mówisz, że lubisz zapasy. Siłowałaś się kiedyś na ręce? – Pewnie. Z rodziną, a raz na rynku. – Dobrze, spróbujmy. Chcę sprawdzić, jaka jesteś mocna. – Złapali się za prawe dłonie i na znak zaczęli się mocować. Po paru minutach, gdy żadne nie mogło osiągnąć wyraźnej przewagi, oficer rzucił: – Świetnie, wystarczy. Teraz lewa. – Tym razem wykazał się większą siłą i powoli położył jej rękę na stole. – Wystarczająco dobrze – orzekł. – Powiedz mi teraz, czy decyzję o zaciągnięciu się do Kompanii podjęłaś nagle? – Nie. Chciałam tego, odkąd Jornoth opuścił dom, a zwłaszcza kiedy nas potem odwiedził. Ale powiedział, że muszę mieć osiemnaście lat i zaczekać na koniec werbunku, żeby mój ojciec nie zdążył mnie wyśledzić i narobić kłopotów. – Mówisz, że mieszkałaś na wrzosowiskach – jak daleko od miasteczka? – Stąd? Cóż, mieszkamy pół dnia drogi od Trzech Jodeł… – Trzy Jodły! Przyszłaś tu dzisiaj z Trzech Jodeł? – Mieszkamy po drugiej stronie Trzech Jodeł – uściśliła. – Przeszłam przez wioskę o świcie. – Ale to… Trzy Jodły leżą co najmniej dwadzieścia mil stąd. Kiedy wyruszyłaś z domu? – Zeszłej nocy, po kolacji. – Zaburczało jej w żołądku. – Musiałaś przejść… trzydzieści mil. Jadłaś w Trzech Jodłach? – Nie, było za wcześnie. Poza tym bałam się, że nie zdążę. – A gdyby tak się stało? – Mam kilka miedziaków. Kupiłabym trochę jedzenia i poszła za wami. – Założę się, że tak by było – stwierdził mężczyzna. Uśmiechnął się do niej. – Wobec tego podaj nam swoje imię, a wciągniemy cię do rejestru, by móc cię nakarmić. Każda dziewczyna, która potrafi przejść trzydzieści mil pieszo, nie zatrzymując się na posiłek, powinna zostać żołnierzem. Odwzajemniła uśmiech. – Jestem Paksenarrion Dorthansdotter. – Pakse… co? – Paksenarrion – powtórzyła wolno i przerwała, czekając, aż to napisze. – Dorthansdotter. Z Trzech Jodeł. – Zrobione. – Podniósł lekko głos. – Kapralu Bosk! – Sir. – Jeden ze zbrojnych obejrzał się i zajrzał do namiotu. – Potrzebuję sędziego i parę świadków. – Sir. – Kapral przeciął placyk. – Wszystko musi odbyć się oficjalnie – wyjaśnił oficer. – Nie jesteśmy w dominium naszego Księcia, musimy udowodnić, że nie wykorzystaliśmy cię, nie zmusiliśmy ani nie sfałszowaliśmy twojego podpisu… potrafisz się podpisać, prawda? – Tak. – Dobrze. Książę zachęca swoich żołnierzy do nauki czytania i pisania… – Przerwał, gdy do budy wszedł mężczyzna w długiej, brązowej szacie i dwie kobiety. – Jeszcze ktoś przed zakończeniem, co, Stammel? – rzucił przybysz. Kobiety – jedna w fartuchu i czapce serowara, druga uwalana po łokcie mąką – spojrzały z ciekawością na Paksenarrion. – Ta młoda dama ma życzenie zaciągnąć się do wojska – odrzekł krótko oficer. Sędzia mrugnął do niego i wyciągnął rzeźbiony na jednym końcu kamienny walec. – Powtarzaj za mną – ciągnął Stammel: Ja, Paksenarrion Dorthansdotter, pragnę wstąpić do Kompanii Księcia Phelana jako rekrut i zgadzam się służyć dwa lata od zakończenia szkolenia bez prawa do urlopu, a także przestrzegać zasad, regulaminu i słuchać wydawanych mi poleceń, walcząc z każdym i wszędzie na rozkaz mojego dowódcy. Paksenarrion powtórzyła formułkę pewnym głosem i złożyła podpis we wskazanym miejscu w oprawionej w skórę księdze. Obie kobiety podpisały się obok niej, a sędzia nakapał pod spodem wosku i wycisnął w nim kamienną pieczęć. Serowarka poklepała dziewczynę po ramieniu i odwróciła się, a sędzia znowu mrugnął do Stammela i wyszczerzył się w uśmiechu. – Jestem sierżant Stammel – przedstawił się jej oficjalnie oficer. – Zwykle opuszczamy miasteczko w południe, reszta rekrutów przebywa w „Złotym Prosiaku”. Są już po jedzeniu, ale ty potrzebujesz wypełnić żołądek i odpocząć przed marszem. Zaczekamy chwilę. Pamiętaj, że od tej pory jesteś rekrutem. Co oznacza, że masz odpowiadać „Tak jest, sir” i „Nie, sir” każdemu z nas, z wyjątkiem rekrutów, oraz bez sprzeciwu wypełniać rozkazy. Jasne? – Tak jest, sir – odpowiedziała Paksenarrion. Godzinę później z zaciekawieniem przyglądała się przez okno innym świeżo przyjętym młodym ludziom włóczącym się po podwórzu „Złotego Prosiaka”. Tylko dwóch z nich było wyższych od niej: smagły