Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Mike Carey
‹Krew nie woda›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKrew nie woda
Tytuł oryginalnyThicker than Water
Data wydania7 kwietnia 2010
Autor
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca MAG
CyklFelix Castor
ISBN978-83-7480-163-8
Format456s. 125×195mm
Cena35,—
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Niespodzianki nie tylko krwawe
[Mike Carey „Krew nie woda” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czwarta część zakrojonego na szerszą skalę cyklu rzadko kiedy zaskakuje, czy to in plus, czy in minus. Na syndrom autorskiego wypalenia jest bowiem jeszcze za wcześnie, a czytelnik już wie, czego się po pisarzu spodziewać, zna wady i zalety jego stylu. Mimo to „Krew nie woda” Mike’a Careya potrafi sprawić niespodziankę – i to bardzo pozytywną!

Anna Kańtoch

Niespodzianki nie tylko krwawe
[Mike Carey „Krew nie woda” - recenzja]

Czwarta część zakrojonego na szerszą skalę cyklu rzadko kiedy zaskakuje, czy to in plus, czy in minus. Na syndrom autorskiego wypalenia jest bowiem jeszcze za wcześnie, a czytelnik już wie, czego się po pisarzu spodziewać, zna wady i zalety jego stylu. Mimo to „Krew nie woda” Mike’a Careya potrafi sprawić niespodziankę – i to bardzo pozytywną!

