Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Żelazny Anioł |
| Tytuł oryginalny | Iron Angel |
| Data wydania | 25 lutego 2009 |
| Autor | Alan Campbell |
| Przekład | Anna Reszka |
| Wydawca | MAG |
| Cykl | Kodeks Deepgate |
| ISBN | 978-83-7480-120-1 |
| Format | 400s. 135×205mm |
| Gatunek | fantastyka |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Żelazny AniołAlan Campbell
Alan CampbellŻelazny AniołDill przez długą chwilę przypatrywał się swym dłoniom. – On też mi się śnił. – Mesmerysta? – Był poza tym pokojem, poza mną, ale szukał sposobu, żeby wejść. Nie widziałem go, ale za każdym razem, kiedy wyglądałem przez okno, zauważałem coś dziwnego: dom, którego tam wcześniej nie było, nowy pomost na przystani, pochyłe drzewo. Są jakieś drzewa w Sandport? – Nie – przyznała Rachel. – To był tylko sen. Koszmary dręczyły Dilla od jego powrotu z Piekła. Śniło mu się, że staje się otoczeniem – czy to był pokój w Sandport, skamieniały zagajnik czy wydma na Martwych Piaskach. I zawsze w pobliżu ukazywała się ta sama postać, tyle że za każdym razem przebrana za inny element krajobrazu. Anioł zaczął nazywać ją mesmerystą, choć nie potrafił powiedzieć, skąd wziął to określenie. – Musisz coś zjeść. – Rachel podała mu miskę. Zauważyła, że jest w niej niewiele więcej poza mlekiem. – I powinniśmy pomyśleć o opuszczeniu tego miejsca. Nie wiem, jak długo jeszcze możemy ufać Meerowi. Dill wyglądał na wyczerpanego. – Dokąd pójdziemy? – zapytał. – Byle dalej od Spine. Okręt misjonarzy Głos Herolda opuścił Clune dwa tygodnie temu i powinien przybyć do portu w każdej chwili. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez Spine to może być ostatni świątynny statek, który wyruszy na Żółte Morze. Misjonarze mają swoje osiedle w wiosce Baske, sto dwadzieścia mil na wschód od delty Pocked. Gdyby Herold nas zabrał, bylibyśmy tam bezpieczni. – Kapłani obroniliby nas przed Spine? – Mogliby obronić ciebie – odpowiedziała Rachel. – Jesteś zbiegiem, ale jednocześnie aniołem, a ja nie wyobrażam sobie, żeby kapłanom z Deepgate podobały się ostatnie rządy Spine. – Zastanawiała się przez chwilę. – Tak, jestem pewna, że wzięliby cię pod ochronę. – A co z tobą? Gdzieś w górze zahuczał sterowiec. Rachel słuchała go przez chwilę, ale jej uwagę przyciągnęły inne, bliższe odgłosy – zamieszania na ulicy. Podeszła do okna. Nabrzeżem przed gospodą toczył się z turkotem kolorowy wóz ciągnięty przez wołu. Miał czerwony dach, boki z żółtych listew i koła z jaskrawozielonymi i złotymi szprychami. Wzdłuż jednego boku biegł napis: „Magiczny Cyrk Greene: Poznajcie przerażające okropieństwa Irilu!”. Wokół tłoczyła się gawiedź, biegnąc za pojazdem w stronę centrum miasta. Rachel domyśliła się, że wóz zapewne zjechał z którejś barki w głębokim porcie, który znajdował się za półwyspem poza zasięgiem jej wzroku. Dziwne. Normalnie ta przystań była używana wyłącznie przez wojska Deepgate przybywające z oddalonych lądowisk sterowców. Po chwili zauważyła nabazgraną notatkę przypiętą do tyłu wozu i wstrzymała oddech. „Obejrzyjcie dziś wieczorem śliniącego się, zmiennokształtnego demona z Labiryntu!”