młodzieniec o kędzierzawych, złocistych włosach i kościsty, czarnobrody mężczyzna z tatuażem na lewym ramieniu. Najniższy był chudy, rudowłosy chłopak o okazałym nosie i poplamionej, zielonej, jedwabnej koszuli. Zauważyła dwie inne kobiety siedzące razem na schodach. Nikt nie miał broni, oprócz sztyletów do jedzenia, choć biodra brodacza opinał pas do miecza. W większości wyglądali na chłopskich synów i uczniów, kilku mężczyzn o nadętych twarzach nie potrafiła zaklasyfikować. Tylko zbrojni i sierżant nosili mundury. Reszta miała na sobie stroje, w których zaciągnęli się do Kompanii. Skończyła trzymaną w dłoni pajdę i zaczęła drugą, Stammel poradził jej, by najadła się do syta i odpoczęła. Zjadła cztery porcje, zanim po nią wrócił. – Wyglądasz znacznie lepiej – zauważył. – Czy twoje imię ma jakieś zdrobnienie? Zastanawiała się już nad tym. Nie chciała nigdy więcej usłyszeć ojcowskiego: Pakse. Na jej starą ciotkę, po której otrzymała imię, wołano Enarra, ale i to nie podobało się jej zbytnio. W końcu zdecydowała się na formę, z którą – jak uważała – mogłaby żyć. – Tak jest, sir – odpowiedziała. – Po prostu Paks. – W porządku, Paks – gotowa do wymarszu? – Tak jest, sir. – No to w drogę. – Stammel poprowadził ją na podwórzec. Reszta rekrutów przyjrzała się jej, gdy schodziła po stopniach. – To jest Paks – oświadczył. – Będzie szła w szeregu Cobena, kapralu Bosk. – Świetnie, sir. W porządku, rekruci, zbiórka. – Zebrali się w cztery szeregi po pięć osób każdy, tylko pierwszy był krótszy. – Paks, ty maszerujesz tutaj. – Kapral Bosk wskazał jej ostatnie miejsce w najkrótszym szeregu. – Pamiętajcie: na moją komendę ruszacie z lewej nogi i utrzymujecie stałe tempo, starając się trzymać równo z sąsiadem po prawej, nie wpadając na poprzedzającego was żołnierza. – Przeszedł się wokół grupy, przesuwając tego i owego o cal lub dwa w jedną bądź drugą stronę. Paksenarrion patrzyła na to z ciekawością, dopóki nie zawołał nagle: – Rekruci, na wprost patrz! - i dał krok wstecz. – Wystarczy, Bosk – odezwał się Stammel. – Ruszamy. Po raz pierwszy w życiu Paksenarrion usłyszała najbardziej poruszający z wojskowych rozkazów, gdy Bosk wziął głęboki wdech i krzyknął: – Naprzód… MARSZ! Popołudniowy marsz trwał tylko cztery godziny, z dwiema krótkimi przerwami, lecz gdy się zatrzymali, była bardziej zmęczona niż kiedykolwiek. Rekrutom towarzyszyło sześciu żołnierzy (Stammel, Bosk i czterech szeregowców) oraz cztery muły dźwigające budę i zapasy. Potem ćwiczyli, a Paks nauczyła się prawidłowego tworzenia szyku, rozpoczęcia marszu i zwrotów. Poznała numer swojego szeregu i jego lidera oraz opanowała sztukę utrzymywania stałej odległości od żołnierza z przodu. Choć zmęczona, to i tak była w lepszej formie od jednego z pucołowatych mężczyzn. Jęczał i narzekał przez całe popołudnie, a podczas ostatniej przerwy na odpoczynek stracił przytomność. Gdy nie ocknął się, oblany zimną wodą, dwóch żołnierzy przerzuciło go przez muła i przywiązało twarzą do grzbietu. Gdy doszedł do siebie, błagał, by pozwolono mu iść, lecz Stammel zostawił go tam, jęczącego żałośnie, dopóki nie rozbili obozu. Paksenarrion z drugim świeżym rekrutem zostali wyznaczeni do wykopania kloaki. Był nim wysoki, jasnowłosy chłopak, który przedstawił się jako Saben. Zeszłej nocy też kopał i wiedział, ile czasu to zajmuje. Gdy wrócili do obozu, wytatuowany mężczyzna prychnął: – Idą dołokopy – wyglądają jak para, co nie? Ten, który wcześniej zemdlał, przytaknął mu ochoczo: – Zeszło im wystarczająco długo. Powiedziałbym, że robili nie tylko to. Paksenarrion zapiekły uszy, zanim jednak otworzyła usta, ujrzała za ich plecami Stammela, który lekko pokręcił głową. Odezwał się za to lider jej szeregu, Coben: – Przynajmniej żadne z nich nie podkradało ale ani nie było wioskowym pijanicą, Jens. A co do kopania kloak, Korryn, to lepsze to niż okradanie grobów… |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Ku pokrzepieniu serc
— Eryk Remiezowicz
Esensja czyta: Marzec-kwiecień 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski
Ten Obcy
— Eryk Remiezowicz
Ku pokrzepieniu serc
— Eryk Remiezowicz
