Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Michał Pięta |
| Tytuł | Portret Anny Hals |
| Opis | Autor pisze o sobie: Rocznik 82, z wykształcenia nauczyciel, z konieczności człowiek wielu zawodów. Miłośnik muzyki, szczególnie w mocnym, gitarowym wydaniu, choć nie tylko. Szczęśliwy mąż i jeszcze szczęśliwszy ojciec, niniejszym tekstem oddający hołd niderlandzkim mistrzom, ze szczególnym uwzględnieniem jednego z nich. |
| Gatunek | historyczna |
Portret Anny HalsMichał PiętaPortret Anny HalsSztalugi i farby poszły więc w kąt, a Rajmund zajął się dla zarobku handlem drugorzędną sztuką. Lecz upiory przeszłości co i raz powracały. Aż jeden z nich powrócił na dobre. – Jest pan bardzo młody – ocenił Vanejgen, gdy rozsiedli się na ławeczce. – Z korespondencji wnioskowałem, iż spotkam się dziś z człowiekiem mocno doświadczonym, a tu niespodzianka. To doskonale świadczy o pańskim znawstwie. Od czasów bytności w progach Akademii Rajmund postarzał się w swoim mniemaniu o całe wieki, wbrew modzie zapuścił też brodę i dzięki dobroczynnej magii małżeństwa znacznie przytył, lecz jeśli Vanejgen pragnął go widzieć młodym, nie zamierzał oponować. Zwłaszcza, że wszystko powyższe zapewniało, iż profesor nie rozpozna w handlarzu sztuki niedoszłego malarza. – Dziękuję bardzo. Nie uważam się za znawcę, podzieliłem się z panem zaledwie kilkoma spostrzeżeniami. Jednakże miło słyszeć takie słowa. Poza tym wiek, hmm… nawet on nas dzieli – nie wiedzieć czemu Rajmund uznał, że podkreślenie różnic będzie najlepszym sposobem na otwarcie rozmowy. – Przyznam, iż obawiałem się, że może to pana zniechęcić do zajęcia się tą sprawą. – Ach, różnice. – Vanejgen złożył dłonie na gałce laski i spojrzał w niebo. – Wie pan, różnice zdań, poglądów, punktów widzenia, to nic złego. Wręcz przeciwnie, są potrzebne, wnoszą ożywczy powiew. Fakt, pańskie spojrzenie na pewne sprawy nieco mnie zdziwiło, lecz historia, którą mi pan przedstawił, oraz propozycja, która za nią poszła sprawiły, iż przestało mieć to jakiekolwiek znaczenie. Rzecz mnie zainteresowała, nawet mimo różnicy w poglądach. – Uśmiechnął się delikatnie. – W przeciwnym wypadku, niech mi pan wierzy, czasu na korespondencję, a już zwłaszcza na dzisiejsze spotkanie, raczej bym nie marnował. Zerknął na Rajmunda. Ten odpiął z kamizelki broszę i schował do kieszonki. Nie przepadał za świecidełkami. – Ano właśnie… Przepraszam za entourage i aurę konspiracji, której nie da się odegnać od naszego spotkania, jednak nie chciałbym wszczynać larum nad czymś, co nie jest tego warte. Żal dobrego imienia. – Ależ szanowny panie, doskonale to rozumiem! Powiem więcej. Zwracając się w tej sprawie do mnie, uczynił pan najrozsądniej jak tylko można było! Niechże pan posłucha: ja już jestem tym wszystkim zmęczony. Katedra na Akademii, wieczne wernisaże, a czy to, a czy tamto… zawracanie głowy. Jestem zmęczony miałkimi talentami, mieliznami nowych w malarstwie trendów, treściami niedorastającymi do formy. Brednie, same brednie, coraz częściej tylko i wyłącznie brednie. A Verner? Całkowita odwrotność. Malarstwo pełne wyrazu, nerwu, w zgodzie z klasyką, a jednocześnie w kontrze do niej. Rzecz, jakiej dzisiaj brakuje, coś, wobec czego nie można pozostać obojętnym. I sam artysta. Niezwykła postać, nietuzinkowy człowiek, zagadka. Niesłusznie jego gwiazda dziś tak przyblakła, oj niesłusznie. I tu trafił pan w punkt. To doskonały czas na takiego artystę. Na kogoś, kto wytrąciłby oręż z ręki durnowatych piewców papierowych talencików. – Tak pan uważa?  Ilustracja: Sebastian Wójcik – Oczywiście. Niech pan słucha; jeśli okaże się, że portret, który znalazł się w pańskich rękach, rzeczywiście jest autorstwa Vernera, staniemy przed szansą kreacji wydarzenia naprawdę dużej wagi. Naprawdę dużej! Tak dużej, że dorównać jej będą mogły jedynie kwoty, które w kontekście obrazu zaczną wymieniać marszandzi. Nie dziwi zatem, że zwrócił się pan z tym do mnie. Doskonale! Bardzo mądrze! Któż inny miałby poświadczyć, że dzieło pochodzi spod ręki mistrza Vernera, jeśli nie największy jego znawca? Hę? Czyli ja, ma się rozumieć, i zapomnijmy na moment, jak nieskromnie to brzmi. Po tych słowach niepewność opuściła Rajmundowe serce, jakby zdjęta czarem. Jest dobrze, jest jak powinno być! Trafnie wyczuł podłego starucha i zręcznie podrzucił mu żer. Vanejgen poszedł jak po sznurku, tak jak Rajmund to zaplanował! – No racja, tym też się kierowałem. Nie byłem tylko pewien, czy propozycja pana profesora zainteresuje. – Och, mój kochany. A czemu służyć miały listy? Po co przez trzy miesiące trudziliśmy Królewską Pocztę? Wyznam, iż nieco