Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Chindi |
| Tytuł oryginalny | Chindi |
| Data wydania | 26 maja 2010 |
| Autor | Jack McDevitt |
| Przekład | Jolanta Pers |
| Wydawca | Solaris |
| Cykl | Akademia |
| ISBN | 978-83-7590-051-4 |
| Format | 700s. |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
ChindiJack McDevitt
Jack McDevittChindiNie zjadła kolacji. Czuła wyczerpanie, niepokój, zmęczenie, niepewność. Przerażenie. Co ma powiedzieć Harper i Dimennie, kiedy dotrze do stacji? Ludzie, miejcie nadzieję, że nic się nie stanie. Bo jeśli tak, kogo będziecie chcieli uratować? Siedziała pogrążona w czarnych myślach, gdy zamigotała lampka ostrzegawcza. Kilka pulpitów wyłączyło się, parę ekranów zgasło. Światła przygasły, wentylatory umilkły i przez chwilę na mostku było bardzo cicho. Po chwili wszystko wróciło. – Wszystko pod kontrolą – odezwał się Bill. – Dobrze. – Takie zjawiska mogą czasami występować. Statek automatycznie wyłączał większość układów, by chronić je przed skokami energii. – Wiem. – Ludzie ze „Spokoju” odpowiedzieli. – Wrzuć na ekran. Odpowiedział Barber. Gruby, łysiejący, łatwo się denerwujący, nie lubił, kiedy mu przeszkadzano, kiedy coś poszło nie tak, jak powinno. W chwili szczerości – a takie nie przytrafiały mu się często – wyznał Hutch, że został pilotem statków międzygwiezdnych, żeby zrobić wrażenie na kobiecie. I że to nie miało znaczenia, bo i tak od niego odeszła. Hutch jakoś to nie zdziwiło. Był w swoim gabinecie. – Hutch – odezwał się – strasznie mi przykro z powodu tej sytuacji. „Wildside” był największym statkiem, jakim dysponowaliśmy. A oni tam siedzą od lat. Na pewno przez te parę tygodni nic im się nie stanie. Z tego co wiem, „Lochran” jest już dalej niż powinien w stosunku do planu. Mam tu parę osób, które spędziły trochę czasu na „Renesansie” i mówią, że to miejsce zawsze przeraża, kiedy leci się tam po raz pierwszy. To dlatego, że leci się przez chmury gazu i nic nie widać. – Prosiłbym się, żebyś po przybyciu na miejsce postępowała delikatnie. Nie mów, że na „Wildside” masz za mało miejsca. Jeśli o tym nie będziesz wspominać, nawet się o tym nie dowiedzą. Mógłbym wysłać drugi statek, ale wydaje mi się, że to przesada. Jakoś sobie poradzisz. – Sprawdzę, jak wygląda sytuacja z „Lochranem”, powiem im, że w tej sytuacji czujemy się trochę niepewnie. Może trochę ich pogonię. – Przeczesał dłonią rzednące włosy i spojrzał prosto do kamery. – A tymczasem jesteś nam potrzebna, żeby ich trochę uspokoić. Dobrze? Wiem, że sobie poradzisz. Jego ponurą twarz zastąpił pierścień gwiazd, logo stacji „Spokój”. – To wszystko? – spytała. – Tylko tyle ma mi do powiedzenia? – Pewnie zmieniłby zdanie, gdyby tu był i mógł wyjrzeć przez iluminator. – Założę się, że tak. Zamilkł i zmarszczył czoło, jakby coś przyciągnęło jego uwagę. – Kolejna wiadomość – oznajmił. – Ze stacji „Renesans”. Hutch poczuła ucisk w żołądku. Tym razem pojawił się sam dyrektor stacji. Lawrence Dimenna, A.F.D., G.B.Y., dwukrotny laureat Nagrody Brantstatlera. Był przystojny, w jakiś prosty i surowy sposób. Jak wielu znakomitych stulatków, wyglądał stosunkowo młodo, ale w jego oczach czaiła się pewność i zdecydowanie, jakie przychodzą dopiero z wiekiem. Nie wyczuła w nim ani śladu życzliwości. Miał jasne włosy, wyraźnie zarysowaną szczękę i nie był zadowolony. Mimo to zdołał się uśmiechnąć. – Pani kapitan Hutchins. Cieszę się, że udało się pani tak szybko dotrzeć. Siedział za biurkiem. Na grodzi za jego plecami wisiało kilka plakietek, tak umieszczonych, żeby było je widać. Powiększenie nie było jednak wystarczające, żeby dostrzec, co na nich napisano, a uznała, że wykonanie zbliżenia nie byłoby zbyt uprzejme. Na jednej widniał jakiś brytyjski herb. Rycerz Królestwa? Spuścił wzrok, rozejrzał po niemałej powierzchni swego biurka i znów spojrzał jej prosto w oczy. W jego oczach czaił się strach. – Doszło do wybuchu – oznajmił. Mówił obojętnym tonem, jakim zwykle mówili reporterzy znajdujący się w samym środku kłopotów. – Proteusz wystrzelił olbrzymi rozbłysk. Poczuła, jak serce zaczyna jej bić mocniej. – Mówiłem, że coś takiego może się wydarzyć. Na stacji powinien być statek gotowy do lotu. Mój Boże. Czy on rzeczywiście wypowiedział te słowa, czy jej się tylko