. Gapie trajkotali z podnieceniem. Grupki bosych dzieci biegły przed wozem, ścigając się z krzykiem i klaszcząc w ręce. Rachel usiadła na parapecie i patrzyła, jak drewniany wehikuł pnie się na wzgórze i znika w plątaninie uliczek otaczających Plac Targowy. Wędrowni magicy i gabinety osobliwości były znane w Sandport. Z Clune i Dalamoor czasami przybywali szamani i taumaturdzy z prawdziwym rogiem obfitości niepokojących obiektów zakonserwowanych w słoikach. Ale Rachel nigdy nie słyszała o kimś, kto by twierdził, że jest w posiadaniu prawdziwego demona. Zmiennokształtny? Przybycie wozu cyrkowego i powracające sny Dilla to za dużo jak na zwykły zbieg okoliczności, uznała Rachel. – Wychodzę – oznajmiła. Ale Dill już zdążył zasnąć. Zanim dotarła na Plac Targowy, słońce schowało się za niskimi domami i niebo lśniło jak łuski złotej rybki. Mistrzyni ceremonii, młoda kobieta, właśnie kończyła przygotowywać pokaz. Na brązowych płytach chodnikowych pośrodku placu urządziła prowizoryczną scenę z karmazynowych desek ustawionych obok wozu. Wokół niej zebrał się spory tłumek, podczas gdy inni gapie ustawili się dalej, w cieniu okolicznych budynków. Nad rynsztokami, w których gniły owoce po cotygodniowym targu, bzyczały roje much. Sandportyczycy siedzieli na progach domów i sączyli wino figowe. Spośród publiczności kobieta zwerbowała do pomocy dwóch krzepkich mężczyzn, żeby wyładowali dużą skrzynię z tyłu wozu. Tymczasem ona sama stała z boku, trzymając na rękach małego psa. Według jej wskazówek dwaj pomocnicy ściągnęli skrzynię po kilku stopniach i wnieśli ją na scenę, obserwowani przez ciżbę. Rachel odruchowo powiodła wzrokiem po zbiegowisku, wypatrując kieszonkowców, zanim sobie przypomniała, przecież nie ma żadnych pieniędzy. Uśmiechnęła się i skierowała uwagę z powrotem na zbliżający się spektakl. Właścicielka cyrku była młodą, smukłą kobietą o ciemnych włosach opadających gęstymi, ciężkimi splotami na szczupłe plecy. Owalna twarz i ciemne oczy wskazywały na dalamoorskie pochodzenie, ale dziewczyna miała skórę jaśniejszą niż większość mieszkańców północnej pustyni. Jaskrawą, nawet trochę krzykliwą suknię w kolorach tęczy ozdobiła szklanymi paciorkami. Gdy pomocnicy ustawili skrzynię i zeszli na plac, kobieta posadziła ulubieńca na jednym ze stopni wozu, a następnie odwróciła się do widowni i uniosła ręce, żeby ją uciszyć. – Witajcie! – zawołała radosnym głosem, w którym wyraźnie pobrzmiewał akcent z Deepgate. – Nazywam się Mina Greene i przyjechałam do Sandport, żeby pokazać wam magię, cuda i dziwy! Jeśli zaciekawi was to, co teraz zobaczycie, opowiedzcie o tym rodzinom i znajomym. A jeśli widowisko przyprawi was o mdłości albo przerazi, i tak o nim opowiedzcie. Komukolwiek. Tylko na pewno. Tłum odpowiedział śmiechem. – I proszę, wróćcie po zmierzchu, bo to, co zobaczycie, teraz będzie zaledwie przedsmakiem mojego cyrku. Podróżowałam na krańce świata, szukając osobliwości, i dziś wieczorem pokażę je, żeby sprawić wam przyjemność. – Mówiła jak dziecko czytające z kartki, którą sobie wcześniej przygotowała. – Mam duchy i stwory z Labiryntu uwięzione w bursztynie, trupy demonów z mrocznych głębi Piekła, a nawet kości bogów i kamienne potwory spod ziemi. – Tak, widzieliśmy to wszystko w zeszłym roku! – krzyknął