Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 16 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

‹Jedenaście pazurów›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJedenaście pazurów
Data wydania4 listopada 2010
Wydawca superNOWA
ISBN978-83-7578-027-7
Format474s.
Cena33,50
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Kot Szrekingera

Esensja.pl
Esensja.pl
Jaga Rydzewska
Zamieszczamy fragment opowiadania Jagi Rydzewskiej „Kot Szrekingera” pochodzącego z antologii „Jedenaście pazurów”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa superNOWA.

Jaga Rydzewska

Kot Szrekingera

Zamieszczamy fragment opowiadania Jagi Rydzewskiej „Kot Szrekingera” pochodzącego z antologii „Jedenaście pazurów”. Książka ukaże się nakładem wydawnictwa superNOWA.

‹Jedenaście pazurów›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJedenaście pazurów
Data wydania4 listopada 2010
Wydawca superNOWA
ISBN978-83-7578-027-7
Format474s.
Cena33,50
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Panie są dwie.
Jedna ma żółte włosy i szaroniebieski mundur. Siedzi za biurkiem, obraca długopis w kościstych palcach, a jej czerwone, błyszczące paznokcie aż migoczą, bo odbija się w nich światło lampki. Druga pani, grubiutka i pyzata, uśmiecha się przyjemnie w moją stronę.
– Jak masz na imię? – pyta.
– Justynka.
Tak należy mówić. Moje prawdziwe imię jest bardzo długie, zresztą wszyscy i tak używają nieprawdziwego.
– Ja jestem Pani Psycholok, Justynko. A to jest Pani Policjantka. – Grubiutka ruchem głowy wskazuje panią w mundurze.
Co znaczy Policjantka, to wiem. Ogląda się te filmy. Ale Psycholok? Śmieszne nazwisko. A może to wcale nie nazwisko, tylko zawód? Psycholok, Spycholok, Psolok. Aha.
– Czy pani zakręca psom loki?
– Nie, kochanie. Psycholok to ktoś, kto rozmawia z dziećmi. Powiedz, podoba ci się tutaj?
– Nie.
Właściwie nie wiem czemu. Pokój jest cały kolorowy. Dwie ściany niebieskie, dwie zielone i niebieski sufit z żółtymi gwiazdkami. Siedzę na dorosłym, dużym krześle i nogi mi dyndają. Dalej stoi dziecięcy stolik i dwa dziecięce krzesełka, a obok na podłodze w równym rządku ułożono lalki i misie. Przez okno widać tylko siwiuteńkie niebo z pręgą ciemnoszarych chmur. To kolory Gagatka. Zupełnie jakby mój kot rozciągał się tam w górze, zogromniały i rozleniwiony. Może on naprawdę jest w niebie.
– A lubisz chodzić do przedszkola?
– Tak sobie.
– Dlaczego?
Za dużo głupich dzieci. Przezywają się i w ogóle gadają głupoty. I nasza pani ciągle narzeka. Puszczają nam głupią muzykę, każą się uczyć głupich wierszyków. Już jestem na to za stara.
– Ale zaczęłaś teraz zerówkę i już za rok idziesz do szkoły, prawda? Może w szkole bardziej ci się spodoba.
– Nie wiem. Tam jest całe zatrzęsienie wielgachnych dzieciaków i one biją, jak ktoś jest mniejszy. I sprzedają narkotyki, a to bardzo źle.
– No tak, no tak – mruczy Pani Psolok. – A lubiłaś swojego tatę, Justynko?
– Niespecjalnie.
Pani Psolok i Pani Policjantka patrzą na siebie. Pani Psolok znów się do mnie uśmiecha.
– Czemu?
– Bo mój tata jest drań i wstrętny skurczysyn. Tak powiedziała mamusia, tylko nigdy﷓przenigdy nie wolno było tego powtarzać przy babci, bo babcia to mama taty. Tata nas rzucił. Ja długo chorowałam, jak byłam mała, i tata myślał, że to mi już zostanie na całe życie i on się będzie musiał męczyć z chorym dzieckiem. I jak mamusia jeździła ze mną po szpitalach, to on sobie znalazł Tą Sukę i pojechał z nią do Warszawy. Potem do mnie dzwonił. Czasami. Przysyłał mi prezenty na urodziny, ale nigdy nie to, co chciałam, i prawie w ogóle nie przyjeżdżał, nawet na Wigilię. Pewnie dlatego, że myśmy mieli kota, i tata nie mógł wziąć Tej Suki do nas, boby nam kota zagryzła.
Pani Policjantce za stołem robi się coś dziwnego z twarzą. Jakby chciała kichnąć.
– A później mieszkał w Warszawie z taką Panią Klaudią i jak go spytałam, jakiego koloru jest jego pies, to powiedział, że nie ma żadnego psa, bo Pani Klaudia jest alergiczna i bardzo kaszle od sierści. Więc pewnie oddał komuś Tą Sukę.
Pani Policjantka prycha nagłym śmiechem. Z czego ona się śmieje? Z biednej suni, której tata nie chciał? Ja chyba tej pani nie lubię.
– Powiedz nam, Justynko – odzywa się Pani Policjantka – a kogo ty właściwie lubisz?
Zaczynam machać nogami, pięty uderzają mi o nogi krzesła. Czy ona wie, co myślę? Może to czarownica?
– Kota – szepcę. – Gagatka.
koniec
30 października 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Zrozumieć kota
— Miłosz Cybowski

Szczyt piramidy
— Artur Baniewicz

Kociarka
— Piotr Patykiewicz

NIETAK
— Mirosława Sędzikowska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.