wydawało? – Wydałem rozkaz ewakuacji. Kiedy dotrze tu pani jutro, kilku techników będzie czekać, żeby natychmiast zatankować paliwo – zamilkł na sekundę. – Przypuszczam, że będzie to niezbędne. – Na pewno wskazane – odparła, wyrwana z osłupienia. – Jeśli będzie na to czas. – Dobrze, zajmiemy się tym. Nie przypuszczam, by mogła pani zrobić coś, by przyspieszyć sprawę? – To znaczy dotrzeć na stację szybciej? Nie. Nie mogę zmienić obecnego planu lotu. – Rozumiem. Cóż, nie szkodzi. Nie przypuszczam, żeby rozbłysk dotarł tu szybciej niż o 9:30. Odczekała kilka sekund. – Ma pan na myśli całkowitą utratę stacji? Odpowiedź nadeszła po kilku minutach. – Tak – odparł i odniosła wrażenie, że się jąka. Z trudem panował nad sobą. – Szanse na to, że stacja przetrwa, są niewielkie. Cóż, będę z panią szczery. Jutro o tej samej porze stacji już raczej nie będzie. – Głowa mu opadła, a po chwili znów spojrzał na nią. – Dzięki Bogu, że pani tu jest, pani kapitan. Przynajmniej wydostaniemy stąd ludzi. Jeśli przybędzie pani na czas, zatankujemy paliwo i będziemy w drodze na trzy godziny przed uderzeniem. Czasu powinno starczyć. – Wszyscy są już gotowi do wejścia na pokład. Jeśli potrzeba pani czegoś jeszcze, proszę zawiadomić oficera operacyjnego, albo mnie, dopilnuję, żeby to załatwić. – Wstał, a kamera podążała za nim, gdy obchodził biurko dookoła. – Dziękuję, pani kapitan. Nie wiem, co byśmy zrobili, gdyby pani tu nie było. Mrugnęła lampka odpowiedzi. Skończył mówić. Czy ona chciała mu jeszcze coś powiedzieć? Nie było słychać silników, jedynymi odgłosami na statku było elektroniczne ćwierkanie instrumentów i cichy szum powietrza w kanałach wentylacyjnych. Chciała mu wszystko powiedzieć, rzucić w oczy prawdę, powiedzieć, że nie ma miejsca dla wszystkich. Mieć to z głowy. Nie zrobiła tego jednak. Musiała mieć czas do namysłu. – Dziękuję panu, profesorze – rzekła. – Do zobaczenia rano. Znikł i patrzyła z rozpaczą na pusty ekran. – Co zamierzasz zrobić, Hutch? – spytał Bill. Niełatwo było jej ukryć wściekłość w głosie. – Nie wiem – odparła. – Może zaczniemy od powiadomienia Barbera. Hutch, to nie twoja wina. Nikt cię nie obwinia. – Może nie zauważyłeś, Bill, ale to ja jestem osobą, na której się to wszystko skupi. To ja muszę powiedzieć Dimennie, że rozbłysk jest większym problemem, niż mu się wydaje. – Boże, jak wrócę, uduszę Barbera. – Potrzebujemy pomocy. Czy ktoś jeszcze jest w pobliżu? – „Kobi” leci w stronę stacji „Spokój” w celu dokonania naprawy. – „Kobi” był statkiem kontaktowym, finansowanym przez Fundację Poszukiwań Obcych Cywilizacji. Poszukiwał kogoś, z kim można by porozmawiać. Przez czterdzieści lat nikogo nie znalazł. Ale cały czas latał, szkolił kapitanów statków i inne zainteresowane osoby, które chciały się dowiedzieć, co robić w razie spotkania z obcymi. Hutch przeszła takie szkolenie. Nie wykonuj żadnych gwałtownych manewrów. Migaj światłami „w zachęcający sposób”. Rejestruj wszystko. Wyślij ostrzeżenie do najbliższej stacji. Nie ujawniaj żadnych informacji strategicznych, jak położenie ojczystej planety. Jeśli zostaniesz ostrzelany, natychmiast uciekaj. Kapitanem „Kobi” był Chappel Reese, uparty, nerwowy, łatwo się irytujący. Ostatnia osoba na świecie, która nadawałaby się do witania spotkanych przypadkowo obcych. Ale był opętany sprawą i miał krewnych na wysokich stanowiskach. – Ilu pasażerów może pomieścić „Kobi”? – To jacht. Maksymalnie ośmiu. W awaryjnej sytuacji dziesięciu. – Bill potrząsnął głową. – I jest już pełny. – Kto jeszcze? – „Kondor” jest niedaleko. Statek Preachera Brawleya. Poczuła coś na kształt nadziei. – Gdzie on jest? Brawley był postacią nieomal legendarną. Uratował kiedyś misję naukową, której uczestnicy źle wyliczyli orbitę i byli bliscy wessania przez gwiazdę neutronową, innym razem przewiózł zarażonych chorobą ocalałych członków misji z okolic Antaresa II, nie zważając na własne bezpieczeństwo, i uratował członka załogi na Beta Pac, zabijając jeden okaz występującego tam drapieżnego gada kluczem nasadkowym. Bill zrobił zadowoloną minę. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krzywa wznosząca
— Michał Kubalski
„Mary Celeste” w kosmosie
— Michał Kubalski
Rejs do przyszłości, czyli Pana książka pozbawiła mnie posiłku
— Michał Kubalski