jeden z gapiów. Jego słowa wywołały gromki śmiech. Mine Greene zmarszczyła brwi i tupnęła nogą. – Tak, istoty pozszywane z kilku innych, imitacje. Słoiki z trytonami i małymi pająkami, zakonserwowane gicze wołowe. Widzieliście je tutaj, prawda? – Chyba sobie uświadomiła, że traci panowanie nad sobą, bo uczyniła wysiłek, żeby powściągnąć gniew. – Ale ja pokażę wam dzisiaj prawdziwe monstra. Żadnych sztuczek ani oszustw, tylko żywe, oddychające demony. – Skończyła przemowę ukłonem tancerki. – Obejrzyjcie okropieństwa Labiryntu! Uniosła wieko skrzyni, sięgnęła do środka i pomajstrowała przy wewnętrznym zamku. Cztery boki rozłożyły się niczym płatki kwiatu. Przez tłum przebiegło głośne westchnienie. Kilka osób cofnęło się gwałtownie. Rachel, która stała nieco z boku, z twarzą częściowo zasłoniętą jedwabnym szalem, dopiero wtedy zobaczyła wyraźnie, co spowodowało takie poruszenie. Poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. – Ten potwór został schwytany w Deepgate cztery dni temu – oznajmiła Greene. – Avulsior Spine pozwolił mi, skromnej artystce estradowej, pokazać go tutaj i przestrzec was przed prawdziwymi niebezpieczeństwami Labiryntu. Spójrzcie na jego członki, zobaczcie, jak płacze i cierpi. Oto, co się dzieje z heretykami i bluźniercami. Czyżby Spine wynajęli ją, żeby głosiła ich nauki? Rachel zastanawiała się, czy Mina Greene wierzy w choć jedno słowo z kłamstw Avulsiora, czy po prostu zgodziła się pracować dla niego w zamian za to nieszczęsne stworzenie. Na pierwszy rzut oka trochę przypominało dziecko, ale Rachel nie widziała dokładnie, w jaki sposób powykręcane ręce i nogi łączą się z tułowiem. Niektóre części ciała wyglądały, jakby zrobiono je z tego samego drewna, co skrzynię. Mięśnie i kości były przemieszane z jasnymi sosnowymi deszczułkami. Wodniste, załzawione oczy łypały z wyraźnym strachem z bezwłosej czaszki. Z zaślinionych ust wydobywało się żałosne zawodzenie. Rachel odwróciła się z odrazą i przerażeniem. Jak Spine mogli się zniżyć do czegoś takiego? Zaczęła się cofać przez tłum. Ale przedstawienie jeszcze się nie skończyło. Najgorsze dopiero miało nastąpić. Mina Greene uniosła ręce i zwróciła się do publiczności: – To okropieństwo, kiedy zostawi się je samo, próbuje upodobnić się do swojego otoczenia. Widzicie, jak skopiowało skrzynię? Jest jak nasienie, z którego nie wiadomo co wyrośnie. A teraz patrzcie uważnie. – Nie! – Istota zawyła głosem zdławionym przez ślinę. – Proszę, nie rób tego. Rachel obejrzała się i zobaczyła, że Greene pochyla się nad stworem i coś do niego szepcze. To, co ujrzała w następnej chwili, sprawiło, że zatrzymała się w pół kroku. Stworzenie zaczęło się zmieniać. Jego członki się wydłużyły, głowa zapadła się w szyję niczym bańka z różowego błota. Na oczach osłupiałej ciżby tors istoty napęczniał i rozpadł się na dwa amorficzne kawałki. Te z kolei rozciągnęły się i spłaszczyły. Jednocześnie pociemniała skóra. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wow i opad szczęki
— Anna Kańtoch
Esensja czyta: Styczeń 2010
— Anna Kańtoch, Paweł Laudański, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski
Na łańcuchach, nad przepaścią i w sąsiedztwie boga
— Anna Kańtoch