pana badałem, sprawdzałem, czy to aby nie blaga i pańskie w temacie znawstwo przed chwilą potwierdziłem. To, co napisał pan w listach, daje zrąb pewności, że moja fatyga nie była na darmo. – A jeśli stanie się odwrotnie? Jeśli okaże się, że to tylko nieudolna imitacja? Vanejgen popatrzył na Rajmunda z politowaniem, jakim nauczyciel obdarza ucznia zamartwiającego się postawionym w kajecie kleksem. – Wtedy nic się nie stanie. Ja wrócę do stolicy, a pan, no cóż, na szwank imienia zbędnym szumem nie wystawi, a portret sprzeda za lichy grosz, jako wprawkę bezimiennego terminatora gildii Świętego Łukasza. Rajmunda zatkało. W najśmielszych snach nie przypuszczał, że Vanejgen aż tak głęboko połknie haczyk. Widocznie pochlebstwa prawione mu w listach odniosły zamierzony skutek. – Jest pan zbyt skromny, panie Meegeren – ciągnął profesor. – I wiem co mówię, przez lata poznałem arkana nie tylko malarstwa, lecz i ludzkich charakterów. Ja się tej przywary wyzbyłem dawno temu. Pewny jestem wygłaszanych osądów i jeśli ktoś mi udowodni, iż na polu sztuki malarskiej się mylę, to oznaczać będzie, że jestem już wyłącznie godnym pożałowania tetrykiem. Lecz nieprędko to się stanie, oj nieprędko! Verner, Bremer, Thins, czy na ten przykład Ohtesvelt: w ich sztuce nie mam sobie równych i jeśli ja potwierdzę, iż płótno, które pan posiada jest oryginałem, tak będzie i basta. – Och, nie wątpię… – A jeśli tak się stanie, to będzie wydarzenie, które wstrząśnie całym malarskim światem; od adeptów skrobiących pokornie swe martwe natury, po znawców i kolekcjonerów, że o marszandach nie wspomnę. Bo niech mi pan wierzy, panie Meegeren, to jedno mi się jeszcze marzy. Trząchnąć tym wszystkim raz jeszcze! Jak niegdyś, trząchnąć porządnie, aż wysypią się śmieci! Tak! Aż z substancji malarskiego świata wysypią się wszystkie zbędne elementy! To jest rzecz, którą chciałbym uczynić! To jedno mi się jeszcze marzy! Stuknął laską w żwir, dodając słowom hardości. Jego perora dźwięczała w uszach Rajmunda niczym z największym uczuciem pisana melodia. O jakże był szczęśliwy! Jak wspaniale! Przecież Vanejgen to próżny bęcwał, jakiego ze świecą szukać! Za kogo on się uważał? Przez ciągłe nadskakiwanie niedouczonych karierowiczów chyba naprawdę uwierzył, iż posiada patent na nieomylność! Absurd! Czysty absurd! Absurd w najczystszej postaci! Para łabędzi zbliżyła się do nich, jakby zwabiona wzburzonym głosem profesora. Choć po prawdzie Rajmund roił podobne marzenia. Wstrząsnąć, wzburzyć, ruszyć z posad murszejące gmaszysko nie tylko Królewskiej Akademii Sztuki, lecz całej tej najprzedniejszej ze sztuk – malarstwa! O tak. Takie zamiary cechowały jedynie najwybitniejszych i Rajmund musiał przyznać, iż dwóch takich właśnie artystów zeszło się dziś na parkowej ławeczce stojącej nieopodal stawu Lente w parku Vincenes w Laretcie. I jedyne co ich dzieliło, to fakt, że jeden drugiego trzymał jak na wędce. – Przepraszam za ekscytację – podjął Vanejgen. – To wynik zainteresowania portretem. Niech pan mnie dłużej nie zwodzi, panie Meegeren. Tylko tak będziemy mieć pewność. Tylko tak rozsupłamy tę pętlę. Muszę obejrzeć obraz. – Jutro – głos Rajmunda przybrał ton rzeczowy i twardy. – Pod tym adresem, około południa. Wręczył Vanejgenowi fiszkę z nazwą ulicy i domu. Zastanowił się, czy nie powinien umieścić tam również swego nazwiska, lecz teraz było już za późno. – Zatrzymał się pan „Pod Złotą Gąską”? – zapytał z głupia frant, wstając i szykując dłoń do pożegnania. – Niech się pan tam nie stołuje, kucharz to prawdziwy fajtłapa. W „Mechelen” można zjeść naprawdę porządnie. – Zapamiętam – odparł Vanejgen, jakby przekazano mu ściśle tajną informację. – Liczę na owocną współpracę. – Ja również. – Rajmund uśmiechnął się i uścisnął zgrabną dłoń profesora. Potem uciekł, niczym nakryty na gorącym uczynku złodziej. • • • Jest na tym świecie gros ludzi, którym praca artysty jawi się jako rzecz podobna do boskiej kreacji. I słusznie, bo czyż nie jest to proces ożywiania rzeczy martwych? Tworząc, nadając myśli ciało, artysta obdarza zimną materię iskrą życia, jest w stanie tchnąć w nią ducha, aby do nas mówiła, aby nas poruszała, grała na uczuciach. I niechybnie tkwi w tym jakiś element boskości, bo też czy ktoś choć raz, obcując ze sztuką, nie przeżył uniesienia zbliżającego do sacrum? |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Dobrze się czytało. Z przekonywującego opisu interpretacji obrazu widać że autor ma pojęcie o malarstwie. Ale zakończenie jakieś kiepskie. Tak jakby autorowi zabrakło pomysłu jak to zamknąć i uciął na chybcika. Chyba, że ciąg dalszy nastąpi.