Mike Carey
‹Krew nie woda›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKrew nie woda
Tytuł oryginalnyThicker than Water
Data wydania7 kwietnia 2010
Autor
PrzekładPaulina Braiter
Wydawca MAG
CyklFelix Castor
ISBN978-83-7480-163-8
Format456s. 125×195mm
Cena35,—
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Dla Felixa Castora wezwanie na miejsce zbrodni to żadna nowość – ostatecznie Felix, przez przyjaciół nazywany Fixem, jest egzorcystą, który swoimi nietypowymi zdolnościami wspomaga londyńską policję. Tym razem jednak ofiara wciąż żyje, na przywoływanie duchów jest więc za wcześnie, a Fix zostaje wezwany z zupełnie innego powodu. Oto bowiem zaatakowany w samochodzie mężczyzna tuż przed utratą przytomności własną krwią napisał na szybie nazwisko egzorcysty. W ten sposób Castor w szybkim tempie awansuje ze stanowiska pomocnika na stanowisko podejrzanego i chcąc nie chcąc, musi zainteresować się tym, co dzieje się na osiedlu Salisbury.
Motyw człowieka, który by udowodnić swoją niewinność, sam rozwiązuje zagadkę, do oryginalnych nie należy, ale też siła cyklu Careya nie tkwi w nowatorstwie, a w wykonaniu. O tym, że brytyjski pisarz ma talent do tworzenia ciekawych postaci, już pisałam przy okazji poprzednich części – wspominałam też, że Felix Castor, postchandlerowski „drań o złotym sercu”, budzi sporo sympatii. Dodam więc może tylko, że w „Krew nie woda” poznajemy bardziej szczegółowo przeszłość głównego bohatera, co pogłębia jego charakter.
Druga ważna zaleta cyklu to oczywiście styl – tu żadnych niespodzianek nie ma. Carey od początku łączył powagę pisania o cierpieniu czy śmierci ze sporą dozą cynicznego humoru i to się nie zmieniło. Na dowód krótki cytat: „Wyglądała jak kobieta, która zażyła leki, by własnoręcznie przeprowadzić sobie operację na otwartym sercu, i została odwołana w połowie procedury” – opis niebanalny, dowcipny, a jednocześnie w przejmujący sposób potrafiący oddać stan ducha nieszczęśnicy.
Gdzie więc zapowiadane na wstępie zaskoczenie? Ano, przyznam szczerze, że po trzech odsłonach przygód Fixa przyzwyczaiłam się już do myśli, że Carey miewa kłopoty z kompozycją powieści. Czasem nastrój znikał na rzecz dużej ilości akcji, czasem – o zgrozo! – rozwiązanie zagadki poznawaliśmy w połowie. W „Krew nie woda” nic takiego nie ma miejsca, tu wszystkie składniki są odmierzone w idealnych proporcjach, scen akcji, owszem, jest sporo, ale w niczym nie szkodzi to klimatowi. Czwartej części najbliżej jest chyba do horroru – nie łagodnej grozy jak w tomie pierwszym, nie sensacyjno-przygodowej, mrocznej fantasy jak w drugim i trzecim, ale właśnie do rasowego horroru z gęstą, ciężką atmosferą narastającego zagrożenia, z umiejętnie wplatanymi scenami makabry i, jakżeby inaczej, z tajemnicą.
Co dzieje się na osiedlu Salisbury, gdzie na ścianach budynków pojawiają się nietypowe graffiti? Dlaczego zdarza się tam tak dużo ataków przy użyciu ostrych przedmiotów i co z tym wspólnego ma śmierć pewnego nastolatka, który jako jedyny zginął nie zadźgany, a po upadku z dużej wysokości? I dlaczego dłonie młodszego kolegi owego pechowca krwawią, choć chłopiec nie ma żadnych ran?
Na te i inne pytania Castor znajdzie odpowiedź w finale, zgodnie z regułami gatunku niemalże w ostatniej chwili. Takie rozwiązanie jest optymalne, bo czytelnik poznaje prawdę wtedy, gdy napięcie jest największe. Jednakże ceną za udaną kompozycję jest pewna wada – otóż by doprowadzić do sceny, w której Castor wreszcie składa do kupy fragmenty zagadki, autor trochę oszukuje. Egzorcysta rozmawia wszak z mnóstwem istot – z ludźmi, duchami czy demonami – i osobliwym trafem wszyscy dają mu pewne wskazówki, ale gdy przychodzi do powiedzenia tego, co najważniejsze, zawsze nabierają wody w usta. Czasem ma to uzasadnienie, a czasem jedynym wytłumaczeniem wydaje się być fakt, że w przeciwnym razie bohater za szybko by się wszystkiego dowiedział.
Na szczęście ta niedoskonałość nie psuje bardzo pozytywnych wrażeń z lektury, zwłaszcza że „Krew nie woda” ma, poza wymienionymi, jeszcze inne zalety. Jedną z nich jest przeniesienie części akcji do Liverpoolu. Londyn jest w opowieściach o Castorze po prostu metropolią, która na dobrą sprawę mogłaby zostać zastąpiona przez jakiekolwiek inne, wystarczająco duże miasto. Za to Liverpool ma swój charakter, może nie najpiękniejszy, ale z pewnością indywidualny. Cieszy również fakt, że Carey precyzyjnie, krok po kroku buduje podstawę pod grande finale całej serii. Na razie kroki owe są niewielkie, wciąż większość tajemnic związanych z demonicą Juliet czy nagłym najazdem umarłych na ziemię nie została wyjaśniona, jednak można już się domyślać, że autor trzyma w rękawie kilka asów, które w odpowiedniej chwili rzuci na stół.
I wreszcie końcówka, nietypowa dla cyklu, bo zawierająca paskudny cliffhanger. Cliffhangery irytują, jednak czasem też zapowiadają bardzo interesującą kolejną część. I tak właśnie jest w tym przypadku.
koniec
1 kwietnia 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Przerwane beztroskie dzieciństwo
Marcin Mroziuk

2 V 2024

Z jednej strony „Sprzedawca marzeń” to po prostu wciągająca powieść przygodowa, z drugiej zaś strony książka Katarzyny Ryrych przybliża młodym czytelnikom gęstniejącą atmosferę przed wybuchem II wojny światowej i cierpienia ludności cywilnej na jej początku.

więcej »

Krótko o książkach: Komu mogłoby zależeć?
Joanna Kapica-Curzytek

2 V 2024

W „PS. Dzięki za zbrodnie” jest bardzo dużo tropów prowadzących w stronę klasycznej powieści detektywistycznej. Znajdziemy tu wszystko, co najlepsze w gatunku cozy crime.

więcej »

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Miłosz Cybowski

29 IV 2024

Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Coś się kończy, coś się zaczyna
— Anna Kańtoch

Skok do wysoko ustawionej poprzeczki
— Anna Kańtoch

Niewinne złego początki
— Anna Kańtoch

Esensja czyta: III kwartał 2008
— Michał Foerster, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Daniel Markiewicz, Paweł Sasko, Konrad Wągrowski, Marcin T. P. Łuczyński

Lepszy diabeł w garści
— Michał Kubalski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.